Hoe lang laten huilen?

Hoe oud is je kindje nu? Wat bij ons hielp in de periode van verlatingsangst :
Ik ging met mijn rug naar haar toe in de kamer zitten, tot ze sliep. Elke avond een stukje verder tot ik op de overloop zat.

Het heeft een paar dagen geduurd en toen werd het steeds beter.

 

Ik zou een kindje, maakt niet uit welke leeftijd, nooit zo lang laten huilen nee!

Mn dochter huilt weleens als ik ze op bed leg, maar als ze nog niet stil is als ik op de gang sta, dan ga ik toch weer troosten. Huilen vind ik ongezond voor een baby, ze maken stress hormonen aan en dat is schadelijk voor hun ontwikkeling.

http://www.natuurlijkouderschap.org/de-misleiding-van-het-‘gecontroleerde-huilen’/
Huilen Baby 's
KraamSupport Online - Nieuws
Baby's laten uithuilen maakt hen dagenlang ongelukkig - AD.nl

Het is natuurlijk logisch dat je baby gaat huilen als ze een half jaar bij jou mocht slapen en nu ineens in dr bedje in een eigen kamertje gelegd word en mama weg loopt. Ik heb dit met 1,5 gedaan, naar dr eigen kamer, in een eigen bedje en ben ze eerst in slaap gaan wiegen en slapend in dr bedje leggen, zodat ze wakker werd in 't bedje. Toen ben ik ze heel moe in bed gaan leggen - huilen!- en over dr rug aaien tot ze stil was. Naast 't bedje zitten tot ze sliep. Later kon ik ze 's middags op bed leggen, even een huil van "Hee wat doe je nou" en dan al binnen een paar seconden stil.

Overigens ben ik letterlijk de eerste keren in 't bedje met haar in het bed gaan zitten en ze in het bedje in slaap geholpen. Mn dochter werd namelijk al gek als ze een ledikantje zag, dan ging ze al huilen! Zo heb ik de associatie van huilen-bedje weggehaald. Het is in mijn ogen namelijk geen goed idee om een kind te leren "Ga maar naar bed, huilen, mama komt toch niet bij je" want zo leer je niet dat zelf slapen iets fijns is, maar iets engs, waarbij mama weg is.

 

Ik zou er niet voor kiezen om haar te laten huilen. Nu moppert mijn mannetje weleens voor hij slaapt maar hij huilt bijna nooit, ik ga er altijd heen als hij huilt want eigenlijk is er altijd wel iets.

Tot hij een maand of 10 was(weet t niet precies meer hoor, iig heel lang) hebben wij(of mijn man of ik) bij zijn bedje gezeten als hij insliep. Zodat hij wist dat wij er waren, hij huilde toen wel eens hoor, maar dan was ik er dus wel. We hebben een stoel op zijn kamertje staan en daar zaten we soms wel een half uur, als je dan zo'n tevreden klein mannetje ziet slapen is dat het toch helemaal waard? Ik friemelde ook vaak wat over zijn hoofdje tot hij zijn oogjes dichthad en ging dan zitten, daarna keek hij af en toe naar me tot hij sliep dan ging ik weg.

Toen was dat ineens niet meer nodig en zorgde ik voor onrust waardoor hij juist niet meer ging slapen als ik daar zat. Vanaf toen ging ik wat rommelen op de gang boven(was vouwen etc) en viel hij zo in slaap, kon hij mij wel horen. Daarna werd hij daar ook onrustig van en moest ik gewoon instoppen en weg, wat nu ook nog zo is. Heel soms is hij wel verdrietig, dan stop ik hem in en ga ik beneden in de hal de was doordraaien of boven de was opruimen. Dan hoort hij mij en wordt hij wel stil, dan is het ook goed.

Ik zie niet in waarom het goed is om een kindje alleen te laten huilen. Soms ontkom je er niet aan maar als het een beetje anders kan zou ik daar voor kiezen.

Kan je anders haar bedje op jullie kamer zetten? Dat ze wel bij jullie is nog en zo aan haar eigen bedje went? Het is een hele omslag, van lekker tussen papa en mama in naar een eigen kamer, heel stil zonder de veiligheid en nabijheid van papa en mama. Anders misschien inderdaad gewoon bij gaan zitten met een boekje ofzo, dan ben je in ieder geval in haar zicht en is ze niet alleen.

 

Muss het is maar zo kort en je investeert er echt mee in goed slapen en een goede en veilige hechting(hier krijg ik vast kritiek op maar zo zie ik het echt). Gewoon tot ze lekker ligt met haar oogjes dicht blijven zitten en dan weglopen, je zal zien dat het dan steeds minder lang duurt en ze het vertrouwen krijgt.

Ik weet natuurlijk niet hoe je huis in elkaar zit maar als ze slaapt snachts/overdags kan je ook wat deuren openlaten zodat ze je zoiezo hoort. Ze is gewend aan jullie geluiden en dit zal haar waarschijnlijk ook geruststellen. Als ze dan zo af en toe nog wat hoort in de nacht heb je kans dat dit haar ook geruststelt.

 

Ons zoontje slaapt ook tussen ons in en ik vind het nog steeds prima gaan. Je kunt ze met deze leeftijd al heel goed laten wennen aan bepaalde dingen. Eerst slaapt ze dicht bij jou en dat voelt veilig en vetrouwd en nu moet ze opeens alleen slapen. Ik kan me heel goed voorstellen dat ze dit eng vindt. Laten huilen ben ik geen voorstander van. Zeker nu ze nog zo jong is en nog niet kan communiceren over hoe ze zich voelt. Ik zou haar rustig aan haar bedje laten wennen en niet er in laten huilen, omdat het bedje niet iets negatiefs moet worden. Dus gewoon troosten als ze huilt, maar wel proberen haar in bed te houden. Of haar al slapend in bed leggen.

 

Moet zeggen dat ik al die verhalen heel mooi vind klinken hoor, over niet huilen bij het naar bed gaan, maar soms werkt het dus ook gewoon niet!
Hier moet Luc echt altijd even (5-10) minuten huilen. Als ik er bij blijf gaat hij alleen maar naar me lachen en spelen! Schiet ik dus ook niet zo veel mee op.
Ik vind alleen langer dan 10 minuten wel erg lang hoor om te laten huilen! Als al die andere tips van hierboven nou niet helpen, kun je ook een keertje proberen om na 10 minuten huilen even te gaan kijken en even troosten. 't is maar een idee.. Succes!

 

Oh maar dit zeg ik niet, huilen kan best! Maar als je wat op de gang rommelt dat hij je hoort, huilt hij misschien nog wel, maar niet alleen. Daar gaat het om.

Mijn oudste had dit ook nodig, exact 9 minuten, elk slaapje. Niet krijsen maar jammeren.. Die blijkt achteraf autistisch wat alle structuur(hij huilde écht exact 9 minuten, heel bizar) en de prikkelverwerking voor mij verklaart. Maargoed bij hem probeerde ik ook altijd in de buurt te blijven of de droger aan te hebben voor t geluid. Bij hem blijven hielp ook niet. Bij mijn jongste wel.

Maar haar kindje huilt omdat ze in bed ligt niet om prikkels te verwerken, ze heeft denk ik juist haar mama/papa nodig dan.

 

Hier ook een jongetje wat altijd even huilt voordat hij gaat slapen. Ik heb hem net in bed gelegd omdat we naar het cb moesten en heb het even in de gaten gehouden terwijl ik dit topic zat te lezen. Hij heeft 3 minuten en 23 seconden gehuilt en nu is hij stil.

Bij mijn oudste zoon ging ik er meteen naar toe als hij aan het huilen was en dat werkte voor hem niet want toen kwam hij niet meer uit zichzelf in slaap. Het cb zei toen tegen mij laat hem maar eens even huilen en als het langer duurt dan 10 minuten dan ga je er naar toe en troost je hem. Ik zag er heel erg tegen op maar mijn zoontje heeft toen 7 minuten (dat weet ik nog precies al is het alweer bijna 4 jaar geleden) gehuilt en was toen stil. Die 7 minuten duurden wel lang hoor voor mijn gevoel. Daarna huilde hij iedere keer korter en viel na een paar minuten huilen in slaap.

Mijn 2e zoontje is dus precies zo maar ik laat hem nooit langer huilen dan 10 minuten en als hij echt krijst dan ga ik er meteen naar toe want dan is er wat. Ik hoor heel goed het verschil tussen ik heb honger, ik heb slaap maar ik wil nog niet en er is echt wat aan de hand gelukkig.

 

Even huilen is niet het probleem (5-15 min) maar langdurig laten huilen heeft negatieve gevolgen voor de ontwikkeling en de hechting van het kind. 45 min tot een uur laten huilen is dus niet de bedoeling. Als je graag wilt dat je kindje in zijn of haar eigen bedje slaapt (en dat snap ik volkomen) dan is kun je de 5 (of 10) minuten regel toepassen waarbij je elke 5-10 minuten terug gaat. Je kindje troost (zonder het op te pakken) en dan weer weggaat. Je kindje weet dan dat het niet alleen is maar je bent wel consequent in wat je wilt.

Langdurig aanhoudend ongewenst gedrag ontstaat meestal doordat er langdurig inconsequent wordt gehandeld door de ouders. Dit ontstaat vaak weer omdat er ziekte of andere omstandigheden in het spel zijn en soms ook gewoon doordat mensen niet beter weten of erg gemakzuchtig zijn maar 'zomaar' is eigenlijk niet aan de orde.

Ik hou zelf niet van laten huilen (ja, max een paar minuten) maar er zijn kinderen die dat wel even nodig hebben met de nadruk op even.

 

Er zijn inderdaad kindjes die even hun ei kwijt willen voor ze gaan slapen, mijn dochter huilt ook vaak even, en kruipt dan tegen me aan om te gaan slapen. Maar er is idd verschil tussen even verwerken "De dag is voorbij, ik ga slapen" en "Ik ben helemaal alleen, ik weet niet waar ik ben, waar is mama, wat gebeurt er met me" zeg maar! Overigens vind ik 't zelf knap dat als een kindje 10 minuten huilt, je 't troost, en weer weg gaat, 't dan stil zou zijn, hier gaat 't huilen dan net zo goed door.

Voel je niet schuldig Muss! Je wil 't beste voor je kindje, en als jij inziet dat heel lang alleen laten huilen niet goed is ( Je opende het topic dus al vanuit je goede moedergevoel! ) dan kan je proberen het anders op te pakken, je meisje langzaam laten wennen aan eigen kamertje en eigen bedje. 't Is nogal een verandering toch?

 

Dat is ook het principe hoor. Dat je laat weten dat je er bent, dat je erkent dat je kindje huilt. Oftewel.. je laat ze wel huilen maar niet alleen. Dit kan - zeker in het begin - wel een tijdje duren

 

ik zeg cosleeper... kan ze ook niet vallen...

 

Ik zou het van het soort huilen laten afhangen. Hysterisch is meteen troosten, zeurend is gewoon even laten liggen. Onze dochter kan flink huilen en dan ineens in slaap gevallen zijn. Soms heb ik haar dan al een paar keer uit bed gehad en denk ik, verdorie dat was dus steeds te snel, maar meestal is ze dan niet moe of nog niet klaar om te slapen. Wil ze gewoon nog even knuffelen.

 

Hier ook nooit laten huilen in haar eentje in haar bedje... Kan het nog geen 5 minuten volhouden.
Overigens moet ik zeggen dat ik al vrij snel hoorde of het écht huilen was of meer jammeren om in slaap te komen, dan werden de pauzes steeds langer dat het stil was. Als ik dan naar binnen liep, werd ze weer helemaal wakker...
Als het écht huilen was dan ging ik altijd naar haar toe, maar bleef wel op haar kamertje. Bij echt overstuur zijn pakte ik haar even bij me en wiegde ik haar in mijn armen in het donker op haar kamertje. Als ze dan weer rustig werd legde ik haar weer terug...
Ze heeft hier dan ook nooit bij ons bed geslapen, werkte voor ons en haar gewoon niet. Nu hebben we een goede slaper...

Vertel bij het naar bed brengen ook altijd dat ze nu lekker kan gaan slapen en dat als er wat is mama weer komt etc.
Doe dit al van kleins af aan, of het werkt, ik weet het niet, maar werkt voor haar wel geruststellend....

 

Oeps, dubbel geplaatst......

 

Mijn dochter heeft tot 7 a 8 maanden op onze kamer geslapen. Nooit in ons bed, hooguit een keer als ze heel ziek was. Maar verder altijd in haar eigen ledikantje. Paste maar net, maar ging prima.
Op een bepaald moment begon ze last van ons te krijgen als we naar bed gingen en als we ons omdraaide in bed. Dan werd ze wakker.
Toen eerst een paar dagen overdag een dutje op haar eigen kamer en toen dat goed ging ook 's avonds op haar eigen kamer. Kun je gewoon het campingbed gebruiken, hoef je niet telkens met het bed te slepen.
Dit werkte goed. Je moet haar rustig los laten komen van jou, je merkt vanzelf wanneer ze eraan toe is. Maar vanuit jou bed naar de eigen kamer lijkt me een grote stap. Probeer dan eerst in eigen bed op jou kamer. Want nu moet ze aan haar bed en een lege kamer wennen. Als haar bed vertrouwd voelt, went ze makkelijker aan haar kamer. Dit kan snel gaan.
Mijn dochter huilt ook wel eens. Maar je hoort of het hysterisch is of dat ze je uit test. Als ze huilt om een reden, dus hard huilen, ga ik er direct heen. Een beetje mopperen je jengelen, ga ik om de paar minuten. Dan slaapt ze zo. Maar lang vreselijk laten huilen maakt het alleen maar erger.

Succes ermee, t is lastig soms. Was voor het ene kind werkt, hoeft voor het andere niet te werken. Kijk naar haar behoeftes en probeer het zo goed mogelijk aan te passen. Maar het wordt denk ik wel tijd om haar te leren in haar eigen bed te slapen.