Hai dames, k heb zojuist een een gedicht getypt en op mijn hyves gezet. Dit omdat ik er ziek van ben dat kinderen vaak zichtbare plekken moeten hebben voordat er vaak gesproken kan worden over kindermishandeling. Sommige van jullie herinneren zich nog een topic over een moeder van 4 kinderen waar ik een bericht over had getypt omdat het niet goed gaat met de kids. Heb gesprekken gehad met jeugdzorg maar niets mocht baten. Ze hebben haar lekker een maand op vakantie naar het buitenland laten gaan, haar ex op de kinderen laten letten een 2e jongen is uit huis geplaatst in de periode dat zij weg was en vervolgens kan ze gewoon weer "mama" spelen over de overgebleven 2 kinderen. Ik probeerde mijn gevoel er een beetje uittetypen. Ben benieuwd hoe jullie 'm vinden: Kindermishandeling: Geen zichtbare blauwe plekken, niemand die ziet wat er gebeurt. Onze geest zwaar mishandeld, maar niemand die er om treurt. De hele dag buiten spelen, daar waar we veilig zijn. Niemand die ziet wat er mis is, niemand ziet de pijn. We mogen nog niet praten, wij zijn te klein. Naar ons word niet geluisterd, omdat we nog geen 12 zijn. Achter gesloten deuren, daar waar het allemaal gebeurd. Daar zijn wij niet veilig, maar niemand die er om treurt. Wanneer mogen wij praten, wanneer zal die dag zijn. Dat wij kunnen vragen, "mama, waarom deed je ons steeds pijn".
wow, echt heel heftig verwoord, krijg echt brok in mijn keel. Ik ken je ander bericht niet, waar kan ik die lezen?
Als het goed is is dit de juiste link van mijn vorige topic: http://www.zwangerschapspagina.nl/de-lounge/183533-hier-niet-meer-tegen.html
Dit doet me zo denken aan het boek: Blauwe plekken. Heb het vroeger vaak gelezen. Greep me erg aan. 'T is een kinderboek over een meisje dat thuis mishandeld wordt, maar idd zo dat niemand het kan zien. Vaak hoefde ze niet mee te doen met gym en schref haar moeder een briefje voor de juf zodat de blauwe plekken niet gezien werden. Aangrijpend geschreven!
Komt even het volgende bij mij naar boven....heb een stel buren met 2 meiden van 2 en 5. Nou word er iedere dag naar die meiden geschreeuwd en gescholden. Er komen echt dingen uit als kutjong, rotjong, mongolen, ben jullie zat enz enz. Het is niet zo dat het ooit een keer voorkomt omdat moeder haar dag niet heeft, maar het is dus dagelijks. Mijn man en ik worden er misselijk van als wij het horen, in de zomer is het helemaal erg want dan staan de tuindeuren open en doen ze het ook ze schamen zich voor niemand. Fijn als mijn zoontje die van de zomer een maand of 7 is dat allemaal mee gaat krijgen.....ik durf er niets van te zeggen, andere buren hebben er weleens wat van gezegd, maar die kregen een grauw en een snauw terug. Mijn man zegt ook dat het gewoon geestelijke mishandeling is, maar dat we er niet mee moeten bemoeien want het is hun leven. Wat moet ik hiermee?! Mijn hart breekt echt als ik hoor dat die meiden zo gekleineerd worden keer op keer......
@gedicht: Kippenvel! Je zou in ieder geval een melding kunnen doen bij AMK (Advies en Meldpunt Kindermishandeling). Dit is een situatie waar zij zeker wat kunnen betekenen. Lang niet alle problemen worden opgelost, helaas. Maar jij weet dan in ieder geval voor je zelf dat je IETS gedaan hebt. En meer dan melden kun je niet doen.
@ dani11 ik vind bijna dat je verplicht bent om dit te melden bij het AMK... klinkt erg hard maar jij kan hun redding zijn.. als er straks weer een bericht van familie drama in de krant staat... vraag je dan af wat als dit bij mij boven gebeurd... ik heb ook het boek blauwe plekken gelezen.. een aantal maal! heeft zo'n indruk op me gemaakt toen ik jong was. ik kom in mijn werk ook soorten van mishandeling tegen, en wij melden dit altijd. over het gedicht... wat indrukwekkend verwoord, met gevoel! alleen erg spijtig dat jij met zo'n gevoel rond loopt en dat die mishandelingen gewoon door kunnen gaan. liefs Hellen