Ik kon het niet laten en heb een behoorlijke tijd hier rondgesnuffeld naar berichten van 2 jaar geleden.(Toen kwam ik hier ook al, maar er is iets misgegaan met m'n 'account' en ik moest vorig jaar opnieuw aanmelden, onder een andere naam) Ik word er best verdrietig van als ik dan lees dat zo goed als iedereen met wie ik toen schreef al lang en breed bevallen is en zelfs al voor een 2e gaan.En er was er ook al 1 weer zwanger van nr2. Op sommige momenten kan ik dan echt eventjes heeeel veel last hebben van zelfmedelijden.... Edit Elmo: liever je berichtjes gewoon in het zwart posten.
Hoi Zara, Ik kan me voorstellen dat het heel zwaar voor je is om te lezen dat het bij "zo goed als iedereen" wel gelukt is en bij jou niet. Het lijkt me heel moeilijk om onbegrepen onvruchtbaar te zijn. Ik heb altijd geroepen dat ik "blij" ben dat ik weet waar het aan ligt, dan weet je ook of je (en wat) je er aan kunt doen. Kop op meid, wie weet ben jij binnenkort een van de volgenden....
Hai Zara, Ja het is ook zo moeilijk te accepteren. Toen wij 2 jaar geleden gingen trouwen waren we "al" 6 maanden bezig. Twee collega's van me trouwden in dezelfde periode. De één was in d'r huwelijksnacht zwanger en inmiddels alweer bijna bevallen van de tweede. De andere is op huwelijksreis zwanger geworden en heeft inmiddels ook een prachtig ventje! Wij zijn nu 2 jaar getrouwd en staan ook nog steeds met lege handen. Verder zijn in het afgelopen jaar 2 vriendinnen zwanger geworden (en inmiddels bevallen). Ook zie je hier op het forum berichtjes van: "1e ronde raak!" en dat doet mij ook pijn. Maar ja.... ik blijf maar hopen dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn en wij ook een keer aan de beurt zijn! Maar dat zelfmedelijden ken ik...
Ah Zara wat herkenbaar. Mijn zelfmedelijden gaat nog wat verder...ik ben al zwanger geweest maar iedere keer mislukt het. Laten ze mij met lege handen staan en alleen met dit soort hele nare ervaringen waarbij je in eerste instantie de hemel te rijk bent geweest maar wat dan helaas voor korte duur was? Blijf moed houden hoe moeilijk ook. Op het moment dat je opgeeft heeft verder proberen geen zin meer. Sterkte meis!
het is heel logisch dat je je zo voelt, ik blijf me op verschillende momenten ook nog steeds zo voelen. Het is gewoon zo dubbel, zelf had je graag een onbezorgde 'normale' zwangerschap gewenst, en nu merk je dat je jaloers bent op mensen die dat meemaken, terwijl we eigenlijk blij moeten zijn dát anderen het wél mogen meemaken, want we gunnen het onszelf toch ook op die manier? Maar de waarheid is dat het bij ons niet gaat op die manier. En dan..? Ja en dan. dan ga ik een potje zitten janken, kruip in mijn bed en sta de volgende dag weer op om mijn best te doen verder te gaan met leven, terwijl mijn leven eigenlijk stil staat. Life sucks BIG TIME
We kunnen elkaar de hand schudden. Ook 2 jaar geleden hier gestart en tot voor kort heel veel goede hoop. Maar ook nu enorm veel zelfmedelijden en verdrietig. liefs Een op betere tijden hopend Smoeltje
Dat is ook heel frusterend! Ik denk dat iedereen uit de MMM hier over mee kan praten, al schiet jij daar niet zoveel mee op natuurlijk. Ik kan alleen maar voor je hopen en duimen dat je gauw kan vertellen dat je zwanger bent! Zet hem op! Elmo
Ach Zara, ik vrees dat we dat hier allemaal wel herkennen. Ik heb het op momenten. Zoals vandaag, toen mijn collega op verzoek van een andere collega foto's van zijn tweeling liet zien. Toen hij vertelde dat zijn vrouw opnieuw zwanger was, en nog wel van een tweeling, toen wist ik al dat het bij ons nooit vanzelf zou gaan. En er is een vriendin die ik momenteel een beetje vermijd, omdat ze net bevallen is van een prachtige gezonde dochter. Ik gun het haar van harte, daar niet van, maar kom op... Toen ik stopte met de pil, toen kende zij haar vriend, de vader van haar dochter, nog niet eens. En dan de collega die sinds een maandje als bewust alleenstaande moeder door het leven gaat... Ik gun het haar van harte, maar ik begrijp niet hoe zij wél zwanger kan worden zonder man, en ik níet met man. Het voelt soms alsof ik stilsta op een snelweg: Ik word aan alle kanten ingehaald, zo snel dat het me bang maakt. In de grote familie aan mijn moeders kant zijn er zoveel zwanger of jonge ouders dat ik op dit moment echt blij ben dat ik niet naar de familiedag kan. Ik verdraag geen medelijden van mensen die zelf drie, vier kinderen hebben, dat is gewoon te pijnlijk. En ik voel me slecht op mijn gemak tussen al dat jonge spul, al die luiers, die fruithapjes, die middagdutjes, die gevallen speentjes en knuffels. Op sommige momenten overvalt dat mij ook, en soms kan ik er alleen maar om huilen. Ik denk dat dat normaal is in onze situatie... Maar het went nooit.
Hier nog iemand die begrijpt hoe je je voelt. Iedereen is zwanger of bevallen of alweer zwanger van nr 2 en wij maar iedereen maand hopen op nummer 1. En dan al die mensen die je vertellen hoe je je moet en mag voelen. En dan de opmerkingen van "och jullie zijn nog jong" en "je moet er niet zo mee bezig zijn" en " het leven gaat door" en verzin ze maar. En dan vooral van die mensen waar het allemaal vanzelf is gegaan. Dat de zwemmers van manlief niet in orde zijn heeft echt niks met leeftijd te maken maar maak dat anderen maar eens duidelijk. De ene dag gaat het beter dan de andere. Het is weg die je bewandelt met vallen en opstaan, huilen en weer doorgaan, hoe moeilijk dat soms ook is.
Heel herkenbaar meid. Maar daar heb je niet zoveel aan. Heel veel succes in elk geval. Hopelijk komt onze tijd ook nog......