Voor mij veranderde mijn gevoel over werken toen mijn oudste naar school ging. Ik ging graag werken, en bracht mijn kinderen zonder problemen naar onze super lieve gastouder. Daar kwamen ze echt niets te kort. Maar nu is ze bijna 5, en ben ik minder gaan werken. Waarom? Omdat mijn meisje zoveel te vertellen heeft als ze thuiskomt. Ze wil even haar verhaal kwijt aan mama of papa, en ze vind het te gek als ik ook eens meehelp op school! Ik ben gek op mijn werk, en zal ook nooit een thuisblijfmoeder worden, maar ik wil wel graag in de behoeften van mijn kids voorzien....al had ik dat vroeger nooit gedacht hoor!
Ik merk nu juist (na 2 jaar thuis) dat ik nauwelijks puf heb voor het huishouden.. Het kan me echt mijn poeperd roesten, als ik iets schoonmaak is het na een halve dag weer vies. Daarbij voelt alles nu veel meer als 'gedoe'. Waar ik eerst na het werk of in de middagpauze even snel naar de winkel ging, moet ik mezelf nu echt een schop onder m'n kont geven terwijl ik de hele dag de tijd heb. Ik ben geen goede huisvrouw, dat weet ik ook van mezelf. Ik zorg er echt wel voor dat ik elke dag de keuken netjes heb, stofzuiger door het huis en de wc schoon maar dan ben ik er ook wel klaar mee. Dus zo gauw ik weer aan het werk ga komt de werkster terug Verheug me er nu al op
Als ik werk, heb ik mijn huishouden ook beter onder controle. We hebben nu wel poetshulp, maar ervoor niet. Toen ik een paar maand thuis zat, was ik echt verloren. Ik miste de drukke routine.
Idd, sluit me er helemaal bij aan. Ik zie in mijn omgeving zoveel vrouwen die afhankelijk zijn van hun man. Ze staan letterlijk met lege handen als de relatie over is. Zonde.
Ik denk met name omdat ik de hele dag met het huishouden en dochter bezig was en dan ook nog eens 4x op en neer naar school van zoon. Nu breng ik in de ochtend de kinderen naar school en haal ze om 15uur, en kom dan ook nog eens vaak tnuis in een schoon huis . Tuurlijk is er dan ook.nog weer de drukte van vriendjes,sporten enz. Maar toch ervaar ik dat anders als toen ik thuis was. Misschien ook wel omdat alles nu veel georganiseerde als toen was.
Ik vind het persoonlijk een vreemde instelling om een baan te nemen uit angst dat je relatie overgaat. Volgens mij heb je dan niet echt een stabiele relatie en vertrouwen in je partner.
Heeft niks met angst te maken, maar met zelfredzaamheid en zelfstandigheid. Als mijn kinderen vragen waarom ik werk, dan zeg ik dat ik centjes verdien met werken en dat zelfs shampoo centjes kosten. Ik respecteer de keuze van anderen om niet te werken, maar het zou andersom ook wel wat meer mogen.
Dat snap ik wel idd. Het heen en weer naar school vind ik soms ook wel vervelend en als je altijd thuis bent is het wel handig om zelf een ritme aan te houden. Ik heb dat iig wel, voel mij daar prettig bij en jet geeft structuur. Maar ken er genoeg die dat zelf niet kunnen en dan verloopt de dag snel rommelig en chaotisch.
Maar zo is mijn man toch ook afhankelijk van mij. We hebben nu een goedlopende zaak en bijna 4 kinderen. Die zaak is van ons beide ondanks dat ik er nu niet werk, zo slim moet je natuurlijk wel zijn, net zoals dat de kinderen ook van ons samen zijn. Wanneer we beide bij een baas zouden werken omdat dit 'zo hoort' zouden we het financieel niet beter hebben, had mijn man zijn ziel en zaligheid niet kwijt gekund en hadden we bovendien zeer waarschijnlijk geen 4 kinderen. Ik denk dat er niks mis is aan financieel afhankelijk zijn van je partner wanneer je je zaakjes goed regeld.
Ik vind het zo jammer dat mensen hier in het topic vaak doen alsof vrouwen die niet werken dom zijn. Ik weet wat de "risico's" zijn in geval van een scheiding en ik heb ervoor gekozen om ondanks dat ik daarvan op de hoogte ben het toch zo aan te pakken. Niet lelijk bedoelt, maar waarom wordt er dan zo over geoordeeld? Er zijn zoveel dingen die een risico met zich meebrengen en die je beter anders kan doen. Het is bijvoorbeeld ook zo dat je vruchtbaarheid vanaf je 30e snel terugloopt. Dan kan ik ook wel zeggen dat ik het heel onverstandig vind dat sommige vrouwen pas op hun 40e aan kinderen willen beginnen.... Maar dat is toch ook hun goed recht, en vele vrouwen staan daar ook niet constant bij stil en denken "dat zien we dan wel weer" Het hele leven is één groot risico, als je niet bereid bent om risico's te nemen dan kun je beter in een schuilkelder gaan zitten met een aluminium hoedje op je hoofd.
Dus als ik zeg dat ik bovengenoemde reden een vreemde reden vind, heb ik geen respect? Er zit nogal een verschil tussen het simpelweg uiten van een mening en een ander niet respecteren, lijkt mij. Ik blijf erbij inderdaad dat ik het een vreemde reden vind om buitenshuis een baan te nemen uit angst dat je relatie op de klippen loopt. En dat argument van 'afhankelijk zijn van je man' hoor ik trouwens nooit andersom, wanneer het gaat om een werkende vrouw en huisman. Dan is het ineens leuk en hip en hoor je nooit dat ze afhankelijk zijn van hun vrouw.
Ik ben trouwens vandaag op een lijstje aan het bijhouden wat ik allemaal doe op zo'n dag Ben benieuwd hoeveel ik nou écht aan het huishouden bezig ben, misschien valt het erg mee of tegen
Dit. Het gebeurt ontzettend vaak.. Vrouw thuis, man goede baan. Man gaat er vandoor. En dan blijf je dus achter met 'niks'. Dat heeft niks met vertrouwen te maken, maar dit bekijk je toch ook vanuit een groter geheel? In het algemeen, je moet toch voor jezelf kunnen zorgen? Dat geldt ook voor de man, de gemiddelde man haalt het niet in zijn hoofd om thuis te blijven en financieel afhankelijk te zijn van zijn vrouw.
Maar dat antwoord geldt toch voor iedereen die werkt? Hier weten ze ook dondergoed dat shampoo geld kost ed en dat eten weggooien not done is. Daar hoef ik niet voor te werken toch (om ze dat uit te leggen)?
Sinds wanneer staat "uit angst dat je relatie op de klippen loopt" gelijk aan zelfstandigheid? Daarnaast is mijn man gevallen op mij, omdat ik een vrij zelfstandige vrouw ben. Met of zonder kinderen, getrouwd of niet. Als ik dus mijn baan op zou zeggen, zou ik ook niet meer dezelfde persoon zijn op wie hij verliefd is geworden. En ik zeg niet dat jij geen respect hebt
Volgens mij kan je dat nergens in mijn post terugvinden hoor, ik heb alleen gezegd dat een baan nemen uit angst dat je man je verlaat, dat een rare reden vind... En tja, je zegt gelijk na mijn post dat het niet gerespecteerd wordt (door sommigen) als vrouwen wel werken, dus vandaar dat het zo op mij overkwam.
Financieel zelfstandig bedoel je dan neem ik aan. Er zijn hier namelijk op het forum ook heel veel vrouwen die wel werken maar ik niet echt zelfstandig kan noemen. Ik heb dan geen baan meer maar mijn man zou dus ook afknappen als ik afhankelijk van hem zou zijn.