Voor een cursus kinderboeken schrijven moet ik een verhaaltje schrijven met een absurde gedachtengang als thema. Ik heb als absurde gedachtengang: een man die alsmaar praat en een vrouw die alleen maar wil slapen... Maar... ik weet niet hoe het moet aflopen. Wil iemand helpen?? 'Halloooo? Halloooo?? Kunt u mij helpen??' hoort Alice opeens roepen. Ze kijkt om zich heen. Het geluid lijkt van beneden te komen... 'Hier ben ik! Joehoe!' Opeens ziet Alice een klein mannetje met een kroon op staan. 'Zo! Dat duurde lang!' roept het mannetje. 'Kun je mij helpen? Je ziet eruit als een wijs meisje, en wij zitten met een groot probleem in ons koninkrijk!' Alice zou Alice niet zijn, als ze geen ja zou zeggen tegen dit verzoek... Dat deed ze dus ook. 'Mooi!' zei het mannetje. 'Dan haal ik mijn vrouw er even bij!' Hij blies op een klein trompetje, en opeens kwamen er 4 mannetjes met een bed aansjouwen. Op het bed lag een klein vrouwtje, ook met een kroontje. 'He! Wakker worden!!' schreeuwde het mannetje. Het vrouwtje schrok wakker, geeuwde... ' Wat nu weer?! Leg jij het maar uit, Koning Praatgraag!' ze draaide zich om en ging weer verder met slapen. 'Ehm... Ok.' zei het mannetje. 'Dan leg ik het wel alleen uit. Dit is dus mijn vrouw: Koningin Slaapgraag, van het Slaaprijk. En ik ben Koning Praatgraag, van het Praatrijk. Wij zijn vorig jaar met elkaar getrouwd, zodat ons koninkrijk twee keer zo groot zou worden. Maar het enige dat ZIJ wil, is slapen!' 'Ja, en het enige dat JIJ wilt, is de hele dag door maar praten!' hoorde Alice zachtjes van onder de dekens komen. 'En daar word ik nog eens extra moe van!' 'En zo gaat het nou altijd.' verzuchtte Koning Praatgraag. 'Ik mag niet tegen haar praten, want dan wordt ze moe... Maar als ik stil ben, dan merk ik dat er steeds meer woordjes in mij komen opborrelen... En dan ontplof ik straks, omdat ik mijn hoofd niet kon leegmaken van al die woordjes!' Alice kijkt zorgelijk. Dit echtpaar zit inderdaad met een groot probleem!! 'Laat me even nadenken...' zegt Alice. En ze begint te peinzen. Ze peinst en peinst, terwijl Koning Praatgraag staat te praten met een lakei en Koningin Slaapgraag heerlijk ligt te soezen in haar bed. Maar met al dat lawaai kan Alice haar eigen gedachten niet eens horen! 'Zeg, mag het wat stiller?!' roept ze. 'Zó kan ik natuurlijk niet nadenken!' Koning Praatgraag kijkt schuldbewust en houdt direct zijn mond dicht. 'Sorry' klinkt van onder de dekens. 'Ik zal proberen om niet meer te snurken!' Alice begint weer te peinzen. Maar dan, net als ze bijna een oplossing heeft, begint Koning Praatgraag opeens te jammeren. 'Ai ai, goemba boemba ai!' 'Wat betekent dat nu weer?!' roept Alice uit. 'Ja, dat gebeurt dus altijd...' moppert de Koningin. 'Als ik hem vraag om zijn mond te houden, dan komt er allemaal onzin uit, omdat hij bang is dat zijn hoofd anders ontploft!'
Als ik het goed begrijp moet Alice met een oplossing komen of is het uiteindelijk niet de bedoeling dat de situatie opgelost moet worden, maar absurd blijft? In het eerste geval zou ik Alice voor laten stellen om Koning Praatgraag slaapversjes te laten vertellen. Hij kan lekker de hele dag praten tegen zijn vrouw en zij kan heerlijk slapen dankzij de slaapversjes/ verhalen.
leuk verhaaltje. Het einde zou inderdaad iets in de trant van slaapliedjes kunnen zijn. Het verhaal komt wel wat schreeuwerig om mij over. Voorlezen is hier vooral een rustpuntje en in dat opzicht zou ik dat aanpassen. Het mannetje staat nu gewoon op de grond. dit kan wel wat spannender. In welke omgeving speelt het verhaal zich af? Waar staat Alice? Succes met je verhaal.
Om in het absurde te blijven zou je de hofarts kunnen laten komen voor een andersomdrankje. Daarvan gaat de koning minder praten en de koningin minder slapen. Daar heeft het paar wel oren naar. Natuurlijk luisteren ze niet naar de instructies (praten/slapen erdoorheen) en drinken het hele flesje leeg i.p.v. een eetlepel te nemen. Nu slaapt de koning het liefst de hele dag en praat de koningin aan een stuk door.
Ik heb nog wat kleine aanpassinkjes gedaan en een einde geschreven: 'Halloooo? Halloooo?? Kunt u mij helpen??' hoort Alice opeens roepen. Ze kijkt om zich heen. Het geluid lijkt van beneden te komen... 'Hier ben ik! Joehoe!' Opeens ziet Alice een klein mannetje met een kroon op. Hij staat ongeduldig heen en weer te wippen, van de ene voet op de andere. 'Zo! Dat duurde lang!' roept hij. 'Kun je mij helpen? Je ziet eruit als een wijs meisje, en wij zitten met een groot probleem in ons koninkrijk!' Alice zou Alice niet zijn, als ze geen ja zou zeggen tegen dit verzoek... Dat deed ze dus ook. 'Mooi!' zei het mannetje. 'Dan haal ik mijn vrouw er even bij!' Hij blies op een klein trompetje, en opeens kwamen er 4 mannetjes met een bed aansjouwen. Op het bed lag een klein vrouwtje, ook met een kroontje op. 'He! Wakker worden!!' schreeuwde het mannetje. Het vrouwtje schrok wakker, geeuwde... ' Wat nu weer?! Leg jij het maar uit, Koning Praatgraag!' ze draaide zich om en ging weer verder met slapen. 'Ehm... Ok.' zei het mannetje. 'Dan leg ik het wel alleen uit. Dit is dus mijn vrouw: Koningin Slaapgraag, van het Slaaprijk. En ik ben Koning Praatgraag, van het Praatrijk. Wij zijn vorig jaar met elkaar getrouwd, zodat ons koninkrijk twee keer zo groot zou worden. Maar het enige dat ZIJ wil, is slapen!' 'Ja, en het enige dat JIJ wilt, is de hele dag door maar praten!' hoorde Alice zachtjes van onder de dekens komen. 'En daar word ik nog eens extra moe van!' 'En zo gaat het nou altijd.' verzuchtte Koning Praatgraag. 'Ik mag niet tegen haar praten, want dan wordt ze moe... Maar als ik stil ben, dan merk ik dat er steeds meer woordjes in mij komen opborrelen... En dan ontplof ik straks, omdat ik mijn hoofd niet kon leegmaken van al die woordjes!' Alice kijkt zorgelijk. Dit echtpaar zit inderdaad met een groot probleem!! 'Laat me even nadenken...' zegt Alice. En ze begint te peinzen. Ze peinst en peinst, terwijl Koning Praatgraag staat te praten met een lakei en Koningin Slaapgraag heerlijk ligt te soezen in haar bed. Maar met al dat lawaai kan Alice haar eigen gedachten niet eens horen! 'Zeg, mag het wat stiller?!' roept ze. 'Zó kan ik natuurlijk niet nadenken!' Koning Praatgraag kijkt schuldbewust en houdt direct zijn mond dicht. 'Sorry' klinkt van onder de dekens. 'Ik zal proberen om niet meer te snurken!' Alice begint weer te peinzen. Maar dan, net als ze bijna een oplossing heeft, begint Koning Praatgraag opeens te jammeren. 'Ai ai, goemba boemba ai!' 'Wat betekent dat nu weer?!' roept Alice uit. 'Ja, dat gebeurt dus altijd...' moppert de Koningin. 'Als ik hem vraag om zijn mond te houden, dan komt er allemaal onzin uit, omdat hij bang is dat zijn hoofd anders ontploft!' 'Het klinkt haast als een fantasieverhaal, zoals mijn vader altijd voor het slapen gaan vertelde...' meimert Alice. 'Maar wacht eens even! Als Koning Praatgraag nou voortaan eens een heel lang slaapverhaaltje vertelt voor het slapen gaan?' Zou dat niet fijn zijn?' Koning Praatgraag keek Alice met een vragende blik aan. 'Wat is dat, een slaapverhaaltje?' Alice legde hem uit dat dit een lang, spannend fantasie-verhaal is dat je vertelt voor het slapen gaan, zodat je daarna makkelijk naar Dromeland kunt vertrekken. De Koning lijkt het nog steeds niet te begrijpen en dus besluit Alice om zélf een keer een voorbeeldverhaal te vertellen. Ze vertelt een lang verhaal over een ridder die een draak moet verslaan om een prinses te redden.... Het is zó spannend, dat zelfs Koning Praatgraag zijn angsten vergeet en zijn mond houdt! Als Alice bij 'ze leefden nog lang en gelukkig' is, ziet ze dat zowel Koning Praatgraag als Koningin Slaapgraag heerlijk liggen te slapen. 'Welterusten' fluistert ze...