Echt.. Hoe lang gaat dit nog door.. Laatst nog een topic gestart over de ellende van mijn moeder's baarmoeder verwijderings operatie waarbij de ene complicatie na de andere kwam (ze heeft nu een katheter ze heeft totaal geen gevoelens meer van haar blaas, kan zelfstandig niet meer plassen) Gaat net om een uur de telefoon.. Mijn ouders, mijn hart zat in mijn strot.. Wat blijkt, mijn vader heeft prostaatkanker en is daaraan geopereerd. Nu hebben ze drie weken terug zijn urineleider weer open gemaakt omdat die dicht zat door littekenweefsel. Helaas kon hij na deze ingreep ook niet meer plassen en moest hij zichzelf katheriseren. Nu heeft ie vandaag bijna de hele dag nog niet geplast, er komt niets, vanmorgen kwam er een beetje met bloed en daarna niets meer. Nu zijn ze dus net naar het ziekenhuis gereden omdat hij buikpijn heeft en mocht ie daar moeten blijven vroeg mijn moeder of ik haar kan ophalen.. Is ruim een half uur rijden, maar ik doe het met alle liefde. Mijn man heeft storingsdienst en zit op zijn werk, maar die probeerde zo naar huis te komen. Mijn moeder hoopte nog dat ze hem gewoon met een katheter naar huis weer sturen.. Ik vraag het me af. Ik zit hier met twee kleintjes, Fiene wil over een paar uur eten, ben al bekaf... Mijn zus is op vakantie, mijn broer woont een uur hier vandaan.. Het dringt gewoon nu weer keihard door dat hij ziek is, hij heeft gewoon kanker, hoe langzaam het ook groeit, het groeit. Al ruim vier jaar leef ik met die kutziekte, mijn moeder is op dit moment schoon, maar krijgt om het halfjaar een mammografie.. Bij mijn vader wachten ze tot de tumor heel snel gaat groeien en dan starten ze met hormonen.. Wat nou als het toch al ergens anders zit? Echt.. Gewoon klaar hier..
veel sterkte! snap dat je er ff helemaal doorheen zit... maar vind het knap dat als ze je nodig hebben dat ze toch maar mooi op je kunnen rekenen! hoop voor je dat je vader weer naar huis mag.. en dat het allemaal mee mag vallen met de tumor.. het is idd een rotziekte!
Ah jeetje meis!!!ik snap dat je het helemaal zat bent wat erg dat het gewoon slecht blijft gaan! Is er inmiddels een oplossing gevonden?
Wat verschrikkelijk. Het zal inderdaad ontzettend zwaar zijn, maar het is ook fijn dat je er voor ze kan zijn. Veel sterkte.
Het is en blijkt een ongelooflijke rotziekte, hier al meerdere familieleden aan verloren helaas. Heel erg veel sterkte en een hele dikke knuffel
Life's unfair, that's what it is.... Heel veel sterkte meis, ik weet er alles van. Mijn eigen vader 3 jaar geleden verloren op 52-jarige leeftijd en nu heeft mijn schoonvader uitgezaaide slokdarmkanker.
Snap dat je er helemaal doorheen zit. Het is verdorie tijd om van je kleintjes te genieten. Voor je ouders vind ik het ook heel erg, bah wat een rotziekte!!! Sterkte voor iedereen!!! Dikke knuf!
ppffff wat klote allemaal zeg , hier helaas ook bekend met die stmme k-ziekte..Mijn moeder is overleden toen ik 9 was aan borstkanker ... heel veel sterkte en een dikke knufffffff...
Ik ken het gevoel maar al tegoed helaas meis. Hier zitten we al vanaf 2005 nonstop met kanker, al 7 jaar dus en de tussenstand: allebei mijn ouders overleden aan kanker en m'n schoonvader die gaat het ook niet overleven. Je word zo hard van en ik ben er echt een heel ander mens van geworden. Minder leuk mens.
om kwart over vier belde mijn moeder.. ze waren weer naar huis gestuurd. blijkbaar heeft hij met katheriseren iets geraakt.. ze hebben hem nu een dunner buisje gegeven en hij moet maandagochtend meteen de uroloog bellen. mijn ouders hebben ook zo veel voor mij gedaan toen ik ziek werd, is voor mij niet meer dan normaal om dit terug te doen, hoe zwaar het ook is, houdt ook gewoon zielsveel van hun. het is gewoon zo rot om je ouders te zien aftakelen, mijn vader was altijd zo jeugdig en nu is hij vooral angstig dat het terugkomt. Ik mis mijn oude vader ontzettend. Mijn moeder praat alleen over haar en papa's ziekte. Soms wordt ik er zo pissig van dan denk ik kom op ma, je hebt het overleefd, geniet! ik baal nu ook van mijn zus, ze heeft er voor gekozen wat meer afstand te nemen van mijn ouders, ze kan het niet meer aan zegt ze... dat is heel leuk, maar mijn ouders passen al jaren op mijn nichtje. soms komt mijn zus er een paar dagen van tevoren mee aan dat ze samen naar de sauna willen of zo en dan zit mijn nichtje het hele weekend daar. twee dagen nadat mijn moeder thuis kwam uit het ziekenhuis vroeg ze of ik mijn nichtje om kwart voor twaalf van school af wilde halen. ze kon het net niet redden. ze zou om twaalf uur bij mijn ouders komen en eef en mijn nichtje ophalen zodat ze daar konden spelen. komt ze om kwart over drie aandrieten.. ze had even rustig gegeten thuis en even op de bank gelegen.. zat ik bij mijn ouders met drie kinderen. Ik was zo pissig. wel de lusten, maar niet de lasten. als mijn nichtje vakantie heeft horen of zien mijn ouders haar de hele week niet terwijl ze normaal twee of drie keer in de week oppassen. hebben zat geld voor leuke dingen omdat ze nooit opvang hebben hoeven te betalen.. en nu dat mijn ouders haar nodig hebben wordt het t zwaar.. lekker makkelijk. anyway.. om kwart over vier belde mijn ouders.. om 5 uur kwam fiene en die sliep pas weer om half zeven en om half 8 kwam eefje... heb dus niets geslapen... ben doodop, ga mijn man uit bed trekken, hij was om twee uur thuis, heeft er 7 uur slaap opzitten, moet maar genoeg zijn!
Ow meis, wat rot allemaal! Het is ook zo'n vervelende klote ziekte! Ik wil je heel veel sterkte wensen en kop op, je kunt het! Je bent sterk en jullie kunnen dit overwinnen! Zet em op!
Kan me voorstellen dat het onwijs zwaar is om je ouders zo te zien af te takelen , en logisch dat hun onwijs bang zijn en eigenlijk leven met de kanker, terwijl ze eigenlijk zouden moeten genieten van de dingen die ze nu nog kunnen en hebben , maar goed das zo makkelijk gezegd ....... En je zus , pffff , wat kiest zij een makkelijke weg , ze kan daar eigenlijk niet voor weg lopen , je ouders zijn er voor je geweest , en nu er voor hun zijn is het minste wat je kan doen ....... knfff
Eef, Wat zit jij midden in een rot tijd meid maar wat ben je sterk! Wil je een knuffel geven en heel veel sterkte!
Ze genieten ook niet echt meer van het leven.. Ze zijn echt dol op de kleinkinderen, maar het vuur in papa's ogen in weg.. Dat vind ik nog het ergste.. Zijn passie was motorrijden, hij heeft het er nu over om ze allemaal te verkopen. Mijn man probeert hem dat uit zijn hoofd te praten. Ik zei net al tegen mijn man, vannacht kwam het besef door dat het echt nooit meer zoals vroeger wordt en het wordt tijd om dat een plekje te geven en te accepteren. Dat heeft die rotziekte van ons afgepakt. En mijn zus.. Ik hou echt zielsveel van haar, we zijn beste vriendinnen, maar ze is op dit moment zo egoïstisch bezig alles draait om haar. Ik denk ook echt wel dat het haar ( net zoals mij) teveel is geworden, maar ik laat mijn ouders nooit vallen, komt me niet in mijn hoofd op.