Was ik al onzeker tijdens mijn zwangerschap, of alles goed zou gaan en mijn kindje wel gezond zou zijn.. en iedere keer als de verloskundige het hartje zocht met de doptoon, stond mijn hart even stil - als ze maar wat horen. Gelukkig kwam dat elke keer goed! Nu Anne is geboren, moet ik toch wel regelmatig eventjes gaan kijken of ze het nog wel doet. Ik weet dat dit normaal is en dat bijna alle moeders dit hebben. Ook heb ik af en toe enge denkbeelden, dat ik met de baby van de trap af val, ik haar laat vallen of per ongeluk pijn doe of dat ze van de commode rolt. Of dat ze gestolen word, als Engelse Madeleine die is verdwenen. Of dat ze later op vakantie met een type als Joran van der Sloot meegaat. Brrrrrrr. Ik heb dus net het vlindertjes forum zitten lezen. Brullen hier, tranen met tuiten. Stond ook een verhaaltje bij over wiegendood en ik ben op slag naar boven gerend. Natuurlijk alles goed. Maar ik had het beter niet kunnen lezen, zal er nog wel even mee bezig zijn. Niet aan denken! Dus dit is die angst van elke ouder. De angst dat er iets gebeurt, je kindje ziek wordt, of een ongeluk krijgt, of dat iemand ze wat aandoet of ongelukkig maakt... Ik ga me er maar bij neerleggen dat ik dit mijn hele leven ga houden. probeer vertrouwen te hebben dat voor mijn kindje al het goeds is weggelegd, maar helemaal gerust te stellen ben ik nooit meer. Zucht. Mijn lieve meisje..
Tuurlijk dit soort dingen zijn de grootste angsten voor elke ouders,, Het went wel, de angst is er wel maar het word minder. In het begin keek ik ook steeds of Sil nog wel ademde .. gewoon even checken. xx
Heb ik nu nog steeds. Toen Chloé voor de eerste keer doorsliep werd ik rond een uur of 5 geschrokken wakker. Ik hoorde niks.. er was toch niets aan de hand?! Ik ben dus keihard haar kamertje ingerend.. Lag mevrouw nog heerlijk te slapen.. Dat soort momenten blijven.. Ik heb dat soort gekke ideëen nog iedere dag..
Zelfs ik heb het nog steeds , ga regelmatig ( zeker zo'n 6 keer per nacht ) kijken , maak mijzelf ook helemaal gek af en toe ... dan ga ik denken en moet ik weer verplicht gaan kijken anders blijft er van alles door mijn hoofd spoken .. denk dat iedere leeftijd wel zn angsten met zich meebrengt , hoop alleen dat het in de toekomst wel iets minder word
Angst en bezorgdheid zal je altijd blijven houden. Ze zeggen ook niet voor niets hoe groter ze worden hoe groter de zorgen...en ik kan dat nu al beamen. Kwebbel
Ohwja zo enorm herkenbaar! Ik kijk nog steeds regelmatig en als ik hem dan even hoor via de babyfoon vind ik dat een heerlijk geluid. Moedergevoelens zijn soms maar moeilijk!
Ik denk dat iedere ouder dit wel heeft, vooral de angst om de kleine te verliezen... Moet er ook echt niet aan denken! Als ik nu ook vaker terugdenk dat ik echt ruzie heb gemaakt met mijn ouders over het uitgaan e.d. kan ik me nu pas heel goed voorstellen waarom hun een tijd afspraken e.d.! Toen zag ik het nut er echt niet van van die regeltjes en had er regelmatig ruzie over... Nu snap ik pas heel goed waarom het allemaal was!
dat had ik de eerste 2 maanden ook hoor,word vanzelf minder! het enige waar ik me weleens druk overmaak is dat familie en vrienden soms zo vreselijk druk tegen hem kunnen doen,dan denk ik als hij maar niet zo van slag is dat hij dalijk niet meer wakker word...
Hier hetzelfde hoor. Alleen dromen we (ja, we) ook zelfs dat er iets met Koen kan overkomen. Als me vriend het laatste flesje heeft gegeven en daarna naar bed toe gaat en in slaap valt dan wordt hij elke keer rond middernacht in paniek half wakker dat hij Koen kwijt is. Hij denkt dan eerst dat ik Koen ben en probeert hij weleens mijn hoofd om te draaien (wegens voorkeursligging) Als ik dan chagerijnig zeg dat ik Koen niet ben en dat hij maar even in de babykamer moet kijken valt hij na de paniek weer in slaap en weet hij niks meer te herinneren de volgende dag. Dus ik maar het laatste flesje geven.....en wat denk je...begin ik te dromen en me vriend te aaien alsof hij Koen is Ach ja, het hoort erbij he
Idd erg herkenbaar. Is hier nog steeds zo, altijd als Jamie slaapt ga ik een paar keer kijken. Overdag eigenlijk niet meer, hoogstens 1 keer. Maar als hij 's avonds op bed gaat kijken we sowieso 2 keer, maar meestal wel vaker. Horen we een raar geluidje over de babyfoon, gaan we meteen heen. 11 van de 10 keer blijkt het de verwarming te zijn die tikt, of het rolgordijn wat door de wind begint te wapperen... Ze zeggen niet voor niks; 'met kinderen krijg je zorgen'.
pff hier dus ook en had me zooo voorgenomen geen overbezorgde moeder te worden.. als hij huilt wil ik dat ie stil is is ie stil dan ben ik blij met een geluidje en moet ik even kijken hoe het kan dat hij "ineens"stil is... vermoeiend.....
Ja hoor.. kijk ook regelmatig of hij écht wel ademt.. Heb hem toen hij net een week was ook 1 keer wakker gemaakt omdat ik zeker was dat hij niet meer ademde... Moeder zijn is de rest van je leven je hart buiten je lijf hebben lopen... Deze quote is niet van mezelf maar ik vind hem heel toepasselijk.
Ohjaaaaa, heel herkenbaar, ik loop vaak genoeg naar boven om te kijken 'of ze het nog doet', en zeker als ze dan zo stil ligt te slapen por ik een beetje in haar handje, als ze dan beweegt is het weer goed (ik weet het, niet goed, maar kan het niet helpen ). Als ik thuis ben (alleen als man aan het werk is) wilt de kat weleens naar buiten. Dan heb ik de deur een beetje open staan en ligt Sharon in de box. Als dan (bijvoorbeeld) de droger klaar is boven no way dat ik dan naar boven ga om de droger uit te zetten, stel je eens voor zeg dat er een engerd haar meeneemt (saat nergens op, maar daar ben je moeder voor). De vlindertuin probeer ik niet in te kijken, heeeel soms lees ik weleens een verhaal en zit ik met een steen in mijn maag, allereerst voor de vlinderouders, maar ook omdat ik me dan des te meer besef wat een geluk wij toch hebben.. Het is allemaal ook niet makkelijk mama zijn, maar ik begrijp zo goed wat jij bedoeld....
Heel herkenbaar inderdaad. In t begin schrok ik vaak snachts wakker en begon ik om me heen te zoeken en onder de dekens....dan had ik blijkbaar gedroomd ofzo en dacht ik dat ze nog bij me lag. Terwijl ik nog nooit met haar bij me in slaap ben gevallen, dus geen idee waar dat vandaan komt. M'n man moest dan ook duidelijk zeggen: "ze ligt in bed, ze is hier niet!" en dan kon ik pas weer gaan slapen. Ook overdag loop ik regelmatig even naar boven om even te kijken of ze nog goed ligt ofzo. En als ik gestommel hoor ben ik ook zo bij haar...net alsof ze uit dr bedje zou kunnen klimmen met 3 maanden
Ik heb het een poosje helemaal niet meer gehad, maar Siem gaat nu draaien en ik ben idd bang dat hij 's nachts op zijn buikje komt en niet meer terug kan. Verder probeer ik maar niet teveel an toekomste dingen te denekn. Wél heb ik eens gedacht: als hij maar niet zo'n type als Joran van der Sloot wórdt! Daar moet je toch ook niet aan denken? Ach ja, daar ligt natuurlijk een groot deel mijn aandeel van de opvoeding in, dus dat wuif ik dan weer weg. Maar goed, het slijt dus soms, en dan gebeuren er weer dingen dat je angst weer oplaait... Op naar de puberteit
Heel herkenbaar inderdaad. Ben ook zo vreselijk bang dat Fenja iets overkomt. Ben zo waanzinnig bang om haar te verliezen of iets dergelijks. Zij is mijn alles, zonder haar hoeft het voor mij ook niet meer. Ik zou haar willen beschermen tegen al het leed en alle ellende in de wereld. Haar soms weer terug in mijn buik stoppen, veilig bij mama, weg van alle enge en nare dingen. Maarja.....er zijn gelukkig ook nog veel mooie en leuke dingen op de wereld en die wil ik haar ook zo graag laten zien!
Oh ja, ik ben ook zo bezorgd. En het erge is, vorige week had ik haar met de muts op in de maxicosi in de auto gezet. Ik kreeg die maxicosi maar niet goed in de auto, dus was afgeleid en vergeten haar muts af te doen. Het was maar een stukje van hoogstens 5 minuten, maar toen ik aankwam, zat de muts helemaal over haar gezicht. Ik was zo geschrokken, dagen van slag geweest (zelfs 2 nachten mijn matras naast haar bedje gelegd om wat toezicht te houden). Ik dacht maar steeds aan hoe het was geweest als ik dus een half uur in de auto had gezeten. Vreselijk, terwijl ik er bij mijn man altijd zo op hamer. Ik kijk ook regelmatig op haar kamertje etc. Al die zorgen zullen wel nooit overgaan.