Wat vonden jullie een grotere stap, van 0 naar 1 kindje of van 1 naar 2 kinderen? En hoe ervaren jullie het moederschap met twee kids? Ik ben zelf mama van een manneke van bijna 5 maaden, en heb nog niet direct plannen voor nummer twee. Maar ben wel nieuwsgierig? We willen ook weer niet te lang wachten, want voor Milan zijn we 22 maanden "zoet" geweest.... Ben benieuwd..................................
Ik kan mij nog wel herinneren dat ik het een grote overgang vond. Er zit drie jaar tussen mijn oudste en de tweede. Hoe groot de overgang is, ligt naar mijn idee ook hoe het volgende kindje is. Mijn oudste was rustig en makkelijk, toen kwam mijn zoon en die was heel anders. Hij was onrustig en druk, ik had er meer werk aan. Toen de oudste naar de kleuterschool ging, werd het een stuk makkelijker. Als iemand mij zou vragen, wat is de ideale leeftijd voor de volgende...zou ik zeggen als je oudste naar de kleuterschool gaat. Maar goed, je hebt het niet altijd voor het zeggen, je kunt niet op commando zwanger raken.
Hier iets anders ivm tweeling, maar ik vond de stap van 0 naar 2 kindjes eigenlijk heel erg mee vallen. Gewoon genieten, de verzorging was zo gebeurd eigenlijk, ze sliepen beide erg veel, waren/zijn heel gemakkelijke kindjes, alleen het voeden wat minder daar heb ik echt flink van gebaald. Maar nu van 2 naar 3 kinderen dat is me echt wel een beetje tegen gevallen . Niet de eerste maanden, omdat mn vriend toen ook thuis was, maar wel sinds hij weer aan het werk is. Gewoon de toch wel drukte om je heen van die andere twee, en toch ook je aandacht aan dat baby'tje willen geven. De twee oudste hebben toch een soort van ritme wat betrefd het eten, spelen en slapen. En de kleinste doet dat natuurlijk precies anders ! Alleen het voeden ben ik nu veel zekerder in en baal ik ook helemaal niet van ! Haha! Maar toch heb ik vaak het gevoel dat Benthe heel vaak op haar beurt moet wachten omdat Malou en Ruben dan 'eerst' mogen. Ik wil ze echt niet missen hoor! Geen van drieen! Maar toch heb ik heel af en toe wel de gedachte, hoe was het geweest als de derde er niet gekomen was. Had me dan ook gewoon deze toch wel drukke/ondernemende leeftijd van de twee oudste me ook wat tegen gevallen of komt het gewoon echt omdat we de derde erbij kregen en het gewoon drukker is nu. Nouja ik weet het niet, het zal ook wel voor ieder anders zijn denk ik. Kan me voorstellen dat als de eerste krijgen echt een schok was van, wat moet ik hier nu mee, handen in het haar gevoel, kan ik me voorstellen dat die tweede dan gemakkelijker is erbij omdat je nu niet meer dat handen in je haar gevoel hebt. Maar hier was het dus iets anders ! Eerste twee vond ik altijd een makkie, en nu de derde erbij vind ik alles gewoon wat lastiger, moeilijker, drukker? Tja laten we het houden op gewoon anders ! En eraan moeten wennen!
Ik vind het zwaar. 2 kleine kinderen. Toen groot meisje nog alleen was kon ik gewoon met haar meeslapen en zij sliep ook redelijk veel. Klein meisje slaapt overdag erg weinig en als ze al slaapt op precies verschillende tijdstippen als haar zus. En het zijn allebei geen makkelijke meiden. Klein meisje komt ook nog een paar keer per nacht. Dus als antwoord op je vraag: ik vond de overgang van 1 naar 2 kinderen het grootst.
Hier van geen naar 1... nr 1 is dan ook een lastig exemplaar die veel huilde en nr is super makkelijk. Er zit 19 mnd tussen. Nr 2 heb ik zo snel mogelijk mee gedraait in het schema van nr 1. Nr 1 sliep wel meer maar ik zorgde dat 1 slaap tegelijk viel zodat ik ff rust had. Maar bij nr 2 was ik al zo gewend aanhet zorgen en verzorgen dat dat allemaal heel vlotjes ging.
De overgang naar één vond ik veeeeeel groter! Nu ik een tweede heb verbaas ik mij regelmatig waar ik me met één in hemelsnaam druk om gemaakt heb. Jeetje als mijn eerste als baby huilde van de kramp (en de reflux) kon ik daar best door van slag zijn: ik wilde hem zo graag helpen. Nu realiseerde ik me veel meer dat ik alleen maar kon troosten, en dat ik het huilen niet per definitie weg kon halen. Ik kan echt zeggen dat ik het krijgen van de tweede vele malen makkelijker vind dan het krijgen van de eerste. Zeker nu ik de krampjesperiode dubbel en dwars voorbij ben, is het ineens zo gezellig! Noa begint nu ook een beetje door te slapen en dat maakt het ook wat makkelijker. Mijn kleintjes schelen 14 maanden. Ik hoor van iedereen dat ik het vast heel zwaar heb, maar dat ervaar ik zeker niet zo. De eerste weken misschien maar nu echt niet meer.
Ik vind van 1 naar 2 groter dan van geen kindje naar 1 kindje.... Terwijl Roos echt een stuk rustiger is dan Sophie,vind ik het tich zwaarder. Sophie sliep altijd van 19.00-09.00 maar Roos slaapt van 19.00 tot 07.00 maar wordt vaak s'nachts wakker en gaat dan een uur liggen kletsen enzo...en zij valt in slaap en ik niet meer.... Ook slapen ze s'middags verschillende tijden,en kan ik bijna niet weg en zit veel thuis...ondanks dat vind ik het ook wel erg leuk. Een ideale leeftijd bestaat denk ik niet,het ligt er ook aan hoe de kindje zijn,en als ze op school zitten is het ook vaak een race tegen de klok,en nu staan we s'ochtends op het gemak op en eten lekker met zijn drieeen... liefs
Ik vond de overgang van 0 naar 1 zwaarder dan de overgang van 1 naar 2 kinderen. Bij de eerste weet je totaal niet wat je te wachten staat. Ok, iedereen zegt dat het zwaar is de eerste tijd, dat je nachten wakker bent en dat je je hele leven aan moet passen, maar je kunt je eigenlijk helemaal niet voorstellen hoe dat is als je nog geen kinderen hebt. Het voordeel van de tweede is dat je weet wat er gaat komen, nacht voedingen, ontroostbaar huilen, krampjes enz. Dat maakt het niet leuker, maar wel draaglijker en dus ook wat makkelijker. Iedereen kan bij de eerste wel zeggen dat het overgaat, maar bij de tweede *weet* je dat ook. Bij de eerste weet je dat ook wel, maar dat is toch anders dan. (beetje wazig uitgelegd, ik hoop dat je snapt wat ik bedoel) De tweede draait sneller mee in het schema van de oudste. Hier is het nu zo dat Jitte slaapt totdat Jelle voor zijn middagslaapje naar bed gaat en als Jelle wakker word gaat Jitte weer slapen. Soms heeft Jitte dus pech en moet ze echt even mee om een boodschap te doen. Met 1 kind kon ik wel wachten tot hij klaar was met slapen, maar er zijn nu dagen bij dat er altijd wel 1 in bed ligt. Aan de andere kant merk ik wel dat Jitte hierdoor makkelijker is dan Jelle was in die tijd. Jitte slaapt overal en je kunt een kanon afschieten naast haar bed, ze slaapt gewoon door. (En is geen uitdrukking, er is letterlijk een kanon afgeschoten naast haar toen ze lag te slapen en ze gaf geen krimp ) Wat ik zelf wel prettig vind is dat Jelle al een beetje zelfstandig was toen Jitte geboren werd. Dwz, zelf de trap op en af kunnen lopen, zelf kunnen eten, dat hij een doekje gaat halen als Jitte mama weer eens ondergespuugt heeft enz. Dat scheelt een hoop gesjouw, wat vooral fijn is als je hoogzwanger bent. Edit: Ik lees net het stukje van Nikita en ze slaat, wat mij betreft, de spijker op zijn kop! En wat ik wel merk is dat ik soms een korter lontje heb. Jelle was een slechte slaper en huilde behoorlijk, terwijl Jitte heel weinig huilt. Als ze dan een keer ontroostbaar huilt zie ik weer helemaal voor me hoe gefrustreerd ik werd van het huilen van Jelle. Terwijl ik het nu echt niet slecht heb want Jitte slaapt al vanaf dag 1 de nachten zo goed als door. (wel met nachtvoedingen) Alleen afgelopen week was een drama omdat ze echt tig keer per nacht wilde drinken. Nu gaat het weer goed gelukkig.
Ik vond de eerste de meeste impact hebben op mijn leven. Het was een hyper actief meisje die weinig slaap nodig had. De tweede ging gewoon mee in het ritme. Toen zij allebei naar de basisschool gingen kregen we onze derde meid. Zij gaat ook gewoon mee met de anderen. Die overgang vond ik ook niet zo moeilijk. Dat kan nog veranderen als de jongste gaat kruipen en peuterpuberen . We denken al aan een vierde, het lijkt me geweldig! Dan stop ik wel met werken.
Ik vond de eerste maanden met mijn oudste erg zwaar. Zat zelf achteraf gezien waarschijnlijk op het randje van een depressie, het was winter en ik kon geen kant op want mijn zoontje had ontzettend veel slaap en regelmaat nodig. Wat heb ik veel gehuild in die tijd zeg, het viel me behoorlijk tegen. Toen hij een week of 8 oud was, veranderde hij ineens in een vrolijk rustig babietje en toen ik weer ging werken werd het ineens allemaal weer wat leuker. Sinds die tijd heb ik echt genoten van hem. De tweede erbij vond ik in het begin wel meevallen, ik had veel meer energie en voelde me veel vrolijker. Maar het is wel mega-druk. Ik heb nu echt bijna geen seconde meer voor mezelf (alleen nu de jongste slaapt en de oudste zandkasteel zit te kijken, haha) en dat valt me wel erg tegen. De oudste sliep zoveel, dat ik zeeën van tijd voor mezelf had. Ik moet ook erg wennen aan het feit dat we nu weer zo gebonden zijn. De oudste is uiteindelijk veranderd in een supermakkelijk kind die we overal mee naar toe konden nemen. Met twee kinderen wordt dat al weer veel meer een onderneming. Zo moet ik eigenlijk naar de hema, maar ik zie het vandaag weer even niet zitten om met twee kinderen op sleeptouw het winkelcentrum over te gaan.
ik d8 met dit topic: nou komt er een mooi antwoord! mijn man wilt namelijk een 2de kindje en ik niet. meer vanwege dat ik bang ben hoe het 2de kindje is, en wat sommige meiden hierboven zelf al zeggen, slaapt de ene, is de andere klaar wakker. D8 met dit topic een duidelijker beeld te hebben hoe het zou zijn met 2 kids. Maar ik ben nu nog alleen maar meer in de war, dan voordat ik dit onderwerp zag
De eerste vond ik een grotere stap! De 2de was een eitje zeg maar, ondanks dat er een leeftijdsverschil tussen zit van 6 jaar. Beide 2de was alles meer vanzelfsprekend omdat je toch al de enige ervaring hebt. Bij een 1ste is alles nieuw en moet je wennen.
Interessant topic! Net zoals de topic opener moet ik het nog niet denken aan een tweede, weet eigenlijk niet eens of ik wel een tweede wil! Juist om de genoemde dingen hier: erg vermoeiend, druk, weinig tijd voor jezelf... maar toch ben ik nieuwsgierig en laat ik de optie voor een tweede zeker open (als het ons gegeven is natuurlijk...) Ik kan me niet voorstellen dat ik van een tweede net zoveel zou kunnen houden, dat het net zo'n lief leuk en gemakkelijk kind zal worden. Ook al was ons zoontje in het beging niet makkelijk (veel huilen, kiss, onverzadigbaar), toen we zn "gebruiksaanwijzing" snapten werd t met de dag leuker! Wat nou als de tweede heel moeilijk is? En mn aandacht verdelen over 2 kids? Hoe doe je dat? En ook al lijkt die moeilijke, onzekere beginperiode alweer heel ver weg en kan ik me nauwelijks voorstellen dat t zwaar was (je vergeet het!!), toch zou i wel opzien tegen een nieuwe begin periode van nachtvoedingen, je kind leren kennen, onzeker zijn enz... Met een tweede went het wel vast veel sneller want je hebt het al eens meegemaakt. Kortom; ik lees ook even mee!
moeilijk om te zeggen welke stap moeilijker was of enger. ik vond van 0 naar 1 alles heel spannend omdat alles nieuw is en van 1 naar 2 vond ik weer heel eng met het idee hoe ga ik het straks allemaal doen met 2 kids. ik vind het 100% meevallen alemaal, je bent zo gewent. toch is het best zwaar want je bent constant druk bezig. de ene moet een schone luier en een flesje en de ander wilt ook aandacht of de ene moet naar de psz maar de ander hoord eigenlijk te slapen dat zijn even van die dingen waar je je draai in moet vinden.
ps; wenig tijd voor jezelf is maar net hoe je ermee omgaat. ik sport gewoon nog 3x in de week dat vind ik heerlijk en dat blijf ik ook doen. het is maar net hoe je het indeelt allemaal.
Waar ik zo bang voor ben is dat het alleen nog maar kan tegenvallen... ik bedoel: ik ben nog zo overweldigd door de impact van onze eerste! Ik ben nog zo overrompeld door die allesoverheersende blijdschap en liefde die je voor zo'n ventje kan voelen! Dat kan ik toch nooit voor een tweede? Ik zou me bijna schuldig voelen dat ik die aandacht zou moeten verdelen! Aan de andere kant: 2 kindjes omzo veel van te houden... en dat hele bijzondere van een zwangerschap, een bevalling en het zien opgroeien nog een keer mee mogen maken..... Tis nu denk ik nog te "vers" om ruimte te bieden aan de mogelijkheid van een tweede, maar wie weet als het hele nieuwe en bijzondere eraf is dat het dan toch gaat kriebelen? Vn 0 naar 1 is eigenlijk zo'n grote impact maar is ook zo "grootst" en brengt zoveel nieuwe gevoelens met zich mee... Kan me niet voorstellen dat van 1 naar 2 ook zo geweldig is?!
Datis grappig, heb deze vraag juist nog gisteravond aan kennissen gesteld die hun tweede kind hebben gekregen. Er zit 2,5 jaar tussen hun kinderen. Ze zeiden dat ze de overgang van 0 naar 1 groter vonden dan van 1 naar 2. Je bent in principe al het zorgen gewend. Wij hebben 1 kind, hebben nog niet besloten voor volgende. Maar dat komt ook omdat we een erg vermoeiende start met haar hebben gehad, veel onzekerheid, gaat het goed, blijft het goed gaan. En hoe gaat het bij een tweede zwangerschap, maar dat zijn weer andere vragen.