Hey Lieverd, Dit is jouw gevoel, en dat is oprecht. Zeuren doe je dus absoluut niet. Klets het lekker van je af..........Kan me heel goed voorstellen dat je deze emoties en gevoelens bij deze situatie hebt. Dikke knuff van mij!!!
@Inge: thnx, ik klets t lekker van me af zo af en toe hier in mn eigen topicje... mijn uitlaatklep Maar je kent het gevoel... Op naar april, misschien dat ik er dan weer anders tegen aan kijk
ff voor mijzelf een samenvatting/overzichtje (alle oranje woorden zijn aanklikbaar voor tekst en uitleg) Geduld hebben, daar staat de afgelopen 21 maanden ons leven van in het teken..... Geduld hebben, wachten, hopen, dromen en proberen te geloven in... Zwanger worden is jammer genoeg niet voor iedereen vanzelf sprekend. 26 juni 2009: de pil ging de deur uit nadat we in maart 2009 besloten hadden dat we voor een kindje wilde gaan. Het wachten hopen dromen en geloven begon... Al snel kwam ik bij de huisarts terrecht ivm een onregelmatige cyclus zonder eisprong (geen temp stijging of posi ovutestjes) December 2009: begon ik met clomid en kregen we de 1e zaaduitslag van mijn man terug, dat was niet al te best... Nog 2 sementesten volgden waarvan 1 alles samengeklonterd was en 1 goed was(VCM: 3, 0, 10). IVm de clomid ben ik vaak terug geweest in het ziekenhuis, clomid 50 sloeg niet aan, op CD 35 nog geen eitje te vinden, Clomid 100mg sloeg wel aan, had hiermee een cyclus van ongeveer 40 dagen. Toen er besloten werd om over te gaan stappen op IUI moest ik`150mg clomid gaan slikken om mijn cyclus te verkorten, cyclus van 28 dagen 7 juni 2010: heb ik mijn 1e IUI gehad, deze is mislukt, mijn eitje is niet gesprongen ondanks de pregnyl injectie en is uitgegroeid tot een cyste die in 15 juli 2010: Cyste laprascopisch verwijderd omdat hij de bloed toe en afvoer naar mn eierstok rechts afsloot. Ook had mijn gyn verteld een LEO te doen, soort van gaatjes in je eierstokken branden om je cyclus weer te reguleren, althans dat is wat ik er van begrepen had. In het operatie verslag achteraf was hier nergens iets van terug te vinden. Toen hebben we besloten over te stappen naar het UMC Utrecht. Oktober 2010: Afspraak UMCU, nieuwe zaadtest gedaan en een COLA-screening bij mij. De uitslag van de zaadtest was boven alle verwachtingen... een VCM van 66 miljoen! Zo hoog hadden we het nog nooit gehad! De COLA kwam bij mij maar weinig uit, het bloedonderzoek waren geen bijzonderheden te vinden, alleen bij de echo van de ovaria die gedaan werd was te zien dat ik links en rechts zon 10 kleine eitjes klaar had staan, op het randje van PCOS. Maar omdat mijn bloeduitslagen goed waren heb ik niet de stempel PCOS gekregen. We kregen het advies om het nog tot mei 2011 zelf te proberen omdat alles goed was volgens hun. Ik had meerdere malen toen al aan gegeven dat mijn 2e fase van mijn cyclus te kort is. 2-2-2011: Tja en toen had je een telefonische afspraak met je gyn... Krijg je het nieuws Chlamydia te hebben gehad in je verleden! Waarom ze dit bij mijn vorige ziekenhuis nog neit hadden getest geen idee, maar goed het is nu bekent! Mijn wereldje storte wel ff in zeg pff.... Maar goed gyn is direct in de papieren gedoken omdat er toch al wat onderzocht was tijdens de operatie in juni 2010 aan mijn eileiders... Gelukkig heeft zij kunnen terug vinden dat links zeker te weten open is, rechts blijft nog even een vraag maar het vermoeden is dat deze ook open is omdat er aan de buitenkant niets bijzonders te zien was. Toen kwam ik met de vraag of er dan ook geen vernauwingen in kunnen zitten waarop de gyn antwoorde dat als de vloeistof door de vernauwing heen kon dat een eitje er zeker door heen kan.. Naja daar vertrouwen we dus maar op! februari/maart 2011: Deze cyclus moest ik ovutesten doen van de gyn (alsof ik dat nog niet deed ) en dan zo gauw als hij positief is moet ik de volgende dag bloed prikken en dan tot het eind evan mijn cyclus zo ongeveer om de dag bloed gaan prikken om te kijken of mijn LF wel goed is... Dit in verband met dat ik vaak vroegtijdig al bruinverlies heb (tussen 5 en 7DPO) en dan van tussen 8 en 10 DPO al ongi wordt! Dan hebben we aan het einde van deze cyclus weer een telefonische afspraak met de uitslagen hiervan.... 9-3-2011: Nou eindelijk geloven ze me... Donderdag 24 feb 1 dag voor ovulatie progesteron: 8,7 Maandag 28 feb 3DPO progesteron: 49 Donderdag 3 maart 7DPO progesteron: 28 Zaterdag 5 maart CD1, bloeden begonnen Maandag 7 maart CD 3 progesteron: 7,5 Mijn progesteron houd dus geen stand, vandaar dat ik een erg korte LF heb ( 7 dagen welgeteld) en vandaar dat ik vaak al heel vroeg bruin verlies heb... Ook vond ze een eisprong op CD30 toch ook wel erg laat. Eindelijk geloven ze ons... 7 april krijgen we ons behandelplan...
Jeetje zeg...wat een verhaal... Wat moet je soms toch knokken he. Moe, gefrustreerd en gedesillusioneerd raak je ervan. Ik hoop dat het behandelplan dat jullie krijgen heel snel veel geluk mag brengen!!
Bedankt meis, de hele MMM en de weg naar een wondertje is zoooo ander dan ik me ooit had voorgesteld! Maar goed, we gaan door!
Tja daar kan ik over meepraten., Op het moment dat je besluit samen voor een kindje te gaan, verwacht je niet dit allemaal mee te maken. Ik hoop dat het jullie snel gegund is!!
Nee idd op t moment dat je er voor besluit te gaan lijkt het allemaal ngo zo mooi romantisch enzo... maar ondertussen wel erg van een koude kermis thuis gekomen, maar goed... we keep on smiling!
7 april 2011: Vandaag dus bij de gyn geweest voor ons behandelplan.. We starten volgende ronde met IUI in combinatie met Puregon en Pregnyl. Als ik volgende week ongi wordt moet ik bellen voor de uitgangs echo en dan gaan we beginnen.
Zo vandaag op Cd 1 aanbeland. Volgens afspraak contact opgenomen met de IVF poli om een afspraak te maken voor de uitgangs echo voor IUI-2... Aankomende vrijdag om 11:30 moet ik in het UMCU zijn voor de echo. Dan krijg ik mijn pen waar de patronen in moeten van de puregon en het spuitschema. Wel lekke, moet tussen 16:00 en 20:00 de puregon spuiten en aangezien ik vaak avonddiensten heb mag ik het dus lekker op mn werk doen Naja we zullen wel zien hoe het gaat lopen. Ik hoop heel erg dat mijn leiding gevende een beetje coulant is, ze is normaal nogal stug enzo... Bij IUI-1 vroeg ze aan me of ik het niet beter op mijn vrije dagen kon plannen en snapte ze niet dat dat soort dingen niet te plannen vallen... Nu 10 maanden later en vele gesprekken later snapt ze het wel heb ik het idee en morgen heb ik een gesprek met haar met betrekking tot de start van deze behandeling en de keren dat ik dus weg moet voor echo...
pfff... net mn uitgangs echo gehad... Waarom kan het nu nooit eens normaal verlopen???? Na 18 maanden in het ziekenhuis te hebben gelopen, talloze echo's en een laprascopie te hebben gehad waarin ze nooit wat afwijkends hebben gezien komen ze nu met her bericht dat ik een dubbele baarmoeder heb... Jaa hoooor.... we hadden nog niet genoeg gehad... Maar goed als klap op de vuurpijl ging de echografiste nog even verder kijken, omdat baarmoeder afwijkingen nog al eens met nierafwijkingen hand in hand gaan... Blijk ik ook hoogst waarschijnlijk maar 1 nier te hebben! Links was mn nier zo gevonden, maar rechts was hij nergens te bekennen! Nu kan hij nog te voorschijn ploppen bij een volgende echo, maar nu was hij nergens te vinden... Vanmiddag wordt ik gebeld met hoe en wat nu verder. Ik baal als een stekken!
Och wat schrikken zeg... Ik heb zelf een halve baarmoeder en ook maar 1 nier. Dus een vergelijkbaar verhaal. En een vriendin van mij is er laatst achtergekomen dat ze een dubbele baarmoeder heeft en wrs 4 nieren. Als je vragen hebt, stel ze gerust! Sterkte meid, ik snap dat je enorm geschrokken bent..!
@Lobi: Thnx voor je reactie... Heb erg veel vragen maar ik wordt eerst nog vandaag terug gebeld door het ziekenhuis of ze nog verder onderzoek willen doen of dat ik gewoon mag starten met de puregon voor de IUI... Misschien dat ik na dat gesprek minder vragen heb.
Nou iig sterkte! Ik weet hoe het voelt. En als je iets wilt weten, je weet me te vinden!! En ik ben trouwens wel benieuwd wat het ziekenhuis ervan zegt. Laat je het even weten?!
Dubbele baarmoeder is het niet helemaal volgens de gyn, het is 1 baarmoeder met een tussenschot. Dit kan ook de reden zijn dat het leek of mijn rechter eileider dicht zat, de blauwe vloeistof die ze inspoten heeft waarschijnlijk alleen links gezeten zeg maar. Qua zwangerschapskansen, nog steeds even veel kans alleen nu wel extra kans op miskramen, prematuren en vroeggeboortes door ruimtegebrek in de baarmoeder. Met betrekking tot de nier en de baarmoeder, vanaf de helft van een zwangerschap extra controle zeg maar... De tranen zijn hier weer op. Ik ben vanaf vanavond begonnen met de puregon te spuiten, vol goede moed beginnen we toch aan deze IUI. De gyn heeft er vertrouwen in dus wij ook...
Herkenbaar Dolfijn, ik heb ook verhoogde kans op miskramen, vroeggeboortes en allerlei andere dingen. Ik heb maar een halve baarmoeder. Hopelijk geeft dat je hoop! Hebben ze het er nog over gehad het schot eventueel weg te laten halen?
Vandaag voel ik me een beetje verdrietig. Het lijkt wel alsof iedereen om me heen zwanger is, zwanger wordt of bevallen is... Waarom mogen wij dit wonder nu niet mee maken? Waarom wordt ons geduld zo op de proef gesteld? Waarom is het ons nu niet gegund? Ik weet wel dat anderen het ons gunnen... maar daar heb ik een beetje weinig aan zeg maar. Ik gun het anderen ook, maar dat maakt niet dat ze zwanger raken. Het meest frustrerend is dat er mensen zijn die in een poep en een scheet zwanger raken en dat wij nu alweer bijna 23 maanden aan het wachten zijn op een wondertje... Al 23 maanden proberen we er alles aan te doen om zwanger te raken terwijl er mensen zijn die ongewenst door de pil heen zwanger raken... mensen die lopen te klagen dat ze na 3 maanden proberen nog steeds niet zwanger zijn terwijl wij de moed er in proberen te houden... hoop proberen te houden dat voor ons dat mooie wonder ooit een keer is weg gelegd. Het is niet bepaald zo dat we pas een paar maandjes bezig zijn.. we zijn alweer bijna 2 JAAR bezig... Klaag ik nu dat ik het lang vind duren? Is het te veel gevraagd dat ik nu eens een keer zwanger wil raken ipv al die anderen? Is dat misschien niet eerlijk? Ik vind het niet eerlijk dat ik nog steeds niet dat mooie wonder heb mogen ervaren. Het doet mij pijn, tot diep in mijn hart. Het is zo oneerlijk dat de een maar 1 maand hoeft te proberen terwijl ik al bijna 23 maanden aan het proberen ben, regelmatig naar t ziekenhuis toe moet om met mn benen wijd te moeten liggen om echo's te lagen maken. Dat ik iedere dag mijn lichaam vol moet spuiten met hormonen. Dat seks hebben voor ons voor een groot deel van de maand puur een praktisch iets is geworden... ja het verwonderd je misschien, maar zo voelt het wel na 22/23 maanden klussen op gezette tijden... Sorry voor dit geklaag, maar zo voel ik het, zo ervaar ik het... Ik moet het toch ergens kwijt kunnen of niet? Voel je je aangevallen hier door, dat is niet mijn bedoeling, maar ga dan bij jezelf na waarom je je aangevallen voelt.