We schrijven de periode voor 2008. Deze periode beslaat 31 jaar en is in één zin samen te vatten. Mijn broer en ik zijn twee handen op één buik. We gaan samen naar een voetbalstadion, we gaan samen voetballen in één team, we gaan samen inlineskaten, we gaan samen op skatevakantie. Kortom het gaat leuk met elkaar. In 2001 of 2002, ik weet niet precies wanneer, maar dat doet ook niet ter zake. Ook hij krijgt eindelijk een vlam. Het is dan wel een vrouw die uit een zwarte kousengebied komt, terwijl wij toch katholiek zijn opgevoed. Maar goed, daar is in de omgang vrij weinig van te merken. We schrijven 2008. Ik krijg contact met mijn ega, en we gaan ruim een jaar met elkaar chatten. Mijn ega en ik dan. We schrijven 2009. Mijn ega komt naar Nederland en mijn broer is heel erg blij voor mij. En dan begint het gezeik. Nadat ze in het begin interesse tonen in mijn ega, wordt dat steeds minder. Zelfs zo weinig, dat het initiatief bij mij ligt. Daar pas ik op een gegeven moment voor. We schrijven 2010. Mijn ega en ik gaan met elkaar trouwen, precies op de dag dat ze precies een jaar in Nederland is. Mijn broer ''claimt'' die dag ziek te zijn en gaat eerder naar huis. Hij was die ochtend nog wel mijn getuige in het gemeentehuis. Hij belooft om het huwelijkscadeau later te geven. (nooit gezien). Heb in deze periode geld van hem geleend om bepaalde zaken van mijn huwelijk te betalen, heb dit netjes terugbetaald, alleen was mijn schoonzus het niet eens, met het aantal termijnen dat is terugbetaald. Alleen, moet ik dit van anderen horen en heeft ze dit nooit rechtsreeks tegen mij verteld. Als ik niet weet, dat ze er mee zat, kan ik het natuurlijk ook niet aanpassen. We schrijven 2011. We raken zwanger en de grootste ramp overkomt ons. Onze baby overlijdt in de buik. Hij vindt het flauw, dat hij via via moet horen dat we zwanger raken, maar vind het ook erg voor ons, dat ons dit moet overkomen. Voor het eerst krijgen we ook een kaart, uit medeleven, maar voor onze verjaardagen en met kerst niet. Zo wordt het kerst 2011. Geen kaart. Verder helemaal niks. We gaan nog een keer naar een verjaardag van mijn tante, mijn ega wordt daar compleet genegeerd. Ook mijn tante doet daar vrolijk aan mee, terwijl ze mijn peettante is. Ook die van mijn broer overigens. Het wordt 2012. Voor mij is de kous nu af. Hoef hem eigenlijk niet meer te zien, maar realiseer me, dat we er heus wel momenten zijn, dat we elkaar tegen zullen komen. Maar ondertussen geen enkel telefoontje of wat dan ook, dat ie navraag doet, hoe het met ons gaat, terwijl we toch een zwaar verlies moeten dragen. Immers, zijn vriendin heeft intussen een kleindochter, en hij weet hoe het is om een baby te hebben. We schrijven 2012. We raken opnieuw zwanger, op het moment dat het mamadag wordt, zijn we al 14 weken zwanger. Het is een van de momenten dat we elkaar zien. Nu vroeg mijn broer wel wat aan mij, maar voornamelijk was het opscheppen en pochen over zijn eigen leven. Maar navraag hoe het met ons ging? Ho, maar. De zwangere buik van mijn ega, die kun je niet ontkennen. Ook daar helaas geen vragen over. En nu is het voor mij echt over. bah bah bah. Vanavond ga ik weer naar mijn ouders toe, ben benieuwd wat ik daar weer te horen krijg. Het probleem is alleen, dat mijn broer ook weinig naar mijn ouders toe gaat. Hij komt daar alleen met de verjaardagen en met kerst en oud en nieuw komt ie ook neit. Moederdag is ook een verplichte dag, maar anders, zeer weinig. En dan verwacht ie wel, dat mijn ouders naar zijn verjaardag komt, en dat ze naar zijn optredens met zijn bigband komt kijken. Mijn vader doet het voor mijn moeder, maar die kan het allemaal weinig schelen. Mijn moeder doet het graag, maar ik verwacht meer vanwege de wens om haar zoon te zien. Maar ze zullen elkaar weinig bellen, van hoe gaat het ermee? Ze zullen ook niet eens spontaan langs komen. Wij komen vrijwel elke week, ik minimaal 2 keer per week, mijn ega gaat vanwege haar werk niet altijd mee, maar we gaan wel regelmatig daar naar toe, en hebben ook al afgesproken, om daar donderdag sushi te maken voor mijn ouders als verrassing. Na ja.... mijn ouders hebben vier zonen, maar ik heb maar 2 broers.
Heb je al eens overwogen om alleen met je broer een keer te gaan praten? Als je dingen niet zegt dat kun je er alleen naar raden...wie weet denkt hij er wel heel anders over... Sorry dat ik het zeg maar ik vind dit altijd zo vreemd. Ook wel een beetje eigen schuld. Zeg het gewoon wat er is...dat kan al een hoop ophelderen.
Ik snap ook niet waarom je niet eens met hem alleen afspreekt en het gewoon vraagt. Dit vind ik ook een vreemd stukje: In 2001 of 2002, ik weet niet precies wanneer, maar dat doet ook niet ter zake. Ook hij krijgt eindelijk een vlam. Het is dan wel een vrouw die uit een zwarte kousengebied komt, terwijl wij toch katholiek zijn opgevoed. Maar goed, daar is in de omgang vrij weinig van te merken. Ik snap niet helemaal wat dit er mee te maken heeft?
Misschien zijn er van zijn kant ook irritaties ofzo. Als die nooit worden uitgesproken groei je eigenlijk alleen maar uit elkaar. Ik zou er inderdaad een keer met hem goed voor gaan zitten zodat er in ieder geval geen miscommunicatie meer is. Schiet je daar niks mee op dan is het heel jammer dat het zo heeft moeten lopen maar dan heb je er in ieder geval wel je best voor gedaan. Als je elkaar dingen kwalijk neemt ook al zijn het kleine dingen, dan ga je je toch anders naar elkaar toe gedragen. Dat heb ik zelf ook gemerkt met mijn familie
Ik zeg al, het is op een gegeven moment te veel vanuit mijn kant gekomen. "kom eens langs" werd afgedaan met : Ja, dat komt wel een keer. Verder, het geloof van mijn schoonzus, ze heeft een hele andere opvatting, wij zijn sociaal opgevoed en mijn moeder, een Indische, staat bij bezoek gewoon continue in de keuken. Daar kan zij niet tegen. Tsja, wij zijn niet anders gewend, en ik merk dat ook bij mij thuis, dat mijn ega als er bezoek is, vaak genoeg in de keuken staat, om iets te maken of te pakken. Zojuist toch weer even gebeld, met de vraag hoe en wat. Ook vanwege jullie reakties en dat ik dan weer het initiatief neem. Kreeg er niet duidelijk een antwoord op. "Ja, we weten niet hoe het is om een kind te verliezen, maar zijn bang dat jullie er niet over willen praten. Maar je ega is wel dik geworden zeg, ze moet niet zoveel eten." "Ehm, ze is nu drie maanden zwanger." "Oh.... wordt die buik dan zo snel dik?" "Ja, bij de tweede gaat dat een stuk sneller." "Hoop dat het nu wel goed gaat, maar ik spreek je nog wel een keer." "Wanneer dan?" "Ja, dat zal wel bij een verjaardag zijn." En geen felicitaties ontvangen.....
Wat mij meteen te binnen schiet is, je praat over je 'ega', de vrouw van je broer komt uit een zwarte kousen gebied. Ben jij lesbisch? Volgens mij is dat namelijk not-done in zo'n gebied. Dan zou ik me voor kunnen stellen dat zij zich hierover negatief uitlaat tegenover je broer en dat hij zijn vrouw niet af wil vallen. Dat is echter enkel speculatie. Ik zou de tips hierboven ter harte nemen en eens een lunch gaan doen met je broer.
Volgens mij is TS een man hoor. Hij schrijft onderin zijn openingspost: mijn moeder heeft 4 zonen maar ik heb maar 2 broers (ofzoiets toch?) Maar wat ik begrijp, jij hebt nu idd weer gebeld en zelf de initatief genomen (heel goed van je) maar ik denk niet dat jou broer door heeft hoe je je voelt. Ik denk (als ik het zo leest) dat jou broer "bang" is om toenadering te zoeken nadat jullie jullie kindje verloren heb. Vele mensen weten dan niet wat ze moeten zeggen of kunnen doen. Uit ontwetendheid en angst blijven ze vaak weg. Ik zou als ik jou was je broer duidelijk vertellen (of desnoods in een brief schrijven) hoe je je echt voelt en wat je het liefst zou willen. Kom gewoon naar voren en zeg het maar, hoe je alles ervaar. Dus wat je ons vertelt. In ieder geval heel veel sterkte. (oh, en vergeet niet: denk ook even aan je moeder........ zoals je zegt, zij heeft 4 zonen. Ik denk dat dit haar ook best pijn zou doen als ze ziet hoe jullie waren en hoe het nu gaat)
Nee, Dinh is een man. Hij schrijft mee in het november topic waar ik ook schrijf, vandaar dat ik het weet. Dinh, een vervelende situatie. Hoe is het contact eigenlijk tussen je overige twee broers en de broer waar het hier om gaat? Hebben die wel goed contact? Aangezien je broer dus kennelijk ook niet zo'n goed contact heeft met je ouders... anders zouden ze wel vaker bij elkaar op visite gaan. Lastig... ik denk dat als je wilt dat dit goed komt, je toch een gesprek moet aangaan. Vragen wat hun dwars zit. Heb je hen wat misdaan? Lekker tactisch is je broer ook zeg: Je ega moet niet zoveel eten.... Zoiets zeg je toch uberhaubt niet? Sterkte. Hopelijk komt er een ingang voor een gesprek...
Ja, inderdaad, ik ben hier de man. Mijn echtgenote is een Vietnamese en is de taal niet echt machtig, en om haar hierin te ondersteunen, zit ik hier op het forum. Maar ik voel me hier helemaal thuis op het forum. Ja ik weet dat mijn moeder ''pijn'' heeft. Maar ook omdat mijn broer niet met Kerst komt en met Oud en Nieuw niet komt en niet belt. Mijn moeder en ik hebben een heel goed contact en bellen regelmatig op. Het is dan wel heel fijn om te zien, dat de twee andere broers en ik, nog wel goed met elkaar omgaan. En als we er dan met zijn allen zijn, dan fleurt mijn moeder wel helemaal op.
Het contact tussen mijn broers die nog wel bij mijn ouders komen en de broer in kwestie is ook nihil. Ook geen kerstkaart, geen telefoontje, geen bezoekje of wat dan ook. Mijn oudste broer heeft twee kinderen en zij en zijn vrouw komen net als wij ook regelmatig bij mijn ouders. En zijn vrouw beschouw ik meer dan mijn schoonzus, die ik ken ik al 26 jaar, als het niet langer is. Ook zij zien mijn broer niet en ook bij hun schoot het in het verkeerde keelgat, dat ze nu niet uitgenodigd waren voor de verjaardag, terwijl onze ouders wel verwacht werden. Het contact wat ik met de overige broers heb, is ook goed te noemen. Komen langs, bellen elkaar en we weten wat we aan elkaar hebben. Sterker nog, ik verheug me al op vanavond, want dan zie ik mijn oudste broer en/of schoonzus weer. Het lijkt er op alsof ie zich helemaal gaat afzonderen van de rest van de familie.
Maar misschien is het wel gewoon een keus die hij gemaakt heeft, dat hij niet zoveel te maken wil hebben met de familie, behalve verjaardagen. Het is heel jammer, maar dan moeten jullie dat misschien maar accepteren, als hij het zo wil. Want je bent dus niet de enige broer waarmee de band nihil is.
ik wel. aan gezien dit een heel ander slag volk is als wij normale mensen en ik vermoed (aan de woonplaats te zien dat ik ook wel weet welke plaats het is heb er jaren gewoond) dat dat heel erg mee speel in het gedrag van zijn broer. dat hij niet is gebleven op de bruiloft zal er waarschijnlijk mee te maken hebben gehad dat hun muziek op hun bruiloft hebben gehad. en daarnaast zal het ook te maken hebben met het feit dat hij hier om een "buitenlandse" gaat ook dit kan moeilijk begrepen worden
Nou, ik woon in een gereformeerde gemeenschap en het feit dat zij getrouwd is met iemand van buiten de gemeenschap zegt al genoeg. Zo streng is ze dan niet. Hier geeft de kerk geen toestemming voor een huwelijk met iemand van buiten, er zijn dus ook vrouwen die alleen wonen met een kindje omdat ze wel seks hebben gehad maar van de kerk niet mogen trouwen. Vandaar dat ik niet helemaal snap wat het ermee te maken heeft dat zij uit een strenge gemeenschap komt, als ze trouwt met een buitenstaander heeft ze dat voor een groot deel los gelaten.
Voor dat laatste ben ik het meest bang voor, mijn ega is dus een Vietnamese, als het echt om de afkomst gaat, dan ben ik hem echt liever arm dan rijk. Maar denk dat het niet alleen dat is, want zoals gezegd, de andere twee zien hem ook weinig. Misschien, omdat wij wel accepteren ,dat onze moeder bij een verjaardag (inclusief haar eigen verjaardag) of met kerstmis de hele dag in de keuken staat. Dat heb je met Aziaten. Dat is wat ik een keer hoorde van mijn schoonzus die ik nog wel zie. En mijn broer heeft daar een keer over geklaagd met kerstmis.
Is je broer gewoon niet zo. Ik moet bekenne dat ik ook steeds vergeet kaartjes te sturen voor verjaardagen ed. Met mijn broer kwam ik ook goed overeen, maar nu hebben we elk ons gezin en werk/huishouden en het komt er gewoon niet van om eens af te spreken. Tenzij op de geijkte momenten (vaderdag, kerstmis) bij mijn vader thuis. We zijn ook meer op ons eigen.
Sorry maar ik vind nog steeds dat je gewoon moet gaan praten Volwassen mensen doen dat toch? Ik vind dit zeuren om niks eigenlijk.
Maar je moeder is toch ook een "buitenlandse"...? Denk dan niet dat dat een probleem is... Je broer is dan toch ook half aziaat...?