moeilijkste leeftijd kind

Het lastigst was hier van ongeveer 1,5 tot 2 jaar maar dat had waarschijnlijk ook alles te maken met de komst van de tweede in dezelfde periode. Tot nu toe is het me allemaal reuze mee gevallen maar die tijd met een kindje wat heel veel kan (ook fysiek) maar nog niet begrijpt dat een aantal dingen niet mogen en nog niet kunnen praten vond ik tot nu toe het lastigst.
Ik zie het nu ook weer bij mijn dochtertje. Ze wil van alles, kan ook veel maar er mag ook een boel niet (nog niet kunnen inschatten van gevaar etc etc).

Wie weet wat er allemaal nog te wachten staat want mijn oudste is pas net 3 geworden

 

er moet ook een optie 12 en ouder bijstaan. die zou ik aankruisen namelijk. wat verlang ik terug naar de peuterpuberteit waarin alle dwarse buien nog "beheersbaar en stuurbaar " waren.

maar in de catergorie die jij bedoeld zou ik zeggen tussen de anderhalf en de 4 ongeveer.

 

Mijn dochter is nog maar 3, dus kan de poll in principe niet invullen.
Maar ik vond tot nu toe rond 2 jaar de moeilijkste periode!

 

ik denk tussen 1 en 2 vanwege de spurt die ze maken, veel baby frustraties, het willen praten duidelijk maken, het lopen..... ik heb 2 dochters 1 van 2 en van 12 dus een peuter en puber...

 

Tussen 2 jaar en 2,5 jaar.. Maar toen was ik ook zwanger van nr. 2.. dus dat zal hebben meegespeeld.

Ben bang dat de moeilijkste periode nog komt, de pubertijd... Kunnen we die niet gewoon overslaan?

 

Ik vond met zoonlief tussen de 2 en 3.5 het zwaarst. Tot nu toe. Weet nog niet wat me te wachten staat met de pubertijd kan er in elk geval al naar uit zien gaat niet meer lang duren

Me dochter is nu 19 maanden en tot nu toe valt het nog mee. maar als ik denk aan haar broer van af 2 en 3.5 dan heb ik de neiging om weg te lopen.

Nu heeft ze al wat driftbuien. Maar die kunnen dus nog erger worden. pff haha.

 

Ik vond die vlak voor en rond het 4 worden pittig.. Duurde erg lang..

Op jongere leeftijd was hij veel beter aan te pakken door consequent door te pakken. Ja is ja, nee is nee..
Maar bij 4 was het veel geniepiger uitproberen (zouden we van een nee een misschien kunnen maken, en dan een ja), vaker slecht humeur en 0,0 zelf kunnen spelen.. En dat met die lange periode vond ik toch wel heftig..

 

Hier tussen anderhalf en twee en een half zo'n beetje het moeilijkste.
Driftbuien, bep. angsten voor b.v. douchen of badje, slecht en eenzijdig eten, gillen, echt overal aanzitten, nog niet zo goed kunnen praten, ongeduldig enz.
Eindelijk, eindelijk lijkt het allemaal een beetje uit te doven en kun je alles veel beter uitleggen en met hem praten.
Complimentjes komen veel beter aan.

 

Hé, 14 staat er niet bij!

Eerlijk gezegd lijkt me de 'echte' puberteit het ergst, maar ik kan me druk maken om niks....

 

Ik vind het eerste jaar echt het zwaarst.. maar dit komt ook omdat ik zelf (over) vermoeid ben misschien.

 

3-4 voor mij.

Ik werd echt gek van Rick het afgelopen jaar, hij liep continue te klieren, luisterde niet, stookte Thijs op om stoute dingen te doen. En kon absoluut niet zelf spelen, alles moest samen. En als het niet samen werd, werd het dus stout doen. Ben blij dat ie nu naar school gaat! Gaat echt veel beter als ie thuis is!

2 jaar vind ik nog anders, ze begrijpen het toch nog wat minder allemaal en zijn vooral aan het testen. Met 3 begrijpen ze het allemaal en willen ze nog wat meer..

Ik dacht eerst ook dat 2 al erg was, maar 3 was voor Rick in elk geval een schepje er bovenop. Ben benieuwd hoe dat straks bij Thijs is, ik denk 2 schepjes er bovenop... (hij is namelijk in alles net een beetje meer als dat Rick was )

 

Tussen de 3 en 4 jaar. Toe aan school maar nog niet oud genoeg. Onze oudste is nu 9 en heeft echt al puberbuien. Zelf heb ik van mijn 9e tot 11e gepuberd en daarna niet meer. Ik vind deze buien echt een uitdaging. Ik heb daarom 3-4 gekozen. En alles wat nog komen gaat..... Geen idee haha

 

Ik vind het vanaf 2 jaar wat moeilijker. Gewoon het uitproberen, altijd consequent proberen te blijven, uitdagen, grenzen opzoeken, niet luisteren en tegendraads zijn...heel vermoeiend soms want ik ben ook maar een mens .
Gelukkig zijn er ook veel momenten dat ze ontzettend lief is maar sóms...

 

Leuk om te lezen!

Ik weet 't zelf nog niet, de oudste is nu 3 jaar en een paar maanden en tot nu toe gaat 't allemaal nog wel makkelijk. Hij heeft ook niet echt driftbuien ofzo, dat scheelt natuurlijk wel.

Ik ben nu vooral "bang" voor de pubertijd. En ik denk dat we nog wel een moeilijk periode gaan krijgen net voordat hij naar school mag/gaat.

 

Ik denk dat de moeilijkste tijd nog moet komen. Vind ook niet dat ik het kan zeggen, terwijl m'n oudste pas 3 is.

Van dochterlief vond ik het eerste jaar het moeilijkst. Vooral omdat zij een enorm gefrustreerd kippetje was, dat er niet tegen kon dat zij van alles wilde maar niet kon. En omdat zij tot 11 mnd iedere nacht 1 tot 3 keer wakker is geweest.
Gelukkig is ze daarna supergoed gaan slapen, niet alleen 's nachts maar ook overdag. En gelukkig is ze razendsnel, waardoor die frustraties steeds van korte duur waren (maar dan kwam de volgende alweer...).

Maar ik vul de poll niet in. Ik kan me niet voorstellen dat ik de moeilijkste leeftijd al gehad heb, en mocht dat wel zo zijn dan prijs ik mij héél gelukkig.

 

Ik vind de leeftijd tussen 2 en 4 erg moeilijk.
Nog niet zo goed kunnen praten dat je jezelf duidelijk kunt maken.
Steeds te klein zijn om iets met je grotere zus te doen.
Dionne en Imre wilde alle twee al graag naar school. Imre vraagt nu iedere dag om naar school te mogen. Hij gaat op ma en woe ochtend naar de psz en als hij 3 jaar(21 nov) is op ma en woe ochtend en di en do middag. Dan zal het hopenlijk wel weer iets rustiger worden. Imre is ook een onzettende mamavriend, kom soms nergens aan toe omdat hij mij dan constant volgt.

De oudste is 7 jaar, januari 8 jaar, maar absoluut geen makkelijk meisje meer. Als er ook maar iets niet gaat hoe zij het wilt is het schreeuwen, huilen en driftig zijn. Gisteravond bv. we gaan 5 minuten voor bedtijd naar boven voor een verhaaltje, ze was later klaar met de pyama aandoen, tandenpoetsen en plassen en kreeg dus geen verhaaltje. Groot drama, niet naar boven willen lopen, geen welterusten zeggen. Uiteindelijk naar boven gebracht en op bed weer een drama om datzelfde verhaaltje. Ik ben boos van de kamer gegaan en heb haar laten doen. Nog geen 5 minuten later kwam haar zusje naar beneden dat Sarah nog een knuffel wilde. Ik weer naar boven en toen was alles weer goed.

Ik denk dat iedere leeftijd wel moeilijkheden met zich meebrengt.

 

Ik vond het eerste jaar bij allebei de kinderen het pittigst, ze kunnen nog niet veel zeggen, het zijn allebei kinderen die meer wilden dan ze konden (dochterlief draaide bijv. met 3 maanden al op haar buik). In het 1e jaar al te maken met allerlei driftbuien, enz.
Als ze kunnen praten, kun je ze dingen uit leggen en zij kunnen mij uitleggen wat ze bedoelen. En de driftbuien was ik al gewend uit het 1e jaar, die waren en zijn pittig. Het blijven kinderen met pit!

 

Ik vul de poll niet in, omdat ik dat eigenlijk pas kan doen als mijn zoon 6 jaar of ouder is Tot die tijd weet ik gewoon niet wat de zwaarste tijd is. Maar...tot nu toe: het eerste jaar vond ik het zwaarst. Hij sliep toen véél meer dan nu, zat nergens aan, had geen driftbuien, en ik hoefde niet op te voeden. Maar toch vond ik het toen veel zwaarder dan nu, misschien doordat ik psychisch een wrak was in die tijd. Ik moest gewoon heel erg wennen aan het moederen, laat ik het zo zeggen.
Ik ben denk ik ook meer een peuter-moeder dan een baby-moeder

 

De periode van 3 1/2 tot 4 jaar, vond ik behoorlijk pittig. Ze was zo toe aan school en verveelde zich thuis.