Bij m'n eerste bevalling wilde de placenta niet, na prikken in m'n been kwam deze alsnog vlot. 7,5 jaar daarna beviel ik vorig jaar september van nr twee.. Wat een hel. Ze lag als sterrenkijker, kreeg weeopwekkers toen mevr er eindelijk was. Kwam m'n placenta niet, na ruim een uur getrek geduw, spuitje hier spuitje daar en na een aantal keer vocht gespoten te hebben in de placenta bij de laatste keer trekken scheurde de navelstreng los. Gelijk ok bed geregeld maar vanaf t moment dat ik van t ene bed op t andere moest ging de kraan open (zoals m'n partner vertelde)rennend ging de Gyn de gang over, lift in (mensen moesten er met spoed uit) hij vroeg steeds hoe oud ik was, waar ik woonde en bleef herhalen dat ik wakker moest blijven. Op de ok zag ik de spuiten etc voorbij komen en heb ik nog geroepen dat het wel tijd werd dat ze me onder narcose gingen brengen.. Uiteindelijk is de placenta verwijderd en heb ik totaal iets van 4ltr bloed verloren. Ik reageerde heel nuchter, was blij dat m'n dochter geboren was. Nu ben ik onverwachts weer zwanger en de bevalling zit me toch niet lekker, ik merk dat ik toch wel bang ben. Ik had mij netjes aangemeld bij een vk praktijk, maar deze reageerde heel droog met oh je moet in t ziekenhuis bevallen en ik doe de bevalling met Gyn als acherwacht. Uiteindelijk op eigen verzoek afspraak gemaakt in het ziekenhuis en gesproken met de Gyn die mij toen na OK bracht. Hij gaf aan dat het niet zo is en ik gewoon in t ziekenhuis moet bevallen onder het oog van een Gyn. Die doet de bevalling dus.. Komt de placenta niet na 10 min, alsnog gelijk OK. Geen geduw en getrek. Voortijds langs de anesthesist, mag m'n wensen en m'n don'ts op papier zeggen en alles wordt extra gecontroleerd eventueel paar weken voor bevallen een ijzerinfuus. Zo wat gaf dit wat meer rust... Ook ligt de aanvraag voor bloed tegen die tijd ook klaar.. Maar serieus ik zweet peentjes voor de bevalling😑 Hoe is dat bij jullie bij een volgende bevalling gegaan?
Mijn eerste bevalling ging vergelijkbaar als jouw 2e, zelfs nog tikkie heftiger want ik ben op de verloskamer geholpen met manuele placenta verwijdering zonder narcose omdat ik de ok niet zou halen. Bij de 2e bevalling moest ik wel verplicht in het ziekenhuis bevallen, maar mocht met eigen verloskundige. En de 2e bevalling ging prima, ik was maar net op tijd in het ziekenhuis, baby was er in een half uur. En de placenta kwam na ongeveer een kwartier, weinig bloedverlies, iets van 300 ml! Het hoeft dus echt niet, dat je weer zo erg bloed. Duwen en trekken moeten ze eigenlijk nooit doen. Ik was ook als de dood voor de 2e bevalling eerst, maar nadat ik me meer had ingelezen over bloedverlies en dat het heel vaak komt door interventie en niet vanuit de moeder, was ik meer gerustgesteld. Vertrouw op je eigen lichaam.
Ik heb het ook gehad bij de tweede, ik lag nog op de verloskamer toen ik ineens veel bloed verloor en mijn bloeddruk daalde. Meteen alles uit de kast getrokken; dochter uit mijn armen, bed plat, zuurstofmasker, extra infuus, warme dekens en racen naar de OK terwijl de gyn mijn baarmoeder een soort van handmatig bleef samenknijpen. Bij een volgende bevalling moet ik ook in het zkh bevallen. De gyn zei dat er bij een volgende bevalling een verhoogde kans is op weer een fluxus, maar het kan ook 'domme pech' zijn. In het zkh ben je iig op de goede plek mocht het toch weer mis gaan! Duwen en trekken hebben ze bij mij trouwens niet gedaan, alleen dus die baarmoeder'massage' toen we naar de OK raceten (en ik nog steeds veel bloed verloor). Ik ben wel ingeleid; dat is volgens mij ook een risico-vergroter. De kans op weer een inleiding is bij mij erg hoog, zo'n 80%, dus dan sta ik sowieso onder controle bij de gyn, maar anders idd eigen vk in het zkh.
Dat klinkt herkenbaar, tijdens het rennen naar OK bleef hij op m'n buik duwen. Op t moment zelf en daarna was ik heel nuchter, dacht van naja tis gebeurd. Maar nu ik onverwachts weer zwanger ben, breekt het zweet mij toch wel uit. Gezicht van m'n partner staat ook op m'n netvlies, lijkwit en bleef maar kijken. Na OK kwam hij huilend naar de uitslaapkamer, hij dacht dat hij alleen achter zou blijven met de kids. Had hem nog nooit zo gezien. Maar inderdaad zuurstof, extra infuus (blauwe handen 2 infusen in elke hand😂 herinner me het nu pas weer nu ik het lees. Dat is waar inderdaad ben op de goede plek en ze nemen een aantal voorzorgs maatregelen. Ik moest toen ook langer wachten omdat OK personeel niet gereed was. De anesthesist die de ruggenprik had gezet tijdens bevallen kwam ik toen weer tegen op OK. Misschien ook maar goed dat ik het nu zo opschrijf heb er verder ook niet over gesproken. Ben overigens wel blij met m'n Gyn, ik mocht weer bij hem. Hij heeft eerst ons 3 jarige 'onvruchtbare' periode op de fertiliteitspoli begeleid. Toevallig had hij dienst toen ik moest bevallen en werd hij uit bed gehaald toen ik richting OK moest en nu dus weer.
Brr dat lijkt me helemaal vreselijk! Wat fijn om te lezen dat je tweede bevalling goed ging en de placenta goed los kwam. Toch fijn om een positief verhaal te lezen. Ze gingen inderdaad meerdere malen trekken en met enorme spuiten het 'opspuiten' ik riep toen al breng me maar naar OK. Maar ze wilde graag ritje OK besparen. Heb nu bij voorraad gezegt dat ik dat niet meer wil. Maar hij zei dat het protocol voor nu aangescherpt is.
Herkenbaar ja, die blik van mijn man vergeet ik nooit meer. Hij had onze dochter vast terwijl ik werd weggesjeesd, ik bleef maar zeggen dat hij bij haar moest blijven, dat zij hem nodig had. En terwijl ik over de gang werd gereden, was ik ook zooo bang dat ik ze nooit meer zou zien. Toen ik bij kwam uit de narcose, werd ik ook te snel wakker, sneller dan verwacht, waardoor ik nog merkte dat ik aan de beademing lag en in paniek raakte; ook weer zo'n angstig moment! Maar gelukkig was mijn man er toen en kreeg hij me gekalmeerd, omdat ik zo paniekerig wakker werd, was mijn hartslag ineens torenhoog en moest ik daarom langer op de recovery blijven. Maar gelukkig daarna regelrecht naar mijn dochter, heeeerlijk met haar gelegen De gyn die me op de OK heeft gehad was echt een hele fijne vrouw, ze kwam later nog meerdere keren gewoon even praten over alle gebeurtenissen, écht een top-gyn gewoon, die ook begrijpt dat dit mentaal een flinke klap is. Dankzij die gesprekken heb ik het heel goed kunnen verwerken. Het is echt goed erover te praten. Fijn dat jij ook een goede gyn hebt! Dat scheelt echt veel, als je op iemand kan vertrouwen
Een vriendin van mij heeft bij haar 1e en 5e bevalling een fluxus gehad. Onlangs bevallen van de 6e en toen maar weinig bloed verloren en placenta liet heel snel los. Baby moest wel snel afgenaveld worden zodat ze haar een prik konden geven. Het kan dus ook gewoon weer goed gaan.
Ik heb bij mijn tweede bevalling een fluxus gehad. Daarna meerdere miskramen die allemaal tot ok en soms groot bloedverlies leidden. Bij mijn derde kind kreeg ik een keizersnede en ben met de placenta verwijdering enorm gaan bloeden, afschuwelijk. Transfusie gehad en was behoorlijk aangeslagen hierdoor. Bij mijn vierde kind was ik dan ook doodsbang, letterlijk. Gelukkig heb ik de liefste gyn van Nederland, die alle voorzorgsmaatregelen heeft getroffen. Om deze reden een keizersnede deze keer en de zakken bloed lagen al klaar. En hij heeft de placenta ontzettend voorzichtig verwijderd, want daar ging het steeds mis. En het ging prima..
Bij beide bevallingen lieten mijn placenta's niet los, beide keren een manuele placenta verwijdering gehad en aardig wat bloed verloren. De eerste keer dacht ik dat ik dood ging. De tweede keer was men voorbereid en ben ik vrijwel meteen met spoed naar de ok gebracht. Toen ook minder bloed verloren gelukkig. Na de eerste keer heb ik maandenlang een (te) laag hB gehad en was ik heel lang erg duizelig. Achteraf begreep ik dat ik beter een bloedtransfusie had kunnen krijgen, maar dat is niet gebeurd.
Zelf gelukkig geen ervaring maar mijn moeder heeft bij beide bevallingen fluxus gehad. de eerste keer was ze er ook bijna niet meer geweest. Bij de tweede bevalling hadden ze het bloed al klaar staan en is de placenta wel gekomen zonder ok ingrijpen (bij de eerste ook maar haar bevallingen zijn inmiddels 30 en 25 jaar geleden) en heeft wel direct een bloedtransfusie gehad waardoor ze vrij snel weer op de been was.
Wat een heftige gebeurtenis!het lijkt wel het verhaal van eenkennis van mij, die ook pas bij de volgende bevalling echt angstig werd. Misschien zit ik er helemaal naast, maar dit is wat ik denk.... Waarschijnlijk heb je de nuchterheid nodig gehad om op dat moment niet in te storeten( emotioneel gezien). Het lijkt alsof je nu door deze zwangerschap pas echt aan het verwerken bent wat er is gebeurt. Probeer veel te praten over wat er gebeurt is. Eventueel met een professional. Heel fijn dat je al een gesprek hebt gehad met de gyn, dat zal vast al wat opluchting gegeven hebben.
Ik zat net inder die transfusiegrens, maar op aanraden van de gyn gekozen om geen transfusie te nemen; hij gaf aan dat mensen met een transfusie zich relatief snel weer goed voelen, maar dat dat een soort tijdelijke piek is, het uiteindelijke herstel duurt gemiddeld net zo lang als met bv ijzertabletten. Ik kreeg dus ijzer voorgeschreven en was eigenlijk heel snel weer op de been. Na de OK werd gezegd dat ik een week in het zkh moest blijven en de eerste dagen niet uit bed kon, maar op dag 2 liep ik al (stiekem ) zelf naar de douche en 's nachts zelf naar neonatologie. Deed wel heel voorzichtig, rolstoel als rollator bv, maar het ging echt goed. Op dag 3 ging ik naar huis en stond ik buiten te stoepkrijten
Ik moest een bloedtransfusie achteraf gezien, maar die hebben ze niet gegeven. Ik zei nog droog geef maar staalpillen mee naar huis. M'n dochtertje had een moeilijke start (stikte een paar keer en werd blauw) zij lag op de neo. De Gyn die de fluxus behandelde heeft mij toen een stukje laten lopen. Bij het op staan viel ik al flauw. Ik moest toen direct een ijzerinfuus, anders mocht ik niet naar huis. (Dag 3) Hij gaf nu wel aan dat ze de bloedbanken etc klaar gaan leggen tegen die tijd.
Zo voelt het ook, ik ben er nog maanden beroerd van geweest. Ik was lijkwit, zelfs on m'n voeten was het spierwit. M'n dochtertje lag op de neo, ze lag naast me in haar ziekenhuisbedje toen ik stik geluiden hoorden. Ik kon haar nog net uit t bedje krijgen, blauw. Noodknop gedrukt en zij zijn toen met haar rennend de gang over gegaan. Ik vond het logischerwijs ook belangrijker hoe het met haar ging dan met mij zelf. Ik heb wel toen geroepen zo'n bevalling wil ik niet meer. Ze lag als sterrenkijker, wat voor helse pijnen zorgde en toen ze er was een fluxus. Achteraf gezien ga ik er nu pas over nadenken🙄 Misschien ook omdat ik onverwachts weer zwanger ben. Heb gelukkig een lieve meedenkende Gyn, die de gang van zaken bij de vk ook maar vreemd vond. Ik hoef daar gelukkig niet meer naar terug en mag onder controle van t ziekenhuis blijven. (Krijg sowieso meer controles ivm dysmatuur kindjes)