Hoi meiden, Lynn en Sem zijn zojuist opgehaald door oma om een middagje bij oma te zijn. Ik loop door het huis en ik voel me zo gelukkig dat de tranen over mijn wangen stromen. Ik raak de box aan, ik loop een keer door de babykamer en ik snuffel zelfs aan de fris gewassen kleertjes. 3,5 jaar lang srond alles in het teken van ziekenhuizen, onderzoeken, ellende, pijn, verdriet en 3 miskramen. Toen ineens een knalposi test. De eerste echo met 5w5d met daarop 2 vruchtzakjes. Met 10 weken ook daadwerkelijk 2 kindjes. Een zwangerschap die vooral niet over rozen ging met longrijpers en weeremmers. Daarna de helse bevallimg doormiddel van een spoedks met 33w3d. Veel te vroeg! 2 vechtertjes die alles op alles zetten om te groeien en bij papa en mama te kunnen zijn. Na 6 weken eindelijk naar huis. Ze lachen naar ons, brabbelen heel wat af. Ze zijn er altijd. En toch.......toch kan ik het soms nog nauwelijks geloven dat ze er toch echt zijn. En dat ze van ons zijn. Zoveel jaren gestreden en nu is het gewoon zover. Het voelt alsof ze er altijd al zijn geweest. Alle ellende dubbel en dwars waard! Lieve Lynn en Sem wat maken jullie papa en mama gelukkig!
Je verhaal is wat heftiger als het onze maar ik deel het gevoel! Het is alle ellende waard als je zo'n klein hummeltje ziet liggen en nu bezig ziet!
Prachtig... Ik herken 't een beetje.. niet 't medische aspect van je verhaal, maar het nauwelijks kunnen geloven... Ik ben inmiddels 40 en in januari met een geplande ks bevallen van Dennis. Ik had ook nooit durven dromen dat het nog mocht gebeuren voor ons. Soms kijk ik naar hem en dan lopen spontaan de tranen over m'n wangen. Zo'n mooi mannetje... zo gezond en zo vrolijk en tevreden altijd. En helemaal van ons! Onvoorstelbaar gewoon.... Geniet ervan meid, ieder moment met je kleintjes is kostbaar en om je leven lang te koesteren!
ik heb dat gevoel ook vaak. Ik geloof het soms zelf nog niet dat ik nu echt mama ben van zo'n prachtig kereltje! Als mijn zoontje slaapt, en ik zie zijn kleertjes liggen, ruik ik er vaak eens aan. En als hij slaapt verlang ik al tot hij wakker is zodat ik hem terug kan vast nemen, zelfs al is het midden in de nacht (ook al vloek ik dan wel eens omdat ik terug moet opstaan maar dan kijk ik in zijn lieve oogjes en maakt dat alles terug goed. )
Wat een heerlijke kindjes heb je. Bij mij ging het eigenlijk wel van een leien dakje, en toch herken ik het gevoel van ongeloof dat je zoveel geluk kunt hebben. Het komt je toe, je hebt er genoeg voor gedaan en geleden. Geniet van je kanjers (en van je middagje vrij, ga je wat leuks doen?)
hoi ik snap u helemaal in 2 jaar tijd: 2 miskramen : eentje op spoed gelegen en curretage gehad bloeden stopte niet vroeggeboorte zoontje overleden na 20 min in mijn armen 9 maand plat gelegen cerclage gehad elke weeke cho en veel onderzoeken eindelijk een levende dochter en 2 w geleden moest ik naar gyne control 6 w na de bevalling en wat heb ik er gewend. ik sloot twee jaar af. twee jaar met zoveel verlies verdriet angst blijheid geluk , ik denk dak daar bij de gyne nog nooit zo hard geweend heb en als ik er aan terug denk begin ik weer. dus ja ik snap je gevoel, ik kan uren naar mijn dochter kijken. ze slaapt sinds kort door dus weer angst wat als, bijgevolg ik per nacht heel vaak ga kijken. geniet van je kindjes we hebben het verdiend
Ik herken het gevoel ook. Ik heb een zware zwangerschap gehad en 1 miskraam, dus als het dan wel goed is blijf je je tot de laatste minuut zorgen maken. Nog heel vaak speelt het gevoel van ongeloof hier ook op. Ik kan uren naar hem staren omdat hij zoooo mooi is en ik het ongelooflijk vindt dat hij in mijn buik heeft gezeten. Mooi hoe je het beschrijft. Heftige periode heb je gehad. Gelukkig kun je nu dubbel en dwars van je wondertjes genieten!
Hier ging alles van een leien dakje (op de vroeggeboorte na dan) maar ik heb ook af en toe even een momentje dat ik denk 'goh we zijn nu gewoon een gezin!'
Dat is zeer herkenbaar, hoor! Vooral de eerste maanden had ik dat en ik word er nog wel eens door overvallen. Heerlijk, hè. Maar het blijft ongelooflijk!