Hallo, Zelf ben ik dus weer zwanger sinds september, nadat ik in juli een mk had gehad. Ik was toen GELIJK met me zus zwanger en ook op dezelfde datum uitgerekend. Bij haar is het gelukkig allemaal goed gegaan, bij mij helaas iets minder. Maar nog geen 11 weken later was ik weer zwanger. We wonen circa 1 uur van elkaar vandaan net zoals ik en mijn moeder. Zij wonen wel bij elkaar in de buurt... De band is nooit echt geweest dat je dacht van ja...... echte zusterliefde, ik wil dat wel, maar zij is niet zo. Ze is ouder als ik en is iets harder qua gedachtes zeg maar. We hebben heel veel dingen meegemaakt samen met mijn moeder. Mijn moeder en ik zijn precies hetzelfde en waarschijnlijk botst het daarom vaak. Ik ben na een lange periode in elkaar gezakt zeg maar zon 4 jaar geleden... ik ben toen bij mijn oom en tante gaan wonen.. (zus van mijn moeder) ik heb daar circa 3 jaar gewoond, en ben dus ongeveer 2,5 jaar geleden daar weggegaan omdat ik ging samenwonen met mijn lieve vriend, waarvan ik nu ook zwanger ben. We hebben een zware periode achter de rug... ik ben een meid met giga veel bagage zullen we maar zeggen. Ik heb helaas moeten boeten voor veel dingen uit mijn verleden (raar he ben nog zo jong) ivm mijn ex vriend, hij heeft mij met heel veel dingen laten zitten... heel veel schuld etc etc en helaas heeft hij mij niet met zachte handjes aangepakt en dat heeft circa 3 jaar ook geduurd (16 jaar t/m 19) Ik moet nog 1 maandje 400,- betalen en dan ben ik schuldvrij verklaard, maar ik heb hier wel 3 jaar hard voor moeten werken.. het is wonderbaarlijk, maar heb het gered samen met mijn lieve ventje... Het is gewoon een feit, als ik niet door mijn oom en tante in huis was genomen.. weet ik echt niet waar ik nu had gezeten! Niet hier in ieder geval. Het begint nu heel erg aan mijn moeder te knagen zeg maar, al zegt ze het mij niet eerlijk... ze draait altijd overal om heen... de kerst hebben wij alleen willen vieren mijn partner en ik dan.. maar goed ik ben zwanger en mijn hormonen gieren dus nu nog 10 x erger door mijn lichaam... dus gisteren werde nwe gebeld door de oudste dochter van mijn tante en zij nodigde ons uit om te komen voor een kerstdiner.. wij de pyama uitgegooid en zijn in de auto gestapt en hebben een heerlijke dag gehad... Mijn moeder heeft mij niet eens uitgenodigd.. ze voelt het niet zo... of weet ik het... het is heel moeilijk uit te leggen zeg maar.... maar ik wil zo graag een moeder die er altijd voor mij is.... en trots op mij is voor alles wat ik tot nu toe toch maar eventjes bereikt heb. Woon samen met een lieve vriend, hebben een woning gekocht... heb een vaste baan... kan eigenlijk niet beter en dan over 1 maand is alles helemaal afgelopen! mijn zus moet in eind februari /maart bevallen.. ik wil zo graag een hechtere band krijgen, maar alles moet van mijn kant komen.. ik kan er echt niet meer tegen.... Vandaag waren mijn partner en ik dus ook even bij mijn oma op de koffie gegaan.. en toen belde mijn moeder.... ze wist al te vertellen dat ik de avond ervoor bij mijn oom en tante en mijn nicht had gegeten... onbegrijpelijk! anyways... mijn moeder vertelde toen dat ze om 4 uur bij mijn zus ging koffie drinken.... maar ze zal mij niet meevragen of wat dan ook.. het deed mij zoveel pijn, dat ik ben opgestaan en weg wilde.... mijn partner ging mee en toen liep me oma mee naar de deur... ik kon de tranen niet meer stoppen! Ik moest van haar niet zo eigenwijs doen en naar mijn zus ook toegaan.... ik zo ja maar ben niet uitgenodigd... dus dan ga ik ook niet! Later krijg ik telefoon dat het de hele familie al doorgaat dat ik dan een stront eigenwijs meisje ben, en dat het allemaal mijn eigen schuld nu is... wat moet ik hier nu mee? Heeft iemand ook dit soort bullshit om zich heen.. ik probeer het juist bij elkaar te houden, maar het lijkt wel alleen van mijn kant te komen.... ben ik nu dan zo raar o fstel ik me dan nu zo aan? Ik weet het niet meer hoor.. en nu dat ik zwanger ben vind ik het helemaal niet leuk... ik wil lekker genieten en ook samen met me moeder en me zus uiteraard..... Weet iemand hier misscihen raad mee? Sorry voor het lange verhaal, maar moest het even van mijn afschrijven! Doegie
Hoi meisje Wat een vervelende situatie. Misschien dat je een keer met je moeder en je zus af kunt spreken zodat hun kunt vertellen dat je het jammer vind zoals het nu gaat . Je zou kunnen vertellen hoe dat je het graag anders zou zien in de toekomst. Ik zou niet teveel op het verleden ingaan en elkaar verwijten maken maar meer over de toekomst spreken en zeggen dat je het belangrijk vind om een betere band met hun op te bouwen ondanks wat er in het verleden gebeurd is. Ik wil je ook nog mijn complimenten geven dat je deze maand van je schulden af bent. Veel mensen hebben geldproblemen en het kost heel wat kruim om daat uit te komen . Je kunt nu lekker met een schone lei beginnen. Ik hoop dat het goed komt met je familie en probeer lekker van je zwangerschap te genieten ! liefs caroline
Ik ben het hier 100% mee eens. Alleen wil ik nog iets toevoegen. Mocht dat gesprek met je zus en je moeder op niets uitlopen (jammergenoeg kan dat ook) dan zou ik misschien maar eens wat minder je best gaan doen. Je hebt namelijk echt je best gedaan om het goed te maken met ze en als zij je steeds erbuiten willen houden of als het steeds niet goed is dan houdt het op een gegeven moment toch op? Dan ga je lekker met je vriend thuis genieten van de kerst. Ik denk dat je moeder en je zus je dan vanzelf wel zullen missen en dan misschien dat zij ook eens actie ondernemen. Heel veel sterkte meissie.. Laat je niet uit het veld slaan en geniet lekker van je lieve vriend en je babytje in je buik!
Ik heb zelf jaren geen goede band met mijn moeder gehad. Daardoor ook niet met mijn zus. Had ook altijd het idee dat het van mijn kant moest komen. Ik ben geen confrontatie aangegaan met mijn moeder/zus omdat ik wist dat dat geen zin had. In plaats daarvan ben ik juist afstand gaan creeren, ik wilde niet meer gekwetst worden. Nu gaat het juist beter tussen ons. Vooral met mijn zus heb ik nu een goede band. Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar misschien is het beter dat je je lekker gaat richten op jouw kleine wondertje en je lieve vriend. Wacht maar, jij hoeft niet achter ze aan te lopen, ze zullen vanzelf bij jou komen. En zo niet, dan is dat hun verlies...... Liefs Petra
Tja ik heb nu een heftige gang van zaken met mijn vader en zijn familie. Er is heel wat gebeurt het laatste jaar en dat schuif je niet zomaar onder stoelen en banken. Ik heb nu dus ook afstand genomen, en ik kan al dat gedoe even niet gebruiken. Vooral omdat stress niet goed is als je zwanger bent, ik heb er dan nog een chronische darmkwaal bij die erg goed vaart onder stress dus contact zoeken is een no no voor mij. Soms is het moeilijk te verkroppen dat niet iedereen een goede band met elkaar wil hebben, familie heb je en vrienden kies je zeg ik dan wel eens. Ik zal niet zeggen dat ik er geen verdriet over heb het is natuurlijk wel mijn vader maar dan eentje met een groot probleem tussen de oren. Die het niet zo speciaal vond dat hij een eerste kleinkindje gaat krijgen. Ik snap dat je graag de familieband versterkt maar dat mag niet ten koste van jou en je vriend gaan. Stop geen energie in een bodemloze put, en neem afstand als dat nodig is. Soms is geen contact beter, als contact wat nooit zo word zoals jij het graag zou hebben.