Ik heb hier al eerder iets geschreven over mijn band met mijn moeder, toen wilde ik zelfs geen contact meer met haar. Maar goed, ik werd zwanger en uiteraard wil je dan graag je moeder om je heen. Ik leef gewoon in een sprookjeswereld, ik heb elke keer weer de hoop dat ze leuk tegen me zal doen, maar het gaat altijd weer fout. Ik baal zo van mezelf dat ik toch elke keer weer leuke dingen vertel aan haar, maar dat ze het weer zo de grond in trapt. Ik was heel enthousiast over de wandelwagen die we hadden besteld en ik vertelde welke kleur we hadden uitgezocht. Ik kreeg niet te horen dat het leuk was, nee, ze begon meteen over andere kleuren. ´Maar waarom heb je dan geen blauwe of die paarse vind ik ook mooi´, zei ze. Maxi Cosi zelfde verhaal, ik wees de zwart/grijze aan in de folder en zei dat we die hadden besteld. Zij reageerde er niet eens op, ze wees meteen een andere aan en verkondigde dat ze die heel mooi vond. Ze zegt nooit dat ze iets mooi vindt wat wij uitzoeken en is altijd negatief. Iedereen is verder heel enthousiast en geinteresseerd, maar mijn eigen moeder niet. Vandaag vertelde ik dat we een mooie 2de hands babykamer hadden gevonden en dat die na de 20 weken echo wordt geleverd. Het enige dat ze zei was 'oh'. En ze trok een heel arrogante kop. Ik snap er niks van, waarom kan ze nou niet gewoon eens leuk reageren?! Ook toen ik onze plannen vertelde van het behang in de babykamer (Bert en Ernie fotobehang) antwoorde ze:'Waarom doe je niet Nijntje of Woezel en Pip?' Pff, ik ben er nu echt zo zat van. Ik wil haar er eigenlijk nu helemaal niet meer bij betrekken. Maar dat vind ik zooo moeilijk, aangezien ik nog steeds hoop dat ze eens normaal doet. Ik weet het, ik ben naief. Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik moest het even kwijt.
Helaas weet ik er alles van ( slechte band met je moeder ) Heb je al eens een poging om er wat van te zeggen ?
Ja heel vaak. Maar dan ben ik degene die niet in orde is, want met haar is niets aan de hand. Dus er valt gewoon niet met haar te praten. Ze doet trouwens ook heel negatief tegen mijn vader en mijn broertje. En als we televisie kijken is geen enkel programma leuk en elke bn'er zit ze af te zeiken. Ik heb wel tegen mijn vader gezegd dat hij met haar moet gaan praten en dat ze hulp nodig heeft. Maar om de vrede bij hun thuis te bewaren zegt hij niks. Ze is altijd al zo geweest hoor, maar hoe ouder ze wordt hoe erger het wordt.
Niet leuk Kan me voorstellen dat je wil dat je moeder je zwangerschap ect mee maakt, maar niet op deze manier. Mijn svader zit al jaren in een depressie, en is ook zo negatief als het maar kan. Probeer hem maar zo veel mogelijk te ontwijken. Ben vooral bang dat hij zijn negativiteit over brengt op Levi ( maar gelukkig is die vrolijk genoeg voor 10 ) Hoe vervelend het ook is, probeer je er een beetje voor af te sluiten en er niet te veel over te stressen. Dat in combi met je hormonen is niet leuk om zo je zwangerschap uit te lopen
jeetje lijkt me erg pijnlijk om geen enthousiasme te bespeuren bij een belangrijk persoon als je moeder
Jeetje wat een irritant gedoe zeg, daar zou ik helemaal gek van worden. Zou mijn mond ook niet kunnen houden en op een gegeven moment roepen van kan jij nou nooit eens 1 keer enthousiast doen .. en hem dan peren. Bah lijkt me erg naar.
Erg herkenbaar hoor! Bij mij zijn het beide ouders. Toen ik ging vertellen dat ik zwanger was kreeg ik van mijn moeder precies 1 korte omhelzing, en mijn vader maakte er niet eens een woord aan vuil. Geen gefeliciteerd ofzo, helemaal niks. Ze zaten alleen een beetje dom te lachen...
Pfff herkenbaar en inderdaad helemaal niet leuk.... helemaal nu je zwanger bent en je dat graag met je moeder wil delen. Ik zou je er zoveel mogelijk voor proberen af te sluiten, je kan je moeder toch niet veranderen, zo is ze nu eenmaal. Probeer te genieten van je zwangerschap en laat je moeder maar lekker kletsen (ik weet het makkelijker gezegd dan gedaan)
Lijkt heel erg moeilijk. Zelf denk ik dat ik haar niet meer veel zou vertellen. Dan kan het ook niet afgekraakt worden. Ik doe dit nu eerder bij mijn vader, gezien alles wat je zegt hij beter weet. Daar vertel ik sommige dingen maar niet. Irriteert me alleen maar als ik het wel zou doen. Maar ja, het blijft je moeder! Heel veel succes en gefeliciteerd met je zwangerschap!
Hier precies hetzelfde, ik heb wel wat meer afstand genomen. Het heeft mij meer rust gegeven, misschien helpt het jou ook wel een beetje hoe moeilijk het ook is. Nu Ryan wat ouder aan het worden is gaat het beter maar het verdriet blijft dat ze nooit een echte moeder en oma zal worden. Ze vond mij en blijkbaar (het ergste van alles) Ryan niet belangrijk genoeg om op zijn 1ste verjaardag te verschijnen en dat heeft echt de doorslag gegeven om het naast me neer te leggen en te bedenken dat ze nooit zal veranderen. Heel herkenbaar hoor en ik snap je verdriet, helemaal nu je zwanger bent!
ik kan me er totaal niks bij voorstellen... en vind het echt verschrikkelijk om zulke dingen te lezen mijn moeder (ouders) en ik zijn zo close, ze doen echt alles voor ons, verwennen onze kleine jongen TE erg en ons ook, en staan altijd voor ons klaar.... ik gun dat iedereen en begrijp niet dat er ouders zijn die zo tegen hun kinderen doen... geniet lekker van jou aankomende gezinnetje en probeer je op andere meer positief ingestelde mensen te focussen in je omgeving! knuff
Bedankt voor jullie reacties, wel spijtig om te horen van sommigen dat het erg herkenbaar is. Voor jullie ook veel sterkte. Ik moet inderdaad afstand nemen en dat weet ik ook wel. Het is gewoon zo moeilijk, maar ik moet ook aan mezelf denken. Als ik naar haar kijk voel ik ook nog weinig liefde van mijn kant. Ik begin haar te haten. En dat vind ik heel verdrietig. Gelukkig staat mijn man altijd voor me klaar. Hij vindt het ook moeilijk om te zien hoe mijn moeder doet.
Gelukkig staat je man altijd voor je klaar en zijn jullie straks lekker met z'n 3tjes, en dat is echt het belangrijkste en waarvoor je doet. Die gedachten helpen mij vaak wel goed. En geniet lekker van je zwangerschap.
Ook ik heb bewust geen contact met mijn moeder. Al een jaar of 8 heb ik het steeds met ups en downs geprobeerd. Maar het is nooit gelukt om langer dan 2 maanden contact te houden. Nu ik zwanger probeer te raken, voel ik die moeder gemis alleen maar nog meer.. Vooral als ik er bij stil sta dat ik straks als ik zwanger raak ook moeder ga worden, bij die gedachtes heb ik haar zo erg nodig. Helaas is zij niet in staat om een plaatsje in mijn leven te hebben. Die heeft ze nooit willen hebben, en ik heb er tot nu toe alles aan gedaan. Sinds 2jaar heb ik echt helemaal de contact verbroken. Ik voel me nu beter dan al die jaren dat ze er de ene keer wel was, en de andere keer niet. Maar dat gemis zal waarschijnlijk altijd blijven..
Hier ook heel herkenbaar. Proberen zo veel mogelijk van af te sluiten en gewoonweg je eigen plan te trekken. Vooral kiezen voor jezelf. Je moeder is wie ze is en zal niet veranderen zolang ze zelf niet in ziet dat ze hulp nodig heeft. Hoe moeilijk het ook is. Maar op deze manier verder gaan zal er alleen maar voor zorgen dat jij je er rotter door voelt. Iets wat jij en vooral je kindje daarin niet verdiend.
Ik herken dit gedrag ook al is het van een vriendin niet van een moeder. Heel erg irritant. En je blijft proberen want je hoopt gewoon dat ze toch een keer leuk reageren. In mijn ogen is het gewoon pure afgunst!! Misschien proberen gewoon wat minder open te zijn? Of gewoon botweg vertellen waar je mee zit? Heb je het er weleens met haar over gehad? Aan de andere kant...mensen veranderen niet . Wat een rotsituatie!! Maar uiteindelijk moet je echt aan jezelf denken. Wat heb je eraan iemand in je leven te hebben die je alleen maar een rotgevoel geeft. En dan ook nog eens je moeder. Zo hoort het gewoon niet te zijn. Je bent op de helft bijna van je zwangerschap en je zou harstikke blij en gelukkig moeten zijn. En eigenlijk laat je dat een beetje afpakken door een afgunstige moeder. Dat kan ze gewoon niet maken! Je moet echt voor jezelf bedenken of je zulke personen wel dichtbij je wilt laten, ook al is het je moeder. Er zijn zoveel dingen die een moeder een moeder maken bijvoorbeeld het steunen van je kinderen, het blij zijn voor je kinderen en ze alles gunnen wat je ze maar zou kunnen geven. Lijkt me verdraaid lastig om je eigen moeder zo langzamerhand te gaan haten maar ik denk dat je beter nu iets kan ondernemen dan dat je straks haar ECHT haat!
Hmm jou moeder is zeker de zus van mijn vader? Lijken in ieder geval ERG veel op elkaar! Viel iig bijna van mn stoel af toen hij op mn middelste zn verjaardag belde. Maar dat had mn moeder hem dus weer ingefluisterd dat hij ook wel eens iets van zichzelf zou kunnen laten horen.... En dan moet hij vragen hoe oud wordt Michael ook weer? Euh....Patrick is jarig hoor....oh euh ja hoe oud wordt hij? Pfff... En idd alles in het negatieve trekken. Niks is goed en als we eens n keer ergens erg blij mee zijn zoals toen ik bvb zwanger bleek van Wendy krijg je geen felicitatie maar "snap niet waar je nog aan begint...2 kinderen is toch voldoende!" Grrrr...:x Tips? Ja genoeg maar in de praktijk werken ze niet....weet ik uit eigen ervaring, helaas! Het is dat mn moeder in het zelfde huis woont anders had ik hem allang achter me gelaten. Om de fijne jeugd die ik door hem gehad heb hoef ik het iig niet te doen.
Het is vreselijk, ik begrijp het, maar iedereen in het gezin houd zo het gedrag in stand.. Als je gedrag accepteert en vermijd ( zoals je schreef wat je vader zegt, om de vrede in huis te bewaren), zal er niks veranderen vrees ik. Mijn advies, praten, vertellen wat je van haar verwacht als moeder en dat je je ook zorgen maakt om haar, zij jou pijn en verdriet doet en als ze niet veranderd, dat je daar voor jezelf consequenties aan verbind, hoe moeilijk ook. Misschien tijdelijk even geen contact totdat ze bereid is te willen veranderen. Ja meis, het echt een vreselijke situatie. En wat het zo moeilijk maakt, is dat zij niet wil veranderen, maar haar omgeving wel. En zolang zij niet wil veranderen, zal er ook niks gebeuren. Haar moet duidelijk worden gemaakt dat haar gedrag heel erg onwenselijk is. En dat zou het beste zijn als je dat als gezin doet, dus met je broer en vader. Mocht je vragen hebben, je mag me altijd pb-en! Succes en sterkte!
Aahg, dat vindt ik echt zielig voor je. Misschien kun je tussen neus en lippen eens doorzeggen, dat je wel verwacht had dat ze wat enthiousiaster zou zijn over jullie aankopen. Ze hoeft niet dezelfde smaak te hebben, maar zal voor haar toch ook wel fijn zijn te zien dat haar dochter zo lekker bezig is met inkopen doen. Ik wens je veel sterkte! En laat je niet gek maken, vooral lekker genieten van al je mooie aankopen dalijk en wegdromen hoe die kleine er in zal liggen/zitten. Succes!
wat erg voor je maar zo als ik lees is je moeder echt een zeur en nogal negatief over echt alles. Ik zou dr ook gek van worden. Maar is ze niet depressief ofzo? Aangezien ze niks leuk vind of nergens enthousiast op kan reageren. Ik zou dr echt gek van worden of hetzelfde bij haar terug gaan doen om eens te laten zien hoe irritant dat wel niet is