het afplakken deed ik trouwens wel met leukopor, die witte dunne tape, niet met van die bruine pleister, dat zou denk ik wel zielig zijn bij het eraf halen, maar die leukopor is heel dun en plakt niet zo heel erg, dus kon er makkelijk weer vanaf.
Je verdraaid het, je zegt dat ze niet van haar kinderen houd ? Het ging erom dat onvoorwaardelijk een heel heel erg groot woord is . Wat zei met onvoorwaardelijk bedoelt is denk ik niet wat veel mensen er hier mee bedoelen , denk dat zei echt de perfecte liefde bedoelt zoals ze zelf beschreef , en perfect bestaat gewoon niet. Maar ik denk dat er iets wordt vergeten in deze hele discussie ,als een huilbaby je zo heftig kan raken dat je gedachten krijgt zoals "was hij/zij maar niet geboren" ( klinkt heftig maar eigenlijk gewoon hetzelfde als , waar ben ik aan begonnen ... , of als ik dit van te voren had geweten .. alleen wat hardere woorden) is dat omdat je zo wanhopig wordt , dat je kind waar je zoveel van houd pijn heeft en je kan alleen wanhopig toe kijken , en is het omdat je alles uit de kast haalt voor je huilbaby , de oorzaak wil zoeken , je kind blijft troosten , draagdoeken , bij je houden alles wat je maar kan bedenken . Hou je niet heel veel van je kind krijg je ook niet dat soort gedachtes uit onmacht , want dan leg je je kind toch gewoon op het kamertje , deurtje dicht een lekker ontspannen op de bank. Dus ik denk eerlijk gezegd dat niemand medelijden moet hebben met de kinderen van moeders die wel is dat soort gedachtes hebben gehad. Heb medelijden met de kinderen van moeders die totaal niet wanhopig werden door de huilbaby's omdat ze er zich er zo makkelijk bij neer legde , niks medische uitzoeken en het gewoon heerlijk loslaten en de kinderen laten huilen in hun bedje en lekker achterover duiken . Nee die moeders zullen nooit is denken , was ik hier maar nooit aan begonnen .
ik heb gestemd op nee, niet snijden in mijn kind. maar nu ik er over nadenk, als hij/zij 14/15/16 is en het wil wie ben ik dan om te zeggen dat het niet zou mogen. maar dat is voor mij wel de leeftijd waarop ik pas ja zou zeggen
Heb niet heel het topic gelezen hoor... Mijn neefje had erge flaporen is met zijn 9 jaar geopereerd,samen met zijn nichtje die toen 5 was.De oren van hun stonden bijna dwars op hun hoofd. Ik zou het zelf waarschijnlijk ook laten doen,als mijn zoontje oud genoeg is en dit ook wil.Het ligt natuurlijk wel aan de mate van flapoor.Ik vind echte flaporen lelijk,bij mijn eigen kind zou ik het waarschijnlijk geen probleem vinden voor mezelf maar ik geloof dat ik in dit geval verder kijk dan mijn moeder neus lang is
Maar zelfs dat heb ik niet letterlijk zo gezegd. Dus misschien moet je idd, zoals Maria999 oppert, maar eens een cursus begrijpend lezen gaan doen. Ik houd zielsveel van m'n dochters, maar IK noem het geen onvoorwaardelijke liefde meer, omdat onvoorwaardelijke liefde wat mij betreft liefde is die perfect is. Mensen zijn niet in staat tot perfecte liefde en dat heb ik helaas mogen ervaren door de zware perioden met beide meiden hier. Dat ik dingen gedacht heb als 'waren ze maar nooit geboren', 'waar ben ik in vredesnaam aan begonnen' en 'waarom wilde ik eigenlijk zo graag kinderen', betekent helemaal niet dat ik niet van mijn dochters houd. Ik heb alleen ervaren dat op momenten dat het echt zwaar wordt, je als mens toch heel erg teruggeworpen wordt op jezelf en dat dus zelfs de liefde voor je kind niet perfect is. Maar goed, zoals ik geloof ik al wel genoemd had ergens: prijs jezelf gelukkig dat je die emoties helemaal niet herkent, want dat betekent dat jij nog nooit ervaren hebt wat het met je doet als je draaglast groter wordt dan je draagkracht. Maar een beetje begrip voor een ander en even 2 keer lezen en 3 keer nadenken zou je niet misstaan.
Dat heb ik me vandaag dus ook bedacht. Ik had op voorhand kunnen weten dat, en eigenlijk ook wel aardig WIE, er zouden gaan veroordelen dat ik die gevoelens uitsprak. Ik ben verder geloof ik vrij duidelijk geweest dat mijn opvatting over onvoorwaardelijke liefde duidelijk nogal heel veel vergaander is dan de opvatting daarover van met name de moeders die me hier heel erg af lopen te branden. En dat mijn uitspraken voortkomen uit die vergaande opvatting over onvoorwaardelijke liefde. Als mensen dan nog steeds lekker volhouden aan veroordeling, dan zegt dat meer over hen dan over mij. Ik moet zeggen dat ik door dat soort uitspraken ook niet heel enorm geraakt kan zijn. Ik ben wel heel blij met alle steunbetuigingen. Fijn dat er mensen zijn die goed lezen en bereid zijn zich in te leven in hoe een ander zich kan voelen onder omstandigheden die de jouwe niet geweest zijn.
Fijn dat jij er voor haar kunt zijn je vriendin. Zo te lezen heeft ze het al lastig zat. Rozemarijke ik begrijp je berichtjes wel. En onvoorwaardelijk liefde voor je kinderen heeft niks met elkaar te maken denk ik. Juist die onvoorwaardelijke liefde geeft ons vleugels maar als die vleugels beschadigd raken. Moet je in staat zijn om deze te repareren. Zieken kinderen of huilbaby.s knap als je er tegen kunt. Maar ik zal de laatste zijn om toe te geven dat ik misschien veel eerder dan de gemiddelde moeder onder die druk had bezweken.
Dikke pluim voor jouw!!!! Toen mijn zoontje net geboren was moest ik ook van iedereen op die grote blauwe wolk zitten. Echter ik voelde mij geen moeder van "die" baby. ( prematuur lag in zh ) Ik had 0.0 gevoel voor het kind wat ik net op de wereld had gezet. Ik wilde hem niet aanraken niet verschonen niks. Dit kwam een paar dagen later wel weer goed echter het moeder gevoel had ik nog steeds niet. Toen hij mee naar huis mocht voelde ik me nog steeds geen moeder. Na 2 mnd bleek dat ik een PND had. En ja ook hij huilde enorm veel sliep niet jankte alleen maar non stop 24 uur per dag. Ik heb toen ook wel eens tegen hem geschreeuwd ( jaaa jullie lezen het goed geschreeuwd ) dat ik wilde dat hij nooit geboren was! En dat ik niet snapte waarom ik OOIT kinderen wilde! En dat ik me niet kon voorstellen dat er moeders waren die kinderen krijgen/hebben leuk vonden. Ohh en zelfs nog erger voor ik beviel snapte ik gezinsdrama nooit ik snapte werkelijk niet dat een moeder of vader hun kind wat aan konden doen. Na mijn pnd is die mening aardig bijgesteld (lees ik keur het absoluut niet goed ) Ik heb wel eens huilend mijn man op zijn werk gebeld dat als hij niet naar huis kwam ik bang was de baby pijn te doen ( gelukkig nooit gebeurd ) Maar ik heb dit nooit durven vertellen.. En waarom niet? Juist door de opmerkingen die ik hier lees En ben ook erg blij dat ik dat toen nooit gedaan heb Na 7 mnd begon ik mij pas een moeder te voelen en voelde ik me verschrikkelijk over wat ik tegen hem had gezegd en over hem had gedacht. En ja ik hou zielsveel van hem en zou voor hem door het vuur gaan! ( en voor de jongste uiteraard ook ) Maar of dit onvoorwaardelijke liefde is? Geen idee ik kan alleen maar zeggen dat ik zielsveel van die knullen hou en ze voor geen goud zou willen missen in mn leven! Wbt de flaporen.. Ik heb voor optie 1 gekozen. En zou het op jonge leeftijd al laten verhelpen.
DANK JE WEL! Wat een schitterende, ontroerende en accurate omschrijving. Ik zit hier met tranen in mijn ogen en een gevoel van erkenning (eindelijk! ).
ieder staat daar anders in en dat is voor sommigen soms moeilijk te accepteren hier denk ik. ik durf te zeggen dat ik wel onvoorwaardelijk van mijn zoon hou en straks ook van onze kleine uk. genoeg voor mee gemaakt met hem. ja gedachtes als wat als of had ik nou maar nooit heb ik ook gehad, maar mijn mening is dat dit weinig met elkaar van doen heeft(in mijn geval dan) ik heb door gezet en mijn onvoorwaardelijke liefde voor hem heeft mij erdoor gesleept.
Ik denk dat iedere moeder weleens denkt van waar ben ik in godsnaam aan begonnen en wat is er in vredesnaam leuk aan het hebben van kinderen. Ik wel ieder geval. Ik houd zielsveel van alle 3 mijn kinderen en zou mijn leven voor ze geven wanneer het erop aankomt maar onvoorwaardelijke liefde is naar mijn mening een utopie.
Ik denk ook dat heel veel moeders wel eens de wanhoop nabij zijn... Maar die wanhoop komt vaak voor uit onmacht. Je voelt je niet bij machte om je kind te helpen (wat voor probleem het dan ook heeft) En je wilt je kind juist helpen, omdat je er zoveel van houdt....
Hoe jij over mij en mijn liefde voor mijn kind praat is anders ook flink veroordelend,heb je dat überhaupt wel in de gaten? Ik denk dat jij je kan inleven in een ander zolang het maar in jouw straatje past,nou newsflash: we zijn niet allemaal hetzelfde op deze aardbol! Jij stoort je niet aan de flaporen van je kind,ik zou me er wel aan storen. Dat heeft NIETS te maken met de liefde voor mijn kind!
Ontopic Ik weet niet wat ik zelf zou doen....ik denk wachten tot en of mijn kind het zelf wil. Kan me wel voorstellen dat je mogelijk lijden wilt voorkomen en het dus zo snel mogelijk wilt laten verhelpen. Ben het wel met meerder eens, dat het heel belangrijk is om je kinderen te leren dat ze niet perfect zijn en dat dat ook niet hoeft. Niemand is perfect en dat is juist mooi. Je bent goed zoals je bent. Offtopic Hele topic gelezen en ben nog steeds verbaasd over de diep kwetsende en oordelende reacties.....'hoe is het mogelijk' zou je zeggen...... Het enige echt verontrustende wat ik gelezen heb is hoe kinderen om hun uiterlijk beledigd worden door sommige volwassenen. De diepgang van sommige dames, over hun eigen gevoelens (in dit geval voor hun kind(eren)), daar heb ik veel respect voor! Niet veel mensen durven zo eerlijk naar zichzelf en hun gevoel te kijken en durven dit zeker niet zo in het openbaar te uiten. Juist, omdat ons gevoel ook niet perfect is. Nog iets wat ik toch elke keer weer heel apart vindt, is het gebrek aan inlevingsvermogen en de overvloed aan (voor)oordelen.
Als er nou iemand op dit forum wél een enorm inlevingsvermogen heeft in anderen, dan is het Rozemarijke wel. Maar wat ik al zei: jullie snappen niet wat ze schrijft óf jullie zijn erop uit om haar zwart te maken. En persoonlijk vind ik het vrij choquerend dat een moeder zich stoort (wat heel wat sterker is dan niet zo mooi vinden) aan de flaporen van haar kind. Het er dus niet in de eerste plaats om gaat dat haar kind last heeft van flaporen, maar om haar eigen ergernis. Dat is waar het in de opvoeding nou precies niet over zou moeten gaan wat mij betreft: het ego van papa en mama. Het gaat namelijk om een nieuw mens, met een eigen integriteit, ook lichamelijk. Die er wellicht heel andere opvattingen over allerlei zaken op na zal blijken te houden dan de ouders. En dat is prima, zo hoort het ook. Dat staat bij mij, en bij heel veel andere ouders, altijd voorop. En dat is waar moederliefde voor mij over gaat: je kind in de eigen waarde laten. En daarom zou ik pas iets aan de flaporen laten doen als blijkt dat mijn kind dat graag zou willen.