Tja, ik heb ook echt geen idee hoe hij er zo bij gekomen is, maar altijd als hij ziek is, wil hij dat potje vasthouden. Hij slaapt er dan zelfs mee. Vreemd, want de rest van de tijd kijkt hij er niet naar om. Misschien werkt het gewoon nog beter dan de makers zelf weten en voel je je al beter als je het alleen maar bij je hebt
en anderhalf jaar later heeft hij de tijd van zn leven in de draaimolen, kreeg hem er bijna niet uit hahahah
Ik ben na de bevalling een beetje in een dip geraakt sinds vorige week gaat het weer goed en heb toen deze foto gemaakt. Bekijk bijlage 134800
ik heb ook nog een mooie foto die mij raakt. Dit ben ik met mijn oma en mijn moeder en mijn kleine demi. 4 generaties. Mijn moeder kreeg in 2009 te horen dat ze borstkanker heeft. na vele chemo's en een amputatie is ze voor nu nog "schoon" ik hoop zo dat t zo blijft. Mijn oma heeft al zoveel meegemaakt en is zo trots op haar achterkleinkids. Ik ben alleenstaande mama en ik vind dat wij krachtige vrouwen zijn en dat we ons overal weer doorheen slaan. Hoop dat demi onze genen heeft meegekregen.
whahaha door de tranen heen, moest ik hier echt even heel hard om lachen. Geweldig ff zo'n leuke foto tussendoor. thx!
Dit is mijn foto die me raakt. Hier ben ik net bevallen van mn dochter en mn moeder zegt tegen me dat ze trots op me is...toen hield ik het niet droog en besefte ik pas wat een mooi wondertje ik op de wereld had gezet
Ik kwam er net ook weer eentje tegen, al is ie voor buitenstaanders waarschijnlijk niet meteen duidelijk We hebben op 3 dec 2007 (net geen jaar na onze eerste ontmoeting) de sleutel van ons huis gekregen. Na bijna 2 hele maanden elke vrije minuut te hebben besteed aan klussen, klussen en nog eens klussen, verhuisden we dan eindelijk op 26 januari (dat lieten we doen, goddank), maar hier zie je mijn vermoeidheid en vooral moedeloosheid bij het vooruitzicht dat we al die dozen weer moesten uitpakken.... Desondanks was dit een prachtige dag voor ons. Dat dubbele gevoel zie ik in die foto.
Geen foto van mijn kids nu, al heb ik er daar ook een heleboel van, maar deze foto raakt me, omdat ik het gevoel weer meteen krijg als ik hem zie: De passo dello stelvio/stilfelsjoch.... 44 haarspeldbochten, voor het eerst op motorvakantie en dan deze legendarisch bedwingen..... Hierna volgt de foto van hoe ik eruit zag na afloop....
Nou, nog eentje: deze foto staat voor mij symbool voor onze liefde: zooooooooooooooo gelukkig als we toen waren (voordat depressie zich van mij meester maakte, waar ik gelukkig al aardig van opkrabbel inmiddels....) Onze kindjes maken ons leven en onze liefde helemaal compleet, maar deze vakantie en deze tijd was wel de gelukkigste tot nu toe. Ik ben er echter van overtuigd dat ik het gevoel van deze foto, snel weer evenaar.... Daarom kijk ik er graag naar... Onze motors, knus naast elkaar op de mooiste plek waar ik ooit was, op koers in dezelfde richting.....