Ik heb (of had, ik weet het even niet meer) een goede vriendin al 18 jaar. Onze vriendschap is wel eens vaker verwatert geweest maar nog altijd goed gekomen. (ik weet nu echt niet of ik dat nu nog wil) Toen onze zoon geboren was (3,5 jaar geleden) hebben mijn man en ik (we zijn getrouwd) een hele zware tijd gehad. (moeite met aanpassen nieuwe rollen, ik vond dat hij te weinig hielp en hij had moeite het het af en toe huilen van onze zoon) kortom, ik heb bijna op scheiden gezeten, maar alles is helemaal goed gekomen en nu ben ik zwanger van onze 2e en willen we er zo graag helemaal voor gaan. Het gaat nu heel goed tussen ons en we weten nu beter aangezien we dit al eens doorgemaakt hebben en weten wat er ongeveer komen kan. Mijn "vriendin" woont al een tijd samen, hebben een dochter van 1,5 jaar en is nu ook zwanger van de 2e. Zij hebben blijkbaar echt NOOIT ruzie, en ik vind hun relatie nogal mello (je ziet ze nooit elkaar een kus geven als ze weg gaan of thuis komen, zij gaan weleens apart van elkaar op vakantie en hebben beide een eigen bankrekening en een gezamelijke rekening waar ze maandelijks geld op storten voor de vaste lasten, en wat ze verder verdienen is van hunzelf. Hier is niets mis mee hoor!!! ieder op zijn/haar eigen manier, het is alleen heel ander als bij ons. Sinds mijn vriendin moeder is geworden vind ik haar heel erg veranderd. Ik moest lang wachten om op kraamvisite te komen omdat het te druk zou zijn voor mama en baby, ik mocht niet op de 1e verjaardag komen van haar dochter, dat is te druk voor het kindje. Kind moet niet te veel prikkels krijgen (winkelen enzo maar niet) ik mag geen tante Loes genoemd worden (al is zij altijd wel tante ..... geweest voor mijn zoon. Gewoon een heleboel "rare" dingen die me steeds meer opvielen. Ik vind/vond haar ook heel erg oordelend en betweterig. Wou het eerst niet benoemen en dacht het ligt aan mij, maar sinds onze laatste telefoongesprek weet ik het zeker. Ik voelde me al niet zo prettig meer binnen onze vriendschap en was bezig het te laten verwateren. Ik dacht, laat maar, als ze nog zo graag wil, komt ze wel vanzelf, anders laat ik het doen. Toen kreeg ik na maanden een bericht (sms) van het lijkt wel of je van de aarbodem verdwenen bent, dus ik dacht laat ik dan maar smsen. (anders was het altijd ik die initatief nam, nu had ik geen zin) maar steeds als ik haar wilde bellen, nam ze niet op en belde ze nooit terug. Reageerde alleen op sms (waar ik zooooo een hekel aan heb) dus ik smsen, als je praten wil, bel me dan terug. Ik haat smsen en je hebt toch nummerweergave?? Dus zij belde uiteindelijk terug. Hebben we hierover dan niet gesproken. Maar ineens krijg ik verwijten van: ja gaat het wel goed dan tussen jullie, want toen jullie zoon geboren was hadden jullie het toch zo moeilijk, straks gaat het weer mis en gaan jullie scheiden en zit je dan met 2 kids. (het gaat nu goed! ik had nooit vewacht dat ze dit later tegen me zou gebruiken wanneer het wel goed gaat enzo) ook komt ze ineens van: ja en jullie kinderen hebben straks niets aan elkaar omdat er 4 jaar verschil tussen zit enz enz. Zo betweterig en oordelend (er is nog veel meer maar mijn bericht wordt te lang zo) Volgens mijn mama is het zo dat je pas de hoogste bergen kan bereiken als je door de diepste dalen heen bent gegaan. Dat geldt ook voor (onze) relatie -met mijn man en mij bedoel ik- Dat haar relatie zo mello is kan ik ook niets aan doen, maar ze hoeft niet zo te oordelen. Ze is zelf ook nog maar jong moeder hoor. Wat mij betreft heb ik helemaal geen zin in zo'n vrindschap
Oh ja, wie dit uitgelezen heeft: heel goed gedaan is lang he Deze telefoongesprek kwam uiteindelijk voort omdat ze de afspraak die we gemaakt hadden vorige week door haar is afgeSMSt omdat haar dochter koorts had. (was verder niet ziek hoor, maar had 38 koorts en wij konden maar beter niet komen. (blij toe)
Het lijkt alsof je vriendin jaloers is op jouw situatie. Misschien zou zij ook wel zo'n hechte relatie willen met haar vriend. Of ze is gefrustreerd dat ze niet meer hetzelfde contact met jou heeft als eerder. Ik denk sowieso dat er van beide kanten niet eerlijk wordt besproken wat jullie dwars zit. Maar ik heb wel het idee dat je haar wilt houden als vriendin, anders zou je je er niet zo druk om maken toch? Dus misschien kan je eens proberen eerlijk te zeggen waar je mee zit. Anders kom je hier niet verder mee denk ik...
wat een vervelend verhaal zeg :S ik zou het inderdaad gewoon laten doodbloeden. Heb hier ook zoiets mee gemaakt maar dan anders haha. Ik zou me fatsoen houden als je haar tegen komt en verder niet teveel aandacht aan besteden. Lekker genieten van je 2e kindje in je buik. Succes ermee.
Dat we waarschijnlijk niet eerlijk zeggen wat we denken (ik tenminste) heb je gelijk in. Ik vind het moeilijk. Eerst kon ik het niet goed benoemen. Maar ik vond ze afstandelijk, koud zelfs en wist niet of het aan mij lag of het echt zo was. Bijv. toen zij jarig was ben ik gegaan, ze gaf een grote tuin feest. Ik kende bijna nietmand en toen ik vroeg of ik bij haar kon zitten zei ze: ja ik ben aan het praten met iemand, maar ja, je mag wel zitten hoor Gewoon heel raar en afstandelijk. Ook als ik probeer een gesprek met haar aan te gaan, haar dingen te vragen of iteresse te tonen is ze heel kort met vaak ja/nee antwoorden enzo. Ik weet gewoon niet wat ik ermee moet. Maar na onze laatste telefoongesprek was ik zo verbaasd. Ik voelde me echt aangevallen en wist niet op dat moment hoe ik reageren moest. Nu denk ik, ik wil deze drama niet. Dit wordt onze laatste zwangerschap en ik wil genieten en zo min mogelijk stress hebben. Maar het zit me idd dwars. Dan denk ik, hoe kan je iets wat ik je 3,5 jaar in vertrouwen vertelde nu tegen me gebuiken. Wie ben jij om zo te oordelen laat staan dat je zegt dat onze kids niets aan elkaar zouden hebben omdat er 4 jaar verschil tussen zit.:x Eigenlijk ben ik boos. Maar heb je kracht en zin niet om haar ermee te confronteren Dit is vorige week allemaal gebeurt (het telefoongesprek) en nu pas "durf" ik er een topic over te openen om het van me af te kunnen schrijven. (eigenlijk een beetje in de hoop steun en begrip te krijgen of anders een eerlijke mening) Er is nog veel meer maar je kan niet alles zetten in zo'n topic (ben ik morgen nog niet klaar) maar dit is wel ong. de hoofdpunten
Waarom schrijf je haar geen brief? Leg uit wat je denkt en voelt zonder verwijtend over te komen. (is moeilijk, ik weet het) Zeg daarin ook dat je hoopt dat alles weer normaal kan worden tussen jullie maar als dit niet lukt dat je de vriendschap dan wil beeindigen. Zo leg je de bal bij haar. Zij bepaald wat er nu gaat gebeuren. Misschien is het wel een beetje drastisch om dit erin te vermelden bedenk ik me nu want zo word het erg definitief. Maar ik denk wel dat die brief een goed idee is haha.
Ik heb ooit eens een hele mooie tip van mijn beste vriendin gehad. Vraag je zelf eens af wat jou deze vriendschap nog oplevert? En wat het je nog oplevert?
dank jullie voor de lieve reacties. (ik had ze zelf kunnen schrijven, zeker over die brief) Het rare is, dit heb ik wel eens vaker gedaan met een ander vriendin, maar nu, ja het lukt me niet. (vast zwangerschapshormonen) ik ben emotioneel, boos, verward.... ik weet het niet. Mijn gevoel zegt dood laten bloeden (was ik eigenlijk al mee bezig totdat ze weer smste. Maar toen voelde ik me nog zekerder van mijn zaken en nog elendiger) Ik had vorige week cadeautjes voor haar en haar dochter gekocht voor als we langs zouden gaan. Het waren een douce gel en body lotion van de merk Lief voor mama (vond het best duur maar rook wel lekker) en een knuffel pony in een tasje voor haar dochter. Heb nu de douche gel en lotion voor mezelf uitgepakt (had het anders nooit voor mezelf gekocht, was best duur, maar ruikt zoooooo lekker, en ik wordt ook mama) en ga de pony aan mijn eigen dochter geven als ze geboren is Ik ben er eigenlijk klaar mee. Zij zou smsen weer met datums waneer we elkaar weer zouden zien, maar heb nog niets gehoord. Mocht ze toch weer iets van haarzelf laten horen, dan zeg ik het wel (denk ik) anders maar niet. Maar om het zo van me af te schrijven en jullie lieve begrip enzo, dat doet me heel goed. Bedankt
meid als je het idee al heb dat je er geen energie meer in wil steken, doe het dan ook niet. Laat het een kennis zijn die je af en toe eens ziet of spreekt en verder niet. Misschien als je de kracht heb gevonden kun je haar er eens op aanspreken maar ga nu lekker genieten van je zwangerschap. Ik had ook een vriendin die ik 3 keer in de week zag en tussendoor smsde. Zij kreeg een vriend en heeft mij dus aan de kant gezet. De laatste keer dat ik haar heb gezien en gesproken is 2 jaar geleden toen ze even op kraamvisite kwam. Ben er klaar mee want positieve dingen komen er toch niet uit die "vriendschap"
ik zal nu proberen om je op je zwangerschap te richten en na de bevalling eens weer kijken of je nog een vriendschap met haar wilt.
Ik herken het helemaal. Ik heb ongeveer hetzelfde ervaren met mijn beste vriendin. In het kort in haar slechte tijden heb ik haar door dik en dun gesteund want tja daarvoor was ik haar beste vriendin. Maar toen mijn happy moments aankwamen begon zij met turven van alles. wie heeft laatste keer gebeld, gesmst, langs komen. En ja dat betweterige had ze ook heel erg. Afkraken van onze trouwlocatie, mijn trouwjurk etc. Iedereen heeft recht op een mening , maar je moet wel je grenzen kennen. En het is vaak de manier waarop ze zeggen dat kwetsend is. Jarenlang is dit zo door gegaan. Op een geven moment durfde ik niks meer met haar te delen uit angst dat ze weer alles zou afkraken. We hebben ook meerdere malen per brief onze gevoelens kenbaar gemaakt, gesprekken om het uit te praten. Dit jaar hebben we het dan ook echt "uit" gemaakt. Uiteindelijk heeft het gewoon geen zin. Je gaat alleen maar aan elkaar irriteren. Ik zou het hierbij laten. Wie weet over 5 jaar komen jullie elkaar weer tegen en zitten jullie weer op 1 lijn. Ik weet dat het heel frustrerend is. Stuur maar een pb als je ff je verhaal kwijt wilt.
Zo te lezen geeft ze je geen positieve energie. Ze spreekt zich alleen maar negatief uit over jullie gezin. Wat haar beweegredenen zijn, zouden er wat mij betreft niet meer toe doen. Ik zou zo'n vriendschap beeindigen middels een telefoongesprek. Mocht ze dan niet opnemen, dan zou ik haar een brief of een mail sturen. Misschien hard, maar ik heb inmiddels geleerd dat ik mijn beperkte tijd niet meer wil spenderen aan mensen waar ik zelf niets aan heb. Vriendschap moet wederzijds en vooral ontspannen zijn.
Wij hebben wel tijd voor de rest van het verhaal hoor . Nee geintje. Ik vind haar eerlijk gezegd niet echt een vriendin. Ruzie, beetje jaloezie, dingen samen delen zijn gezond in een relatie. Ieder moet natuurlijk zijn eigen relatie indelen zoals ie zelf wil. Ik ben bijvoorbeeld net als jij, alles samen en zeker niet apart op vakantie. Maar anderen willen daarin vrijer zijn. Dat is prima, maar je moet elkaars dingen daarin wel respecteren en dat doet zij niet. Ik zou me in jouw geval afvragen 'wil ik hier nog energie in steken'? En als dat niet zo is, dan gewoon laten doodbloeden. Doodbloeden omdat zij niet al teveel moeite doet dus waarom zou jij het dan doen? Als zij wel veel moeite deed maar jij wil gewoon geen vriendschap meer zou ik gezegd hebben 'wees eerlijk en zeg het haar'. Maar dat is niet van toepassing. Wil je het nog wel een keer proberen, dan zou ik een brief schrijven en daarin je gevoelens uiten. Voor mij werkt schrijven altijd beter omdat ik hem dan altijd even kan overlezen en dan pas wegdoen.
Oh en ik vind dat je moeder gelijk heeft. In een relatie ga je inderdaad door de diepste dallen maar kun je door bergafwaarts te gaan ook weer uitrusten om die hoge berg weer te beklimmen .
Lieve dames, Wat onzettend lief van jullie berichtjes (sorry dat ik laat reageer, maar heb gisteren toch zoooooooo'n geweldige dag gehad, lekker gewinkeld met mijn mama. Ben nu blut) Maar heb nu alles weer gelezen en idd ik ga het dood laten bloeden en pas na mijn bevalling weer verder kijken. Wat ik alleen jammer vind.... zoals ik al zei we zijn al heeeelllll lang vriendinen. In de afgelopen jaren toen ik een ongeluk kreeg en in een rolstoel belande (ondertussen loop ik weer hoor) heeft ze me best bij gestaan, me geholpen. Ze was ook 1 van de eerste die bij mijn zoon kwam kijken na mijn bevalling en was meteen tante enzo. Ze heeft wel eens voor me opgepast. Dus vroeger was ze echt een goede/fijne vriendin. Het is maar sinds ze zelf moeder is geworden (1,5 jaar geleden) dat ze zo ontzettend veranderd is. Dat is eigenlijk de reden waarom ik zo'n moeite mee heb. Ik kan haar vanuit het verleden alleen maar prijzen, maar sinds de afgelopen anderhalf jaar..... ja het verhaal staat idd in mijn openingstopic. Zo jammer. Ze is nu zelf ook weer voor de 2e keer zwanger en ik had zo gehoopt dat we onze ervaringen samen konden delen enzo (je leest wel eens over vriendinnen die samen zwangeren enzo) maar het zit er nu echt gewoon niet meer in. Je kan geen vriendschap onderhouden via alleen maar smsen. En ik voel me idd echt niet meer prettig in haar nabijzijn. Dus..... Wat het verleden betreft ben ik haar en onze vriendschap dankbaar, maar helaas denk ik dat we uit elkaar zijn geroeid. En wat niet meer gaat moet je los laten. bye the way.... Mijn moeder is idd heel wijs hoop het later ook te worden
ik vind doodbloeden wel erg makkelijk een vriendschap is een relatie en dus werkwoord en daar moet je aan werken beide kanten, maar in mijn ogen is vriendschap ook alles kunnen zeggen tegen elkaar en heb het gevoel dat er iets meer is gebeurt dan dat zij alleen veranderd, ik zou als ik jou was toch de stoute schoenen aantrekken en op de vrouw afvragen wat er nu gebeurt is waar is het fout gegaan, zo een vriendin die je altijd bij heb gestaan en goed voor je is geweest dan moet er haast iets gebeurt zijn waardoor het mis ging maar échte vriendschap komt ook daaroverheen als je maar eerlijk bent
Het ziet er naar uit dat jullie heel heel verschillend in het leven gaan staan en het daarom niet meet klikt. Eerlijk gezegd vind ik jou ook niet bepaald aardig praten over hoe zij dingen in hun relatie aanpakken, zoals over apart weggaan en een eigen en een gezamenlijke rekening hebben. Waar 2 vechten, hebben 2 schuld. Het is geen kwestie van wie er gelijk heeft, maar dat jullie vriendschap geen gezonde basis meer heeft. Dat gebeurt welleens. Jammer, maar ik zou geen energie steken in vriendschappen die je energie kosten.
Weet je wat het is. Je hebt gelijk dat doodbloeden makkelijk is (nou ja, makkelijk.... het blijft voor mij altijd moeilijk om mensen los te laten) maar zeker in deze tijd van mijn leven (dus dat ik nu en voor het laatst zwanger ben) heb ik de zin en de kracht niet om de confrontatie aan te gaan. Al die stress is echt niet goed en probeer ik te vermijden. Ik heb gewild dat het goed zou gaan. De laatste anderhalf jaar is het contact voornaamleijk vanuit mij gekomen, ik smste (omdat ze nooit haar telefoon opnam of terug belde) en zij hield de boot een beetje af. bijvoorbeeld het niet komen op de eerste verjaardag van haar dochter, het niet echt willen dat ik bij haar kwam zitten op haar verjaardag, haar korte antwoorden enzo. En ja waar 2 ruzie hebben hebben 2 schuld. Zou ik zeker ook niet ontkennen. Maar ik geloof niet dat het echt een kwestie van schuld is maar eerder dat we uit elkaar zijn gegroeid. Er komt wel eens een tijd dan ga je verder met je leven en sla je soms allebei af in een ander richting. Ik denk eerder dat dat het is. Alleen nogmaals, ik vind het wel jammer en moeilijk. Heb altijd moeite gehad als mensen verdwenen uit mijn leven, maar leer ondertussen wel dat dat nu eenmaal het leven is. Mensen komen en mensen gaan. En ik leer steeds maar door.
Als je goed leest hoe ik het geschreven heb.... Ik zei nog (naar mijn idee erg duidelijk) dat het absoluut niet erg is dat zij zo'n ander levenstijl heeft. Ik vind alleen niet dat zij dan het recht heeft om te oordelen (en dat gevoel heb ik heel sterk gehad.) Ik zei wie is zij om te oordelen en te zeggen van: voorheen hadden jullie het zo moeilijk in jullie relatie bij de geboorte van onze eerste en straks zit je in een scheiding met 2 kids (terwijl dat helemaal niet aan de orde is aangezien we nu wel gelukkig zijn, ouderschap al eerder hebben mee gemaakt en nu beter weten waar we aan toe zijn) vandaar ook de titel van de topic: de hoogste bergen bereik je nadat je de diepste dalen hebt doorgegaan. En de opmerking die ze gaf van: jullie kinderen hebben straks niet aan elkaar omdat er 4 jaar verschil tussen zit. Ik vond het nergens op slaan en was er best boos om. Weet ook niet waar het vandaan kwam. Maar goed, zoals ik al zei we waren vroeger wel hele goede vriendinnen, zij voor mij net zo goed als ik voor haar. Maar nu denk ik dat we beide en ander levensrichting gekozen hebben en klikt het niet meer. Maar ik hoop dat het nu duidelijk is, het gaat er niet om dat ik haar zwart wil maken of niet aardig over haar wil praten. Ik wou gewoon van me afschrijven dat het pijn doet als je mensen los moet laten om wat voor reden dan ook. En ja, opmerkingen kunnen pijn doen
Heb precies hetzelfde gehad. We zijn na 5 jaar weer helemaal op en top vriendinnen. Maar ik weet op K.. Het voelt Zoiets. Het moet wel van twee kanten komen. Je kunt wel blijven proberen, maar dat heeft niet altijd maar zin... Misschien een idee om te sms'en omdat zij nog zou laten weten welke datum? Dan sms je gewoon dat je niets meer van haar hoort en dat ze eerlijk moet zijn als ze er geen zin in heeft en dat het op deze manier voor jou niet hoeft??