Goedemorgen dames, Zijn er nog meer dames die pas na hun dertigste uit de kast zijn gekomen? Laat ik bij het begin beginnen. Mijn eerste ervaring met een vrouw was toen ik 13 was echter heb ik dat al die jaren weggedrukt omdat ik, de vreemde eend in de bijt van de familie, dacht dat ik anders niet geaccepteerd zou worden. Ik heb een hele moeilijke jeugd gehad. Mijn ouders waren weliswaar dol op me , alleen konden mijn vader,opa en een van mijn ooms moeilijk met mijn gedrag overweg. Zo heeft mijn aan alcohol verslaafde oom mij jarenlang vernederd en was ik bij mijn opa altijd de pisang als er weer iets was voorgevallen tussen mij en mijn nichtje. Hij koos standaard voor haar partij. Doordat mijn vader en ik in karakter heel veel op elkaar lijken boterde dat ook niet. En school was een regelrechte hel! Ik werd heel veel gepest en op de middelbare school werd ik zelfs opgewacht en in elkaar geslagen. Mijn zelfvertrouwen heeft hierdoor een enorme deuk opgelopen en ik zat vroeger dan ook het liefste alleen in mijn kamer, met mijn neus in de boeken. Ook ben ik als 5 en 11 jarige seksueel misbruikt en ben ik al vanaf mijn vroege jeugd bekend met hulpverlening en maatschappelijk werk. Ik heb door toedoen van verpleegkundigen, die mij als baby (ik was een 28 weken kindje)te vroeg van de beademing ben afgehaald een lichte hersenbeschadiging opgelopen en kreeg al heel jong de diagnose ADHD en later borderline opgeplakt. Beide diagnoses bleken onjuist te zijn, en in 2014 kreeg ik dan eindelijk de juiste diagnose : klassiek autisme! Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik mijn ware aard jaren verloochend heb, omdat ik zo enorm snakte naar acceptatie en begrip! En dus ,ging ik relaties aan met mannen en ben ik zelfs een paar jaar getrouwd geweest met een man waar ik nooit verliefd op ben geweest. (Klinkt cru, I know) Samen hebben we een dochter van inmiddels 10. Afijn, en toen werd ik vorig jaar ineens hopelijk verliefd op den vrouw. Zij wist iets in mij los te maken wat geen enkele man tot dusver was gelukt. Ik ben daarop samen met mijn ambulante begeleider gaan spitten naar mijn eigen identiteit en wat ik nu precies voel en wil. Zo vroeg ik mij al jaren af waarom al mijn relaties gestrand zijn en waarom ik mij nooit volledig aan een man kon geven. Zowel emotioneel als op seksueel gebied. Het was iets waarvan ik vond dat het erbij hoorde en wat ik soms moest geven om de heer in kwestie tevreden te stellen ondanks dat ik er zelf niks bij voelde. Mijn vrienden waren de eersten bij wie ik uit de kast ben gekomen en ze reageerden allen positief. Vervolgens heb ik het mijn moeder verteld en zij zei dat ze het altijd al wist, maar ze heeft bewust nooit iets gezegd omdat ze van mening was dat het aan mij was om het te vertellen. De enige die er wel moeite mee heeft is mijn vader maar als ik mijn moeder moet geloven draait hij wel bij.
Hier geen ervaring met uit de kast komen boven de 30, maar mijn vrouw (we zijn vorige week getrouwd!) is biseksueel en heeft ook autisme. Zij is ook veel te vroeg geboren, met 32 weken en het was spannend of ze de eerste dag wel zou overleven. Volgens haar psycholoog zou er een verband kunnen zijn tussen de vroeggeboorte en autisme en daarnaast schijnt bewezen te zijn dat mensen met autisme vaker op hetzelfde geslacht vallen.
Geen ervaring, maar na het lezen van je verhaal wil ik toch graag reageren. Wat heb jij veel meegemaakt.. Het is logisch dat je zelfvertrouwen hierdoor een hele fikse deuk heeft opgelopen. Ik vind het heel dapper van je dat je nu aan je omgeving laat weten dat je op vrouwen valt, en wat ontzettend fijn voor je dat je vrienden en je moeder (en hopelijk je vader binnenkort ook) zo positief reageren!
Ook gewoon even een complimentje. Ik heb om me heen ook vaker mensen zien worstelen met het feit dat ze op iemand vallen van het zelfde geslacht. Fijn dat je eindelijk jezelf mag en kan zijn!
Dit! En verder geen ervaring.. ik weet voor mezelf dat ik niet direct altijd op alleen mannen hoef te vallen, maar me ook aangetrokken kan voelen tot een vrouw. Mijn omgeving is hier niet van op de hoogte en dat hoeft voor mij ook niet, zolang het niet speelt.
Echt waar? Wat grappig, dat wist ik niet. Mijn schoonzus heeft ook autisme (om het even kort door de bocht te zeggen, want er is natuurlijk niet meer 'autisme', maar goed) en is ook lesbisch. Ik had nog niet van dat verband gehoord, interessant!
Maar bij ass komt aseksualiteit en biseksualiteit ook meer voor dan gemiddeld, ik denk dat dat komt door de andere kijk op mensen. Als ASS-er ben je ook gewoon anders, ik ken veel ass-ers die zelfs een naam hebben voor mensen die geen ASS hebben. Soort muggles bij Harry Potter Dat heb ik zelf niet, maar ik ben mij er wel van bewust dat mijn hersenen dingen compleet anders oppakt, van zintuigen tot emoties, gevoelens... seksualiteit. Maar TS, wat super voor je, voor mij had je nooit in de kast gezeten! Dikke knuffel
Jeetje, wat heb jij veel meegemaakt zeg. Ontzettend knap van je dat je de stap hebt durven nemen om uit de kast te komen. Ik hoop voor je dat je dat je alle geluk van de wereld vindt vanaf nu. Ikzelf heb geen ervaring met uit de kast komen na mijn 30e, ik was 13 toen ik uit de kast kwam. Maar ik heb het wel ontzettend moeilijk gehad met mijn geaardheid, tot een depressie aan toe, maar nu totaal niet meer. En als anderen er een probleem mee hebben, interesseert me dat ook niet meer. Voel je vrij om me dingen te vragen als je daar behoefte aan hebt, het mag zowel hier als in pm.
Een vriend van mijn man was ongeveer 25 toen hij uit de kast kwam en sindsdien hebben mijn man en hij ook weer beter contact. Omdat die vriend nu kan zijn wie hij is, is het gewoon "echter" contact. Ik gun het jou ook dat het ervoor kan zorgen dat je meer jezelf kunt zijn.
Geen ervaring. Wel veel respect voor jou. Je hebt het niet makkelijk gehad.dat je met een man bent getrouwd is niet cru toch ondanks dat je nooit verliefd was. Misschien hunkerde je naar aandacht en geborgenheid. Respect voor jou om uit de kast te komen. Beter laat dan nooit. Ik hoop dat je een mooie lieve vrouw mag treffen om een fijn leven met elkaar te hebben