Mijn dochter is 5, zit in groep 2. Ze heeft nog steeds vaak moeite met afscheid nemen van ons als ouders. S ochtends gaat ze in de klas vaak bij de juf staan als we weggaan. Ook situaties als een schoolreisje vindt ze vaak heel spannend en dan komt de juf vaak bij haar zitten. Ze heeft sowieso vaak moeite met nieuwe situaties. Ze vindt school verder wel leuk, komt meestal vrolijk uit school. Herkent iemand dit? Heeft iemand tips?
Lijkt me niet heel uitzonderlijk hoor.. bij mn dochter in de klas zitten er ook kinderen die het moeilijk vinden nog. Tips heb ik helaas niet...
Is het een probleem of lukt het met hulp van de juf prima? Mijn jongste dochter is 7 en vindt dat soort dingen nog steeds spannend. Sinds half groep 3 gaat ze ‘s ochtends wel gewoon de klas in ed, maar als het ‘anders is dan anders’ dan vindt ze het nog steeds spannend. Een invaljuf, op de gang afscheid nemen i.p.v. in de klas, schoolreisje, enz., vindt ze nog best lastig. De juffen pakken het tot nog toe gelukkig goed op en dan is het ook vrij snel voorbij. En met schoolreis ga ik zelf vaak mee, scheelt ook.
Mijn dochter had er ook best veel moeite mee vorig jaar. Soms zo erg dat juf haar vast moest houden, anders kon ik niet weg. Wat hielp was duidelijk afspraken maken en een vast afscheidsritueel. Ik sprak met haar af dat ze zelf iets ging kiezen om te doen. Kleuren, Lego, tablet, maakt niet uit, jij kiest. Dat deed ik een beetje zo: Mama weet niet wat er wel of niet mag in de klas, dat weet jij wel heel goed. Mama weet niet waar alles ligt, dat weet jij wel he. Uitleggen dat ze echt naar school moet en daar veel meer leuke dingen kan doen dan thuis. Afscheid was eerst altijd kiezen voor welk raam ze gaat zwaaien, daarna broertje een kus geven en tot slot moet mama een dikke kus en knuffel. Nu een nieuw schooljaar en een ander klaslokaal, geen raam meer om te zwaaien. Daar wilde ze eerst een drama over maken, afgesproken dat ze nu bij de deur zwaait. Tot nu toe gaat alles heel goed, al blijft ze een beetje de kat uit de boom kijken met dit soort dingen. Is niet erg natuurlijk, zo is ze nou eenmaal.
Als je merkt dat t een zelfvertrouwen dingetje is, dan evt overwegen om een sport te gaan doen. Bepaalde dansen, theater maar ook vechtsporten (ja vanaf 4 jaar sommigen) zijn enorm goed voor t zelfvertrouwen. Met die leeftijd is t overigens in veel verenigingen volstrekt normaal om in de zaal op de bank erbij te zitten. 9 jaar geleden in mijn kinderklas (vechtsport vanaf 6 jaar) moedigde ik dat alleen maar aan. Vind t gekker als t niet mag vooral onder t mom "afleiding" dat is echt onzin in t begin allicht maar les 3 al echt niet meer.