Hallo dames, Mijn zoontje van 4 kon niet wachten om naar de grote school te gaan, hij was er helemaal aan toe. En hij vind het ook leuk hoor als hij er eenmaal is, maar alles wat er aan vooraf gaat poeh. Vanaf dag een met opstaan: mama ik ben nog moe, mama ik heb buikpijn, mama ik heb beenpijn. Huilen in de klas, willen weg rennen, schreeuwen, niet willen zitten. Afscheid proberen zo kort mogelijk te houden, je moet naar school, mama moet gaan werken en dan kom ik jou straks weer halen, kus, knuffel en weg. Nu hebben er natuurlijk 2 weken vakantie tussen gezeten. Vanaf gisteren begint hij dus hysterisch te worden op het schoolplein, wil niet lopen, begint te hyperventileren, nee mama je moet me tillen, mama ik heb tranen, mama ik kan niet ademen. De meester heeft hem buiten moeten halen. Daarna belde hij me dat het over was en hij op school goed mee doet. Eigenlijk moesten nieuwe kindjes volgens hem na een weekje wel over het huilen heen zijn. Tja ik wilde het gewoon even kwijt, het kost zoveel energie, ik probeer positief over school te praten, het afscheid kort te houden, gaat dit nog over??!!! hahahaha je ziet alle kindjes met plezier gaan, dag mama, dag papa, oh wat zou dat fijn zijn
2 weken vakantie er tussen is best heftig voor een kind...weet niet hoelang hij voor de vakantie al ging?? Bij mijn dochter in de klas zit een meisje die het ook heel lang gehad heeft...vanaf de zomervakantie tot iets voor de kerstvakantie. De meneren uit deze klas hebben geprobeerd er niet te veel aandacht aan te besteden omdat het op deze leeftijd vaak averechts werkt. Ze probeerden haar tijdens de inloop aan een leuk werkje te zetten..en dat ze de afleiding van klasgenootjes kreeg. Dat werkte eigenlijk heel goed. Door zich thuis te gaan voelen tussen de klasgenootjes ging het langzaamaan beter en dacht ze niet meer aan mama.
dit gaat over, het is heel zielig en het breekt ook echt je moeder hart. ik heb een vriendin, en haar zoontje wilde ook niet de klas in echt drama, haar zoon en mijn zoon zijn beste vriendjes en opeens trok hij zich erg op aan mijn zoon. na iedere vakantie was het in het begin raak, na een tijdje had hij de grooste lol. hij had wel na ieder jaar, groep 1,2,3 moeite om dan weer naar een nieuwe klas te gaan,nieuwe juf meester.maar echt het gaat over, mischien eens met een kindje uit de klas afspreken? zodat hij er een vriendje heeft?
Hoe lang zit hij op school? Ik zie dat net vier geworden is? Ik vind het niet persé heel lang duren hoor. Snap dat je het vervelend vind, maar ik zou me geen zorgen maken.
Ja, ik herken het. Dat is echt niet leuk, je kind aldoor huilend achter moeten laten... Met mijn zoon gaat het nu gelukkig beter, hij zit inmiddels in groep 2. Hij had ook altijd buikpijn en keelpijn. Hij is een erg sensitief kind. Ik heb gemerkt dat regelmaat en duidelijkheid helpt. Op maandag brengt papa hem en leest een verhaaltje, op dinsdag breng ik hem en lees een verhaaltje. Op de andere dagen breng ik hem ook, maar dan geen verhaaltje. Hij gaat 1 dag naar de overblijf, altijd dezelfde dag. Als ik wegga zwaai ik nog even bij het raam. Dat soort dingen. Hij weet nu wat er gebeurd en dat gaat goed. Maar na een vakantie is het toch altijd weer wennen de eerste week.
Klinkt een beetje als faalangst. Omdat hij buikpijn krijgt en niet kan ademen. Ik zou doorzetten (moet ook wel natuurlijk) maar ik zou het ook in de gaten houden. Ik heb heel mijn basisschool en middelbare school met faalangst doorlopen. Het was verschrikkelijk.
Hier ook vanaf de ogen 's morgens open gaan een groot drama (stel je zo'n liggend tafereel in de supermarkt voor x6) ... gisteren kwam ik thuis na hem wegbrengen en heb even heel hard zelf zitten huilen. Vandaag ging het weer iets beter alleen wil geen kleren aan 's morgens!!! Het went al kan het soms even duren voordat ze weer in het goede ritme zitten. Sterkte
Ja hij is sowieso heel gevoelig en soms denk ik hooggevoelig. Er komt sowieso over 2 weken een maatschappelijk werkster thuis, omdat hij ook wat ander afwijkend gedrag vertoont na zijn epileptische aanval (veel afzetten en schelden) misschien heeft zij tips. Maar het breekt idd je hart, omdat ik soms anderen ook voel kijken en horen zeggen tegen hun kindjes zo die moet veel huilen en wie is dat kindje enz.
Dat had ik dus vanmorgen voor het eerst, de meester kwam hem halen en ik begon te huilen gewoon het was even teveel. Je vind het ook rot voor je kind en het kost zoveel energie. Jij ook sterkte meid.
mijn jongste zoontje huilt nu pas niet meer iedere dag omdat hij naar school moet. dit begon al op de psz en is doorgegaan tot dit jaar (hij is zondag 8 geworden). hij heeft zo'n grote moeite met afscheid nemen. ik ben nu overblijf moeder en leesmoeder en help 2 ochtenden mee bij hem in de klas zodat hij me toch nog tussendoor een paar keer kan zien. (gelukkig heeft hij hele lieve juffen) moet wel zeggen dat we sinds kort naar een psycholoog gaan met hem, omdat ik toch graag wil weten waar zijn gevoel vandaan komt. het zou voor hem zo veel makkelijker zijn als hij hier niet zo veel last van had.
Oh wat erg....ik bedoel in de zin van zo sneu voor je zoon. Dat breekt je hart he....wat erg dat hij er zoveel last van heeft. Hopelijk komt er iets uit bij de psycholoog. Sterkte!!
Volgende maand mag ik aan de bak met dochter. En zie er wel een beetje tegen op om de redenen die jij noemt. In het begin toen mijn zoon naar school ging, ging het ook niet meteen lekker. En ben toen gaan kijken of hij op de juiste school zat. ( voor hij op de Montessori terecht kwam) heeft hij even op de basisschool daar naast gezeten. Met 40 kinderen in de klas. Na een paar weken merkte ik gewoon dat het voor hem overweldigend moest zijn en besloot ik hem direct van deze school te halen. Had nog geen andere school. Maar ja hij was vier dus niet leerplichtig gelukkig kwam er in de zelfde periode een andere school naast die Montessori. Daar ging het in de kleuter groepen wel goed daarna minder. Hij is nooit een kind geweest dat graag naar school ging. Wel door gezet en na een paar maanden werd het makkelijker. Maar als hij de kans krijgt met zijn 13 jaar nu is het mama ik heb geen zin om naar school te gaan. Wat dat betreft ga ik het met dochter toch aan pakken meer duidelijk van school is school. Ze is ook nu wacht angstig wat staat mij te wachten school. Ze is wel gewent ergens te zijn kinderdagverblijf. Nu is ze 7 weken thuis. En zal het straks voor haar wennen zijn om echt naar school te gaan. En wat ik toen ook merkte het was mijn gevoel wat ook mij in de weg zat. Z.n ukkie tussen al grotere kinderen van is hij wel weerbaar genoeg en waar laat ik hem achter. Zal ik volgende maand ook weer gaan krijgen wat is ze klein en is ze niet te klein voor school. Denk dat juist zij na een paar dagen rennend naar school zal gaan. ( hoop ik) haha. Misschien pakt het weer allemaal verkeerd uit maar dat zal de toekomst uit wijzen. En je mag je best rot voelen hoor. Onze kinderen gaan naar school. En wij moeten dan ook maar meteen ons gevoel los laten nou ik heb gemerkt dat komt in etappes en het is ook denk wel logisch dat hij ( Jou zoon ) nu even wat moeite heeft de kerstvakantie is best lang als je net daar voor moest wennen op school. Wat is nu leuker dan bij mama thuis blijven!! Trouwens gisteren gebeld met haar school. Begin feb wennen een ochtend per week. En ze zijn een derde kleuterklas gestart met alleen maar 4 jarige kinderen en dat deed mijn hart een sprongetje maken ze komt tussen allemaal kinderen van de zelfde leeftijd. Niet tussen kinderen van 5/6 meteen ze begint in een echte groep nul. Er waren te veel kinderen in de andere twee groepen en ze hadden een derde groep gestart zo dat de groep niet te groot werd. Vind het een plus punt voor de school dat ze dit gedaan hebben.
dank je!!! vind het ook echt heel zielig voor hem. heb er zelfs aan gedacht om hem naar een andere school te laten gaan, maar denk niet dat we daar iets mee oplossen. en dan zal ik ook wel niet de vrijheid hebben die ik nu wel van de juffen krijg. dus we blijven doorzetten... ik hoop ook dat de psycholoog erachter komt wat er speelt zodat hij zelf wat meer plezier krijgt in zijn schooltijd. mijn oudste zoon heeft pdd-nos en ze denken bij aydan ook aan een vorm van autisme, dus ben eens benieuwd. heeft ook erg lang geduurd voordat ik naar de psycholoog kon gaan omdat papa er geen toestemming voor gaf (nadeel van gedeeld gezag) dus ik ben allang blij dat het balletje is gaan rollen.
op onze kleuterschool maken ze een thuishoekje voor die kindjes. Ze hebben dan een schoenendoos en daar zit hun knuffel in en hun speentje, een foto van mama en de hond en dergelijke dingen. En telkens ze zich een beetje slecht voelen mogen ze effe naar die doos gaan en in een stil hoekje zitten. Ze mogen dit doen zoveel ze willen en ook mogen ze de activiteiten verlaten om effe in hun hoekje te zitten. Mss een tip voor je zoontje?
Weet dat je niet alleen bent. Er zijn veel ouders die er moeite mee hebben ... ik zie het vaker om me heen.
Ik zie in je onderschrift dat je zoontje van november is? Moet je ook niet vergeten, dat hij dan wel in een hele, voor die kleintjes, heftige periode naar school is gegaan. Sinterklaas, kerst enzo. En net weer twee weken vakantie. Voor het eerst naar school, is allemaal al zo spannend, en dan ook nog in zo'n spannende tijd. Ik hoop voor je dat het minder wordt!