Ik ben zielsgelukkig met ons beebje en het feit dat we zwanger zijn!! Maar op dit moment zit ik er even doorheen... Voel me nu al een maand bijna dagelijks beroerd; moe, misselijk (regelmatig meerdere keren per dag overgeven of steeds kokhalzen)... ik heb nergens meer energie voor. Ook niet om me vrolijk te voelen. Of blij. En daar voel ik me dan weer schuldig over. Want het is toch heerlijk om zwanger te zijn? Ik kan mijn roze wolk in ieder geval nergens vinden... Ik hoop dat het waar is wat ze zeggen; dat het na de 13de week minder wordt... Wilde even mijn ei kwijt, sorry!
Hoi Zindy, Zwanger zijn is ook niet altijd leuk, zeker niet als je zoveel misselijk bent. Ik ben dat gelukkig nooit geweest, maar het lijkt allemaal zo mooi en het kan gewoon tegenvallen. Zeker de eerste drie maanden. Ik hoop echt voor je dat je je beter gaat voelen vanaf nu, die kans is groot! Je gaat een mooie buik krijgen. En over een aantal weken (bij mij vanaf de 18de week geloof ik) ga je je kleintje ook voelen, geweldig! Dan wordt het vanzelf allemaal steeds leuker. En dan het moment dat hij/zij op je buik ligt.. Niet te beschrijven, dan is het het allemaal waard geweest. Ik hoop dat je je snel beter gaat voelen, en dat het genieten kan gaan beginnen! Dikke kus.
Begrijp helemaal wat je bedoelt, hoef je je helemaal niet schuldig over te voelen. Ik heb het beide keren ook gehad, bij mij ging het vanaf de 16/18e week beter gelukkig en kon het genieten beginnen. En inderdaad...het is het allemaal dubbel en dwars waard!
Ik deel het gevoel helemaal met je. Ben al 3 weken strontmisselijk en heel veel verdrietig en gespannen en maak me druk om de toekomst enzo. Had de eerste weken ook complicaties met pijn enz, dus dan is er al geen fijne start ook al is er goed nieuws dat het eindelijk gelukt is! Iedereen verwacht dat je zielsgelukkig elke dag dan rondloopt, maar dat is echt niet bij alle vrouwen zo. Ik bijvoorbeeld ben eigenlijk al ruim 5 jaar op weg naar een zwangerschap en nu is het zover en wil ik die zwangerschap wel overslaan (nu zeker met die akelige misselijkheid) en wil ik gewoon het kindje zien!! Ik zit ook zeker niet op de roze wolk. Het duurt me nu al veel te lang! Hhahah, en ik moet nog 7 maanden! Ik lees wel in boeken dat het helemaal niet gek is om je zo te voelen. Alle veranderingen, en dan kwalen erbij en je hormonen die rondrazen. Het is echt niet gek om je dan down te voelen. Laten we hopen dat het 2e trimester voor ons ook blijheid en rust brengt en een lekkerder gevoel. Ik blijf dat elke dag hopen en gelukkig veel mensen om mij heen ook. We moeten er doorheen, we kunnen niet anders. Proberen over het vervelende gevoel heen te stappen en hopen dat de tijd snel gaat en er betere tijden aanbreken.
TS ik ben ZO blij met je topic! Ik vroeg me net af hoe netjes het is om soort gelijk topic te openen. Zit hier al de hele dag te miepen, vriend moet het ontgelden, de kat springt op mijn buik en de baby maakt me misselijk En helaas geld voor mij de ach met 16 weken ben je er vanaf niet, was eerst alleen misselijk, ben nu misselijk en heb allemaal gekke kwaaltjes erbij waarvoor ik nu bij de fysio loop die me pijn doet (oja dat was ook vandaag ) En dan voel ik me schuldig omdat ik zoiets heb van van mij mag het eruit en ik vind er niets aan, waarna ik natuurlijk moet huilen omdat ik zo gemeen ben dat ik dat denk Sterkte
even een dokter bellen om emesafene te vragen. helpt erg goed tegen de misselijkheid, en misschien dat je dan weer een stuk vrolijker bent
Emesafene helpt inderdaad wel iets, als je dat nog niet gebruikt zou ik gewoon even langs de dokter gaan. Maar het is niet zaligmakend want ik kots er inmiddels 'vrolijk' doorheen. Heel herkenbaar dus, die misselijkheid. Ik kan al weken niets dan platliggen en vechten om mn eten binnen te houden. Hopen maar dat het beter wordt! En meis jij bent al bijna 13 weken ver zie ik, dan is de hcg al aan het afnemen dus met een beetje geluk wordt het binnenkort minder. Ik duim voor je!
Ja heftig hè? Ik heb deze gedachte ook gehad, heel stiekum en meteen voelde ik me schuldig en zei meteen tegen m'n buik dat ik het niet meende want dat ik dolblij was met het kind/de kindjes! En dit uitspreken naar anderen is al helemaal not done. Maar het blijkt er echt bij te horen. Ik hoor het van verschillende kanten. Dus we zijn niet gek of raar of labiel oid. Bij sommige vrouwen hebben de hormonen veel meer effect, aan de ene kant een goed teken maar niet fijn om door heen te gaan. Die Emesafene helpt mij trouwens geen bal, jammer genoeg... Geen enkel eet of drink tipje trouwens. Wat wel verlicht is nu naar buiten gaan en heerlijke frisse lucht in je lijf krijgen. Van te voren heb je geen zin maar het helpt echt, probeer maar eens. En met vriendinnen afspreken (wel thuis of inde buurt, een lange autorit maakt me nog misselijker) en voluit kletsen geeft fijne afleiding en maakt dat de tijd weer sneller voorbij gaat. En heel gek, muziek hard aanzetten en een beetje dansen en meezingen verlicht het ook wat. Niet altijd maar soms wel. De stoffen die dan vrijkomen in je lijf zorgen dat je je iets fijner voelt, net als je hard lacht, dan komen die stoffen ook vrij. Niet te druk doen want dan slaat de vermoeidheid meteen toe en die is ook flink aanwezig, heb een conditie van lik me vestje...pffffff Maar blijf er over praten! Dat geeft ontlading en die heb je wel nodig. Ik praat er met iedereen over, niet voor de medelijden maar het is een uiting van de spanning die het geeft en dat zeg ik ook vaak als uitleg tegen mensen en dat is fijn want ze snappen het best.
AMEN! Hier nog 1 ... jeetje ik ben al 6 weken beroerd en kreeg er dit weekend ook fijn nog even een buikgriep overheen waardoor ik sowieso niets meer binnen houd en waar ik dus nog beroerder van wordt. Dus meid ik begrijp je helemaal heb al die gevoelens en gedachten ook en voel me er net zo schuldig over.. ik hoop met je mee dat het vanaf nu alleen maar beter gaat en wat betreft de zetpillen die heb ik ook maar bij mij verlicht het wel iets maar zet zeker geen zoden aan de dijk
Wat fijn om begrepen te worden!! Ik lig nu al een paar dagen in bed; heb gewoon geen fut om iets te doen. Mijn maag is weer leeg aan het raken en ben weer misselijk. Kokhals de hele tijd. Maar ik ben het eten zo zat; ik vind het niet lekker meer... En mijn man is nu ook nog eens in het buitenland, hij komt vrijdagavond laat terug en dat maakt me zo verdrietig, ik mis hem en nu ik me zo ziek voel en alles alleen moet doen word ik helemaal gek. Wat een zeur ben ik hè?! Ik heb wel een kippensoepje gegeten in de tuin vanmiddag, was heerlijk weer. Lekker warm en de lente hangt in de lucht. Daar werd ik wel even vrolijk van. Volgende week dinsdag mogen we weer naar de verloskundige. Als ik me dan nog steeds zo beroerd voel zal ik het eens met haar bespreken.
Mijn roze wolk kwam ook pas rond week 17, daarvoor was het een dikke mist in een wereld waar alles stonk, ik moeite had om te eten, constant gammel was, enz. Met 16 weken begon ik me beter te voelen, en voelde ik ook plopjes. Vanaf dat moment werd het zoveel leuker! Zeker na de 20 weken echo, toen alles er goed uit zag, dan ben je ook weer een stuk geruster Ik denk echt dat voor de meeste mensen het genieten wel komt, maar het eerste trimester is voor bijna niemand een feest. Even doorbijten!! Achteraf gezien heb ik zelf toch vooral echt veel genoten van de zwangerschap, ik zou het zo overdoen
Net weer flink overgegeven, deed pijn. Moest gelijk janken, zat er helemaal doorheen en moest nog koken ook. Stond te trillen op mijn benen, was gewoon op. Voelde me sowieso rot omdat ik me alleen voelde. Mijn man in het buitenland, ik heb geen contact met mijn familie, heb geen vriendinnen ofzo en mijn schoonfamilie voelt toch niet helemaal eigen... wilde zo graag iemand bellen om te vragen of die persoon even voor me wilde zorgen, maar kon niemand bellen!
je klinkt heel eenzaam... ik wou dat ik iets meer voor je kon doen! Het is ook maar internet he, maar ik leef met je mee! Ik raad je nu alvast aan om een zwangerschapscursus te doen. Die beginnen meestal pas met iets van 26 weken, maar dan heb je een clubje zwangere meiden met wie je ongeveer tegelijk uitgerekend bent, en die wonen allemaal in de buurt. Je kan nu alvast ook met gym beginnen, dat is meestal vanaf 16 weken, maar het kan zijn dat je er te misselijk voor bent. Gewoon kijken, zorg dat je mensen ontmoet. Ik heb er leuke contacten aan overgehouden, zeker nu we allemaal bevallen zijn. Je kan op zwangerschapscursus en plaatsnaam googelen, bij mij ging het via de GGD en kostte het bijna niks (27 euro voor 10 bijeenkomsten). Yoga is duurder maar misschien nog leuker. Als het overgeven heftig blijft, kan je naar de HA om medicijnen. Maak je verder niet teveel zorgen over voeding en wat je binnenhoudt, je kleintje neemt wat het nodig heeft (jij lijdt eronder, je kindje niet). Eet gewoon wat je binnen kunt houden (ik leefde weken op crackers en slappe thee). Sterkte en een digitale hug!
Arme meis... Zo alleen zijn en je zo akelig voelen is natuurlijk niks nee. Ik heb gelukkig mijn man en een hele hoop fijne vrienden en kennissen, geen familie waar ik contact mee heb maar die mis ik niet zo. Hoewel ik wel de behoefte krijg om m'n ouders te bellen en het te vertellen...weet nog niet wat ik daarmee moet... Maar ik leef ook met je mee... Hoop dat het echt snel voorbij is deze malaise en je je snel fijner voelt. Heb je wel bezigheden zo overdag? Dat geeft zeker afleiding en maakt dat de tijd sneller gaat. Moet er niet aan denken om nu de hele dag thuis te zitten. Word je zo bewust van je misselijkheid enzo. Een goede tip die evenstar geeft. Lotgenoten zeg maar en dat geeft weer perspectief in je eigen situatie. En delen is zo fijn! Heel veel sterkte!!
Dank jullie wel Lief van jullie. Helaas heb ik geen werk o.i.d. en zit inderdaad de hele dag thuis. Heb wel diverse soorten huisdieren. Onder andere 2 honden, maar ook als ik met hun wandel blijf ik misselijk. Kom ook niet toe aan het huishouden; de laatste week is heel extreem. Misschien komt het door afgelopen weekend; heb veel te veel hooi op mijn vork genomen. Moet er echt aan wennen om het rustig aan te doen. Soms voel ik me wel eenzaam, maar ik ben zielsgelukkig. Ik heb een geweldige man; ik sta nog steeds versteld dat ze zulke geweldige mannen maken haha en ik heb een perfect leven. Huisje boompje beestje. Afgelopen jaar was ook super; huisje gekocht, getrouwd, zwanger. Ik ben veel gelukkiger nu ik op mijn man na alleen ben, dan ik in mijn hele jeugd ben geweest. Dus daar moet ik ook niet om klagen. Alleen op een moment dat je echt ziek bent en eigenlijk niks kunt doen, zelfs geen eten klaarmaken, dan voel je je een beetje wanhopig omdat er niemand is die je kunt bellen! Gelukkig komt morgenavond mijn man weer thuis en de maanden daarna hoeft ie niet meer weg
De blues.. ken ze maar al te goed.. Ik blijf in mn hoofd houden dat het voor het goede doel is.. Gelukkig maar dat je man morgen weer thuis komt, is er niet een leuke buurvrouw waar je goed contact mee hebt? Dan voel je je ook niet meer zo alleen.. Altijd als ik ga wandelen met de hond ga ik even ergens zitten, komt altijd wel iemand naast me zitten voor een praatje, vaak oudere vrouwtjes. Meest gezellige gesprekken komen daar uit. Gelukkig maar dat je een geweldige man hebt Nog gefeliciteerd met jullie huwelijk. De blues komt ook omdat je vermoeid bent, dan hakken die hormonen er nog flinker in. Er was 1 moment dat ik ziek was dat ik me echt alleen voelde.. dat was toen we *man en ik beide* de mexicaanse griep hadden en 2 a 3 weken niemand mochten zien.. ja hooguit met glas er tussen Fijn hoor om je moeder dan te zien op die manier... Ze kwam altijd heel lief boodschappen brengen, ondanks dat we niet naast de deur woonde voor hun, 20 a 30 minuten rijden. Ik hoop dat de tijd snel voorbij gaat voor je en dat het snel morgenavond is dat je mannetje weer lekker thuis is bij je. Liefs, Corina
Dat lijkt me ook vreselijk ja. Jullie zijn weer helemaal gezond nu? We wonen hier pas een aantal maanden en helaas geen leuke buurvrouw Het is inderdaad een combinatie van dingen; hormonen, vermoeidheid, misselijkheid etc. Was net even een half uurtje in de tuin wezen zitten (ALLEEN zitten) en ik storte helemaal in. Lig weer in bed. Vind het maar eng om zo gammel te zijn
Waar woon je haha misschien ben je wel mijn buuf *denk het niet die zijn al oma geworden inmiddels* Wij zijn helemaal opgeknapt hoor haha , was 1 week na onze housewarming *wonen ook nog niet zo gek lang in de buurt waar we nu zitten, maar wel al veel met de buurt meegemaakt wat een sterke band maakt* We houden je hier wel op de been hoor! We laten je niet alleen zitten kniezen! Ook al is het maar internet het kan toch helpen. Zou je graag meer willen helpen, als je mn buuf was was ik na mn werk f een bakkie komen doen. Gewoon het idee dat je niet alleen bent is al heel fijn. Je mag me ook msnen hoor haha ben een kletskous *schaam* het is inderdaad een combinatie van dan ja, maar ook omdat de winter zo lang duurde, dan voel je je ook al heel anders, zeker nu het zonnetje weer even lekker schijnt.
Hier een aanstaand mamma voor de 2e keer. Eerste zwangerschap heerlijk doorheen gezwoven op mijn roze wolk. Nu al 4 mnd zo strondverkouden dat ik iedere keer als ik mijn neus moet snuiten alles eruitgooi. Bleeeergh, ben toe aan de lente! Ik hoop voor jou dat je je gauw beter gaat voelen, wat bij mij helpt is vaker kleine beetjes eten zodat je maag wel gevuld blijft... Iedereen beterschap!