Ik ben echt flabbergasted. Weet ook niet wat ik wil met dit topic. Alleen even spuien denk ik... Mijn vader, 63jr, heeft borderline. Net als zijn moeder had. Zijn moeder heeft hem en 2 broers en 2 zussen enorm gemanipuleerd, bespeeld en opgestookt tegen een aantal andere broers en zussen van hem die kritiek op haar hadden. Mijn vader heeft toen enorme stampij gemaakt, waardoor zijn familie in tweeen is gebroken. Oma is inmiddels overleden. De ruzie in de familie speelt al 20jr en komt ook niet meer goed. Als enige heb ik met beide "kampen" contact gehouden. Voor mij zijn het allemaal tantes en ooms. Mijn vader accepteert dit niet. Nooit gedaan ook. Mijn ouders zijn al lang gescheiden. Mijn vader houdt er tientallen vrouwen op na. Hij woont nu samen met een Afrikaanse met een dochter van 17. Hiervoor heeft hij al 6 of 7x eerder samengewoond. Als hij een relatie heeft, kijkt hij niet naar mij en mijn zus om. Als het uit gaat, hangt hij erg aan ons, zielige verhalen hoe slecht die vrouwen wel niet zijn. Ik dacht, prima, ik ben 32, heb mijn eigen leven. Laat hem maar aanklooien. Maar sinds ik zelf moeder ben, is het veranderd. Ik kan en wil niet meer altijd klaarstaan. Met kerst heeft hij ons laten komen, mijn zoontje ingepakt, eerder uit bed gehaald enz voor hem. Omdat hij ons toch al weinig ziet. Nooit informeert hij naar mijn zoon, volgt ons alleen via facebook. Dus kwamen we met kerst, voor niks. Meneer was niet thuis. Een uur hebben we staan wachten! Met nieuwjaar zijn we uitgenodigd bij zijn zus. Begin dec al. Die hij niet meer ziet. Omdat bij haar meer kindjes komen van Fenders leeftijd en omdat wij erg goed met mijn neef en nicht overweg kunnen. Komt hij vandaag aan dat hij wil dat we naar hem komen met nieuwjaar. Omdat ik de rel al voelde aankomen, heb ik hem gebeld. Dat we dus niet komen, omdat 2 nieuwjaarsfeesten gewoon teveel is voor onze zoon. Hij werd woest, zei dat ik "dus voor hen kies en tegen mijn eigen vader" en dat hij zoveel pijn had en dat ik hem in de steek laat. Ik heb proberen uit te leggen dat ik niet wil kiezen, dat het niet mijn ruzie is en dat ik het ook heel jammer vind dat hij nooit naar Fender informeert. Vervolgens zegt hij "jij bent mijn kind niet meer, mijn kind zou nooit tegen mij kiezen". En hangt op. Ga maar gauw naar mijn zus, riep hij nog. Ook al verbaasd het me niet, ik ben toch ontdaan. Dat hij dus ook zijn kleinzoon afwijst, zo makkelijk. Alsof het hem niets kan schelen, alleen zijn eigen ego. Weet je, ik denk dat dit onvermijdelijk is. Ik kan en wil niet mijn hele leven rennen en vliegen en aanpassen omdat hij zijn agressie niet kan controleren. Het zal zo moeten zijn. Ik ben er echt even klaar mee. Voor mijn kind, omdat hij zo makkelijk het contact verbreekt, dus ook als opa. Triest, treurig...
Heb het bericht even een paar keer moeten lezen want snapte er eerst niets van. Maar het is inderdaad niet leuk als je vader zo reageert. Ik zou gewoon naar je Tante gaan met oud en nieuw, zeker omdat hij je met kerst in de kou heeft laten staan. Sterkte
Ach jeetje zeg wat naar allemaal.. Borderline is erg heftig en vooral voor omstanders. Het lijkt me erg lastig om hiermee te kunnen dealen. Volgens mij doe je dat hartstikke goed en ik denk dat het goed is om nu voor je eigen rust te kiezen. Het is heel triest dat hij daardoor het contact verbreekt. Dit is wel typisch borderline.. Wat ik uit ervaring weet (werk setting) is dat het bij borderline kan helpen wanneer je je zelf kwetsbaar opstelt en aangeeft wat jij moeilijk/lastig vind. En concreet aangeven hoe je het graag anders zou zien. Maar volgens mij doe je dit al hartstikke goed. Het is pijnlijk dat het hierbij om je vader gaat. Hopelijk heb je genoeg mensen om je heen om je hart te luchten? Sterkte!
Ik herken veel van je verhaal. Ik zou een heel verhaal zelf neer kunnen zetten, maar het allerbelangrijkste wat ik je wil meegeven is; punt 1; je moet doen wat voor jou goed voelt. Als jij naar die familie wil moet je dat doen. punt 2; omwille van je zoon moet je keuzes maken, ook als die moeilijk zijn. Als dat betekent dat je afstand neemt van je vader moet je dat doen. Bescherm jezelf en je gezin tegen zulke agressieve en gemene mensen. punt 3; je hebt de "mazzel" dat je zoon nog zo klein is en er niks van meekrijgt. Stel je eens voor dat opa hem zo makkelijk had afgewezen als hij het volle besef van een kleuter had. Heel veel sterkte. Jij bent in je eentje sterk genoeg om de liefde van deze "opa" te vervangen. Dat weet ik zeker.
Dat is behoorlijk lastig maar goed, met Kerst heeft hij jullie gewoon laten staan en ja Borderline is erg lastig maar geen excuus om zo tegen jou te doen. Ik zou ook voor mijn gezin kiezen en als het dan zo moet dat hij zo doet breken dan zou ik dat accepteren maar dan hoefde hij dus ook echt nooit meer aan te komen! Ik heb met mijn ouders erg veel meegemaakt en het contact is verbroken dus ben er zelf wel een stuk harder in geworden.
Dank jullie voor de reacties. Ergens voel ik me ook wel opgelucht dat de bom nu gebarsten is. Eindelijk niet meer op mijn teentjes lopen om hem niet tegen de haren in te strijken. Mijn vriend was al langer klaar met hem. Hij heeft zelf geen contact meer met zijn moeder om vergelijkbare redenen, dus hij steunt me gelukkig.
Het lijkt wel of je over mijn vader schrijft...alleen hij houdt er niet zoveel vrouwen op na, slchts 1 die zelf ook zo gek is als een deur! Ook ik ben anders naar hem gaan kijken na de geboorte van mijn zoontje. Ik heb met hem gebroken uiteindelijk...het geeft me zoveel lucht! Hoef niet meer alles te plannen, mooi in te kleden, klaar te staan wanneer het hem uit komt....geen drama's meer op de meest onmogelijke momenten...heb echt bewust voor mijn eigen gezin gekozen en dit hem ook heel duidelijk gemaakt. Natuurlijk was het in eerste instantie een hel, dreig telefoontjes en ben voor alles uitgemaakt....maar uiteindelijk is de boodschap aangekomen en ben ik verlost... En toch op sommige momenten mis ik hem....helaas is er ook die fijne kant (die er niet vaak is, maar wel bestaat)...die mis ik dan zo erg....maar het valt in het niets bij de ellende en daar hou ik me dan aan vast....
Je vader verwijt jou dat je niet voor hem kiest, maar hij heeft er destijds wel zelf voor gekozen de band met zijn zus te verbreken waardoor jij nu voor dit dilemma (2 feestjes)staat? Beetje krom, nietwaar? Een liefhebbende vader laat zijn kind(eren) nooit kiezen tussen zichzelf en wie of wat dan ook. Het is idd typisch borderline gedrag dat ik herken van een vriendin die officieel de diagnose heeft. Als iets haar niet zint dan, is ze er ineens helemaal klaar mee en slaat ze figuurlijk om zich heen. Of dat nou personen of dingen of situaties zijn, dat maakt niet uit. Vervolgens komt ze na een tijd weer met hangende pootjes terug. Grote kans dat je vader over een tijd wel weer van zich laat horen. Ik denk dat je voor jezelf moet gaan nadenken wat je hier nu nog mee kan/wil. Elke keer die extreme buien, heel lastig om mee om te gaan en het vreet emotioneel veel energie van je. Kun je dit nog langer volhouden? En hoe zie je dit voor je mbt je kind(eren)? Hoe groter ze worden hoe meer ze er mee te maken krijgen qua besef. Ik hoop niet dat ik je nu aanpraat het contact te verbreken, dat is iets wat alleen jij kan beslissen.
Nee hoor Skycrapper, je praat het me niet aan Ik denk ook niet dat er nooit geen contact meer zal zijn. Mijn vader heeft om het minst of geringste zulke buien, mn tegen mijn zus, omdat zij er steeds op ingaat. Hij heeft tegen haar (hoorde ik vanavond van haar) al een aantal keer gezed dat ze zijn dochter niet meer is. En dan belde hij een dag later op met excuses, maar...hij had toch gelijk, zo kletst hij het elke keer. En zij vergaf hem dan. Mijn vader heeft ook een leuke, gezellige en loyale kant. Maar o wee als je iets zegt dat hem niet zint... Ik laat hem nu echt een tijdje in zijn eigen sop gaarkoken. Hij moet maar eens een tijdje gaan nadenken over wat hij door zijn gedrag veroorzaakt en dreigt te verliezen. Namelijk een geweldige kleinzoon wiens ontwikkeling niet stilstaat, wat hij allemaal mist door zo kinderachtig te doen.
1 ding wil ik zeggen. Verdiep je in wat bordelin is en wat het betekend voor jou alsddochter zijn van een vader die bordelin heeft Veel sterkte
Oh wat lijkt dit me moeilijk, wat triest dat je tijdens de kerst aan een " gesloten " deur stond ! Ik denk dat je nu vooral even aan je eigen moet gaan denken en het nieuwjaarsfeest gezellig bij je tante moet gaan vieren. Veel sterkte met deze situatie
Borderline is erg heftig. Mijn zus heeft het ook. Wij hebben geen ouders meer maar alleen elkaar. Het stellen van grenzen is voor mij het moeilijkste in de omgang met haar en haar buien. Nu ik een zoon heb ben ik nog gevoeliger geworden en ik heb bij haar aangegeven dat ik niet meer dag en nacht klaar kan en wil staan. Ze leek het goed op te pakken al voelt het enorm dubbel voor mij. Stel je grens hoe moeilijk ook want uiteindelijk ga jij er aan onder door. Je verhaal en het gedrag is zo herkenbaar. Sterkte. En misschien zijn er praatgroepen voor gezinsleden/familie van mensen met Borderline. ...ik heb er veel baat bij gehad.
Je bent niet verplicht om zo loyaal te zijn. Het is je vader, maar dat betekent niet dat hij alles kan flikken en dat jij verantwoording aan hem af hoeft te leggen! Jij heb ook een eigen gezin en dat is het belangrijkst! Ik heb met mezelf afgesproken om alleen nog contacten te onderhouden met mensen die mij iets opleveren. Dus als ik geen energie oid krijg van een ander maar dat het mij altijd maar energie kost. Dan stop ik er mee! (Uiteraard heb je in vriendschap pieken en dalen en Tuurlijk mag vriendschap mij ook energie kosten maar niet als 1 richtingsverkeer)
Ik herken wel veel van je verhaal. Mijn vader heeft dan een ander stempeltje psychische stoornis. Maar ook zo wisselende contacten en groot verschil tussen wel en geen vriendin, heel erg gericht op zichzelf, vaak beloftes niet nakomen, nooit schuld bij zichzelf zoeken. Ik probeer heel hard geen verwachtingen te hebben. Mn zusje heeft met hem gebroken, maar dat kan ik niet, t blijft mn vader en ik kan hem niet volledig buitensluiten. Alleen proberen de afstand zo te bewaren dat het me niet teveel pijn meer kan doen en verwachtingen dus zo laag mogelijk houden. Heb hem dus niet uitgenodigd voor kerst of zou niet op zijn eventuele uitnodiging ingegaan zijn, want dat is hij al vaker niet nagekomen en zou ik te erg vinden als dat nog eens gebeurt. Hij mag langskomen op momenten dat t niet zoveel uitmaakt als hij niet op komt dagen. Heb het vorig jaar nog geprobeerd met diplomauitreiking maar helaas. Weet niet hoe het met jouw vader is, maar de mijne heeft compleet geen besef van dat hij me pijn doet. Hij weet niet hoeveel voor mij zeer belangrijke beloftes hij gemist heeft en ziet niet dat het zeer doet als hij weer de zoveelste vriendin heeft. Hij heeft gewoon griep (...kater...?) en kan niet komen, dat dat al heel veel vaker is gebeurd weet hij niet eens meer. Dus ik probeer gesprekken luchtig te houden zonder verwijten, want dat helpt toch niet, hij is gewoon niet meer in staat zich in mijn situatie in te leven dus ik maak het alleen maar moeilijk als ik probeer excuses eruit te krijgen. Kinderen maakt het dan wel weer moeilijker om je grenzen te bewaken... Je wikt je kind geen opa ontzeggen en je vader niet bij kleinkind weghouden maar ook niet dat je kind pijn gedaan wordt... En vind het ook erg moeilijk verwachtingen laag te houden mbt interesse tonen. Weet ook nog niet goed hoe dat gaat lopen hier. In eerste instantie wonderbaarlijk veel interesse in de zwangerschap wel. Maar nu weer de vraag of nieuwe vriendin die ik nog nooit gezien heb straks mee mag op kraamvisite... en dan weer zusje die vooral niet tegelijk met vader wil komen... hopelijk krijg ik goeie kraamhulp die meehelpt mijn grenzen op dat moment te bewaken...
moeilijk, ik kan mij heeeel goed voorstellen dat jij je niet meer zo wil laten behandelen door hem. Ik vind het alleen moeilijk omdat de oorzaak van zijn gedrag de borderline is en ja daar kan hij ook niks aan doen. Maar ja...jij hoeft je ook niet alles te laten zeggen...