Hoi allemaal, Nou het voelt een beetje als terug van weggeweest. In de periode dat ik zwanger probeerde te worden en uiteindelijk ook mocht worden, heb ik veel plezier beleefd aan dit forum. De periode na de bevalling is ons leven zo enorm hectisch geworden dat ik hier niet meer ben geweest. Terwijl ik nog in mn verlof zat, begon ik al met mijn volgende opleiding. Ons appartement stond in de verkoop waar we hoog nodig uit moesten maar wat (toen) maar niet wilde lukken. Ik deed lichamelijk en geestelijk zwaar werk en draaide onregelmatigheidsdiensten. Midden in mijn examenperiode werd ons appartement na 6 jaar eindelijk verkocht maar dit betekende ook hals over kop verhuizen! Er stonden op dat moment geen woningen te koop die aan onze wensen voldeden dus ik spendeerde zo’n 6 uur per dag met internet af speuren, makelaars en verhuurders te bellen. Dit in combinatie met een meisje dat in de nacht niet sliep, examens, het werk, moeten verhuizen.. Het werd een beetje teveel. Nu 2 jaar later staan we er heel anders voor. Over een aantal weken krijgen we eindelijk de sleutel van ons droomhuis, in een droomwijk en ook nog eens naast hele lieve vrienden van ons. Ik ben aangenomen op een andere werkplek waarbij ik vaste dagen overdag ga werken en wat een stuk minder belastend zal zijn! De toekomst lacht ons ineens weer toe en wij lachen straal verliefd terug. En toen was ineens dat gesprek daar, gaan we straks voor een broertje of een zusje? Onze dochter is nu 3,5, we hebben straks zeeën van ruimte en financieel zijn we gezond... Maar we hebben ooit allebei gezegd, als we gezegend zijn met 1 kindje dan zijn we gelukkig. Ik zal door mijn nieuwe baan eerst moeten wachten op een vast contract (vanaf Juli nog een half jaar). Onze dochter is dan 4 jaar oud en dan hebben we het over proberen. Gaat het lukken? Mag het meteen goed gaan als het lukt? Wordt het leeftijdsverschil niet te groot? Daarbij speelt de angst dat het kindje misschien niet gezond zal zijn. Deze angst is niet gebaseerd op erfelijke ziektes in de familie maar meer dat we dit nu helaas al een aantal keren bij anderen hebben moeten mee maken. Wil je dit voor je gezin na zulke hectische jaren? Straks kunnen we eindelijk gaan genieten van alles waar we zo ontzettend hard voor hebben gewerkt. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik wil met mijn verhaal. Misschien fijn om even alles in anonimiteit te kunnen delen zonder belast te worden met gevoelens en meningen van vrienden of familie? Misschien eens horen van vrouwen waarbij de keuze voor een 2de kindje ook niet meteen vanzelf sprekend was maar de wens er op zich wel is? Ik vind het in ieder geval verdomd moeilijk en kijk er tegelijkertijd ook zo ontzettend naar uit maar dan slaan die angsten weer om de hoek...
Hoi hoi, Wat een verhaal idd.. tja ik denk als je hier komt je toch al een beetje met de wens zit. Aan de ene kant is 4jaar niet heel groot toevallig ken ik veel mensen waarbij dit t geval is die vinden t allemaal heerlijk omdat hun oudste dus zelfstandig is in verglijking met een kind van 2.5. Mijn broer heeft 2 kids die waren bij de jongste 9 en 6 dus zit ook best leeftijd tussen maar dat gaat juist goed. Maar ook lees ik dat je nu alles op de rit hebt kwa werk en studie dus super fijn toch. Waarin ik je goed snap is dat je zegt we hebben een gezond kindje, dat is zeker wat waard! In hoe verre is het gesteld met erfelijke aandoeningen en zou je daar misschien wat mee kunnen embryo selectie o.i.d? En je zegt leeftijd weet niet hoe oud jullie zijn? Bij ieder mens weet je niet hoe of wat he.. een 25jarige kan ook een kindje krijgen met beperkingen ofzo en iemand van 32 een gezond kind krijgt die kan ook ziek worden als t 9 is.. tja je weet t nooit zeker.. Lastig he..
Dank voor je reactie! Had gisteren zo de behoefte om alles eens op te schrijven en het even op een rijtje te krijgen. Denk dat het gesprek over een 2e me nogal overviel omdat ik hier totaal niet mee bezig ben geweest de afgelopen tijd. Ik ben nogal een control freak en als je ergens geen controle over hebt is het toch wel het krijgen van een kindje wellicht dat daar die angsten vandaan komen. Wat als? Ik krijg alleen zo de indruk dat de vrouwen om mij heen een tweede kindje als iets vanzelfsprekends lijken te vinden, iets wat er gewoon bij hoort en dat juist de vraag bij een derde kindje iets is waar dan wel eerst bij stil wordt gestaan. Ik vraag me dan af of er meer vrouwen zijn die de keuze voor een tweede kindje ook zo moeilijk vinden/vonden. Ik denk inderdaad dat de wens er wel is gezien ik weer hier ben beland en ik merk dat het me vandaag toch ook wel bezig heeft gehouden. Zal rekening moeten gaan houden met een leeftijdsverschil van 5 jaar maar de zelfstandigheid van onze dochter heeft dan idd ook zijn voordelen!
Hoi! Wat een hectische tijd hebben jullie gehad! Wat je omschrijft is het nu een stuk stabieler, en rustiger. gelukkig. Mij hielp het om vooruit te kijken. Hoe zou je jullie gezin over .. jaar zien? Heb je dan nog steeds 1kind, of zie je de tafel graag wat gevulder? Ik heb ook heel wat leeuwen en beren op de weg gezien, veel angst gehad om weer een pittige zwangerschap, start v baby etc te hebben. Toch hebben we uiteindelijk wel de stap genomen. Ik denk altijd: als je het niet wilt, dan is het een duidelijke nee en ben je er echt niet aan toe. Je denkt er zelfs niet eens aan zoals je omschrijft. Bij twijfel is er ruimte voor een ja. Ik ben net zwanger, maar zelfs nu nog wel twijfel momentjes. Bijv de gedachte: je weet nu wat je hebt, en het loopt goed. 'stel dat je geen gezond kindje krijgt' etc. Maar wat zou het mooi zijn om het nog een keer te beleven, en ervan te kunnen genieten ipv vooral te moeten overleven!