Graag heb ik jullie advies over het volgende: Mijn vriend is gevallen met skieen afegelopen kerst zit nu nog steeds met zijn rug. Gister heeft hij nog een MRI gehad en vrijdag krijgt hij de uitslag ervan. Hij gaat naar een speciale rugkliniek in Ede die veel succes hebben. Wel allemaal met operaties helaas maar ja. Maar nu het volgende, hij zit hier al een half jaar mee. En dit breekt hem naturlijk hartstikke op. Hij kan bijna niks, iig niet lang volhouden. En gisteravond was hij weer op en top gezellig. We waren bij mijn ouders wezen eten en voetbal kijken ipv in de kroeg. ook omdat hij vandaag moest werken en daarom niet wilde drinken. Maar achteraf had hij dus spijt en was enorm chagarijnig. reed als een gek naar huis en was niet aan te spreken. nou ik was het zat en toen had ik het in eens gedaan. hij had zich zitten irriteren aan mij tijdens de wedstrijd en hij had weer eens de verkeerde keuze gemaakt. hij komt helemaal nergens en ik wist niet wat er allemaal in zijn hoofd om gaat. Dus ik heb hem gezegd, dat hij niet de enige is die er last van heeft. Ik probeer alles uit zijn handen te nemen qua huishouden/justin ed en dat hij dat ook niet ziet. ik kom thuis van een dag hard werken, en dat is miss niet zo lichamelijk intensief als hij doet maar wel degelijk vermoeiend, haal justin op, direct koken, ruim alles op, doe justin naar bed, en dan is mijn dag pas voorbij. Ik zit pas om 20 uur op mijn kont en ben dan blij als ik 23 uur haal omdat ik ook niet meteen naar bed wil aangezien ik dennis dan helemaal niet meer zie. Maar de volgende dag gaat wel om 6 uur de wekker. En toen ik dat allemaal zei heeft hij niks gezegd. En toen zei ik na een half uur, dat ik naar bed ging als hij er niet verder over wilde praten en of we er miss nog vandaag over zouden praten trok hij alleen maar zijn schouders op. ben naar boven gegaan en gaan slapen. maar dat ging natuurlijk niet. ben er helemaal van slag van. en uiteraard was justin om half 6 !!!!! alweer wakker dus ben kapot. ga zometeen ook gewoon nog slapen anders stort ik ook nog in. Oja dat zei hij ook nog, dat ik tenminste nog mijn werk heb en justin en uitjes heb van mijn werk enzo. Dus ik vertelde hem dat ik die ook wel nodig heb omdat ik anders ook instort en ook thuis kom te zitten. Off hij dat dan wilde! gen antwoord. Ik heb echt het idee dat hij depressief (aan het worden) is. Hij is natuurlijk ook nog geen 34 en zit nu al soort van vastgekluisterd aan huis omdat hij met zijn rug zit. Hij is ook weer gaan roken, en blowt bijna iedere dag om de pijn te verlichten (oa) waar ik al helemaal geen voortsander van ben en al helemaal niet als justin thuis is. pffff weet het niet meer hoor. hebben jullie een advies voor me?
wauw klinkt erg heftig, ik kan me in beide situaties inleven. Jij werkt hard en krijgt het gevoel alsof je niet gewaardeerd word en hij is zo jong en kan ineens niets meer terwijl hij dat eerst blijkbaar wel deed, dat kan zeker een reden zijn om depressief te worden en dan boeit de hele wereld je niet zoveel meer. Als je mijn advies zou vragen zou ik zeggen: ga professionele hulp zoeken hierbij, vooral voor hem om het te verwerken maar wel hulp waar jij ook bij zit, zodat jullie dit samen kunnen aanpakken en jij het hele traject meemaakt. Misschien snap jij dan hoe zwaar het wel niet voor hem is en hij hoe vreselijk veel jij voor hem doet. Sterkte!!
dank!! ik vind het wel een hele moeilijke stap om die te zetten. Zeker omdat hij niet een echte prater is. ik begin het daar ook steeds moeilijker mee te rkijgen omdat ik ook niet meer weet wat ik moet doen. En als je dan in ene naar een wildvreemde moet stappen om het daar over te hebben....pffff....ergens weet ik wel dat ik het zou moeten doen. desnoods alleen en dat hij er altijd bij kan komen maar ik vind het erg moeilijk.... Maar wil ook dat we er snel uit komen. we hebben ook een 2 jarige rondlopen die het natuurlijk ook allemaal merkt en dus ook kuren gaat krijgen.
Meis, zoek hulp. En hij zal wel moeten, ook al wil hij het niet. Want als ik dit zo hoor, kan het niet zo doorgaan. Dan raakt hij jullie op den duur kwijt. Op deze manier ben jij ook niet gelukkig.
Hij zit ziek thuis en neemt natuurlijk alles veel zwaarder op nu! Vrij logische reactie van de mens. Reken maar van Yes dat hij zijn excuus nog wel komt maken. Want ik denk niet dat hij dit zo heeft bedoelt. Sterkte en respect voor jou dat je dit volhoud hoor. Want je moet ook de zorg voor twee op je nemen, werken, en huishouden. Is er niemand die even een dagje voor je kindje kan zorgen zodat je even de handen vrij hebt?
zo wat heftig zeg... en idd heel veel respect voor jouw! maar op een gegeven moment breekt dit op..... ook je man zn reacties zijn idd miss wel logisch... maar dat maakt het er niet makkelijker op... Ik zou , als ik jouw was, naar de huisarts gaan.... daar deze situatie voorleggen... voordat JIJ er onder door gaat meid! en daar heb jij niks aan , je man en zoontje hebben daar ook niks aan! Heel veel sterkte in deze moeilijke periode............!!
Ik zou ook eens met je huisarts praten hier over, omdat het jou nu ook opbreekt. Misschien heeft hij ook tips hoe je om moet gaan met je man nu hij tegen het overspannen zijn aan zit. Ik heb zelf in een soortgelijke situatie gezeten, mijn man zat tegen een burn-out aan, was eigenlijk alleen maar aan het werk en als hij thuis was hing er een sfeer waar je eng van werd. Ik heb toen mijn hart uitgestort bij de huisarts, omdat ik zelf zo op mijn tenen ging lopen om het mijn man maar naar de zin te maken. Dat gesprek heeft mij goed geholpen, en ook een beetje mn ogen geopend, dat het niet alleen maar om hem en zn burn-out draait, maar ook om mij en onze dochter. Toen ik weer meer mezelf werd ging het met de situatie thuis ook weer beter. Vel sterkte meid, nog niet opgeven, maar probeer hulp te zoeken. Opgeven kan altijd nog!
Heel herkenbaar meid! Hier precies hetzelfde, vent die al lange tijd thuis zit (met WAO-verleden) en nu dus al langdurig rugklachten icm herstel van een knie-operatie. Toevallig hadden we het er dit weekend over omdat hij op de hondenclub vreselijk uit zijn slof was geschoten, oa omdat hij dingen niet kan "loslaten". Hij snapte niet dat anderen dat wel konden (dat loslaten dan) Ik heb het zo verwoord en misschien heb jij er ook wat aan: wij als werkenden hebben ons werk waarop we ons moeten concentreren en zaken waaraan we ons privé ergeren verdwijnen dan naar de achtergrond ofwel we vergeten ze gewoon. Iemand die ziek thuis zit en ook nog eens met pijn (mijn vriend loopt in ieder geval met veel pijn) die heeft geen afleiding en die heeft niets om zijn zinnen te verzetten. Dus blijven dit soort dingen malen en worden ergernissen alleen maar groter. Probeer ook begrip te hebben voor zijn situatie. Hier ook best wel regelmatig strubbelingen hoor, mede omdat er buiten mijn 32-urige werkweek ook veel dingen nog op mijn bordje terechtkomen. Heel veel sterkte en zoek ajb hulp! Of een goede gesprekspartner. Porbeer te bedenken dat er licht gloort aan het einde van de tunnel!
kan me heel goed indenken dat het zwaar is. Omdat je zoveel op je neemt en het gevoel hebt dat je er erg weinig waardering voor krijgt (of zit ik er helemaal naast?) Je wil hem graag helpen maar dat kan je niet meer dan hem te steunen en dat kan ook heel frustrerend zijn. Zijn kant kan ik ook voorstellen. Hij is nog zo jong en opeens kan hij hel weinig omdat hij al zo lang met zijn rug zit en ik denk dat dat het ook is, omdat het ook al zo lang duurt. En er is ook nog niet echt zicht op snel herstel? Als ik jou was zou ik echt met hem gaan praten hierover of hij nou wil of niet anders maakt het nog jullie relatie stuk en ik ga ervanuit dat jullie dat beiden niet willen. Heel veel sterkte
Soms moet jeje eigen gevoel even opzij zetten voor een man om een situatie te veranderen. Een beetje extra liefde doet wonderen en negeer negatief geklets, probeer er niet op te reageren. Mannen zijn wat dat betreft vrij simpel.. Proffesionele hulp lijkt mij erg overdreven, probeer eerst zelf eens met hem te praten over hoe hij zich voelt en zet je eigen gevoelens even opzij, al is het nog zo oneerlijk. Ik heb ook een tijdje terug in dezelfde situatie gezeten. En het negeren deed wonderen, de extra liefde ook. Al gaat het nog zo tegen je gevoel in uiteindelijk heb je er wel baat bij, en een hele hoop waardering als het allemaal weer wat beter gaat. Sterkte met de situatie!
Daarom denk ik juist dat het heel belangrijk is dat je professionele hulp in gaat schakelen. Dan móet hij wel (leren) praten en het is toch echt voor zijn bestwil.. Ik heb deze verhalen in mijn omgeving heel vaak gehoord. Zodra de man ziek wordt (hier: overspannen, hartoperaties, rugklachten), kunnen ze weinig meer en zijn ze écht niet meer te genieten. Volgens mij vaak uit verveling (daar word je zelf ook niet vrolijker van!) en het feit dat ze zich nu minderwaardig voelen, omdat ze op eigen kracht het gezin niet meer kunnen onderhouden. Wat ik je dus mee wil geven: * Zoek hulp * Probeer zoveel mogelijk te blijven praten en vooral je eigen gevoel onder woorden te brengen (ik voel..., ik vind..., enz) * Probeer zo lief mogelijk voor hem te zijn en zo goed mogelijk voor hem te zorgen Heel veel sterkte meid!
@hopmarjanneke, ik lees precies hetzelfde in jouw verhaal als in mijn eigen. heb jij ook hulp ingeroepen of hoe probeer jij met de situatie om te gaan? @ allemaal, Heel erg bedankt voor jullie reacties!! ergens weet ik ook dat ik met iemand er over moet praten maar het is zo'n drempel voor me. Ik ga zowiezo as vrijdag even afwachten omdat hij dan te horen rkijgt wat er uit de MRI is gekomen en daarna zal ik voor mezelf beslissen moeten beslissen wanneer ik wat ga doen.
dat van chai klopt wel denk ik maar is vaak erg moeilijk want je zit er mee niet iedereen kan zomaar even het gevoel opzij zetten en liefde geven terwijl je man met zo'n humeur zit. Dan moet je echt heel sterk zijn denk ik. Ik zou het zeker niet kunnen in ieder geval. Maar wat er gezegt word klopt wel; opgeven kan altijd nog. Dus als jij het niet aankunt en het niet meer weet kun je altijd met een professioneel iemand praten, niet alleen omdat je hulp nodig hebt maar omdat die er meer ervaring mee heeft en het van een compleet ander perspectief bekijkt en je misschien een beter beeld kan geven of tips hoe je ermee om kunt gaan. Sterkte!
Hee meis, Wat een vervelende situatie zeg! Ik kan mezelf die van jou indenken en die van jouw vriend.. Maar het blijft voor beiden frustrerend en vervelend. Zoals al is gezegd, probeer hulp te zoeken. Ook omdat jouw vriend geen prater is. Mijn vriend &ik zijn dat ook niet, maar hoe meer je probeert te praten, des te soepeler zal het gaan. Probeer het eerst samen en daarna eventueel met een hulpverlener erbij? En probeer voor jezelf inderdaad misschien even naar de huisarts te gaan en daar de situatie voor te leggen en te vertellen hoe jij jezelf eronder voelt. Probeer tijdens het praten ook echt jouw gevoel inderdaad te verwoorden. Wat wij vaak hebben is, dan gaan we zeggen; jaa maar jij deed en dan doe ik ... En dan zo verder, dt is heel moeilijk, maar je schiet er geen klap mee op, want zo lopen de verwijten alleen maar hoger op en dan gaat het uiteindelijk niet eens meer over waar het begonnen was (althans zo ging het bij ons).. Ik wens je veel sterkte meid! En hoop dat jullie er samen toch uit kunnen komen!
Als je lief blijft doen dan krijgt een man op een gegeven moment een schuld gevoel en gaat hij nadenken over zijn rare gedrag. Als je boos word en geirriteerd en je gedult verliest dan denkt hij zie je wel het ligt aan haar, zo simpel zijn mannen nou eenmaal. Ik ging desnoods dan ff in de badkamer zachtjes lopen mopperen. Ook wil ik nog even toevoegen dat zodra je dat een keer lukt. En je dan een andere keer toch jezelf laat gaan er een heel duidelijk verschil is, waardoor je dan merkt dat het geen zin heefd om op een man zijn rare gedrag in te gaan want je krijgt er toch de schuld van dan. Maar zodra je lief blijft of gewoon niet reageerd of alleen zoiets zegt als nouzeg.... dan gaat een man nadenken.
@Chai, ik snap wat je bedoeld maar dat heb ik ook al geprobeerd. Hij heeft niet alleen dit half jaar rugproblemen gehad. Dit speelt al iets langer. Hij heeft een aantal jaren geleden ook al 2x een half jaar thuis gezeten maar het ging eigenlijk zo goed dat we die tijd ook weer "vergeten" zijn. Nu was hij dus gevallen met skieen en alle ellende begon opnieuw. Daarbij komt dat je geduld ECHT een keer op is, want ik probeer het hoor! maar ieder mens heeft op een gegeven moment een grens en die grens komt bij mij steeds sneller omdat ik zelf ook op ben. PLus dat we nu een klein ventje hebben rondlopen die ook aandacht nodig heeft en me splitsen in 2 mensen gaat vooralsnog nog steeds niet! En ik ben iemand die altijd wilt dat iedereen het naar zijn zin heeft, dus ook op mijn werk, en dat kost ook energie. Ik ben ook iemand die als ik thuis ruzie heeft, ik dat niet laat blijken als ik op mijn werk ben. Ik vind dat niemand dat aan gaat maar ook dat kost energie en wat hopmarjanneke zegt, omdat je aan het werk bent vergeet je de dingen die thuis spelen. Waar je vervolgens weer vollop in komt zodra je maar 1 stap over de drempel zet. en dat is zwaar. Soms krijg ik al de volle laag en dan heb ik alleen nog maar hoi gezegd! Gelukkig is hij nu wel halve dagen aan het werk maar ook daar komt hij niet altijd even vrolijk vandaan. Logisch natuurlijk als je pijn in je rug hebt. Maar soms ook wel, want dan is hij er even tussenuit geweest. Voor alle ellende was hij bezig met zijn motorrijbewijs en hij wilde alweer een lesje gaan nemen maar heeft het gewoon niet gedaan. ik heb dus net gebeld en een afspraak gemaakt. Heb hem gesmst dat ik geen tegenspreek duld en dat hij een les heeft zaterdag. Krijg ik terug: weet niet of ik dat vol houd en wil vrijdag afwachten. Dus terug gesmst: je houd het wel vol! het is ontspannend, en vrijdag heeft niks met zaterdag te maken! ik hoop dat hij snapt wat ik bedoel te zeggen, nl waarom laat je je leven afhangen van 1 afspraak, als je het niet probeerd weet je het ook niet. Veder hebben we niet meer gesproken want hij was druk. Met dit soort dingen probeer ik ook mijn steun en liefde te tonen. Ik weet niet of ik daar goed aan doe op deze manier maar ik hoop dat hij dat begrijpt...
Meid wat een moeilijke situatie! Gelukkig heb je al een heleboel goede tips en adviezen gehad hier, hoop dat je daar wat aan hebt. Zelf ben ik helemaal geen voorstander van blowen, zeker niet met een kleine in huis, naar mijn idee kan het wel helpen tegen de pijn (ietsjes) maar hoe afhankelijker je er van wordt hoe chaggerijniger je bent als het even niet kan, en zo kom je in mijn ogen weer dieper in een putje terecht. Ik vind het positief dat je gezegd hebt je gaat dat lesje volgen, hoe dan ook, misschien dat hij dan zelf ook in gaat zien dat dit situatie kut en pijnlijk is...maar dat hij niet alleen maar in zak en as hoeft te gaan zitten en dat zijn leven niet bij wijze van over is (kan me namelijk wel voorstellen dat hij dit enigzins zo ziet) Heel veel sterkte en succes!
Gelukkig is mijn vriend zich aardig bewust van zijn "probleem". In het begin van onze relatie heeft hij hulp gehad van maatschappelijk werk, maar dat was meer om zijn scheiding te verwerken. Ook dit kwam afgelopen weekend ter sprake. Blijkt dat er toen dus alleen maar aan het "korte termijn-probleem-de-scheiding" is gewerkt en niet verder aan bijvoorbeeld zaken vanuit zijn jeugd etc. Ik heb nu ook geopperd dat hij mogelijk toch weer eens met iemand moet gaan praten. Dit ligt nu "in de week". Mijn taktiek? Ik laat m nog wel eens "sudderen", dan laat ik een boodschap landen (beter gezegd: een bom ontploffen) en dan neem ik voor mezelf vijf a tien minuten pauze. Ik loop dan ook echt even weg! Op die manier kunnen we beide onze gedachten er even over laten gaan en dan kun je er vervolgens rustig over praten. Wat mij "vroeger" ook wel hielp was, rustig gaan zitten en een brief schrijven waarin je vertelt hoe je je voelt in deze situatie etc en dat je hoopt dat er veranderingen komen, evt geef je aan wat je graag veranderd zou zien (niet te veel in eens ) En vraag binnen een redelijke termijn een reactie van je partner.
Wat me opvalt, is dat als hij zegt dat je niet weet wat er allemaal in zijn hoofd omgaat, jij hem gaat vertellen hoe moeilijk jij het hebt. Ik zou dan vragen: maar wat gáát er dan in je hoofd om? Wat zit je zo dwars? Natuurlijk heb jij het ook zwaar, maar dit lijkt me een typisch geval van een man die echt wel wil praten of proberen te praten, maar die zich voelt afgekapt door zijn vrouw die de touwtjes in handen neemt (ofwel verbaal, ofwel met handelingen). Bij praten hoort ook luisteren en horen dat iemand iets te vertellen heeft of dat in ieder geval probeert. Jij hebt je zegje kunnen doen, nu hij. Er is een verschil in iemand helpen en begeleiden en alles voor iemand regelen en verzorgen, zo zal hij nooit meer op eigen benen komen te staan maar blijven de ergernissen wel.
Ling, op een gegeven moment heb ik gewoon zonder al in een ruzie te zitten gezegt als dit zo doorgaat dan weet ik niet of ik hier nog wel mee verder wil en dat ik al plannen had om te verhuizen. Toen heefd dat hem ook wel aan het denken gezet. Ik weet niet of je daar al overna hebt gedacht of misschien al met hem besproken, maar het kan voor hem een inzicht geven op hoe ernstig het is. Mijn vriend is ook geen prater, maar ze horen wel degelijk wat je te vertellen hebt. Zorg dat hij iets om te missen heefd en jaag hem vooral niet bij je vandaan door veel boos te worden terug naar hem. En knoop dan aan dat je niet weet of je er zo nog wel mee verder wil/kan gaan. Sterkte, ik vind het rot voor je.