Je hebt helemaal gelijk Loe! De enige graadmeter die je hebt is je eigen kind. Het ene kindje doet het goed op het kdv, voor de ander is het te onrustig. Het ene kindje kan 4 dagen opvang prima aan, een ander heeft moeite met twee. Het belangrijkste is om naar je kind te blijven kijken en daarop aan te passen.
ik ga minder werken als die kleine geboren is.. ga hem/haar niet 5 volle dagen naar kdv brengen..!!!! ga 2enhalve dag werken tot hij/zij zelf naar school gaat
Ging jij ook naar een creche toen je klein was? Ik ken eigenlijk niemand die nu volwassen is en die vroeger ook naar een creche ging (die had je in die tijd natuurlijk ook niet zoveel), en ik zou zo graag eens willen weten hoe een creche-kind daar later over denkt. Of die net zo tevreden zal zijn over zijn jeugd als een kind dat altijd thuis was. Want ik lees heel vaak over onderzoeken die dan weer uitwijzen dat creche-kinderen minder goed gehecht zijn, of dat thuisblijf-kinderen minder sociaal zijn, etc. etc. Maar ik zou het zo graag eens van die kinderen zélf horen... (Ik werk nu trouwens twee dagen per week met ouderschapsverlof. Als mijn zoon 15 maanden is, ga ik weer drie dagen werken. Ik hoop dan één van die dagen thuis te kunnen werken, maar dat weet ik nog niet zeker. Ik zou niet meer dan 3 dagen willen werken, maar helemaal stoppen wil ik zeker ook niet)
Mijn dochter is nu fulltime thuis geweest ( met af en toe naar de oma als ik naar school moest) en is super sociaal. Spreekt iedereen aan op straat en groet iedereen. Vorige week voor het eerst naar de peuterschool geweest en speelde met iedereen en wilde toen ik haar weer ging halen niet eens met mij mee. ( Isabella is 2 jaar en 4 maanden) Ik denk dat het een of het ander ( thuis of kdv) niet heel veel uitmaakt. Kinderen zijn flexibel en schikken zich wel naar de situatie. Op een kDV wordt echt heel goed met de kinderen omgegaan. Ze krijgen daar ook gewoon liefde.
Hey Mikki, Eerlijk is eerlijk, heel veel herinner ik me niet meer van de periode tot mijn 2.5 jaar maar het was zo dat ik eerst opgevangen werd door een tante van m'n moeder. Van wat ik gehoord heb, vond ik het natuurlijk wel leuk (ze heeft een dochter die maar 7 jaar ouder is dan ik), maar verveelde ik me snel. Vervelen in de zin dat ik blijkbaar constant bezig wilde zijn en mijn speeltjes snel beu was en mijn tante toch ook een huishouden te runnen had (3 kinderen). Daarom was creche ideaal: samen met andere kinderen spelen en mensen die de hele dag gefocused zijn op bezig zijn met de kinderen, zonder verder te moeten denken aan was en plas. Mijn jongere broer is meteen naar de crèche gegaan. Ik weet niet of het ene met het andere te maken heeft, maar ik heb mezelf wel altijd als zelfstandig ervaren want het gaat ook verder dan enkel peuterjaren natuurlijk. Bijv als we tijdens de lagere school een weekje op bosklassen gingen of met de jeugdbeweging op kamp, had ik nooit last van heimwee. Begrijp me niet verkeerd, zie mijn ouders doodgraag en kon me geen betere thuis wensen, maar ik heb vaak kinderen gezien die na een dag of 3 een dip hadden en naar huis wilden. Er wordt vaak ook negatief gesproken over "sleutelkinderen", kindjes die thuiskomen van school zonder dat mams of paps er was. Soms waren we nog een halfuurtje alleen thuis omdat school vroeger gedaan was dan het werk, maar ook hier geen probleem. Huistaakje afwerken, spelen in de tuin... (het leven was toch eenvoudig toen ) Bon, het is een hele uitleg geworden en ik hoop dat ik het een beetje heb kunnen verwoorden, maar het gaat volgens mij ook om wat je gewoon geweest bent. Ik had een schoolvriendin van wie de moeder thuis bleef en zij zou zich niet kunnen voorstellen dat haar moeder uit zou werken, ik had het me niet kunnen voorstellen dat de mijne altijd thuis zou zijn...
Ik had een thuisblijfmoeder, dus kan er niets over zeggen. Maar ik ken zat mensen van mijn leeftijd (en ik ben 37, dus waarschijnlijk niet jonger dan jij!) die vroeger wel naar de creche gingen. Toen ik op de lagere school zat, werd hier ook best over gepraat. Want 100% gewoon was het toen niet, maar zeker niet zo zeldzaam als jij hierboven zegt. Overigens zijn hechting en sociale ontwikkeling nogal complexe processen; ik denk niet dat je daar uit anekdotes van mensen veel over kunt leren. Er spelen zoveel factoren bij mee, dat zou je gestructureerd moeten onderzoeken (en volgens mij zijn er tal van psychologen die dat gedaan hebben).
Helemaal mee eens. Bij ons is het bijvoorbeeld zo at als ons meisje wakker wordt of een gilletje slaakt midden in de nacht ik bij wijze van al naast het bed sta terwijl mijn partner nog diep in slaap is. Dit komt met name omdat ik er de eerste weken uit ben geweest omdat ik verlof had en hij moest werken dus dat is er in gegroeid en dat hebben de meeste vrouwen denk ik iets meer dan mannen. Daarbij heb je de eerste maanden ook nog te maken met hormonen die weer tot rust moeten komen etc etc. Waarschijnlijk dat men dus eerder tegen jou zegt dat je er wel van terugkomt dan tegen je partner....
Ik ben op dit moment druk aan het solliciteren. Gaat best goed, heb al enkele gesprekken erop zitten, maar ik stuit altijd weer tegen het aantal uren per week. Of het is te weinig (14 uur per week) of teveel (32 uur per week). Kijk, het liefste blijf ik ook de komende maanden thuis bij mijn meisje. Maar dat gaat gewoon echt niet!! Mijn vriend verdient maar 1.200 euro netto, dat is niks! Daar kun je geen 3 personen van onderhouden en ik heb ook zo mijn eigen rekeningen die elke maand betaald moeten worden. En daarnaast wil ik geen gat in mijn CV oplopen...want als ik eenmaal weer op mijn niveau (hbo) aan de bak wil ben ik misschien niet de eerste keuze van een werkgever. Ideaal vind ik 20 tot max 24 uur per week. Zie niet eens zo op tegen het werken, maar meer dat geregel elke ochtend... lijkt me meer vermoeiend. En natuurlijk ga ik mijn meisje ook enorm missen...ook al werk ik dan niet fulltime. Maar fulltime functies sla ik sowieso direct af. Dat zie ik mezelf echt niet doen!! Niet met een kindje.
Het is niet zo heel vreemd dat dit gebeurt. De rolverdeling is al duizenden jaren zo dus een verandering in dat beeld heeft veel tijd nodig. Daarbij speelt de evolutie ook een grote rol die een onderscheid blijft maken tussen mannen en vrouwen. Ik wil na mijn studie 32 uur gaan werken. Dat valt officieel onder fulltime geloof ik. Een groot verschil is echter wel dat ik dan 1 dag thuis ben en mijn man 1 dag per week thuis werkt. Mijn zoontje gaat nu 3 dagen naar de opvang, en dat zal straks dus niet veranderen. Ik vind persoonlijk 5 dagen opvang per week te veel. Ik denk dat in dat geval het nog belangrijker is om je kind, als het wel thuis is, veel aandacht en liefde te geven. Een vriendinnetje van mij heeft sinds zij een baby is twee fulltime werkende ouders. Haar vader had (en heeft) een eigen bedrijf en haar moeder zat om de week een volle week in Duitsland. Zij is vooral opgevoed door een vrouw/oppas die bij hun aan huis kwam. Ik geloof dat ze dat wel eens vervelend heeft gevonden, vooral om altijd maar te moeten luisteren naar die ene vrouw die haar ouder helemaal niet was, maar het zijn beide zeer stabiele en ontwikkelde kinderen geworden. Ze zijn beide succesvol in hun studie en baan en zijn zeer sociaal en prettig in de omgang. Haar ouders zijn ook hele prettige, sociale mensen. Dus ook al waren ze weinig thuis, ze hebben wel overduidelijk de normen en waarden van hun ouders meegekregen en hebben een goede hechte band met ze. En dat komt volgens mij vooral doordat als ze wel thuis waren, ze er echt waren voor hun kinderen.
Dit is niet waar: pas sinds de laatste eeuwen blijven welgestelde vrouwen thuis om exclusief voor hun kinderen te zorgen (hoewel: de echt welgestelden huurden daar vervolgens een meisje voor in!). Ik denk dat het wel klopt dat door de eeuwen heen vrouwen meer zorg aan kinderen hebben gegeven dan mannen. Maar daarnaast moesten de meesten toch ook gewoon aan het werk! Het kostwinnersmodel dat voor ons zo klassiek lijkt, bestaat nog niet zo heel lang. En in sommige beroepsgroepen bestaat het zelfs helemaal niet: winkeliersvrouwen en boerinnen hebben altijd véél werk verricht in het gezinsbedrijf dat veel verder ging dan alleen het verzorgen van kinderen.
@ bri: ok maar voor zover ik weet gingen heel heel vroeger de mannen jagen en niet de vrouwen Het kan wellicht zo zijn dat vrouwen altijd in die zin hebben gewerkt, maar de rolverdeling is wel altijd al zo geweest. Vrouwen zorgen, niet de mannen. En of de vrouwen daarnaast ook noodgedwongen hebben gewerkt, vind ik irrelevant.
Daar heb je gelijk in: de zorg voor kinderen ligt door de eeuwen heen veel meer (bijna uitsluitend) bij vrouwen. Maar dat wil niet zeggen dat niet-huishoudelijk werken door de eeuwen heen ook niet bij vrouwen heeft gelegen, dat is het punt waar ik op wilde reageren. Zorg en werk hebben er eigenlijk altijd allebei bijgehoord voor vrouwen. De oorspronkelijke vraag ging over wel of niet fulltime werken, niet over wel of niet voor je kind zorgen.
hihi ik zie opeens een plaatje van mijn man in een berevelletje aan het jagen (was erg grappig, dankjewel voor het leuke plaatje) Ach man brengt het vlees op de tafel, de vrouw maakt het klaar, ik denk dat allebei de geslachten het niet zonder de ander zouden redden (en niet alleen qua voortplanting) mannen en vrouwen vullen elkaar perfect aan met diverse eigenschappen. Ik denk dat het verzorgdende aspect veel meer vanzelf komt bij vrouwen (vanuit een natuurlijk oogpunt) dat wil niet zeggen dat een man het niet kan, maar bij een vrouw gaat het vaak (uitzonderingen heb je altijd) meer vanzelf en voelen beter aan, zijn ook beter in het communiceren e.d. Ik vind die ouderwetse rolverdeling niet erg, wat ik wel erg vind is dat vroeger je geen keuze had om wel of niet te gaan werken en die heb je nu wel maar nu heb je weer amper een keuze of je thuisblijft ja of nee, omdat de samenleving van 2 salarissen uitgaat. Ze stoppen liever geld in allerlei voorzieningen zodat vrouwen kunnen gaan werken i.p.v. als ze gewoon (ouderwets) je kids wilt zien opgroeien en er gewoon voor thuis wil zijn (al is dit maar tijdelijk) je word bijna voor gek verklaard als je thuis wilt blijven, dus eigenlijk zijn we niets opgeschoten alleen hebben we de zaken verschoven.. nu word er van je verwacht dat je gaan werken en vroeger werd er van je verwacht dat je thuisbleef. Als iemand echt het niet ziet zitten om alleen maar met zijn kids bezig te zijn is 2-3 dagen werken een leuke optie (zou niet mijn keuze zijn, maar het is wel belangrijk dat de keuze er is en dat je vrij bent hierin) maar ik vind dat er momenteel te weinig energie word gestopt (door regering e.d.) als je WEL gewoon thuis wilt zijn en gee gebruik wilt maken van allerlei gefinancierde mogelijkheden die voor werkende vrouwen wel van toepassing zijn. Mijn man heeft een eigen zaak en wij betalen zoveel belasting en wij maken nooit ergens gebruik van wat betreft regelingen, verlofjes e.d. ik vind dat dat ergens eens beloond zou moeten worden, in plaats van afgestraft.
Wat voor regelingen en verlofjes zou je willen gebruiken dan, als (als ik het goed begrijp) thuisblijfmoeder? Zo heel veel regelingen zijn er voor werkenden ook niet.... (of je moet in een of andere goudomrande CAO vallen). Ik werk, en heb alleen zwangerschaps- en bevallingsverlof genoten (wat voor zelfstandigen overigens nog steeds niet best geregeld is in NL, dus als je die bedoelt geef ik je heel groot gelijk). Ouderschapsverlof kan ik opnemen, maar dat wordt niet doorbetaald. Per saldo niet zo heel anders als stoppen met (of minder) werken, behalve dat sommige verzekeringen wel doorlopen. Of bedoel je de kinderopvangtoeslag? Waarom zou je die willen als je zelf voor je kind zorgt? Van de 6 euro per uur krijg ik er ongeveer 2 terug via de belastingdienst. De andere 4 moet ik nog steeds zelf betalen. Geen idee welke andere gefinancierde mogelijkheden er voor mij zijn, misschien loop ik wel wat mis?? Ik ben heel erg vóór keuzevrijheid, maar keuzes maken = consequenties dragen. Iedereen mag thuis blijven, maar waarom zou je daarvoor betaald/beloond moeten worden - en door WIE? (dan moet je man met zijn eigen zaak nog meer belasting gaan opbrengen om thuisblijfouders te gaan bekostigen). Persoonlijk zou ik totaal maling hebben aan wat anderen ervan vinden; er is altijd wel iemand die je voor gek verklaart, wat je ook doet. Misschien begrijp ik je post wel helemaal verkeerd hoor, maar dat moet je me dan maar uitleggen.
Okee, ik snap je nu iets beter. Ik zie alleen wel dat er een paar dingen zijn waar wij gewoon anders over denken. Of misschien hebben we allebei de neiging om naar onszelf toe te redeneren... Enerzijds maak ik gebruik van faciliteiten die de belastingbetaler geld kosten, anderzijds ben ik zelf belastingbetaler die bijdraagt aan, ik noem maar iets, het onderwijs, de zorg, het gevangeniswezen, de huurtoeslag, de bijstand, de straatverlichting, defensie en andere publieke functies. Ongeacht of ik er nu gebruik van maak of niet - dat is hoe het werkt met de publieke sector; je betaalt naar rato van wat je kunt missen, niet naar rato van hoeveel gebruik je ervan maakt. Ik krijg ook geen korting omdat ik NU niet in een verzorgingshuis woon, geen schoolgaande of studerende kinderen heb, geen AOW ontvang. En zo krijg jij (je man) geen korting omdat je geen doorbetaald zwangerschapsverlof gebruikt, geen kinderopvangtoeslag krijgt. Als ik niet zou werken, denk ik dat ik de staat netto meer geld zou kosten dan nu het geval is. Je kunt het dus ook een sigaar uit eigen doos noemen: ik betaal loonbelasting en daaruit wordt een deel van de kosten die ik maak om dat loon te kunnen verdienen, terugbetaald. Kolfruimtes kosten de staat 0,0 (alleen voor de eigen werkneemsters) die betalen de werkgevers - of niet. ik heb zitten kolven in een gewone kantoorruimte, die gelukkig wel op slot kon. De tijd die ik besteedde aan kolven is doorbetaald door mijn werkgever, die hiervoor niet is gecompenseerd vanuit de staat. Ouderschapsverlof kost de staat ook niets of bijna niets; ik betaal hetgeen ik inlever aan salaris, mijn werkgever betaalt de werkgeverspremies door. Dat jij (of eigenlijk: je man, want die betaalt de belasting als ik het goed begrijp) meebetaalt aan mijn keuzes is wel een goed punt. Wij krijgen 2 euro per uur kinderopvangtoeslag terwijl wij beiden bovenmodaal verdienen. Zouden we ook best zelf kunnen betalen, al ben ik daar niet happig op - 1000 euro netto per maand per kind, in plaats van de huidige 670... au! Idem voor de kinderbijslag - met ons inkomen hebben we die eigenlijk niet nodig. Persoonlijk vind ik dat met name op die kbs best bezuinigd mag worden; maak 'm inkomensafhankelijk! Overigens heb ik enorm veel waardering voor opvoeders (of je dat nu wel of niet buitenshuis-werkend doet); maar ik geloof niet dat het zinvol is om thuisblijfpremies te gaan betalen. Ik geloof namelijk niet dat het voor de maatschappij nuttiger is dat moeders thuisblijven dan dat ze (een deel van de tijd) gaan werken. Maar dat is een discussie op zichzelf - waar jij en ik volgens mij niet uit gaan komen omdat we er zo fundamenteel anders over denken. Toch bedankt dat je de moeite hebt genomen je standpunt te verduidelijken! Ik heb in elk geval het gevoel dat ik je beter begrijp - en daardoor weet ik ook weer wat beter hoe ik er zelf precies over denk.
In het beginpost werd er gevraagd waarom vrouwen het moeilijker zouden hebben om fulltime te werken dan mannen en werd de opmerking gemaakt dat er wel aan vrouwen wordt gevraagd of zij nu parttime gaan werken en niet aan mannen. Ik denk dat dat toch vooral komt vanwege het feit dat vrouwen van oorsprong worden gezien als de zorgende en niet (hoofdzakelijk) als de werkende/kostwinner Als zorgende heb je tenslotte geen tijd om fulltime te werken (bij wijze van, niet dat ik het hiermee eens ben).
@ isademi: 1 van de redenen waarom thuisblijfmoeders momenteel niet worden beloond, is omdat we deze moeders kunnen gebruiken op de arbeidsmarkt op moment de vergrijzing de pan uit rijst. Daarom stimuleert het kabinet het werken van vrouwen. Dat is economisch gezien verstandiger. Ik denk aan de andere kant niet dat het ten goede van de samenleving komt als iedereen fulltime gaat werken (tenzij er goede thuiswerkmogelijkheden en verlofregelingen kunnen worden geboden). Ik vind zelf dus dat bijvoorbeeld duobanen meer moet worden gestimuleerd zodat vrouwen toch kunnen werken, maar niet gedwongen worden fulltime van huis te zijn. 1 van de redenen waarom ik straks 32 uur per week wil werken is omdat ik graag een goede functie met veel doorgroeimogelijkheden wil. Dat zie ik minder snel gebeuren in een kleinere parttime functie omdat dergelijke banen veel uren vereisen. Maar aan de andere kant wil ik niet dat mijn zoontje 5 dagen per week op het kinderdagverblijf zit en is 32 uur voor nu dus de max.
ja maar de vergrijzing kan ook komen doordat er juist zoveel vrouwen nu (moeten) werken en dus het gevolg is dat er vaak kleinere gezinnen zijn (er word tegenwoordig meer energie in andere zaken gestopt als het gezin alleen; wat niet verkeerd is hoor, maar hoe kan je goed opgevoede jonge mensen erbij krijgen als daar geen energie in gestopt word) het moet een goede verdeling zijn wat dat betreft maar ik vind niet dat alleen dat vrouwen gestimuleerd moeten worden om te werken, stimulatie om voor een gezin te zorgen (de volgende generatie) vind ik net zo belangrijk, maar vind wel dat vrouwen moeten kunnen kiezen, dus ga je graag werken dan moet je dat doen maar wil je graag voor je kids zorgen moet dat ook mogelijk gemaakt kunnen worden (het beste van twee werelden dat is het enige wat een echte keuze geeft denk ik) nu word de keuze om thuis te blijven namelijk erg beperkt..terwijl ik dat heel erg belangrijk vind.
@ isademi: maar een cultuuromslag waarbij er grotere gezinnen ontstaan heeft veel meer tijd nodig dan de snelheid waarmee de vergrijzing zich ontwikkelt. Dat is dus geen oplossing En jij stelt dat er een keuze moet zijn en er dus meer geld moet komen voor het thuisblijven, maar vooralsnog is dat dus economisch gezien niet de meest verstandige oplossing. De politiek heeft hier niet toe besloten omdat ze werkende vrouwen gewoon heel leuk vinden Als je daarbij de thuisblijvende vrouw geld wilt geven zodat ze rond kunnen komen van 1 salaris, kost je dit meer geld dan de toeslagen die ze krijgen als ze wel werken (ook doordat de vrouw geen belastinggeld meer afdraagt). Dat is sowieso in tijden van deze crisis geheel onverstandig Ik denk trouwens dat als mensen genoegen nemen met de luxe die we vroeger hadden (of dus juist niet) de meeste mensen wel in staat zijn om van 1 salaris rond te komen. Maar tegenwoordig willen mensen meer en meer, al vanaf het moment dat ze net het huis uit zijn. Ik vind dus dat over het algemeen mensen wel degelijk een keuze hebben om van 1 salaris te leven en als ouder thuis te blijven bij de kinderen. Met uitzonderingen daar gelaten natuurlijk. Maar hadden we vroeger niet ook die uitzonderingen?