Hoi dames, even een nieuw account, ik ben erg benieuwd naar jullie visie en tips.. Ik heb net ruzie gehad met mijn man. Ruzie ging over het volgende: onze dochter is allergisch voor veel dingen nu laat mijn man haar regelmatig toch iets eten van die dingen. In dit geval kwam ik erachter omdat ik een vleesje wilde pakken en eten, en mijn dochter vroeg of ze er ook 1 mocht (3 jaar). Ik gaf aan dat er ... in zit waarop ze zei dat ze het van papa wel had gekregen. Ik natuurlijk boos op mijn man waarom hij dat nou doet. We hadden een fikse ruzie waarop hij dreigend tegen mij schreeuwde (komt gelukkig zelden maar toch wel eens in het jaar ongeveer voor). Ik ben niet op mijn mondje gevallen en voelde mij ook niet geintimideerd. Ik gooide het eten op de grond en ben weggelopen naar de slaapkamer. Mijn dochter heeft dit allemaal meegekregen en ik ben vrij rustig gebleven behalve met het vlees op de grond te gooien. Ze vroeg aan papa waarom we ruzie hadden dat is het enige wat ik hoorde. Ik ging naar de slaapkamer naar ons andere kindje dat net uit het ziekenhuis is gekomen vandaag (beiden daardoor erg moe, overprikkeld). Op den duur hoor ik haar heel hard huilen, ik vermoedde dat hij bot tegen haar had gedaan en ging naar de keuken (Goddank!) ik tilde haar rustig op nam haar mee naar haar kamer en troostte haar. Wat blijkt? Hij heeft haar een klap in haar gezicht gegeven (vertelde ze na 10 minuten in de slaapkamer). Hij heeft vooral moeite om zijn woede in te houden en kan dit niet reguleren, het ergste wat hij eerder ooit heeft gedaan is haar heel hardhandig vastpakken, daar heb ik toen ook wat van gezegd. Toen ik dit vanmiddag hoorde ben ik naar hem toegelopen en heb ik gezegd dat als hij ooit het lef heeft om mijn kinderen te slaan ik bij hem weg ben. Hij is een paar minuten later de deur uit gegaan, boodschappen gedaan en toen hij terugkwam hoorde ik hem vragen aan mijn dochter mee te gaan voor een ommetje, vermoedelijk om zijn excuses aan te bieden. Mijn vraag naar jullie, heb ik juist gehandeld? had ik meer moeten doen? voelt een beetje alsof ik niet genoeg voor haar ben opgekomen. Ze is nu al ruim een uur met hem aan het spelen en alles lijkt weer goed te zijn. Overdrijf ik? ik overweeg serieus om er aangifte van te doen want mijn kinderen en geen enkel kind by the way mogen niet geslagen worden. Hij vindt het geen kindermishandeling by the way...
Mijn eerste reactie zou zijn dat ik vind dat je goed gehandeld hebt. Maar je reactie naar je man toe vind ik nogal overdreven. En dat je je eigen man aan wil geven voor 1 tik echt volslagen belachelijk. Het is natuurlijk niet goed dat dit gebeurd is. Maar er zijn echt wel meer ouders die wel eens uit hun slof schieten en dan schreeuwen of een keer een tik geven. Mijn vader deelde ook wel eens en tik uit. Ik was daar toen heel boos om, maar heb er wel veel van geleerd. Dan lijkt me een vader die door de politie even opgehaald word toch vele malen traumatischer.
Aangifte vind ik echt overdreven. Je hebt wel goed gehandeld. Zou het ook niet pikken als vriend kind zou slaan. Ik denk dat je boodschap duidelijk is en heb toch ergens de volste vertrouwen (ook al ken ik hem niet) dat hij erg geschrokken is van zijn eigen actie en dit niet meer gaat doen.
Dat ontzettend moeilijk. Aangifte doen weet ik niet. Maar ik zou het hier niet bij laten en wel verwachten dat hij iets met zijn agressie regulatie gaat doen. De kinderen zijn nu nog klein. Ooit worden dit pubers, dan zal het nóg moeilijker zijn. En afgezien van dat is dit gewoon niet ok. Dit kan echt niet. Weet uit eigen ervaring dat dit van kwaad tot erger kan gaan. Dat wil niet zeggen dat dat bij jullie ook zo gaat. Maar wees alert.
Jeetje wat een nare situatie. Ik vind dat je goed gehandeld hebt. Hopelijk is je man geschrokken en doet hij het niet meer. Slaan vind ik niet kunnen bij een kind. Maar tis ook net hoe het gegaan is.. tikje of echte tik uit frustratie ofzo..
Wauw, even vanuit de ogen van je kind; papa en mama maken ruzie, schreeuwen tegen elkaar, jij gooit het eten op de grond en loopt vervolgens weg, papa slaat zijn kind (heeft je man dit toegegeven trouwens?) en heeft haar eerder eens hardhandig vastgepakt... Jullie moeten je beide kapot schamen! Jullie beschadigen beide je kind op deze manier. Mijn advies; pak je rol als volwassene en regel hulp. Het gebeurt blijkbaar vaker en je kind kan hierdoor in een onveilige situatie opgroeien. En dat is niet wat je wilt neem ik aan.
Ook dat ja. Je vind het wel heel erg dat je partner zijn geduld verloren is en een klap gegeven heeft. Terwijl je zelf ook hebt staan schreeuwen en iets op de grond gegooid hebt, waarbij je dus ook je geduld verloren hebt. Ipv aangiftes en elkaar veroordelen. Kun je beter samen hulp zoeken.
Ik vind dit ook een absurd heftige ruzie in het bijzijn van een 3jarig meisje. Ik snap dat jullie moe en geprikkeld zijn, maar serieus? Je had ook tegen je dochter kunnen zeggen "en van mij niet" en vanavond het gesprek aan kunnen gaan met je man, zonder meteen boos te worden over zoiets. Ik denk dat jullie samen eens een goed gesprek moeten hebben. Breng de kinderen een dagje naar opa/oma/vrienden/whatever en ga om de tafel want dit lijkt me echt geen basis.
Wat een raar verhaal. Het is al gezegd, maar ik vind jullie allebei fout en kinderachtig. Aangifte gaat niks oplossen.
Ook mee eens! Tenzij je man dr stelselmatig gaat slaan vind ik aangifte ook wat overdreven. Wat wil je er mee bereiken?
Wij kunnen moeilijk oordelen over wie gelijk heeft en wie niet. Wat wel belangrijk is is om het gesprek aan te gaan met je dochter, denk ik. Wij hebben weleens een discussie over de opvoeding, maar proberen dat altijd te bespreken wanneer hij op bed ligt. Hoe vreemd is het als wij daar staan te discussiëren over hem terwijl hij nog geeneens alles goed kan begrijpen en totaal niet kan relativeren dat hij eigenlijk geen schuld heeft aan de discussie.
Bedankt dames, het helpt wel verhelderend. Ik denk dat ik in mijn rechtvaardigheidsgevoel vind dat een aangifte passend is, was het de kind van de buren geweest had ik ook aangifte gedaan als ik had geweten dat diens vader regelmatig zijn dochter hardhandig beetpakt en in ik indirect getuige ben van een klap. Ik vind slaan echt NOT done vind ik ook niet goed te praten onder je geduld verliezen. Niet om het goed te praten vanuit mijn zijde maar wel voor de goede orde, ik heb niet geschreeuwd ik bleef er rustig onder maar antwoordde wel (op normale maar geirriteerde toon), wel het eten op de grond gegooid. Ik had ook niet verwacht dat er zo een fikse ruzie zou ontstaan door mijn irritatie te uiten. Als reactie op zijn intimiderende houding en geschreeuw heb ik het vlees op de grond gegooid en daar ben ik zeker helemaal verantwoordelijk voor, idem voor het weglopen naar de slaapkamer.
Woow ik vind jullie reacties dan wel weer heel heftig. Ik ben er niet bij geweest natuurlijk maar ik weet heel goed hoe het is om je geduld te verliezen naar je kinderen toe. Slaan is uiteraard niet oké, aangifte doen ook wat overdreven. Maar kom op, schieten jullie niet eens uit je slof? Ik heb ook wel eens een bord eten weg gesmeten waar de kinderen bij zaten omdat ze vreselijk vervelend waren, niet luisterden en ik erg moe was. Overkomt iedereen wel eens toch? Of ben ik dan weer zo'n ontaarde moeder? Om nou gelijk te zeggen dat ze Hulp nodig hebben? Gelukkig heb ik zelden tot nooit ruzie met mijn man maar ik kan me er in deze situatie best iets bij voorstellen dat je in een woordenwisseling beland met elkaar. Als jullie grotendeels in harmonie leven dan kan ik mij niet voorstellen dat je dochter er iets aan over houdt. En inderdaad het gesprek aan gaan over omgaan met je machteloos voelen want slaan is echt niet ok. Maar ik pak mijn kids ook heus wel eens harder aan dan zou moeten, omdat je er met praten nou eenmaal niet altijd uitkomt met ze en er soms geluisterd moet worden.
Eens met bovenstaande reacties. Wij hanteren hier in huis de regel dat je nooit je partner afvalt in bijzijn van de kinderen. Je ondermijnt daarmee de ander terwijl je (hopelijk) een gelijkwaardige relatie hebt. Dus daarmee is het bij jullie al flink mis gegaan.
Dit dus. Ik kan zelf ook behoorlijk driftig zijn en ik ben ook eens uitgevallen waar onze oudste bij was. Doordat hij zo schrok ben ik toen ook enorm geschrokken. Ik ben er echt op gaan letten dat mijn woede niet de overhand krijgt waar de kinderen bij zijn want dat is echt niet goed. Zowel jij als je partner zullen moeten leren jezelf in de hand te houden of daar anders hulp bij zoeken. Één tik vind ik overigens niet goed te praten maar geen mishandeling. Aangifte vind ik dan ook erg overdreven maar je mag best een serieus gesprek met je partner voeren hierover. Slaan kan niet.
Ik vind nog wel een verschil tussen je geduld verliezen naar de kinderen of een ruzie zo uit de hand laten lopen dat er met spullen gegooid wordt. Overigens zal ik ook met kinderen geen spullen op de grond gooien omdat dat gewoon niet in me zit (ja, makkelijk praten zonder kinderen, maar ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst met iets gegooid heb uit onmacht anders dan verdriet. Ik was 8 denk ik en heb daarna uren zitten huilen omdat het plastic theepotje brak en ik zo'n spijt had). Voor mij valt eten op de grond gooien, weglopen en wedikwat niet onder een woordenwisseling meer maar onder forse ruzie en dat hoort niet onder het oog van kinderen, zeker niet als het over het kind gaat.
Het klinkt als een indrukwekkende dag voor jullie allemaal; net terug uit het zkh, dat heeft natuurlijk stress gegeven. Ik kan me goed voorstellen dat je dan bozer wordt dan goed is. Ik praat slaan écht niet goed hoor, maar grijp dit nu aan als kans die frustratie of spanning beter te leren reguleren. Jullie allebei; jij sloeg niet, maar gooide wel met eten en was erg boos tegen je man waar jullie dochter bij was. Je had ook het vlees niet kunnen geven en er later met je man over kunnen praten. Zijn reactie is vervolgens ook echt niet ok natuurlijk!