Even een nieuw account aangemaakt omdat ik echt van me af moet schrijven en het totaal niet meer weet. Ik ben een vrouw van 25, qua uiterlijk ben ik tevreden over mezelf, zou er niet anders uit willen/hoeven zien. Ik heb geen partner , voorlopig geen tijd voor en moet gewoon eerst aan mezelf werken en ik werk voor mezelf, dus geen contact te collega’s. Afgelopen juni laten testen op Adhd en dat heb ik in milde vorm. Daarbij viel er dus een last van me af, eindelijk na 25 jaar dat ik weet niet “gek” te zijn. Had me zoveel gescheeld als ik dat als kind al had geweten, maar goed. Qua gedrag (karakter?) echter ben ik echt niet tevreden maar ik weet gewoon niet hoe ik het op moet lossen. Als ik mezelf zou omschrijven vind ik mij onsympathiek. Ik noem mezelf vaak sociaal onhandig sinds kort, weet niet goed hoe in bepaalde situaties te reageren op mensen. Dan ben ik weer te afstandelijk, dan weer (te?) enthousiast maar ik ben altijd bezig met of mensen niet “raar” , veroordelend naar me kijken.. als mensen naar me kijken, of dat nu een voorbijganger is of een medezoekef in het theater/bioscoop, als iemand dan naar me kijkt, voel en zie ik dat als veroordeling/afwijzing. Ik durf ook niet snel als eerste hallo te zeggen want stel dat diegene dan niets zegt, dan zou ik me kapot schamen, ik voel dat als complete afwijzing op mij als persoon. Het gekke is dat als ik Piet speel ik me dan juist compleet mezelf ben, alsof ik dan gewoon ben wie ik ben, maar dan met “een masker”. Ik ben niet perse verlegen , maar hecht me bijv snel aan mensen. Als ik een tandarts heb die vertrouwt voelt, en er komt ivm ziekte ineens een ander, dan vind ik dat heel erg moeilijk. Ik beschouw mensen dan als onmisbaar en ondanks geschooldheid van die andere (tand)arts) ben ik daar dan wantrouwend / bangig over of die het wel goed zou doen. Ik heb een paar keer wel een coach gehad en ook een cursus sociale angst , maar ik kom dan niet tot de kern. Het punt is dat ik als ik iemand niet ken, ik niets of weinig vertel over mezelf, en als iemand vraagt hoe het gaat ik zeg “ja goed of gaat wel, en ik weet er dan altijd omheen te praten. Ik durf me gewoon letterlijk niet bloot te geven, zal niet snel toegeven dat ik (Zowel lichamelijk als geestelijk) pijn hebomdat ik geen loser gevonden wil worden. En bij iemand die ik ken daar zal ik dus nooit over mijn diepe pijn en gevoelens praten. Maar een coach/ psycholoog is nu eenmaal altijd een onbekende. Mensen die ik vertrouw die hebben vaak die functie niet, en die wil ik daar niet mee belasten. Ik denk over heel veel dingen veel te zwaar na. Zegt iemand in de horeca “eet smakelijk” dan vraag ik me meteen af “ zegt hij/zij dat nu omdat het gemeend is of kan het hem geen reet schelen of het me wel of niet smaakt” . En hoe kan ik er gewoon ontspannen, zonder enige aannames en zonder bang fe worden, ermee omgaan als iemand naar mij kijkt. Kijk., een caissière of andere winkelmedewerker, daar vind ik het normaal van dat ze me aankijken. Maar een ander, daarbij voel ik me meteen negatief beoordeeld. Het is dodelijk vermoeiend. Door mijn gedrag stoot ik ook mensen van me af, ik ben gereserveerd, als ik m’n normale gezicht trek staat dat op dat ik boos/chagrijnig ben (bitch face), maar als je me kent KAN ik ook echt wel aardig en een warm persoon zijn. Maar ik stel me op als een bitch eerste klas omdat ik me steeds maar wil pleasen naar andere mensen en me zo bewust ben van mezelf in situaties en mezelf vaak raar vind gedragen. Ik weet het gewoon echt niet en voel me zo eenzaam. Alvast bedankt.
Als ik het zo lees denk ik dat je inderdaad wat sociaal onhandig bent. En dat je een laag zelfbeeld hebt waardoor je de meningen van anderen erg aantrekt. Maar buiten dat lees ik eigenlijk niet echt abnormale dingen. Ik denk dat iedereen een vreemde tandarts vervelend en spannend vind. Om wat te noemen. Ik kan je uit persoonlijke ervaring vertellen dat je op je 25e nog prima kan leren om sociaal vaardiger te zijn. Maar dan moet je wel wat gaan doen. Het is jammer in die zin dat je zelfstandige bent. Ik heb zelf veel geleerd van omgang met collega’s. Ik zou je dan ook adviseren om wat vaker mensen op te zoeken. Ga op een sport, een hobby club, toneel spelen zou bijvoorbeeld een hele goede kunnen zijn. Ik denk dat je van zulke ervaringen veel meer leert van van therapie. Voor je zelfbeeld zou ik je dan wel weer therapie adviseren. De meeste mensen die een heel laag zelfbeeld hebben, continue bevestiging van anderen nodig hebben, en afwijzing vermijden. Hebben ooit in hun leven hele nare ervaringen gehad. En daar kom je alleen niet zo maar vanaf. Maar dan zul je dus hulp nodig hebben van een echte psycholoog. Daar moet je dan inderdaad een band mee opbouwen. Maar dat weet een psycholoog zelf ook wel. Die doet hele dagen niet anders.
Ik heb ook adhd en herken wel een aantal dingen die je noemt. Wat mij enorm heeft geholpen is toch in therapie gaan. Ik heb zelf groepstherapie gevolgd en gesprekken alleen met een psycholoog. In het begin hoef je jezelf echt niet helemaal bloot te geven. Juist dat puntje kan je in het begin bespreken. Therapeuten snappen dat echt wel. Door de therapieën heb ik geleerd on te gaan met bepaalde gevoelens, en geleerd te accepteren dat bepaalde dingen bij mij nu eenmaal zijn zoals ze zijn. Dit heeft mij een hoop rust en zelfacceptatie gegeven. En daarbij een beter zelfbeeld. Ik voel me nu oprecht gelukkiger dan voor de therapieën. Makkelijk is het niet, en zal het ook nooit helemaal worden. Maar beter dan hoe je je nu voelt word het zeker.
Oh wat lijkt me dat naar om je zo te voelen. Ik ben juist het tegenovergestelde, het boeit me echt niet wat mensen van me vinden. Niet iedereen hoeft je aardig/leuk te vinden. Jij vind toch ook niet iedereen aardig/leuk? Als het je leven zo beïnvloed is het mss geen gek idee om daar hulp bij te vragen. Dan leer je je gedachten uit te dagen en het gevoel er achter te plaatsen. Cognitieve gedragstherapie. Dan leer je structureel om te gaan met je gevoelens en hoe te handelen in bepaalde (sociale) situaties die je lastig vind. En probeer eens 1x per dag tegen jezelf te zeggen dat je er mag zijn. Met al je eigenaardigheden is er ook een plek voor jou in deze wereld en die plek mag je innemen!
Ik weet niet of het typisch adhd is of puur toeval, maar wat jij omschrijft herken ik helemaal in mijn dochter. We hebben een vermoeden van autisme gehad, vanwege de "rare" reacties op social gebied. Dat is het dus niet, maar past dus wel bij haar adhd. Ze kan over het algemeen een ontzettend blij ei zijn, maar ze kan soms ook echt als een bitch reageren. Zegt af en toe zomaar wat ze denkt zonder na te denken of dat wel sociaal wenselijk is (impulsief gedrag). Maar als iemand iets zegt zoekt ze daar ook altijd wat achter. (meent iemand dit of lacht die mij stiekem uit). Zij zit nog in een begeleidingstraject en is nu net bij het stuk aanbeland over reageren en contact met andere mensen. Ik merk wel dat die begeleiding haar echt goed doet. Ik kan je aanraden hier ook hulp bij te zoeken, en blijven zoeken tot jij iemand vindt die je echt vertrouwd.
@tuc , ik denk niet dat het aan ADHD hoeft te liggen Ik heb nl ook de dingen die ts noemt en voor zover ik weet heb ik echt geen ADHD @ts Tsja ik herken het, heel erg... Ik vraag me altijd af wat anderen denken als ze naar me kijken. Of als ik dot doe of dat doe, wat zouden anderen daarvan vinden En doe ik dit of dat wel goed genoeg? Ben ik nog wel leuk, lief en gezellig? (Deze zijn meer voor mijn man haha) En ik vind het ook vreselijk dat mijn figuur na de 3e zo erg is veranderd... waardoorheen nog meer onzeker ben en ik mij constant afvraag of anderen mijn buik en heupen niet zien. Doodvermoeiend... jaren O.a voor dit therapie gehad( oom nog andere dingen) Maargeen reet geholpen helaas. Ben inmiddels 27
Klopt, mijn zusje heeft dit ook en ook geen adhd (wel borderline). Bij haar heel apart, ze is constant bang van wat anderen van haar vinden, maar daarentegen vindt ze zichzelf wel heel goed.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar wil je alleen meegeven dat als mensen naar je kijken dit absoluut niet negatief hoeft te zijn! Ik ben zo een doos die soms volslagen vreemden véél te lang aan staar. Soms merk ik dat de ander er zelfs ongemakkelijk van wordt. Dan zeg ik snel waarom ik diegene aanstaarde: namelijk vanwege zijn /haar gave kleding, bekende uitstraling, leuke kapsel of iets Meestal krijg ik dan als antwoord een verrast dankjewel.
Alvast bedankt iedereen voor de reacties, heb nog geen tijd gehad om eerder te lezen, ga dat zo doen op m’n gemak.
@Panter: Eigenlijk wel, ik vind eigenlijk alle mensen “ de moeite waard” kan niet zeggen dat ik een hekel aan mensen heb. Maar ik vind andere mensen altijd suprieur aan mijzelf, het lijkt wel of anderen letterlijk meer ruimte innemen. Bij het passeren op een smalle weg zit ik net niet in de sloot omdat ik mezelf aan de kant zet. Ik zou het dan vervelend vinden als diegene dan denkt dat ik asociale ben of een trut. Als iemand bij aanstoot in een winkel zeg ik zelf sorry terwijl een ander dan tegen mij botst enniet eens wat zegt. In winkels zie ik mensen altijd vol zelfvertrouwen lopen en doelgericht op hun boodschappen terwijl ik lichtelijk van slag raak als ik moet kiezen uit 10 soorten kaas voor een bepaald gerecht die dan ook weer naar een ander schap zijn verplaatst. En iedereen gaat zo relaxed met elkaar om, maken een praatje in de supermarkt terwijl het gangpad geblokkeerd is ( niet altijd hoor) en hebben dan gewoon lak aan anderen want zij denken dan natuurlijk dat mensen wel even vragen of ze er langs mogen. En ik ben dan zo’n gek die wel om gaat lopen omdat ik niet wil storen, ik wil niet lastig zijn.
Hai, ik lees mee. Ik herken super veel in wat je omschrijft. Ook die supermarkt situatie etc. Voor mijn dochter er was, was ik een vrolijk iemand, en maakte mij niet heel druk om wat anderen van mij vonden. Ook knoopte ik zomaar een praatje aan met veel mensen. Ik was best sociaal zeker. Ben ik nu best wel onzeker en pessimistisch. vaak het gevoel niet in deze maatschappij te passen. Ook heb ik er aan zitten denken om hiermee aan de slag te gaan. Naar de huisarts, of therapie.
Herkenbaar....heel veel van jullie voorbeeldsituaties. Ik heb ook heel vaak het gevoel dat ik "niet match" met anderen. Ik werk in een op zich leuk team, maar ik sta er net een beetje buiten. Begrijp opmerkingen en hints vaak niet of net verkeerd en anderen zijn dan in de war omdat ik anders reageer dan verwacht. Ik vind het heel moeilijk om te doorzien wat de verwachting is van anderen. Gewoon gezellig kletsen...niet mijn talent. Ik ben me steeds bewust van wat ik zeg en wat ik "hoor te zeggen" en hoe ik dan moet staan qua houding enz. dat ze me niet vreemd vinden. En uiteindelijk word ik vaak wel wat vreemd gevonden. Waarom? Ik heb geen flauw idee. Het lukt gewoon niet zo. Ik ben teveel bezig met hoe ik me hoor te gedragen waardoor het niet echt is ofzo denk ik. Ik heb altijd gedacht dat ik een dom en onhandig meisje was. Meerdere sociale vaardigheidstrainingen gevolgd, zonder resultaat. Uiteindelijk bleek ik (op mn 28e) ADHD met Aspergertrekken te hebben. Ik was opgelucht dat ik wist waar het vandaan kwam, maar de gedachte dom en onhandig te zijn zat er toen al zo diep ingebakken dat mijn zelfbeeld nog steeds laag is. Wat ik zou willen? Wat meer sociale contacten. Klinkt heel raar en tegenstrijdig, maar ik heb eigenlijk maar 2 echte vriendinnen en ook die zie of spreek ik soms wekenlang niet. Hen ken ik al heel erg lang. Sindsdien heb ik veel vrouwen ontmoet via mijn vriend, buren enz, maar daar is nooit meer uit voortgekomen dan elkaar begroeten en wat praten op een feestje, mn over de kinderen. Als ik dan zie hoe makkelijk mijn vriend en zoon op anderen af stappen ben ik best jaloers. Mijn vriend zegt dat ik gewoon de buurvrouw moet opbellen om iets af te spreken, of de sportclub, maar dat durf ik niet. Bang dat ik weer een flater sla, of dat ik afgewezen word.
Herkenbaar. Ik heb ook ad(h)d overigens. Ik word inmiddels zo nerveus dat ik of zelf aware word en dichtklap. Of ik ga ratelen en het achteraf afspelen en zorgen maken. Ik ga hier emdr voor krijgen omdat de angst mij steeds meer tegenhoud.
Ik herken het. Hoe drukker ik me maak over hoe ik me moet gedragen, hoe moeilijker het is. Ik heb me er maar een beetje bij neergelegd. Dan vinden ze me maar niet aardig. Ik vind ook zoveel mensen niet aardig. Mensen die me goed kennen, weten dat ik op z’n zachts gezegd sociaal onhandig ben en die rekenen me er niet op af. Ik zou me ook kunnen laten testen op ADHD/ADD/ASS maar daar word ik vast niet opeens een sociale duizendpoot van, dus tja. Laatst was hier zo’n topic over een persoonlijkheidstest en daar kwam dan een bepaald profiel uit. Bij mij was dat INTP-T en blijkbaar past mijn karakter daar ook gewoon bij.
Bedankt zover voor de tips, reacties. Ik hoop echter op nog meer reacties, en juist van mensen die het niet herkennen en hoe zij dat dan doen, “schijt hebben aan anderen”. Is dat letterlijk dat je agressief doet, of hoe moet ik het me voorstellen? Want ik ben niet van het ruzie maken.
Ik herken mezelf heel erg, ik heb zelf een PTTS door mijn ongeluk en zo ben ik erachter gekomen dat ik een lage zelfbeeld had. Ik heb zelf een emdr gevolgd en het heeft mij heel erg geholpen om over die angst heen te komen. Ik heb ook andere therapieën gevolgd wat ook geholpen heeft en daarnaast veel praten met de psycholoog waar ik nog steeds naar toe ga! Wat betreft psycholoog, toen ik voor het eerst bij haar kwam was ik een gesloten boek. Zij heeft mij juist de ruimte gegeven totdat ik haar met de tijd ben gaan vertrouwen en toen kwam ik als persoon ook veel losser. Ik vind dat zij juist begrip hebben voor mensen die niet zo snel alles op tafel willen gooien. Het is even doorbijten en veel geduld maar achteraf zul je echt een groot verschil merken. Ik zie zoveel verschil met de persoon van nu dan vroeger, het voelt heerlijk om af te zijn van die gedachtes en zelfverzekerd te zijn. Ik zou zeggen, ga ervoor en geduld loont!!