Mijn dochter van 13,5 maand heeft op dit moment een oorontsteking, last van doorkomende kiezen, en volgens mij last van verlatingsangst. Wat maakt dat ons ritme op dit moment volledig overhoop ligt. Nooit problemen gehad met slapen gaan in de avond. Nu wil ze niet slapen, wil ze enkel gedragen worden, weent hysterisch, wil geen fles voedingen, word heel erg boos en is ook niet meer vrolijk over dag. Zou dit een fase van verlatingsangst kunnen zijn? De medicatie voor de oorontsteking slaat aan dus begin nu wel te twijfelen als dit te maken heeft met de oorontsteking.
Uit ervaring weet ik dat doet vreselijk veel pijn, oorontsteking. Plat liggen maakt het erger(dus slapen is niet fijn), ook nog een tandjes die doorkomen wat pijnlijk is. Het klinkt alsof je kindje oncomfortabel is wat volkomen logisch is gezien de omstandigheden. Het is dan normaal dat ze de warmte, veiligheid en geborgenheid van de ouders opzoeken. Als je er zelf niet lekker aan bent is het ook fijn als er iemand voor je is en zorgt. Denk niet dat verlatingsangst hier een rol in speelt. Neem het even zoals het gaat het is niet anders. Geef je haar pijnstilling om het haar wat dragelijker te maken?
Ze krijgt een antibiotica kuur, oordruppels + pijnstillers. Vandaag gelukkig weer een goede vrolijke dag. Het slapen gaan verliep weer rustig. Ik weet dat dit erg pijnlijk is aangezien ze het nogal heeft gehad. Enkel deze keer is ze extra hangerig, aan de benen hangen, mijn nek niet willen loslaten. Maar mama is weer opgelucht dat ons kleine meisje zich weer vrolijk voelt
Altijd uitsluiten of de oorontsteking weg is.. maar dit is echt een ingewikkelde leeftijd omdat de eigen wil steeds sterker wordt. Vaak zie je dan na een ziekte periode dat er nieuwe gewoonten ingeslopen zijn, zoals bijvoorbeeld in slaap gewiegd worden, bij mama in bed genomen worden etc. Dit heeft als gevolg dat zo’n dreumes denkt: DIT wil ik voortaan. Ik zou dus goed gaan nadenken of er patronen zijn verandert doordat ze oorontsteking heeft gekregen. En door haar sterke eigen wil vanaf deze leeftijd zal ze deze ook graag voortaan willen hebben. Die zal je dan weer af moeten bouwen en moeten werken aan een nieuw slaapritueel.
Het is nu inderdaad een leeftijd waar ze de grenzen opzoekt. Niet zo gemakkelijk, het opvoeden is dan ook officieel begonnen . Ze is ook weer volop bezig met nieuwe dingen te leren merken we. Ik denk dat het gewoon een combinatie was van oorontsteking, tandjes, dicht bij mama willen zijn, nieuwe dingen leren, de frustratie en boosheid dat niet alles lukt, veel voor zo een kleintje. Ze kent gelukkig al van jongs af aan haar eigen bedje, dus ze word enkel bij heel hoge koorts bij ons in bed gelegd ( nog maar 2 keer voorgevallen ). Ze is ondertussen weer vrolijk, kan toch weer een lachje van af . Slapen lukt nu ook weer terug beter.
Loopt je dochter al? Volgens mij had mijn jongste vlak voor de 15 maanden ook een wat lastige fase. Hij kon daarvoor al wel lopen, maar nog geen lange afstanden. Na het 15 maanden sprongetje, dat duurde een paar dagen, kon hij opeens goed lopen en ging hij een heleboel nieuwe woordjes zeggen. En inderdaad, want anderen zeggen, daarna is het opvoeden ook begonnen. Zij gaan de grenzen verkennen en jij moet aan gaan geven waar die grenzen liggen. Mijn zoontje bleef maar koekjes vragen.
Ons dochtertje loopt nog niet, wel rechtstaan, langs de salontafel stappen, sinds deze week aan de handen stappen en de trap opkruipen. We merken heel hard dat ze met nieuwe dingen bezig is. Deze avond weer iets moeilijker, slaapt even en begint dan te wenen en wil dan alleen mama. Konden ze af en toe al maar eens praten hè.