hallo iedereen, ik wil hier toch wel effe wat kwijt ivm mijn gevoelens rond de miskraam die ik had in oktober de verwerking ging redelijk tot nu toe ik hoopte alleen maar dat ik dit jaar nog zwanger zou zijn, maar dit is niet het geval mijn schoonzus bevalt wel binnen een 2 tal weken en ik voel dat ik het er enorm moeilijk mee heb ik kan me echt niet meeleven met haar zwangerschap de dikke buik van haar doet me enorm pijn dit vooral omdat ze niets van zich heeft laten horen na mijn miskraam dit wringt bij mij echt wel nu ligt het voor mij ook moeilijk om me in te leven in hun geluk ze hebben alle spulletjes hier komen halen van mijn 1ste dochter en dat doet me wel verdriet ik hoopte terug zwanger te zijn voor ze beviel gewoon omdat ik weet dat ik het nu super moeilijk ga krijgen maar helaas ben dus niet zwanger volgens de pendel die ik laten uitvoeren heb door iemand zou ik pas zwanger zijn in maart dit valt me ook erg zwaar, lijkt me nog veel te lang weg voel me op moment redelijk moe en futloos en heb nergens zin voor de feestdagen zeggen me ook zo weinig ik voel dat het verdriet na de miskraam (dat toen redelijk goed mee viel) toch niet helemaal verwerkt is en terug de kop opsteekt ik zeg vaak ook dingen vaak 2 keer, leg dingen op verkeerde plaatsen ben soms de kluts kwijt wie heeft dit nog meegemaakt of herkent zich wat in mijn verhaal groetjes miesje
Ik herken je verhaal enorm. Ik hebin september een spontane miskraam gehad en ben ook nog steeds niet weer zwanger...ik heb geen zin in de kerstdagen (ik zou nu namelijk al een mooie buik hebben (van 23/24 weken...), ik heb eigenlijk nergens zin in, ik kan moeilijk tegen mensen in mijn directe omgeving met een enorme zwangere buik en kan me heel slecht zetten tot reactie op geboortekaartjes. Het doet me gewoon allemaal erg pijn. Gekke is dat toen ik mijn miskraam kreeg ik er heel nuchter onder was. Ik heb denk ik gedacht dat ik wel weer snel zwanger zou zijn, nou zit ik "pas" in de 4de ronde na de miskraam, maar voor mijn gevoel is het een eeuwigheid geleden. Ik denk bij mijzelf (ik heb het er laatst met ene zwangere vriendin over gehad) dat het bij mij pas over gaat asl ik een gezondkindje hebt gebaard en in mijn armen ligt.....
Ha Miesje, Ook ik herken je verhaal meid. Ik heb in augustus een 2e miskraam gehad en ben 4 dagen later gecurreteerd. Ik zou vandaag ruim 27 weken zwanger zijn geweest. Maar dit mocht helaas niet zo zijn. Na mijn miskraam is mijn cyclus helemaal in de war. Ik werd niet meer ongesteld. In November ben ik naar de huisarts gegaan en de huisarts heeft mij primolut voorgeschreven. 3 dagen na het laatste tabletje ben ik ongesteld geworden. Erge zin in de kerst heb ik ook niet. Ik heb niet eens het gevoel dat het bijna kerst is. Eigenlijk heb ik de laatste tijd helemaal nergens zin in. Net als Me2 denk ik dat dit allemaal weg is als ik zwanger zou zijn en een gezond kindje op de wereld heb gezet. Dikke knuffel Divi
Hey miesje ik kan me voorstellen dat het een zeer pijnlijke confrontatie is, je schoonzus die zo binnenkort bevalt, en dan jouw spulletjes komt halen, terwijl je zelf zo had gehoopt die te kunnen gebruiken. Kerst is bij mij ook wat geforceerd, het gezellige, gelukkige moment, 'samen' zijn zal getekend zijn met verdriet om wat had kunnen zijn. Ik zou zeggen, probeer er toch een beetje van te genieten maar forceer je zelf niet je verdriet te verdringen, pas door het een plaats te geven, is het nu in plaats van net na je MK, het doet nog evenveel pijn. sterkte! flyke
Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties de tranen vloeien wanneer ik dit allemaal lees heb het gevoel zo alleen te staan, vlak na je miskraam steunen de mensen je wel wat in je directe omgeving maar dan lijkt het of je er maar overheen moet zijn weinigen die zich nog afvragen hoe het met je gaat iedereen heeft maar oog voor de baby van mijn schoonzus die zich binnenkort laat zien ze begrijpen precies niet dat het voor ons toch pijnlijk moet zijn aldoor wordt er maar gepraat over de bevalling etc dat is normaal ik begrijp dat allemaal wel en ik zou het natuurlijk in hun plaats ook wel willen dat er belangstelling getoond wordt maar tijdens die gesprekken kan ik me weinig mengen, probeer het steeds over een andere boeg te gooien of naar het toilet te gaan om de confrontatie van het verdriet niet te moeten aangaan het is toch o zo moeilijk eigenlijk ben ik bang voor een komende zwangerschap, zal het dan allemaal wel goed gaan? soms vraag ik me af of ik er wel mee door wil gaan. heb al een gezonde dochter soms denk ik ben ik niet te oud? we hebben heel lang getwijfeld of we voor een tweede kindje zouden gaan onze dochter is pas 9 geworden nu we toch de stap hadden gezet na jaren twijfels komen we dit tegen toch bedankt voor jullie medeleven en ik hoop aan jullie allen dat voor jullie net als voor mij straks toch ook de zon gaat schijnen liefs miesje
Hoi Miesje, Ik herken ook zoveel in de gevoelens die jij en de anderen omschrijven. Ik dacht dat ik mijn MK van mei ook wel verwerkt had, maar niks is minder waar. 7 december was ik eigenlijk uitgerekent en de gevoelens, het verdriet en alles kwam weer boven. Mijn oudste zus, heeft toen na de MK ook helemaal niks van zich laten horen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je een MK krijgt. Nu is mijn beste vriendin ook nog zwanger, dat weet ik van vorige week. Tuurlijk gun ik het haar, maar verdriet doet het wel. Steeds als zij iets zegt over wat ze voelt, zeg ik: o ja dat had ik toen ook! En dan begint het weer. Ik zie dan alles weer voor me en de tranen komen weer. Nogmaals ik gun het iedereen, maar ik ben ook eerlijk als ik zeg dat ik het mezelf het meeste gun. De kerst is voor mij nu ook anders. Ik heb er niet echt zin in. Ik heb een boom opstaan, maar die staat al vanaf het begin helemaal scheef. Normaal zou ik daar echt niet tegen kunnen, maar nu boeit het me niet. De kerststal staat onder de boom, maar de beeldjes staan er nog niet in. Ik denk ook niet dat deze vanzelf verschijnen. Wel probeer ik iedere dag wat meer positief te zijn. Maar ook dat kost me heel veel energie. Lieve meiden, laten we hopen dat we volgend jaar allemaal ons eigen kindje met de kerst bij ons hebben. Wat zou dat speciaal zijn. Voor nu wil ik toch iedereen heel veel sterkte wensen met deze kerstdagen en ik hoop dat we toch nog ergens in die dagen een lichtpuntje zien. Veel liefs van Hope
Hoi, inderdaad heel herkenbaar. Ik heb in september voor de tweede keer een miskraam gehad en was daar, net als jullie, heel nuchter onder. Ook ik ben nog niet zwanger en dat doet me inderdaad toch meer dan ik dacht. Ik kon weinig in mijn omgeving hebben en in gezeur had ik al helemaal geen zin. Ook mijn vroegere vriendin is pas bevallen, terwijl zij nog niet eens wist dat ze zwanger was en ook nog niet zwanger wilde zijn. Ik had het pas ook dat ik een kerstliedje hoorde die wel grappig was en ik moest er hard om lachen en ineens zat ik te janken, sloeg helemaal nergens op, maar dat komt dan ineens opzetten...van mij mag het ophouden hoor! Maar meiden allemaal heel veel sterkte gewenst en ik sluit aan me aan dat hopelijk 2007 een geweldig zwanger jaar voor ons allemaal mag worden! Liefs, Angela