hallo allemaal ik zit even met het volgende en hoop dat er mensen zijn die zich herkennen in mijn verhaal. komt ie ben zelf geadopteerd toen ik 6 maanden was.ben afgestaan omdat ik een "foutje was" heb er nooit zoveel problemen mee gehad en mijn adoptie ouders zijn er altijd erg open over geweest. toen ik 17 jar was,begon er iets te knagen,waar kom ik vandaan?op wie lijk ik? en ben gaan zoeken via de fiom. eerst bio moeder gezocht.wilde geen contact. dus later bio vader gezocht{ben nederlands adoptie kind dus vandaar ging het zo makkelijk} na een jaar contact te hebben gehad werd het verbroken omdat het niet ok voelde van mijn kant uit. met de gedachte aan kinderen beginnen,wilde ik dit hele hoofdstuk afsluiten voor mezelf. ben nog 1x opzoek gegaan naar bio ma en ze wilde me toen na veel moeite ontvangen bij de fiom. nou,,,wat viel dat tegen zeg! zo koud en kil,wist niet wat ik er mee moest. dus na 2x heb ik er een punt achter gezet. en ik HAD echt het idee dat ik er klaar mee was. tot ik moest bevallen van mijn oudste dochter 8 jaar geleden. potverdorie,,,wat had ik me vergist zeg het eerste jaar was echt vreselijk. want ik kon geen goeie moeder zijn voor me gevoel.ik voelde me zo ellendig en schuldig naar me dochter toe!na een jaar kreeg ik medicijnen{paroxetine}en het ging weer beter. tweede dochter werd geboren in 2003 en het viel erg mee.alleen werd zij erg ziek met 3 weken en begon het schuldgevoel weer opnieuw. want ik wist niet of er wat erfelijks achter zat en het zag er behoorlijk ernstig uit. heeft weer een tijd geduurd mar wel sneller er over heen dit x. in 2007 is dochter nummer 3 geboren en ik had een TOP kraamtijd! was er helemaal niet mee bezig. wat heb ik genoten van van de kraamtijd en van mijn dochters. en toen eind 2007 gebeurde er iets waar door alles weer boven kwam. ik liep stomtoevallig mijn bio}wil het geen vader noemen }tegen het lijf. en o wat dom van mij,,,,heb ik het weer geprobeerd om contact te behouden. hij had het vanaf dag 1 over zijn dochter{ik dus}en zZIJN 3 kleinkinderen} voelde niet ok voor mij. kwam er achter dat hij loog over vroeger en wel heel vaak alleen mij en me kinderen wilde zien maar niet mijn man of ouders. heb toen dat ik erachter kwam dat ik nog een halfzus had van 5 maanden jonger?die had ook al het contact met hem verbroken. ben via haar te weten gekomen,dat hij dus hele nare dingen over mij gezegt had. heb hem gebeld en gezegt dat ik heel erg boos was enniks meer met hem{en zijn toemalige vrouw en dochter}te maken wilde hebben. dit alles was in okt 2008. nu willen mijn man en ik heel graag nog een 4de kindje,,maar ben zo vreselijk bang dat ik genadeloos onderuit ga na de bevalling! en dat kan ik er niet bij hebben met al 3 kinderen. maar wil heel graag nog een kindje want heb zoveel liefde om te geven en kan het finacieel ook makkelijk bekostigen. ben alleen zo bang voor een terugslag,en dat wil ik kost wat kost voorkomen. moest het even kwijt,dus sorry voor mijn gezeur
De eerste gedachte die in mij opkomt is dat je het blijkbaar niet zo ok vindt als je beweerd dat je geadopteerd bent. Of in ieder geval, dat het je meer doet dat je verwacht had. Natuurlijk helemaal niet gek nu je een gezin van jezelf hebt. Het lijkt mij niet meer dan normaal dat er vragen komen. Waarom had jij het idee dat je geen goede moeder voor je eerste 2 dochters kon zijn? Welke gedachte zit daar écht achter? Als je dat weet, kun je daar mee aan de slag en dat stukje verwerken en/of afsluiten.
ik ben het met Minyaweth eens... ik heb zelf wel geen ervaring met adoptie maar misschien dat je dat eerst allemaal eens uit moet vogelen en voor jezelf op een rijtje moet zetten... Misschien komt er wel iets hel anders anders uit en "ligt" het helemaal niet aan je adoptie. Verder zou ik ook, zolang je steeds teleurgesteld en gekwetst wordt, zo min mogelijk contact met je biologische ouders zoeken...misschien dat je juist doorsteeds die confrontatie aan te gaan weer in een dip schiet!
Mijn vraag is de volgende, hoe is de relatie met je (adoptie) ouders? Hebben die je alle liefde gegeven die een (echte) ouder hoort te geven? Dan zijn zij toch jouw voorbeeld. Tuurlijk ben je een goede moeder anders had je niet al drie kinderen opgevoed. En ouder zijn is een oergevoel dat is, denk ik, niet iets wat je leert.
hay allemaal,,bedankt voor jullie snelle reactie. even over mijn adoptie ouders,,,dat zijn echt de llerliefste mensen die er op deze aarde rondlopen.ben ook echt niks tekort gekomen,heb tegen bio vader gezegt dat het beste wat me ooit is overkomen,is dat ik afgestaan ben 32 jaar geleden!dat vond ie niet zo leuk om te horen,maar het is voor ij de waarheid. even op sarah terug te komen,,ik heb al zoveel gesprekken met psyghologen gehad en weet inmiddels dat ik gewoon erg veel last heb gehad van verlatingsangst en heel erg onzeker ben. dan werkt zo'n verleden natuurlijk niet in je voordeel. en het geen goeie moeder kunnen zijn{is denk ik meer een gevoel van mijzelf omdat ik erg onzeker ben en heel vaak bevesteging nodig heb dat ik het goed doe] GELUKKIG hebben mijn ouders mij er bovenop geholpen. ik heb nu ook ECHT gekozen voor mijn gezin en wil ook absoluut geen contact meer hebben met bio ouders{als ze die titel al verdienen!} maar de pech wil dat we wel heel erg dicht bij elkaar wonen,en dat ik altijd bang ben om hem tegen te komen. ben ook een hele tijd lastig gevallen op mijn mob en vaste telefoonnummer. mijn man heeft van af dag 1 al een kijkje op hem,dus steunt me geweldig goed,dus eigenlijk heb ik geen reden tot klagen of angst nodig voor een terugval na een evt 4de. maar toch is er dat gevoel dat blijft sluimeren,,,,,,,,,,heb ik het nu ECHT afgesloten voor mezelf?
Lieve nummer 4, Zit te huilen bij je verhaal. Ook ik ben een nederlands geadopteerden. Het is bij mij nog allemaal heel vers. Vanaf juni vorig jaar de zoektocht gestart via het fiom. dit omdat ik na de geboorte van mijn dochter moeite kreeg. Helaas heb ik van de week te horen gekregen dat mijn bio moeder het toch neit aan kan. Het leek in eerste instantie tot een ontmoeting te komen. We wonen ook in dezelfde stad, ik heb een kaartje en foto van haar gekregen, en helaas heeft ze toch teruggekrabbeld. Helaas staat mijn hele leven nu op zijn kop. Zit ook midden in een depressie nu en krijg medicatie (die helaas nog niet aanslaan). Het is ZOOOOO zwaar. Dat snappen alleen "lotgenoten". Mijn hele leven lang ben ook ik onzeker geweest, en nu ik in therapie zit is het idd verlatingsangst. Ik voel me nu ook weer afgewezen/afgestaan. ook ik heb de liefste adoptie ouders die ik me kan wensen, maar het heeft er totaal niks mee te maken. Het staat los van hen. Gelukkig snappen ze dat, en kan ik er goed met hun over praten. Toch weet ik me nu geen raad.....je altijd afgewezen blijven voelen, teleurgesteld zijn, boosheid, geen antwoord op mijn vragen krijgen. ook jou verhaal vind ik triest en herkenbaar. We zullen het helaas ons hele leven bij ons dragen. dat is ons lot. Ik weet zeker dat je veel liefde hebt, genoeg voor een 4e kindje. W.s. zal het ook weer even boven komen, maar je zult er vast sterk genoeg voor zijn.... Mocht je nog vragen hebben ,of willen kletsen pb me dan maar. Ik vind het knap dat je je verhaal hebt gedaan. Ik vind het moeilijk. Maar heb van de week ook besloten er klaar mee te zijn. Iedereen mag het weten, dat ik geadopteerd ben, dan mijn bio moeder het niet aan kan, en hoe slecht ik me hier onder voel.... Hopelijk kom ik niet te negatief over, maar heb het nu gewoon heel moeilijk groetjes sandra
HAY LIEVE SANDRA,,jeetje wat vervelend dat jet er zo moeilijk mee hebt. kan ik heel goed begrijpen. en wat je zegt,,,alleen lotgenoten kunnen dit echt begrijpen. en zo herkenbaar wat jij schijft,,,,heeft niks te maken met niet genoeg liefde krijgen van je adoptie ouders,,dit gaat veel dieper,,tot in je wortels. knap van je dat je toch hebt gereageerd op mijn verhaal. ondanks dat je het moeilijk vindt,dan toch een reactie plaatsen,knap meis! ik zal je wel even een pbtje sturen. en ik ben blij om te horen dat je het goed met je ouders kan bespreken. dat is wat mij erover heen heeft geholpen.nouja mede dan! heel veel liefs van mij. ps je komt nooit negatief over als je met gevoel spreekt!