Hi meiden, Ik zou graag in contact willen komen met meer mensen die ook zo'n nare ervaring hebben gehad als ik. Ik ben 3 week geleden bevallen en heb het er nog erg moeilijk mee, emotioneel gezien, al ben ik erg dankbaar voor m'n gezonde prachtige dochter. Ik was toen 41,5 week zwanger, m'n meisje was een sterrenkijker en behoorlijk zwaar, bij geboorte woog ze 4285 gram De bevalling zelf was daardoor al heel zwaar, ik had alleen maar been en rug weeën en een gigantische druk op m'n anus door de ligging van haar. Ik kreeg geen echte persdrang, alleen als ik m'n benen nog verder in trok voelde ik iets. Dat kwam ook door de ligging, ze draaide tijdens het persen. Na 1 uur en 45 min persen kwam ze, nadat ik gehecht was begon de ellende. Ik bloedde behoorlijk en de de gyn kon niet vinden waar het vandaan kwam en toen het minder werd is hij weg gegaan samen met de persoon die hem assisteerde. Ik had net een beschuit met muisjes op toen ik tegen m'n man zei dat ik gigantische oorsuizen had en of hij dat pok had, daarna voelde ik me weg zakken, alsof het leven uit me werd gezogen, m'n man drukte op de knop voor personeel en er kwamen steeds meer mensen aangerukt, hoorde ze bellen om te vragen of iedereen van andere kamers kon komen en ik werd aan de beademing gelegd, er zat iemand minuten te prikken in m'n hand voor een infuus wat niet lukte. En hoorde iemand bellen om met spoed de OK klaar te maken. Ik werd op een ander bed geplaatst en m'n man liep mee tot aan de OK, mijn blik sprak boekdelen... Ik dacht dat dit het einde was Ik had een fluxus, mijn baarmoeder bloedde van binnenuit en ze hebben er een 7 meter tampon in gedaan om het te stoppen. Ik was 2250 ml bloed verloren. Ik had in het ziekenhuis nog geen besef van wat het met me zou kunnen doen maar toen ik thuis kwam brak ik. Sindsdien heb ik erge huilmomenten en zie aldoor de beelden voor me. De eerste nachten kon ik ook niet in slaap komen, iedere keer kwam er geluid uit m'n keel of mijn lichaam schokte ineens waardoor ik weer klaarwakker was. Nu gaat het met de dag beter maar zou graag in contact willen komen met meiden die ook een fluxus hebben gehad en die erover willen praten. Liefs hearteyes
Hè meis, Geen ervaring, maar jeetje zeg wat een heftig verhaal! Ik wil je heel veel sterkte wensen de komende tijd. Hopelijk kun je we genieten van hè kleintje. Gr. Patrijs
Dankjewel Patrijs, lief dat je reageert genieten kan ik gelukkig wel, al zijn er wel momenten dat ik mezelf niet ben en voel me dan ook schuldig. Als ze bijv een huilbui heeft en ik haar niet kan troosten dan jank ik net zo hard mee, en moet ik iemand anders haar laten troosten. Ik kan soms weinig hebben en dat vind ik verschrikkelijk en hoop dat dat snel weg gaat.
Je verhaal is wel herkenbaar. Hier geen fluxus, maar wel een grote bloeding door een totaalruptuur. Van onze eerste dochter ben ik thuis bevallen. Het ging heel goed. Mijn vliezen zijn bij 4 cm (en bijna 20 uur weeën) gebroken. De vk ging weg omdat ze nog een bevalling had. Maar ik kreeg vrijwel meteen persweeën en mijn man heeft meteen de vk gebeld. Ze kwam gelukkig vrij snel, heeft me op bed geholpen en ik ben meteen gaan persen. Kwartiertje later was onze dochter er. Supersnel dus, met als gevolg een totaalruptuur. De placenta is thuis nog geboren, maar omdat ik bloed bleef verliezen moest ik snel naar het ziekenhuis. Kraamverzorgende kwam, ambulance kwam en ineens ging het heel vlug. Dochter moest aangekleed en mijn man moest met haar in de auto achter de ambulance aan. In het ziekenhuis ben ik meteen naar de OK gebracht en onder narcose gegaan. Een kleine twee uur later ben ik bijgekomen. En vijf uur na de bevalling mocht ik naar mijn man en dochtertje toe. Door het bloedverlies was ik er af en toe niet helemaal bij, dus ik weet er eigenlijk weinig meer van af. Het meeste weet ik van wat mijn man heeft verteld, en van wat hij gefilmd heeft (de bevalling zelf, niet de eerste uren erna). Maar mijn man heeft het toch wel al iets traumatisch ervaren. Het enige wat ik kan zeggen, onderschat het niet. De bevalling heeft meer impact op mij gehad dan ik op dat moment in de gaten had. Lichamelijk en geestelijk. Ik heb een bloedtransfusie gekregen ivm het bloedverlies en ben lange tijd toch wel moe geweest. Ook was ik thuis niet de meest gezellige persoon. Maar gelukkig konden we er samen goed over praten en dat is ook belangrijk. Want het is niet alleen heftig voor de vrouw, maar ook voor de partner. Door de totaalruptuur heb ik ook lang pijnklachten gehad. Het heeft alles bij elkaar toch anderhalf jaar geduurd. Gelukkig was (en is) onze dochter heel makkelijk en heb ik echt van haar kunnen genieten. Uiteindelijk toch zwanger geworden van een tweede. Heel bang geweest voor de bevalling, die dit keer in het ziekenhuis moest. Maar deze bevalling ging heel goed. 'Maar' een subtotaalruptuur en vrijwel geen bloedverlies. Binnen een maand of twee was ik de oude. Ik weet niet of je wat kan met mijn verhaal. Maar wat ik vooral wil zeggen, let goed op jezelf en je man. Het is echt niet niks. Wij hebben nog een gesprek met de vk gehad en dat heeft vooral mijn man heel goed gedaan (hij was heel kwaad om de situatie en op de vk). Onze nazorg is ook heel goed geweest. Maar je ziet, onze dochter wordt nu bijna vier, en nog heb ik de behoefte dit verhaal te typen. Succes en geniet van jullie wonder!
Ik heb ook een fluxus gehad na mijn 3de bevalling. Mijn dochtertje was amper 2 uur oud en in het ziekenhuis wilden ze mij van de verloskamer naar de kraamafdeling brengen. Uit het niets viel ik flauw in de rolstoel. De verpleegkundige dacht nog dat ik vermoeid was van de bevalling en wilde me daarom in een bed naar de kraamafdeling brengen. Toen ik in het bed lag viel ik flauw in me bed, maar kwam ook steeds weer bij. Mijn ex merkte wel op dat er ontzettend veel bloed op de grond lag, maar dat was normaal volgens de verpleegkundige. Op de kraamafdeling viel ik steeds weg in mijn bed en mijn ex belde voor verpleegkundige daar. Mijn bloeddruk was ontzettend laag en er kwam gelijk een chrashteam van tig man mijn kamer binnen gestormt. Ondertussen werd ik met mijn voeten de lucht ingelegd en werd er door 2 man keihard op mijn buik geduwd. Er werd gelijk een infuus ingebracht met bloedplaatjes en vocht. Gelukkig is op deze manier het erge bloeden gestopt en werd mijn bloeddruk beter en kwam ik weer bij. Ik heb hierna een bloedtransfusie gehad met 2L bloed. Na 7 dagen ziekenhuis was ik gelukkig weer wat opgeknapt en mocht ik naar huis. Het meeste van dit heb ik van mijn ex gehoord. Ikzelf heb er heel weinig van meegekregen. Het enige wat ik me herinner is dat ik flauwviel, pijnprikkels kreeg want daar kwam ik van bij en dat er tig mensen in het groen naast me bed stonden toen ik wakker werd en mijn ex stond te huilen achter het gordijn. Verder kan ik me helaas ook weinig herinneren van de kraamtijd. ik kan me voorstellen dat jij het als bijzonder heftig hebt ervaren. Ikzelf heb dat gevoel gelukkig niet, maar mijn ex toen wel. Hij heeft het ook meer ervaren dan ik.
Ook ik heb na de bevalling van mijn dochter een erstige fluxus gehad met ruim 4 liter bloedverlies tot gevolg. Vrijwel meteen na de bevalling ben ik met spoed naar de ok gereden. Ik heb 2 ok's gehad en ben tussendoor op de recovery in shock geraakt. Uren later werd ik wakker op de ic. Bij mij kwam de klap ook pas thuis, het niet slapen etc zijn erg herkenbaar. Het fsysieke maar vooral ook psychische herstel heeft erg lang geduurd. Als je behoefte hebt ervaringen te delen kun je me altijd pben. Sterkte!
Hier ook fluxus gehad met ruim 2 liter bloedverlies en een koortsaanval. Nu ook ongeveer 3 weken geleden.. Gelukkig hadden ze het bij mij wel door voordat ik gehecht en wel op de kraamafdeling lag. Wel met spoed naar de ok. Getwijfeld over bloedtransfusie, aangezien m'n hb 4,2 was..maar uiteindelijk niet gekregen. Herken de tranen en heb het er af en toe zelf ook behoorlijk moeilijk mee.. Vooral als ik voel dat ik de energie niet heb voor dingen die ik wil doen.. Ik hou mezelf maar voor dat het iedere dag beter wordt
Ik heb bij mijn 1e bevalling ook fluxus gehad, 3 liter bloed verloren, met spoed door naar OK omdat een stuk placenta over was gebleven en uit eindelijk ook direct bloedtransfusie gehad. De 1e dagen kon ik ook alleen huilen, want mijn lichaam was op. Ik kon niet op mijn benen staan maar ik wilde zo graag van mijn kindje genieten. Ze lag ivm geel zien op de IC (ze hadden beddentekort) en toen ik al die kleine kindjes zag was ik ook ingestort.
Ja dat is zo'n naar gevoel, je bent bevallen en je buik is leeg maar je kan je kindje niet vast houden. Ik heb de eerste twee dagen mn meisje 2 keer vast mogen houden en voelde me zo verdrietig, haar eerste luier,haar in badje doen alles mis je dan. En je ziet anderen plezier hebben terwijl jij verdriet hebt omdat je het zelf had willen doen. En ze stond wel naast mijn bed maar als ze s'nachts huilde moest ik op de knop drukken voor personeel want kon haar er niet eens uit halen, en mijn man slaapt nog al vast dus die slaapt door alles heen. Heb 1 nacht een banaan naar zn hoofd gegooid omdat ik het zat was dat een ander ons kind moest troosten en verschonen. Ik vind het fijn om hier verhalen te lezen van mensen die soort gelijke ervaring hebben gehad. En ik zie bij jou Smiley dat je na die bevalling nog 2 kids hebt gekregen, wat goed! Heb jij wel aan het begin gedacht: ik wil geen bevalling hierna nog mee maken? of wist je vanaf het begin dat je nog meerdere kinderen wou. Ik heb namelijk sinds mijn jeugd altijd een voorgevoel gehad dat ik of geen kinderen zou kunnen krijgen of dat ik zelf zou sterven na de bevalling, ik dacht dat ik dan een hartstilstand of een hersenbloeding zou krijgen. Vraag me niet waarom of waar die idee vandaan komt maar dat heb ik altijd gehad. Dus toen ik zwanger was voelde het als een wonder, ik was zo blij. En toen ik bevallen was en dat ik merkte dat het leven uit me vloog schoot de gedachte ineens weer door mn hoofd, van zie je nu wel!! mijn voorgevoel klopte.. en vergeet nooit meer dat ik naar de OK werd gereden en dat ik mijn man zijn hand vast hield en hem aankeek van: dit is het dan.. Als ik er nu weer aan denk schiet ik weer vol, dat heeft zoveel impact op me gehad en ik weet ook dat ondanks onze wens dat ik niet voor een tweede kindje ga. Want ik heb nu geluk gehad maar mijn voorgevoel klopte wel en wil niet de kans op herhaling en dat mijn man & dochter achterblijven zonder vrouw en mama. Ik ben zo dankbaar voor dit kindje
We zijn dus bijna tegelijk bevallen, ik ben op 3 november bevallen. Vreemd idee dat zulke nare dingen zo gebeuren,terwijl ze zeggen dat het niet heel veel voorkomt. Ik krabbel nu wel elke dag meer op jij dan? ik doe ook niet veel thuis, alleen voor mn meisje en voor mezelf zorgen, avondeten maken. Maar geen schoonmaak werkzaamheden etc alleen wasjes draaien doe ik dan nog. En het lukt me max 15 min om te wandelen Praat jij er veel met mensen over? en hoe reageerde iedereen bij jou?
Na mijn eerste bevalling 2,5 liter bloed verloren. Met een hb van 4.1 wilde ze me naar huis laten gaan. Ik ging van min stokkie toen ik wilde plassen. Toch maar een nacht gebleven. Over bloed is nooit gesproken alleen maar 3 ijzer pillen per dag. Die pillen mocht ik pas gaan nemen zodra mijn stoelgang weer op gang was. De eerste week kon ik niks. Heb alleen maar op mijn bed gelegen. Een tweede durfde ik echt niet. Net als hearteyes altijd het gevoel gehad nooit kinderen te kunnen krijgen. De tweede is fantastisch gegaan. 0,2 liter bloed verloren wat dus weer erg weinig is. Nu zwanger van de derde en ja ik ben weer bang dat het gebeurt. Ik hoop weer mijn eigen vk bij de bevalling te hebben zoals bij de tweede. Dat was echt heel erg fijn. Neem je tijd en ga vooral niet te snel.
Ik heb ook fluxus gehad (5.5L), 3 ok's, veeeeeeel bloedtransfusie, en meerdere dagen op IC, met een babytje dat ook op de IC lag vanwege gezondheidsproblemen. Heb er zelf echter geen (psychische) last van gehad, maar ik geloof dat dat niet gebruikelijk is. Wat voor mij het verschil maakte, waarom ik er geen last van heb gehad, is dat het allemaal is goed gekomen. Je hoort ook zo vaak verhalen van dingen die niet goed komen of waar je voor altijd wat aan over houdt... Dan tel ik mijn zegeningen. Wel weet ik dat zoiets een verhaal is waar je hoofd aardig vol van kan zitten, dus je moet jezelf wel even de tijd gunnen om dat verhaal in te laten zinken en te verwerken! Dat kost gewoon wat tijd. Ik vind het zelf altijd fijn om er met mensen over te praten en mijn ervaringen te delen, dat zorgt ervoor dat het niet iets is waar je in je eentje mee worstelt, maar iets wat je kan bespreken en daardoor kan verwerken.
Dan zijn we op dezelfde dag bevallen! Onze kleine man is ook op 3 november geboren. Om 23 uur 's avonds. Hier voel ik me redelijk fit weer moet ik zeggen..het valt me niets tegen. Wel neem ik trouw iedere dag nog m'n ijzertabletten en ik heb er net een hele fles Floradix (ook voor ijzer) opzitten. Ik merk dat dat ook geholpen heeft. Verder doe ik nu iedere dag een beetje meer..maar dat is inderdaad vooral voor mezelf en de kleine man zorgen, wat wasjes en inmiddels 's avonds koken. Ook slaap ik sinds 2 dagen niet meer overdag, maar dat valt me nog behoorlijk zwaar.. 'Los' wandelen hou ik ook niet lang vol..achter de kinderwagen gaat wat langer goed vanwege de steun die ik er aan heb. Eigenlijk praat ik er niet meer heel veel mensen over,aangezien de meeste mensen het toch niet begrijpen.. Ze kijken me dan aan en zeggen: 'ja, joh.. dat is wel heftig' ..maar verder? M'n partner is wel erg bezorgd, al wordt dat ook steeds wat minder nu ik me fitter voel. En jij? Kan jij er goed over praten? En hoe kijk jij nu op de bevalling terug? Durf je ooit nog voor een 2e (mocht die wens er zijn)?
Hier ook iemand met fluxus, maar dan gelijk na de bevalling. Ik heb wel een enorm andere ervaring... Maar ik wil m ook graag vertellen omdat deze ook door mijn hoofd blijft spoken!! De gyn, verloskundige en verpleedkundige en alle anderen die erbij waren (weet allemaal niet wie...) waren heel bezorgd maar ik voelde me kiplekker!!! Mijn bloeddruk bleef ook gewoon hoog en na de 2 liter had ik nog steeds een hb van 7,9. Maaaaaaaar omdat het bijna 2 liter was moest ik plat blijven liggen. Ik had 2 infusen die ongelooflijk onhandig zaten en ik kon dus niks met mijn armen en handen! Toen ze de controles bij mijn dochter gingen doen (was nadat de bloeding gestopt was...) wilde ik ook mee kijken maar er was niemand die daar aan dacht dus ik riep dat ik een kussen onder mijn hoofd wilde zodat ik mee kon kijken. Dit was de 1e keer dat ik assertief moest zijn... De verpleegkundige van de kraamafdeling had dit door dus ik mocht mijn dochter die nacht gewoon bij me houden. Zij was heel lief en heeft me heel goed geholpen! Ik mocht zelfs bellen als ik dorst had zodat ze me glas aan kon geven (zelfs die kon ik niet pakken vanwege de infusen!) Maar de volgende ochtend kwam de verpleegkundige van de dag en dat was zo'n vervelend mens!! Zodra ze op de kamer kwam vroeg ze of ze mijn dochter in bad moest doen. Ik wilde dit niet want ik mocht zelf nog steeds niet uit bed. Het badje zou op een andere kamer gebeuren dus ik wilde dat mijn man mee ging. Oke, prima zei ze... Vervolgens zou ze mij gaan wassen op bed... Hier baalde ik van want ik voelde me nog steeds kiplekker!!! Tijdens het wassen is ze heel vaak weggelopen... erg slecht! Maar goed... Vervolgens heeft ze 6 keer gevraagd of ze dochterlief mocht badderen, iedere keer als mijn man er niet was! Dus ik moest steeds nee zeggen... Iedere keer als mijn man er was had ze geen tijd! Uiteindelijk heeft ze m'n dochter in bad gedaan waar mijn man bij was... Ze had 's ochtends al gezegd dat ik 's middags uit bed zou mogen als mijn bloeddruk goed zou zijn. Deze bleef heel de dag goed maar ze had geen tijd... Ik baalde verschrikklijk want ik moest naar het toilet maar iedere keer was ze te laat voor de po... ook had ze mijn dochter in de wieggelegd en vanwege de infusen kon ik nog niet bij haar... erg frusterend!!! Uiteindelijk heb ik om 15.00 uur gebeld dat ik nu echt uit bed wilde. Ze hielp mij op de rand van het bed en toen bedahct ze dat ze mijn bloeddruk wilde meten... ze liet me dus alleen!!!! Nu heb ik ook een verpleegopleiding en uit ervaring weet ik dat mensen juist op dat moment flauw kunnen vallen... maar nee hoor, dat mens liep gewoon weg!!! Ik voelde me nog steeds op en top fit dus het maakte mij niet uit en ik ben gewoon zelf op de stoel gaan zitten... MAar ik vond het wel heel slecht! Vervolgens bevrijdde ze me gelukkig van de infusen en catheter zodat ik weer een vrij vrouw was.... Toen ik vroeg of ik die dag nog naar huis mocht deed ze of ze water zag branden. Heel irritant! Uiteindleijk liep ik binnen 10 minuten op de gang om mijn benen te strekken en ben ik om 18.00 uur naar huis gegaan! Ik was klaar met dat ziekenhuis!!! Maar weet je wat mij nog het meeste door mijn hoofd spookt... Ze hebben m'n dochter niet binnen het uur aangelegd waardoor de bv niet goed op gang is gekomen, ook door de slechte begeleiding met de bv... Maar door het aanleggen trekt je baarmoeder samen. Het niet samentrekken van mijn baarmoede ris het probleem geweest. Waarom hebben ze in vredesnaam mijn dochter niet aangelegd?? Ik kan me daar nog boos over maken... Dit is gelukkig het enige wat door mijn hoofd spookt en lichamelijk heb ik dan ook nooit last gehad van het bloedverlies... Ik wil jullie heel veel sterkte wensen en hopelijk knappen jullie snel op!
Ook hier ervaring met Fluxus na bevalling. In totaal 3,8 liter bloed verloren en met spoed naar de ok toe waar ik geopereerd ben en een bloedtransfusie heb gekregen. Merkte wel de paniek om me heen, maar het deed me niets...was denk ik al tever weg. Heb nog heel lang last gehad van duizeligheid in de lift en ook tijdens mijn kraambed alleen maar op bed kunnen liggen. Een ruime maand geleden ben ik weer heel veel bloed verloren, binnen een half uur 2 liter en toen voelde ik me steeds wegzakken en dat vond ik pas een eng gevoel. Dit gebeurde tot 3 keer toe en dacht alleen maar 'geef me die narcose dat ik weg ben en niks meer voel'. Als ik hieraan terug denk krijg ik het nog benauwd en word heel mijn keel dichtgeknepen lijkt wel. Ik denk dat het verschil met de eerste keer was dat ik toen echt al in shock was waardoor ik het niet meer bewust meemaakte en dat deed ik de laatste keer wel. Dit was trouwens niet na een bevalling maar na een zwangerschap van 8 weken die in mijn baarmoederhals bleek te zitten. Ik verloor al 3 weken heel veel bloed toen. Maar steeds goede echo's met kloppend hartje en vruchtje dat goed doorgroeide.
hier ook bijna 2 liter kwijt door een placenta die was gescheurd. ik werd gelijk naar de ok gebracht en ze hebben alle restjes verwijderd en ik ben gehecht (ik was ook flink uitgescheurd van onder) Alleen kreeg ik niet gelijk een bloedtransfusie die ik eigenlijk wel gelijk had moeten hebben. Toen ik goed en wel bij was en naar de kraamkamer mocht was ik letterlijk lijkbleek. Nadat mijn schoonfamilie op viste waren geweest voelde ik me heel licht in mijn hoofd worden en zwart voor mijn ogen zien. gelukkg was manlief er nog (die stond op het punt naar huis te gaan voor het avondeten) en heeft gelijk aan de bel getrokken. HB was niet eens meer te meten zo laag en ik kreeg gelijk 3 zakken bloed toegediend. na een paar uurtjes voelde ik me weer stukken beter en de volggende ochtend was ik zelfs zo opgeknapt dat ik weer naar huis kon. Thuis aangekomen heb ik ze ook even flink laten vloeien, die tranen. Het was gewoon een best heftige bevalling. Sinds ik weer in verwachting ben komt alles weer naar boven en kan ik er nog steeds heel emotioneel van worden. Verwijt jezelf niet dat je veel moet huilen, laat het maar lekker gaan, het lucht alleen maar op. Wat je hebt meegemaakt is behoorlijk heftig en heeft tijd nodig om te verwerken. heel veel sterkte, het komt echt goed, het wordt beetje bij beetje minder, maar geef het de tijd
heftig verhaal trouwens, poeh wat een draak van een verpleegkundige :x maar daar zeg je wel zoiets zeg! Bij mij is de bv ook helemaal niet goed op gang gekomen, veel helse pijnen en met moeite maar een paar druppels melk. Noodgedwongen na een week al volledig over gestapt op fv, (zoonlief viel veels te veel af.) Nu ik er zo over nadenk zou dit ook wel eens bij mij het geval kunnen zijn geweest. Toen ze bezig waren om de placenta eruit te rukken en dit niet ging, moest ik dus al met spoed naar de ok. Al met al bijna 2 a 3 uur verder heb ik volgens mij ook helemaal geen kind aan de borst gehad. en daarna ook amper (goede) begeleiding bij het aanleggen. Ik wil echt niet gelijk met het vingertje wijzen, maar het is wel iets om over na te denken bij de volgende bevalling!
Ik heb ook de eerste 3 dagen mijn baby niet aan kunnen leggen (door haar gezondheidsproblemen kon ze direct na de bevalling niet drinken, en daarna zijn we enkele dagen gescheiden geweest door opname in verschillende ziekenhuizen zonder getransporteerd te mogen worden). Maar hoewel dochtertje nooit aan de borst heeft leren drinken heb ik wel kolven kunnen opbouwen tot een niveau waarop ze enkele maandenlang het merendeel moedermelk kon krijgen via een flesje. Dus ik kan me niet helemaal voorstellen dat het door het niet direct aanleggen in de eerste uren al helemaal mislukt? Je kan borstvoeding tot dagen na de bevalling nog op gang brengen. Wordt het wellicht nooit 100% van de voeding, maar toch wel ten dele.