Ik schaam me behoorlijk terwijl ik dit typ. Ik ben 25 weken zwanger van onze tweede. Onze oudste is altijd super makkelijk geweest. Lief en vooral heel vrolijk. De laatste weken is het drama. Wie weet dat het met sint te maken heeft, maar ik trek het echt niet. Nniet luisteren en vooral 's avonds is het gillen en krijsen. Ook s nachts is ze heel onrustig en huilt veel. Ik baal op dat soort momenten van haar, maar nog meer van mijn zwangerschap... Ik ben zooo bang dat ik het niet trek.. ik kan dan ook echt niet genieten van het (fijne) gerommel in mijn buik. Ik durf dit naar mijn man niet uit te spreken, maar wilde het wel van me afschrijven. Komt vast door de slechte nachten (al zo'n 20 weken meerdere keren per nacht plassen en de laatste weken dus een onrustige peuter...) en de hormonen.
Het is ook niet eenvoudig een tweede zwangerschap. Bij de eerste zwangerschap had je veel meer rustmomenten en nu moet je maar doorgaan. Dan nog slaaptekort= vreselijk. Ik denk ook wel eens: kan ik een 2e wel aan? Ik denk dan gelijk, als anderen het kunnen dan zullen wij het ook wel kunnen. Misschien af en toe een instortmoment. Maar ik denk dat dat de leuke momenten echt wel zullen overheersen. Dus schaam je niet, we denken allemaal precies hetzelfde. Komt goed!!!! Ik moet trouwens ook altijd aan hele grote gezinnen denken: hoe doen ze dat???? Respect!!
Heel begrijpelijk hoor.. zeker als je 1e een handenbindertje is. Misschien voelt ze jouw kortere lontje/hormonen wel aan, waardoor ze nu lastiger is. Daar reageer jij sneller of anders op en dat voed elkaar. Dit is ook mijn 2e zwangerschap en "geniet ervan" heeft een heel andere dimensie gekregen Peuter van 3, is ook lekker aan het uitproberen. Ik kan veel minder van hebben dan voor de zwangerschap. Voel me vaak schuldig to hem. Hij kan ook niks aan mn hormonen doen. Lichamelijk vind ik t ook veel zwaarder dan bij de 1e. En, ik heb met de kleine in mn buik veel minder een band dan de 1e keer. Voelt gek vind ik maar probeer me er maar niet al te druk om te maken. Als we ze vast hebben komt het vast goed! Zou het wel uitspreken naar anderen toe, dat voelt echt veel fijner dan het voor je zelf te houden. En misschien je dochter af en toe laten logeren? En bespreken met je vk. Zij zien het vaker en hebben misschien wel tips. Je maakt het alleen maar zwaarder voor jezelf, door het niet aan te geven bij anderen.
Hier 38.4 weken zwanger van de tweede, en heb hier een 9 jarige dame rond lopen en merk ook dat deze zwangerschap me zwaarder valt als bij onze dochter destijds... Als het nou komt omdat onze dochter al aardig aan het pré puberen is geen idee... Maar kan niet wachten om te bevallen van ons zoontje.. loop al vanaf 32 weken te rommelen en bij 34 weken al verweekte baarmoedermond en weeën die niet door zetten... Nu ook nog extreem verkouden en keelpijn.. op dagen zoals vandaag ben ik er ook helemaal klaar mee...
Hoi Jebb, ten eerste; respect voor jou hoor; je leest het al, veel vrouwen voelen hetzelfde en jij maakt het bespreekbaar; dat is toch super. En ja, deze tijd kan voor peuters en jonge kindjes leuk, maar ook mentaal slopend zijn haha... (alleen al de wetenschap dat er 's nachts iemand kan komen om iets in je schoen te doen ). Ik sluit me verder helemaal aan bij wat Suuzan zegt; plus; niets moet, dus genieten hoeft ook niet ieder moment Sterkte meid!
Schaam je niet. Kinderen zijn soms bloedirritanet en er is nick mis mee om dat als ouder toe te kunnen geven. Een stuk geloofwaardiger dan ouders die doen alsof hun kinderen engeltjes zijn. Gaat wel weer over.
Ik weet niet hoe oud j dochter is.. Maar hier had ik t met mijn zoontje.. Ik werd er echt radeloos van en toen sprak ik een patiënt op mijn werk die kinder coach is en zij herkende mijn verhaal en kon me het volgende uitleggen; Je kindje heeft de veranderingen door en beseft dat zijn/haar plek binnen het gezin veranderd. Laat weten dat je Hoe dan ook van hem/haar houd. Wat ik ben gaan doen is elke avond weer even wat uitgebreider te tijd nemen voor mijn zoontje.. Ik heb hem een middag thuis gehouden van school en we zijn naar de bioscoop gegaan.. Ik vertel hem dat ik trots op hem ben en super blij met hem. En dat hij zo lief is voor zijn zusje in mn buik. Sindsdien ging het steeds beter met hem. En nu is hij weer de oud
Wat een lieve reacties. Dat had ik wel nodig.. Voel me ook wel schuldig tegenover mijn dochter. Heb niet altijd de puf om de aandacht te geven waarvan ik vind dat ze het verdient. Mijn man zegt dat ze echt niks te kort komt en dat ik een super moeder ben, maar icm met mijn gevoel klopt dat niet altijd. Wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.. BEDANKT!!
Super herkenbaar! Vandaag ook weer zo'n dag dat ik denk waarom wilde ik een derde? Het was toch goed zo? Zelfs na alle mk's van dit jaar kan ik nog die belachelijke gedachten hebben terwijl ik weet dat ze niet reëel zijn. Ben ook enorm verdrietig vandaag, zie het even niet meer zitten. Zo maar lekker slapen en dan morgen hopen op weer een dag dat ik wel weer gelukkig ben. Dus meis, super herkenbaar! Maak je geen zorgen, het komt echt goed! Die hormonsters nemen ons even tijdelijk over....
Herkenbaar hoor. Mijn dochter word in januari 2 en kan elk moment mijn zoon verwachten. Deze zwangerschap is enorm zwaar. Niet door klachten of dergelijke. Maar de zwaarte om ook nog te zorgen voor een kindje. Door de hormonen ben ik sneller geïrriteerd en kan ik minder hebben van haar. Er zitten fases tussen dat ze druk is maar ook hele lieve en fijne dagen. Dat is normaal ook zo alleen kan je het wat beter hebben.
Jemig, wat herkenbaar, ook die reacties van anderen mama's! Hier ook een puberende peuter van 3 rondlopen. Jeetje mina, sommige dagen kan ik haar wel op marktplaats zetten(bij wijze van, haha). Ik heb lichamelijk eigenlijk niet veel klachten, ben in week 16. Misselijke en beroerde gevoel is over, ik heb wat meer energie, maar merk wel dat die batterij snel leeg is als er een rot dag tussen zit. rusten op elk moment zit er ook niet in. Ik ga wel elke middag even op de bank liggen, gelukkig wil dochter dan wel zelfstandig spelen. Ik probeer nu ik me beter voel weer wat meer leuke dingen te doen met haar, maar dat moet ik dan echt plannen. helaas is mijn grootste probleem nu dat ik enorm ontplofbaar ben. ik ben van nature al snel ongeduldig en geirriteerd, maar nu is het echt vreselijk. Tja, en dat vind dochter natuurlijk ook niet leuk, die word alleen maar dwarser of ook kwaad. Dit is onze 2e en de laatste, mede omdat ik me gewoon geen raad weet met die hormonsters die door je lijf gieren tijdens je zwangerschap.
Moederschap is niet alles rozengeur en manenschijn... En de leeftijd van 2 jaar is vreselijk vermoeiend, zelfs als je niet zwanger bent. Iets met bloed en je nagels of rol behang en plakken ... (ik vind peuterpubertijd met stip de meest moeilijke fase tot nu toe, bij al mijn kinderen, ik ben erg blij dat de jongste er nu bijna uit is en ik niet nog een keer hoef!) En tuurlijk kan je minder hebben omdat je weinig energie hebt, ook dat is gewoon menselijk. Ik voelde me in mijn 2e zwangerschap vreselijk rot (heel veel kwaaltjes, kon nauwelijks voor mijn kind zorgen) en bij mijn zoon begonnen juist een boel gedragsproblemen zich te openbaren. Ik kan je verklappen dat ik echt niet genoot en me met hangen en wurgen door iedere dag sleepte. Dat werd beter toen baby geboren werd (en ik me weer beter ging voelen) en weet je? Mijn zoon heeft er echt niets aan over gehouden. Dat schuldgevoel was eigenlijk niet nodig. Juist omdat je er druk om maakt, betekent dat je liefdevolle ouder bent. Wees niet te streng voor jezelf.
Herkenbaar! Het is gewoon pittig om de aandacht te verdelen tussen je oudste, jezelf en de baby in je buik. Het is een leerproces en dat heeft tijd nodig, alle kanten op! Je mag instorten, je mag moe zijn, je mag je partner vragen of hij een middag met de oudste op pad gaat zodat jij kunt slapen oid! En geloof me, dat kan zo heerlijk ontspannend werken! Hier is het standaard dat ik de zaterdagochtend voor mij alleen heb. Maar vergeet niet om af en toe ook bij je oudste stil te staan. Kinderen hebben zo goed door dat er veranderingen komen en kunnen zich soms minder voelen. Probeer knuffelmomenten, of ontspannen knutselmomenten in te lassen. De knuffelhormonen werken beide kanten op!
Ook hier wel herkenbaar hoor. Zwangerschap valt een stuk zwaarder dan de eerste keer en ben er (ondanks dat ze echt wel laat weten dat ze er is) voor mijn gevoel heel weinig mee bezig. Ook als ik alleen met onze dochter ben voel ik me zo lusteloos en ben ik niet de leuke actieve mama van anders. Maar, enkele weken geleden voelde ik onze uk een weekend nauwelijks terwijl ik haar al zo duidelijk en veel voelde. Toen was ik echt even in paniek en merkte ik toch dat ik ontzettend veel van dat kleine meisje in mijn buik hou. Ik heb me er nu maar bij neergelegd dat het deze keer gewoon anders is. Dat de aandacht meer naar de oudste gaat en niet naar de baby en dat het vast allemaal goed gaat komen. Overigens deze week zelf ziek geweest en dl ook en toen dacht ik echt, pff hoe ga ik dit doen met 2 kindjes maar tja, dat overleven we vast allemaal en ik ben niet de enige