Ik heb een spinnenfobie, ben er als de dood voor. Ik ben altijd al bang geweest van die lelijke beesten, maar de fobie is begonnen (als ik het zo kan zeggen) toen er 2 jaar geleden toen ik zwanger was er een dikke zwarte op mijn been zat. Ik heb getiert en geschreeuwt en geweent Mijn man dacht dat ik aan het sterven was.
Mag ik vragen aan de mensen die in therapie zijn geweest voor hun fobie: wat voor therapie krijg je dan? Als je bang voor een spin bent, krijg je dan een spin te zien? Ik ben namelijk panisch (lees: als de dood) voor kikkers en padden. Ik heb geluk dat het nu winter is, dan houden ze een winterslaapje. Maar zodra ze straks weer komen in april, dan durf ik in het donker soms de deur bijna niet uit. En als het gewoon moet, dan kijk ik altijd naar de grond, valt mijn oog dan op een pad of kikker, dan ga ik ook hyperventileren en soms ook keihard gillen. Ben panisch. Als ik daarvoor in therapie zou gaan, wat gebeurd er dan? Want in de lente en zomer beheerst het echt mijn leven. En ik wil het ook niet op mijn kinderen overbrengen later, die angst, als we die krijgen.
Ben blij te horen dat ik niet de enige ben, ook bij mij is het nog niet vastgesteld, maar ik probeer het dan ook zo goed mogelijk te verbergen, anders stuit je toch enkel op onbegrip. Hier zowat hetzelfde verhaal, geen probleem om naar de winkel te gaan en een babbeltje te slaan met vreemden. Naar de ene plek durf ik wel, anderen dan weer niet of alleen als een bekende meegaat. Ik durf ook niet te gaan werken (probeer dat maar es uit te leggen aan een normaal persoon, je krijgt vlug de stempel dat je gewoon te lui bent of niet wil, maar nee hoor ik heb echt schrik en ik kan niet uitleggen waarom), als kind kreeg ik al paniekaanvallen als ik naar school moest. Ook nu nog in bepaalde situaties probeer ik m'n angst te verbergen, maar ik voel de krop in m'n keel, krijg hartkloppingen en zweetaanvallen en voel/hoor m'n stem beven als ik iemand moet aanspreken en kan enkel denken "ik wil hier weg". Wat spinnen betreft, is bij mij waarschijnlijk niet echt een fobie, maar voel me er op z'n zachtst gezegd niet op m'n gemak bij. Is al wat beter dan vroeger, aangezien ik 9 jaar geleden alleenstaand ben geworden en mezelf wel MOEST behelpen als er weer es een spin in huis was. Vroeger liep ik gewoon uit de kamer en kwam er niet meer in tot iemand anders ze kwam doden, intussen heel de tijd hartkloppingen. Intussen durf ik ze zelf al te doden, met de kleintjes niet veel problemen meer, maar met die grote nog steeds hartkloppingen.
Ik geloof niet dat ik echt een fobie heb, maar ik ben wel heel erg bang voor....vogels! Jullie mogen lachen hoor... Ik vind ze echt verschrikkelijk!! Als ik op een terras zit en er gaat een mus tegenover me op de stoel zitten, laat ik alles staan en vlucht naar binnen. De Dam in Amsterdam ga ik voor nog geen miljoen over en als ik bij iemand kom die vogels heeft, moeten ze eerst tig keer checken of het deurtje wel op slot zit, anders ga ik echt niet naar binnen. Bij ons in de buurt is een oud mannetje die altijd brood voor de vogels strooit; ik heb hem gevraagd om dat op één plek te doen, zodat ik weet waar het ligt en ik daar dus met een grote boog omheen kan Een vlindertuin in de dierentuin ga ik ook voor geen goud in; al dat gefladder om me heen, vreselijk!! En ik heb ooit een paniekaanval gehad toen er een muis in mijn slaapkamer zat....Ik weet nog dat toen mijn gordijn bewoog, ik dacht; laat het een vent zijn, want die sla ik de kamer wel uit, maar geen muis alsjeblieft! Ik heb vervolgens drie uur op mijn bed gezeten om vervolgens de kamer uit te vluchten, de deur te barricaderen met handdoeken en zes weken op een opklapbed in de woonkamer te slapen.... Het stomme is dat ik tamme muizen en ratten helemaal niet eng vind, die pak ik zo op, maar die wilde beesten... Ik denk dat het de onvoorspelbaarheid is, hoewel ik dus totaal niet bang ben voor spinnen!
@ Pinkie Idd ik krijg veel onbegrip als ik het vertel en ben dus gestopt met vertellen tegen mensen die er eigenlijk niet toe doen. Nu zeg ik meestal gewoon dat ik thuis ben omdat ik gewoon fulltime voor kyan wil zorgen. Toen ik het wel eens verteld en ik even kort zei ik ben bang om te werken keken ze alsof ze water zagen branden Of krijg opmerkingen van ach iedereen vind het spannend en je moet er gewoon 'even' doorheen. Nou geloof me dat 'even' uit zich in dat als ik ergens de 1e dag moet beginnen ik thuis helemaal over me zeik ga en ga huilen/janken word heel misselijk en heb er werkelijk ALLES voor over om niet te gaan... wat dan ook gebeurd. Wel sonde want ben doktersassistente en (heel arrogant ik weet het) ben er ook nog goed in ook. Wil zo graag een keer een leuke vriendin ontmoeten (heb ik al weleens gehad maar dat is door rare redenen verwaterd) en het gewoon gezellig hebben. Iemand die me begrijpt Als ik ergens ben probeer ik ook leuk te doen en ga dus grapjes maken die meestal niet aanslaan en mensen die me dan dus aankijken van yeah rigt en ik me dus NOG onzekerder voel.
hier ook fobie voor spinnen, hoef maar een foto te zien en word al helemaal gek. gelukkig is het wel iets minder geworden toen ik 2 jaar geleden verhuisde naar een plek waar echt enorme spinnen zaten vergeleken met hier (en dat was nog gewoon in europa, niet in de jungle ofzo). dus nu hier in nl ben ik iets minder bang voor hooiwagens ed. ik durf ze nog niet zelf weg te halen, maar hij kan best een uurtje blijven zitten tot vriend thuis is. verder heb ik 2 hele rare angsten, niet zo erg dat ze mijn leven overnemen, maar wel erg raar. ik ben vreselijk bang voor eierschaal in mijn eten en luchtballonnen. brrrrr. ik zei toch dat ze raar waren.
Dit heb ik dus ook! En vooral voor de mensen die me lief zijn niet eens me zelf! Ik zo bang om iemand te verliezen! Vreselijk ik zie dan ook het hele verhaal voor me hoe zoiets moet gebeuren. Als ik dan met de kleine door de deurpost loop ben ik bang dat ik met haar hoofdje tegen de post aanloop en zie dan alle gevolgen ervan in me hoofd Ik heb het al eerder tegen me man gezegt maar eigelijk nog nooit gezien als een fobie!! Sinds een maand of 2 heb ik soms last van vreselijke buikpijn vooral in de nacht precies boven me ribben ondragelijk! Lig ook altijd te huilen als het begint want doet echt pijn. Ben 1x bij de huisarts geweest die dacht galstenen maar bloed wees uit van niet. En nu heb ik dus 3 dagen achter elkaar pijn en durf gewoon niet naar de huisarts stel dat me lever/nieren niet goed werken of dat ik kanker heb???? Zo eng eigelijk
Ik ben hier ook wel benieuwd naar. Heb het ook en vind het vreselijk. Ben er niet 24/7 mee bezig maar zodra de bekende buikgriep epidemie er weer is ben ik er meer op bedacht. Zoek het ook niet op. Hoe het bij mij gekomen is geen idee, weet wel dat ik vroeger als er een kindje ziek was in de klas ik al naar een andere klas mocht Weet ook niet waar ik meer moeite mee heb, mensen zien overgeven of zelf overgeven. Als ik misselijk ben probeer ik het altijd op te houden. Ben ook onwijs blij dat ik er in de zwangerschap geen last van heb gehad. Maar weet dat mijn dochtertje ook een keertje buikrgiep gaat krijgen Heb weleens op internet gekeken en wat je daar kunt doen is plaatjes bekijken, beginnend bij een wc pot etc. Nou zelfs dat kan ik niet. Ben gastouders dus ook al wel wat moeten opruimen,gelukkig kan ik wel handelen dan maar de eerste gedachte is: Nu krijg ik het vast ook. Pas een week erna denk ik dan, oke ik zal wel niet besmet zijn. Zou er graag vanaf willen maar geen idee hoe, als eens op een forum gekeken maar dat vond ik niets.
Hoe gaat inderdaad zo;n therapie in zn werk dan? Want ik ben ook als de dood om over te geven. Als ik al een misselijk gevoel heb, krijg ik het al spaans benauwd.. ook ga ik nauwelijk mee uit, omdat ik bang ben om andere mensen te zien over geven. Nu met de kleine valt het nog mee, is gewoon melk wat er uit komt, maar hij krijgt natuurlijk steeds meer vast voedsel...
Ja he, er zijn er veel hoor. Ben soms echt jaloers op mensen die zo makkelijk overgeven enzo. Mijn dochtertje heeft nu wel al eens wat vast voedsel gespuugd. Maar dat doet me nog vrij weinig gelukkig. Maar ben altijd maar bezig als ik het zelf maar niet krijg dus denk ook dat die angt groter is
laatst had mn vriend ook buikgriep, kwam er aan beide kanten uit! was echt als de dood om het ook te krijgen, elk steekje in mn buik, dacht ik.. ohjee....als hij ziek is, zit ik beneden op de bank met mn vingers in mn oren!! brr...
Zo herkenbaar! Mn man heeft nog weleens migraine en als hij moet overgeven zit ik ook zo. Heb je het toen niet gehad?
nee gelukkig niet...laatste keer dat ik over heb gegeven was november 2008. ik heb het verder allemaal gewoon binnen kunnen houden. gelukkig ben ik in de zwangerschap ook niet misselijk geweest en tijdens de bevallling ook niet!
Hihi, dat heb ik ook! Niet omdat ik een fobie heb (denk ik) maar ik kan gewoon absoluut niet tegen kots en ik kan zelf ook niet overgeven; ben een keer bijna gestikt en sindsdien durf ik gewoon niet te spugen Dus als Lief ergens last van heeft, godzijdank spuugt ie vrijwel nooit, zit ik in de slaapkamer met de deur dicht en een kussen over mijn hoofd
Hier is het zelfs ruim 5 jaar geleden,heb ook weleens gehoord dat mensen die het hebben minder ziek zijn. Of dat komt omdat ze het uit de weg gaan geen idee? Tijdens de bevalling was ik wel misselijk, had ik ook aan gegeven en dan krijg je zo'n ini mini bakje dat je denkt als ik moet heb ik hier niets aan hoor Maar bv alleen die bakjes of emmers maken me nog misselijker. Als ik zelf misselijk ben wil ik dus geen emmer, daarom ook nooit op tijd haha. Pff volgens mij ben ik wel een extreem geval
ahjoh! Bijna ingestikt? baahh... laatst las ik hier ook een verhaal van iemand, haar man die moest overgeven, maar op dat moment een hap lucht nam... levensgevaarlijk joh!!
Ook hier iemand met een extreme angst voor overgeven. Hoe kom je daar ooit af ? In mijn zwangerschappen geen last van misselijkheid gehad. Het is nu al 15 jaar geleden dat ik heb overgegeven. Als ze over buikgriep maar praten dan ben ik al alert. Als het dichtbij komt zorg ik altijd dat ik anti braakmiddelen in huis heb. Ben ik wat misselijk dan zucht ik dat meestal wel weg. Echt heel erg of niet ? Maar wat kun je er aan doen ? Als de kids hier overgeven wat bijna nooit gebeurt dan Ruimt mijn man het op. Ik help dan van een afstandje.
He wat leuk onze dochters hebben dezelfde naam 15 jaar al niet zo dan, tsja wist ik maar hoe je ervan af komt. Ik zucht het ook weg, uiteindelijk komt het er wel van onderen uit maar dat vind ik niet erg. Gelukkig hoeven je kinderen niet vaak te spugen.