Flits bevalling van Anthony

Hierbij mijn bevallings verhaal.

Zo rond de 34 weken kreeg ik erg veel last van voorweeën, dit was niet altijd een pretje.
Naar mate de uitgerekende datum dichterbij kwam werden de voorweeën alleen maar heftiger en pijnlijker, we hebben een paar keer de verloskundige gebeld omdat we dachten dat het zo ver was. Maar helaas was het dus steeds weer vals alarm.

De uitgerekende datum was voorbij, en het wachten duurde zo lang. Ik zat er op een gegeven moment echt helemaal door heen. Was een paar dagen over tijd doen de verloskundige me doorstuurde naar het ziekenhuis.
Donderdag 3 december had ik een afspraak, eerst een ctg en daarna een gesprek bij de gynaecoloog. Ze heeft me toen kunnen strippen en had me een slaaptabletje meegegeven zodat ik een beetje kon slapen, want slapen kwam al weken niet meer in mijn woordenboek voor.
Vrijdag ochtend 4 december werd ik helemaal brak wakker, het slaaptabletje had maar halve bak geholpen en het strippen had niets gedaan.
Onze oudste zoon Jason had ook nog eens de hele nacht lopen draken, toen mijn man wakker werd heb ik hem meteen gezegd dat hij die avond maar eens uit logeren moest gaan, zodat ik een beetje tot rust kon komen.
Had wel de hele dag last van krampen maar die deden verder niets.
'S middags ben ik samen met Jason nog even op bed gaan liggen, rond 14.00 uur werd ik wakker van krampen, jippie nog meer voorweeën. Wanneer zet het dan eindelijk eens door dacht ik toen.
Het viel me wel op dat de krampen met regelmaat terug kwamen, zo om de 6 minuten.
Mijn man had avond dienst en moest om 18.00 uur beginnen met werken. De krampen hielden toen nog steeds zo om de 6 minuten aan.
Ik ben lekker op de bank gaan zitten en had Popstars aangezet. Mijn man kwam tijdens zijn dienst nog even naar huis om te kijken hoe het ging.
Vond dat er niet veel veranderd was, het waren tenslotte maar voorweeën dus hij kon zijn dienst gewoon uitwerken vond ik.
Moest wel steeds naar de wc toe, en het viel me toen wel op dat ik mijn slijmprop was verloren. Maar goed dat wil niet altijd iets zeggen.
Tegen 22.30 uur ben ik maar naar bed gegaan, maar kon maar niet slapen, de krampen werden wel wat pijnlijker maar waren goed uit te houden.
Ben toen wel een beetje gaan timen en het viel me wel op dat de krampen om de 4 minuten kwamen. Het was allemaal goed te doen dus bleef er dan ook maar vanuit gaan dat het voorweën waren.
Rond 00.30 uur ben ik toch maar even naar beneden gegaan om wat melk te drinken.
Weer terug in bed ging ik toch een beetje twijfelen of het toch geen echte weeën waren. De verloskundige had een paar dagen ervoor nog gezegd dat wanneer je twijfeld het waarschijnlijk geen echte weeën zijn.
Heb toen mijn man toch maar gebeld of hij voor de zekerheid naar huis kom komen. Daarna kreeg ik een enorme wee die dus echt goed zeer deed. Maar bleef nog steeds twijfelen. Mijn man kwam ondertussen thuis en vroeg of ik de verloskundige al had gebeld, dit had ik nog niet gedaan omdat ik ze niet weer voor niets wilde laten komen. Hij heeft toen toch maar gebeld.
Rond 01.30 uur kwam de verloskundige en constateerde dat de bevalling toch wel echt was begonnen, had 3 á 4 cm ontsluiting. Toen ze dat zei ben ik zo hard ik huilen uitgebarsten, en viel zo'n last van mijn schouders af, eindelijk is het dan zover.
Ik dacht dat het allemaal nog erg lang ging duren en zei dat ik naar het ziekenhuis wilde voor pijnbestrijding, zodat ik wat kon uitrusten. Prima zei de verloskundige, en is gaan bellen of er een plekje vrij was op de verloskamers, we konden meteen komen.
Tas en maxi cosi in de auto en rijden maar. Onderweg had mijn man onze ouders nog gebeld om te zeggen dat we op weg naar het ziekenhuis waren en dat ze in de loop van de ochtend wel weer een belletje zouden krijgen als het geboren zou zijn.
Tijdens de 20 minuten in de auto moest ik zo'n 6 á 7 weeën op vangen. We waren bijna bij het ziekenhuis toen ik tegen mijn man zei dat ik volgens mij moest poepen.
Op de parkeerplaats bij de EHBO zei ik dit ook tegen de verloskundige, die reageerde behoorlijk verbaasd, heb je het gevoel dat je persweeën hebt vroeg ze, jaaaaaaa dat heb ik ja.
Mijn mam ging de auto weg zetten en de verloskundige bracht me vlug naar de verloskamers. Ze ging meteen kijken hoeveel ontsluiting er was, 9 cm!
Nou dat ging dus behoorlijk snel, moest die ene centimeter goed weg puffen en toen mocht ik meteen gaan persen. Au au, dat deed best zeer allemaal. Had moeite om de instructies van de verloskundige te volgen, Anthony kreeg het behoorlijk moeilijk, zijn hartslagje daalde ineens erg snel. Nu moet ik alles op alles zetten dacht ik en begon als een gek te persen.
Na 19 minuten persen werden we op 5 december om 02.34 uur beloont met nog een gezonde zoon.

In een krappe 4 uur tijd is Anthony geboren.
Rond 05.00 mochten we het ziekenhuis weer verlaten. Was wel erg raar om een maxi cosi met baby achter in de auto te zien. Omdat het allemaal zo snel was gegaan drong het nog niet echt tot me door dat ik opnieuw moeder was geworden.