Ik heb een zoontje van bijna 3 en een dochter van bijna 1. De hele dag loop ik de oudste te corrigeren, word er echt gestoord van. Hij weet precies wat wel en niet mag hoor, maar toch doen, en dan word ik helemaal boos! Zijn zusje is een echte dramaqueen, zodra ik de kamer uit wil lopen begint ze te huilen. Wanneer ik geen aandacht aan haar geef, gaat ze huilen. Zit ze bij me op schoot en wil ik haar na een tijdje weer op de grond zetten, gaat ze huilen. WHAAAAA Ik ben aan het eind van mijn latijn, wie weet raad?
Zeker lastig, kan me voorstellen dat je het even niet meer weet. Heb je een partner? En al eens samen besproken hoe hiermee om te gaan? Misschien kun je met je zoontje eens proberen niet boos te worden maar steeds op rustige toon te zeggen dat het niet mag, elke keer weer. Je stelt zelf vast bijvoorbeeld dat hij na 3x waarschuwen even in de hoek of op de gang moet, niet heel lang natuurlijk maar gewoon eventjes. Hem rustig daar neerzetten. Ik snap dat hiervoor veel geduld is vereist, helemaal als er ook nog een klein meisje is die het niet trekt als je uit zicht bent. Maar goed, dat zou je eens kunnen proberen, als je dat tenminste niet al gedaan hebt. Wat betreft je kleine meid, kan ze zichzelf niet vermaken met een leuk stuk speelgoed? Misschien met haar oefenen dat je steeds wat langer uit zicht bent. Haar dan gewoon laten huilen. Ik snap dat dat ook niet makkelijk is hoor. Als laatste kan ik je aanraden om het er bijvoorbeeld eens met het consultatiebureau over te hebben. Succes!
Allebei apert zetten? De een beneden en ander boven laten spelen? Samen zullen ze niet spelen zo te lezen. Of de oudste in de tuin/balkon laten spelen onder het mom van het is lekker weer
Beetje een open deur, maar misschien wat minder regels voor de oudste? Ik merk hier dat mijn man bijvoorbeeld onze oudste dochter de HELE tijd aan het corrigeren is en dat ze daar ont-zet-tend vervelend van wordt. Ik ben wat makkelijker en punt 1 zeurt ze een heel stuk minder bij mij maar punt 2 doet ze ook eigenlijk niks wat niet mag juist omdat ik haar de vriheid geef om zelf te beslissen (natuurlijk gaat het hier dan niet over met messen spelen ofzo, maar bijvoorbeeld springen op onze ouwe verrotte bank of boeken uit de boekenkast halen, enz.)
Bij een driejarige is er nogal een verschil tussen weten en doen weet ik uit ervaring Het volgen van de regels werkt ook nog niet helemaal zo als bij volwassenen. Ze moeten gewoon nog veel leren! Ik denk dat je een aantal dingen kunt proberen. Ten eerste choose your battles... wat is voor jou superbelangrijk en wat is wel fijn als ie zich daar aan houdt maar zo erg is het nou ook niet. Ik zou me de komende tijd dan concentreren op de dingen die superbelangrijk voor je zijn en daar ook superconsequent in zijn. Je kunt bijvoorbeeld kiezen om 1 keer te waarschuwen en als ie dan doorgaat meteen een straf laten volgen. Hoeft niet dat hij dan meteen in de hoek moet oid, maar dat ie ergens niet meer mee mag spelen of geen tv meer mag kijken etc. Ik probeer meestal iets te verzinnen wat ook betrekking heeft op het 'vergrijp'. Ten tweede kun je proberen om hem te complimenteren voor de dingen die hij wel goed doet en je kunt proberen om hem te betrekken in de dingen die je gedurende de dag doet (opruimen, boodschappen, eten maken etc, peuters vinden helpen vaak heerlijk ). Wat je dochtertje betreft kun je oefenen met alleen spelen en weggaan. Je kunt kiekeboespelletjes doen, verstoppertje (kan je zoon mooi bij helpen ) spelen, speeltjes verstoppen en haar laten zoeken. Met verstoppertje kun je steeds iets verder gaan zodat ze kan leren dat je niet echt weg bent en ook weer terug komt. Het lijkt me trouwens ook echt heel zwaar met een peuter en een baby! Ik vind 1 peuter al zwaar... Heb je wel hulp? En hoe is je peuter bijv op de peuterspeelzaal of het kdv? Kun je ook af en toe iets voor jezelf doen? Elke dag een half uurtje/uurtje gewoon voor jezelf zonder kids, zonder taken of dingen om te doen kan helpen om een beetje tot jezelf te komen. Anyway, hoop dat je en beetje wat aan mijn berichtje hebt Misschien helpt het al om hier af en toe stoom af te blazen!
Allereerst wilde ik je laten weten dat ik het heel herkenbaar vind (heb een zoon van 3,5 en een dochter van 1,5). En dat het na verloop van tijd beter gaat! Jongste begint nu wat te praten, waardoor ze echt wat makkelijker in de omgang wordt. Af en toe nog steeds wel een drama queen, en een echt mama's kindje, maar dat is meestal van korte duur. Tips? - een paar regels voor de oudste, die je heel consequent hanteert. - als je boosheid voelt opkomen, tel tot 10 voor je iets tegen je oudste zegt. ik kan wel eens onredelijk tegen mijn oudste uitbarsten, en dat werkt héél erg averechts. niet schreeuwen, niet aan hem sleuren, maar op rustige toon heel duidelijk zeggen dat iets niet mag, of dat je iets niet leuk vindt. en dan een time out geven, en het daarna 'goed maken' door een knuffel en een kus. - niet meteen reageren op je jongste als die het weer eens op een brullen zet (terwijl er eigenlijk niks aan de hand is). 't begint nu echt een manier van aandacht trekken te worden en zolang dat werkt zal ze het zo blijven doen. - een paar simpele regels voor jongste, die je ook handhaaft. In enigszins aangepaste vorm (time out van 10 sec bijvoorbeeld), maar toch. Dat geeft duidelijkheid voor je dochter, maar ook voor je zoon, die ziet dan dat z'n zusje ook niet alles mag en overal mee wegkomt. Benoem dat iets niet mag, kijk haar vermanend aan en zet haar eventueel even ergens anders neer. - hou vol. adem in, adem uit. het is een fase, voor hen allebei. Hier gaat het veel beter dan een half jaar geleden. Ze gaan meer en meer met elkaar spelen, waardoor ze allebei wat minder gefixeerd op mama zijn.
Ik wil alleen nog even reageren op het boos worden omdat hij dingen doet waarvan hij 'weet dat het niet mag'. Een peuter heeft nog geen 'intern geweten', hij moet nog leren zijn impulsen te onderdrukken. "Het geweten van de mens ontwikkelt zich in de loop van de tijd en geleidelijk. Pas vanaf ~6-7 jaar is er sprake van een intern geweten. Iedere dag opnieuw leert het kind van zijn ouders wat goed en fout is. De peuter en kleuter vinden alleen jouw boosheid/afkeuring op dat moment vervelend. Die boosheid is hij alweer snel vergeten en zal hem er niet van weerhouden het weer te doen, want hij volgt nog teveel zijn eigen impulsen." [http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/en-als-we-nou-weer-eens-gewoon-gingen-opvoeden/1001004010211406/index.html] Persoonlijk vind ik het wel helpen om dit gedrag beter te kunnen relativeren, zodat ik minder (snel) boos word. Ik merk overigens bij mijn dochter ook dat ze meer gaat uitproberen als ik té veel corrigeer. Ik let dus ook goed op dat ik niet bij voorbaat overal nee tegen roep. Even rustig de situatie bekijken, hoe erg is dit?
Allereerst.. Ik ben heel blij dat ik niet de enige blijk te zijn die het soms moeilijk heeft. Ik voel me soms net zo'n ma flodder Wat ik veel teruglees in de reacties het feit dat ik misschien teveel bij mijn zoon op de lip zit, en daar hebben jullie helemaal gelijk in. Ben de hele dag politieagentje aan het spelen. Niet doen, denk erom, pas erop... Het is dat bekende cirkeltje waar ik voor mijn gevoel niet uit kan komen Ben misschien soms snel geirriteerd en dan kan hij ook niets meer goed doen, en dan baal ik weer, en dan gebeurd er weer iets wat ik niet leuk vind, enz. Op de psz en kdv vinden ze het ook een pittig mannetje, en dat is hij ook. Weet precies wat hij wil en als hij dat niet mag, word hij boos en doet hij zichzelf zeer (als met zijn hoofd op de grond hard bonken (1X) en dan heel hard gaan huilen, herkenbaar???) Mijn meisje, tja, ik weet daar echt geen oplossing voor! Als ik bijvoorbeeld bij mijn moeder ben kan ze zichzelf heeeeel lang vermaken in de box Heb al geprobeerd om speeltjes te ruilen met mijn moeder, maar dat maakt geen verschil Als ik in de keuken ben wil ze me achterna. Doe ik de deur dicht zodat ze niet naar de keuken kan, dan huilt ze echt heel hard. Laten huilen is geen optie, geprobeerd en ze blijft huilen, steeds harder Hier word ik echt gestoord van, en raak ook geirriteerd, wat natuurlijk ook weer invloed heeft op mijn oudste zoon. Vanmiddag de benedenverdieping grondig opgeruimd (toen ze op bed lagen) en het voelt alweer een stukje rustiger in mijn hoofd. Papa is trouwens niet veel in de picture, vaak woorden over gehad, maar dat lijkt niet te veranderen. Beiden zijn waar ik ook ben, heel soms ga ik alleen met mijn zoontje ergens naartoe, maar vaak met beide kids. En ik hou met heel mijn hart van ze hoor, voel me schuldig omdat ik me zo voel.. Het enige wat ik echt voor mezelf heb is 3 keer in de week een half uurtje hardlopen, waar papa dan kreunend mee instemt, vaak ga ik dus maar nadat ik ze op bed heb gedaan. *klaag klaag klaag*
Je zou papa eens een dagje alleen moeten laten met ze. Kijken hoe hard hij dan nog zeurt over een half uurtje hardlopen! Ook ik heb gemerkt dat hoe meer je corrigeert hoe irritanter ze wordt. (Mijn dochter is 2) Ik merk nu wel dat als we haar consequent na een waarschuwing in de hoek zetten ze beter is gaan luisteren. Ze heeft die verlatingsangst niet heel erg gehad, dus daar kan ik je niet mee helpen. Het maakt me wel angstig want mijn dochter is 2, mijn zoon 6 mnd.. Hoe ben ik er over 2 jaar aan toe?
Het is gewoon zwaar om heel de dag kleine kids om je heen te hebben. Ik had ook weinig rust, maar nu de oudste op school zit, is de kleinste wel wat rustiger en speelt ook meer. Hier wil papa zich ook vaak terugtrekken, maar ik sleep hem met zijn haren erbij. En dan lijk ik wel een bitch, maar dat moet dan maar. Het zijn ook zijn kinderen en dat mag hij ook wel weten. Na het eten gaat papa met de kids naar boven en zet ze in bad. Ik ruim dan beneden de boel op. Vaak hoor ik een hoop gekrijs en gehuil, maar ik laat het hem echt even uitzoeken, want zodra ik boven ben, log hij uit en ga ik verder met de kids op bed leggen.
Dat politieagentje spelen herken ik wel, ik denk dat je daar al heel snel intrapt. En het is superfrustrerend, want zoals al genoemd: een kind van die leeftijd heeft nog geen 'intern geweten', dus die zal iets 100x fout doen. Bij mij hielp het heel erg om boeken te lezen over de ontwikkeling en opvoeding. M.n. het boek " how to talk so kid will listen & listen so kids will talk' van adele faber en Elaine Mazlish vond ik erg goed. Ik denk dat je vooral alternatieven moet vinden voor het 'nee' zeggen. Vermijd dat woord! Dus ipv 'nee, dat mag niet' zeg je: ja, maar eerst opruimen/vanmiddag mag het...oid Geef een alternatief aan wat wel mag, Geef een keuze: bv je mag in de wandelwagen zitten of de wagen vasthouden. ipv nee, niet rennen in de winkel, maak duidelijk wat je van hem verwacht, Laat 'm helpen met dagelijkse dingen, Je kan het goedmaken door.....te doen. En ga uit van de goedheid van je kind en niet dat hij dingen expres doet om je dwars te zitten. Dat verschil in houding voelen ze feilloos aan en is naar mijn mening het grote verschil tussen ouders die een nauwe band hebben met hun kind en een afstandelijke verhouding. Nog een opmerking die ik ooit heb gelezen en die mij heeft geraakt: laat de angst los. De angst dat ze geen goed mens worden als ik nu niet ingrijp. Ik merkte dat ik daar zelf onbewust erg bezorgd om was en dat dat vaak de aanleiding was om erbovenop te zitten. Laat het wat meer los. Een 1-jarige hangt nu eenmaal aan je been. Hadden mijn jongens ook in die fase, gaat vanzelf over. Verzet je er niet tegen, probeer zoveel mogelijk haar bij je te houden. Ze zal vlug genoeg haar eigen weg willen gaan. Als je daarom supermakkelijk eten moet doen voor een half jaar, of minder goed schoon kan maken dan is dat maar zo. Misschien kan je een draagdoek proberen, dat je haar op de rug neemt tijdens het koken? Of zo'n stoeltje dat je aan je aanrecht kan hangen zodat ze mee kan kijken?
Herkenbaar TS!! Hier zijn nummer 2 en 3 ook vaak de hele dag bezig. Vaak met/tegen elkaar maar soms ook gewoon alleen vervelend doen. Ik merk ook dat ik vaak in de negatieve modus schiet en alleen maar corrigeer, boos wordt, benoem wat ze verkeerd doen enz. Ik heb online de cursus van Tische Neve gevolgd en dat heeft toch wel mijn ogen geopend! Als je zoontje bijvoorbeeld de hele tijd op de bank aan 't springen is (wat niet mag) moet je dus eerst naar hem te gaan en rustig benoemen welk gedrag ongewenst is (op de bank springen dus) Niet alleen maar roepen: hou nou es op joh! Daarna moet je dus vertellen wat hij WEL mag gaan doen (bijvoorbeeld een boekje lezen, kleuren oid) - Het is ook niet handig om altijd in een soort dreigtaal te communiceren met je kind (als je niet luistert krijg je ... niet) Het is eigenlijk heel simpel om te draaien, als je nu van stopt met springen gaan we gezellig samen een boekje lezen. - Het is ook goed om duidelijkheid te scheppen voor een kind. Als hij de hele tijd zeurt om een snoepje en je zegt elke keer: ja straks, zal hij de hele tijd door blijven gaan. Je kan beter benoemen wanneer hij het snoepje krijgt (mama is nu de vaatwasser aan het uitruimen, als ik daar mee klaar ben krijg je een snoepje) Zulk soort tips werken dus echt! Het vergt soms best veel energie, maar het is wel de moeite. Een duidelijk strak dagritme of het werken met leuke picto's (dagritmeplaatjes) werkt ook goed. En idd consequent blijven. Heel veel s6!
Tja, ik zou vooral NIET gaan hardlopen als ze al op bed liggen. Laat je vent het maar lekker een keer opknappen hoor.... de lusten, dan ook de lasten. Verder bij het brullen van je dochter misschien wat tips: even voorbereiden op wat je gaat doen. Dus: Ik ga even naar de keuken om .... en daarna kom ik weer terug. Jij blijft hier even spelen. Als ze het dan op een brullen zet, kom je even terug om dat te herhalen en daarna laat je haar lekker in d'r sopje gaar koken. Dat dreumes- en peutergebrul kan soms klinken alsof de wereld vergaat voor ze, en 2 minuten later zitten ze heerlijk te spelen vervolgens.... En jij hebt duidelijk wat meer tijd voor jezelf nodig. Hoe zijn de taken bij jullie thuis verdeeld? Hoeveel vrije tijd heeft manlief voor zichzelf? Dan zou jij ook zoveel tijd mogen pakken he? En aangezien je man niet erg van het overleg daarin lijkt te zijn, zou ik het gewoon melden: Oja, schat, ik ga nu even ...., ik ben met een uurtje terug, jij redt je wel met de kids he? Tot straks? Als hij dan boos wordt, kun je teruggeven dat je best wilt overleggen, maar dat wanneer hij, zoals tot nog toe, jou toch nergens ruimte voor geeft, je gewoon neemt wat je toekomt aan jou-tijd. Dat je dat best anders wilt doen, maar dat dat alleen kan als hij zijn verantwoordelijkheden op gaat pakken en praktisch vorm gaat geven aan het feit dat ie papa is....
Brandweer, ik herken je verhaal!! Naar mijn gevoel ben ik ook constant met vingertje aan het wijzen van "dit mag niet" en "pas op voor.." en zoals je zegt, je loopt al lastig en dan doen ze iets waardoor je helemaal boos wordt en dan is alles om zeep. Niet leuk hé, dat gevoel! Ik kan me zo beroerd voelen op die dagen dat het zo loopt, dan zou ik de dag opnieuw willen beginnen, maar helaas .