Ben een beetje bang voor herkenning, maar tegelijkertijd begin ik echt aan mezelf te twijfelen of ik toch niet iets ergs/fout heb gedaan en of ik excuses verschuldigd ben... Wil graag even jullie input. Ik heb een zeer kleine maar hechte familie. Vertellen veel aan elkaar, delen lief en leed. Eind februari hebben mijn man en ik een huis bezichtigd en besloten een bod te doen. Er was nog onduidelijkheid qua verkoop van onze huidige woning, maar na net geen twee weken bleek alles toch echt door te gaan en hebben we diezelfde dag enorm enthousiast mijn familie opgebeld. Totaal niet bij stilgestaan dat dit verkeerd zou vallen. Er werd boos gereageerd omdat we niet verteld hadden dat we überhaupt een huis gingen bezichtigen En het werd ook niet gewaardeerd dat mijn ouders wel van de bezichtiging af wisten; die moesten immers even babysitten (zij vonden ook dat we het nog even stil moesten houden tot er zekerheid zou zijn, voordat we het de rest zouden vertellen). En daarna was er opeens radiostilte. We worden al een maand compleet genegeerd. Ik heb tussendoor nog een appje gestuurd (na moed te hebben verzameld), maar kreeg daar alleen maar heel kortaf een reactie op. Heel eerlijk? Ik voel me ondertussen alsof ik echt volledig afgedaan heb als familielid en als mens Voel me best verdrietig Maar aan de andere kant twijfel ik nu dus of ik een trut ben geweest door eerst af te wachten voordat we het besloten te vertellen?
Huh? Uhm mijn mening: je bepaalt toch zelf wanneer je iets vertelt? Wat mij betreft heb je niks fout gedaan.
Ik vind het niet raar hoor! Wanneer het in de familie gebruikelijk is dat elke beslissing medegedeeld wordt, kan ik me voorstellen dat het verkeerd valt. Persoonlijk vind ik dat absoluut onnodig en geloof ik in het recht van privacy. En van harte gefeliciteerd met jullie nieuwe huis!
Ik zou niet weten wat jij verkeerd hebt gedaan! Volgensmij moeten jullie zelf weten wanneer je iets wilt vertellen. Heb je ook een idee waarom ze zo reageren? Jaloers?
Oh en ik vind het nog raarder dat je er op aangekeken wordt. ZELFS als men gekwetst zou zijn, zoals jij beschrijft, vind ik het heel vreemd dat ze dit daadwerkelijk naar jou uiten. Ze moeten van hun probleem niet jouw probleem maken.
Nee je bent niet fout. Mijns inziens is het gewoon moeilijk doenerij vd familie. Komt vast voort uit een vorm van jaloezie.
Huh? Ik heb ook een super hechte familie maar hoef echt niet te vertellen wat ik allemaal van plan ben om te doen. ik vertel het ze ook meestal naderhand maar niemand wordt dan boos hoor. Ik vind het een beetje kul en zou ook gewoon op de man af vragen aan je familieleden of ze je nu aan het negeren zijn of niet. Eerlijk, het klinkt een beetje ongezond. Dus nee, jij bent niet raar. Zij zijn raar.
Tja ik ben gelukkig niet zo familiair dat we alles delen. Moet er niet aan denken dat ik bij alles wat ik doe of beslis mijn familie moet betrekken. Zou me vreselijk benauwen allemaal. En dan krijg je dus dit soort dingen. Ik zou me dus helemaal niet schuldig voelen. Hun probleem dat ze er een probleem van maken!
Nee, is het toevallig ook mijn schoonfamilie? Hopelijk staat het huis heel ver bij hun vandaan. (geintje) Ik zou absoluut geen excuses maken, wat denken zij wel niet. Moet je ze ook laten weten dat je op de wc hebt gezeten en wat voor boodschappen je hebt gekocht? Laat ze maar gauw normaal gaan doen. Dat heet in mijn ogen misgunnen, maar misschien ben ik een beetje veroordeeld want hier mogen wij van de schoonfamilie onder geen beding verhuizen. Daarom gaat onze nieuwe woning ook minimaal een half uur bij hun vandaan staan.
Ik vind absoluut niet dat jullie iets verkeerd hebben gedaan. Je vertelde het hen toch meteen nadat alles rond was? Als je eerst de hele wereld gaat inlichten en dan pas je familie, of als ze het van een ander moeten horen, dan snap ik dat ze het niet leuk vinden.
Jeetje......moet je ze ook bellen als er een scheet dwars zit? Echt je bent hun geen verklaring schuldig en je hoeft je ook niet schuldig te voelen. Zij zouden zich eerder moeten schamen dat ze hier zo kinderachtig om doen, want dat is het in mijn ogen.
Tjonge, worden ze daar zo boos om?!?!?! Raar hoor... Je hebt helemaal niets fout gedaan. Excuses van jouw kant zijn totaal niet op zijn plaats.
Als je familie er de erfenis of hun pensioen voor moet aanspreken oid, ja, dan had het in overleg kunnen gaan aangezien het dan indirect ook de rest aangaat. En anders, nee, laat ze ff blij zijn voor jullie dat jullie je droomhuis hebben gevonden!
Probeer om zelf daar niet zo zwaar aan te tillen. Als jij vindt dat dit nergens over gaat (zou ik ook vinden), gedraag je daar ook naar. Dus vermijd niet zelf contact met de familie (want waarom hebben jullie helemaal geen contact gezocht een maand lang terwijl er zo'n hechte band is?), en ga jezelf er niet onzeker over voelen. Mijn ervaring is dat de meeste 'aanstelleritis- uitvallen' met een sisser aflopen als de andere partij gewoon normaal blijft doen.
Klinkt als jaloezie... En je bent nooit verantwoordelijk voor dat soort emoties bij een ander. Volgens mij heb je helemaal niks verkeerd gedaan, en ik zou niet weten waarom jij je zou moeten verontschuldigen.
Wat mij betreft heb je niks verkeerd gedaan. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen of excuses te maken.
Ik wachtte eerst op een "sorry" of "hoe gaat het met het huis?", maar die kwam dus niet. Daarna maakte één van hen een rare, nare opmerking tegen mijn ouders, dus toen dacht ik laat ze nog maar even afkoelen. Daarna zelf geappt van "Hoe is het? etc." En daar kwam een hele koele, korte reactie op. Toen wist ik dus niet meer of het ok zou zijn om ze te bellen of dat ik dan weer afgeblaft zou worden (en daar heb ik echt geen zin in). En nu is het opeens een maand later Maar zo onderhand vraag ik me dus wel af of ik toch verkeerd zat. Waarom zouden mensen anders zo reageren, denk ik dan?