Pfoe, mooie en ontroerende foto's weer. Had in het begin al mijn foto geplaatst maar heb er nog 2 die ik wel wil delen. Deze foto is ook van mn dochter op de neonatologieafdeling. Net een dag oud. Ze lag aan allemaal monitordingetjes (die je hier niet ziet) omdat ze af en toe stopte met ademhalen. Dit kwam door de medicijnen die ik had gekregen tegen een heftige zwangerschapsvergiftiging (magnesium). Man, wat ben ik toen toch bang geweest...en wat een teleurstelling als je elke dag weer hoorde dat ze snachts toch af en toe was gestopt met ademhalen en dus niet met je mee mocht naar mijn eigen afdeling Ze hoorde er toen al zo bij en ze moest gewoon bij ons zijn. In die tussentijd lag ik al 4 weken in het ziekenhuis en miste ik ook nog eens mijn oudste dochter enorm. Een moeilijke tijd. Maar gelukkig allemaal goed gekomen...
En deze foto ontroerd me enorm omdat ik zo goed zie op deze foto wat voor een onvervangbare schatten ik heb. Zo dol op elkaar, de oudste wil altijd graag bij de jongste slapen wat natuurlijk nog niet mag/kan. Maar de jongste leg ik wel af en toe bij de oudste in haar bed om even te knuffelen. Ik moet altijd bijna huilen bij deze foto omdat het me laat zien hoeveel geluk en hoeveel liefde ik om mij heen heb...en dat zij mijn alles zijn...en dat is soms ook wel beangstigend, de angst dat er ooit iets fout zou kunnen gaan...
Deze foto raakt me nu nog steeds......ik zag hem eigenlijk pas later op de computer terug en snap niet dat ik deze foto niet eerder had gezien. Meestal als ik een foto maak zie ik gelijk wel of het een mooie is maar bij deze had ik dat pas later door.
Hier de bewerkte versie Hij staat nu ook bij baby van de maand op de homepagina dus meiden als jullie mijn dochters ook mooi vinden willen jullie dan graag op ze stemmen?
hoi hoi nou ik wil er ook 1 toevoegen hier is milan net geboren en onze gezichten spreken boekdelen moe en super blij maar ook verdriet mijn vader is vlak voordat milan geboren is overleden door een noodlottig ongeval ik liep al overtijd en gelukkig konden we nog bij de crematie zijn en een dag later waren we in het ziekenhuis wat waren we moe en toen moesten we nog bevallen ooh zo blij dat ons ventje er is maar ooh zo moe door de slapeloze nachten en zo verdreitig dat ik mijn ouders niet kon bellen maar ook weer blij dat mijn ouders weer samen zijn mijn moeder is in 2002 al overleden nu staat deze foto op het tafeltje bij de foto's bij mijn ouders en branden elke avond een kaarsje groetjes 1985beeb2009
Dit is een foto die mij raakt.. Mijn broertje en zusje... Ik ben de oudste en ik heb me altijd heel verantwoordelijk voor hun gevoeld, mijn broertje was helemaal een zorgenkindje en we hebben met hem ook ontzettend veel meegemaakt. Maar ook met mn zusje hebben we ons portie gehad.. Nu gaat het gelukkig allemaal wel weer heel goed, maar soms voel ik me schuldig, alsof ik ze niet genoeg heb kunnen beschermen ofzo.. Daarom is deze foto zo belangrijk voor me, hier zijn ze nog zo heerlijk jong en ongeremd en geen idee van alle zorgen en dingen die er zouden komen
En deze foto is ook erg belangrijk voor me.. Mijn twee mannen en mijn tante.. Mijn tante is echt een nakomertje in het gezin van mijn vader, en toen ik geboren werd was ze een jaar of tien.. Heel veel schelen we dus niet en daarom heb ik altijd wel een bijzondere band met haar gehad.. Mijn tante woont al vanaf haar 18e in Griekenland, en heeft daar een man en drie kindjes.. Normaal zagen we haar zeker ieder jaar wel, maar nu met die enorme crisis in Griekenland zijn ze gewoon bijna 24 per dag aan het werk om rond te komen dus ik had haar al twee jaar niet gezien.. Nu is er vorig jaar borstkanker bij mijn tante geconstateerd, en dit is twee weken voordat de chemo zou beginnen.. We hebben hun naar Nederland gehaald voor mn vaders bruiloft en dit was de eerste keer dat ze mijn kleine man zag..
Soms kan ik me bijna niet voorstellen dat Sylvie ooit zo klein is geweest omdat de tijd zo snel gaat. Wanneer ik deze foto zie komt de herinnering weer naar boven.
Dit zijn mijn opa en oma, de twee liefste schatten op de wereld. Door de afstand tussen ons zien we ze niet zo vaak. Wat zijn zij verliefd op haar. Mijn opa, een oude brompot met zijn woordje altijd klaar, kan niks anders doen dan lachen als hij Sylvie ziet.
En de laatste dan. Ik ben met mijn school naar Marokko geweest om te observeren hoe de hulpverlening er daar aan toe gaat. Op een gegeven moment waren wij bij een kindertehuis voor buitenechtelijke kinderen, kinderen van verkrachte vrouwen en weeskinderen. Het heeft mij zo emotioneel geraakt om die kindjes daar te zien met aan hun zijde de vrouwelijke vrijwilligers. Deze vrouwen ontfermde zich over de kindjes alsof het hun eigen bloed was. Dit is de enorme wachtlijst voor kindjes die op een plaatsje wachten binnen het tehuis
wat een mooie ontroerende foto`s... !! De foto is niet mooi, maar het is wel een emotionele foto voor mij. De eerste week waren we voor mijn gevoel zo ver van elkaar verwijderd.. zij op de kinderafdeling en ik op de kraam... met alleen een tv boven mijn bed. Krijg nog een brok in mijn keel als ik eraan denk. Weet dat het veel erger kan, maar ik vond dit al vreselijk..
Ik heb ook een foto uitgekozen. Hij is niet zo mooi, want hij is met mijn telefoon genomen. Het is met oud en nieuw. We waren bij mijn schoonmoeder, een paar weken eerder is mijn schoonvader helaas overleden en we wilde absoluut niet dat zij alleen zat. We zijn dus lekker daar gaan zitten. Door het vuurwerk werd Finn wakker en hij vond het geweldig!!! Doordat hij zo blij was, werd mijn schoonmoeder dat ook. Je ziet haar gezicht een stukje achter de cactus. Ik vond het gewoon een leuke foto...tot mn moeder belde dat ze er heel emotioneel van was geworden. Boven Finn zijn hoofd hangen namelijk allemaal kaarten. En dat zijn de kaarten die iedereen mijn schoonmoeder heeft gestuurd om te condoleren. Best dubbel dus...echt "Oud" en "Nieuw"
Nog eentje... Finn nadat ie van mijn moeder een Thomas de trein-tekenset heeft gekregen. Hij is heeeeeeeeeeeel erg fan van Thomas en houdt heeeeeeeeeel erg van tekenen. Dus hij was helemaal gelukkig!
Bekijk bijlage 129110 Wat een ontzettend mooi en toch ontroerend topic is dit zeg. Ik zit vaak met tranen in mijn ogen te kijken.... Deze foto is voor mij bijzonder. Na een lange bevalling (mijn vliezen braken op woensdagmorgen en op zondagavond ben ik bevallen), is dit de allereerste foto van ons dochtertje die door pappa werd vastgehouden. ze heeft het erg moeilijk gehad en woog slechts 2600 gram. Maar haar blik vertelde ons dat ze zich gelukkig voelde... deed ons heel veel...
wat een mooi topic en wat een mooie fotos! hier onze kerel die een paar weekjes oud was bij mijn opa hij is een week later overleden maar gelukkig heeft hij ons zoontje nog mogen zien en vasthouden! Mijn opa straalt ook op deze foto hij fleurde helemaal op! zo mooi!