Na een paar laatste zware weken ben ik 4juni bevallen van onze mooie zoon yoshua. de laatste weken van mn zwangerschap waren zwaar. yoshua was nog niet ingedaald en lag met zn benen achter mn ribben waardoor ik niet langer dan anderhalf uur kon liggen omdat ik dan teveel pijn had. tel daar voorweeen en bi bij op en dan krijg je een oververmoeide zwangere vrouw. de laatste week was mn bloeddruk aan de hoge kant en dat gaf nog meer onrust. kortom ik kon niet wachten om te bevallen. zondags voelde ik me niet lekker en ik was bang dat het door mn bloeddruk kwam. de vk gebeld en die kwam gelukkig al heel snel (ze had gezegd dat het wel even kon duren maar dat viel mee). bloeddruk gemeten en die was gelukkig niet hoger geworden. waarschijnlijk voelde ik me niet lekker door mn slaaptekort en maakte ik me zorgen om mn bloeddruk waardoor die natuurlijk ook niet lager werd. ze heeft gekeken of ze me kon strippen, maar helaas kon dat nog net niet. voor dinsdag afgesproken dat ze me dan zou strippen als het lukte. zo gezegd zo gedaan. helaas gebeurde er dinsdags niks afgezien van nog meer voorweeen. woensdag ook alleen maar weer voorweeen en iedereen dacht dat ik wel zou bevallen als het heel warm zou zijn (die vrijdag). woensdag avond toen ik net wilde gaan slapen (22.30) braken mn vliezen (jippie eindelijk gebeurde er iets), ik moest blijven liggen omdat yoshua nog niet was ingedaald en heb de vk gebeld. die was er binnen een kwartier. ik had toen 3cm maar hij was nog niet ingedaald dus ik mocht nog steeds niet lopen, ik mocht alleen mn bed uit om naar de wc te gaan en dan gelijk weer terug in bed. ik had nog geen weeen dus we spraken af dat ik zou bellen als ik dacht dat het serieus werd en ik zou proberen om te gaan slapen. als ik geen weeen kreeg zou ze smorgens weer komen kijken. om 01.45 kreeg ik de eerste echte wee en die was als best sterk. om 2.00 had ik rugweeen en om 2.15 de vk weer gebeld en gelijk de kraamzorg. de vk was er om 2.30 en yoshua was gelukkig ingedaald en ik mocht mn bed uit. ik ben op de rand van het bed gaan zitten maar toen bleven de weeen komen en ben ik weer gaan liggen. (en ik wilde eerst zo graag mn bed uit en toen het mocht wilde ik niet meer) om 3.08 mocht ik mee persen. tijdens het persen ging de hartslag van yoshua omlaag naar 60 en kwam niet goed meer op. de vk besloot gelukkig dat ik door moest persen om hem er snel uit te krijgen en zette vast zuurstof klaar. tijdens het persen kon ik mn benen niet goed omhoog houden door mn bi en mn ribben. mn man hield mn ene been vast en de vk hielp me met mn andere been, maar die was ondertussen ook bezig. na 9minuten persen is om 3.17 yoshua geboren en hij begon gelukkig gelijk te huilen en zuurstof was gelukkig niet nodig. toen was het wachten op de placenta, die wilde niet komen en ik kreeg een spuit in mn been. om 3.30 kwam de kraamverzorgster. toen de kraamverzorgster er was kwam de placenta na wat geduw op mn buik en een keer zachtjes persen. toen kon ik even bijkomen en ik heb denk ik wel een half met yoshua op mn borst gelegen voordat de controles werden gedaan. alles was goed en we konden gaan genieten. nadat de placenta er was en ik er een beetje fatsoenlijk bij lag heeft mn man de kinderen uit bed gehaald (die waren inmiddels wakker geworden) en zaten we om 4.00 met zn allen op ons bed. vanaf het moment dat mn vliezen braken duurde het 4u45min en vanaf de eerste wee maar 1,5uur. nu waren mn andere bevallingen ook snel maar dit was de heftigste. mede doordat de hartslag van yoshua omlaag ging en niet goed opkwam en doordat hij heel groot was (4210) maakte dit wel de zwaarste bevalling. ik merk dat ik een beetje vastloop met mn gevoel. natuurlijk ben ik heel blij dat ik geen lange bevalling heb gehad, maar aan de andere kant overviel het me toch dat het uiteindelijk zo snel moest. ik kon tijdens het persen alleen maar denken dat hij eruit moest en ik ben echt een aantal moment heel bang geweest dat het niet goed zou gaan. helaas is er bijna niemand die hier serieus naar wil luisteren. met mn man kan ik het hier wel over hebben want hij voelde zich op dat moment heel erg machteloos omdat hij niks meer kon doen dan mn been vasthouden en begrijpt mn gevoel. als ik aan anderen mn verhaal vertel krijg ik iedere keer te horen dat het toch goed gegaan is en dat het lekker snel was, beter dan..... (vul zelf alle andere drama bevallingen maar in). bij het cb werd het helemaal van tafel geveegd en kon ik mn verhaal niet eens afmaken. ze zei letterlijk dat bij iedere bevalling de hartslag dipt en dat het niks bijzonders is. tijdens mn kraamweek heb ik met de vk die de bevalling deed en de vk die ik het meeste voor de controles heb gehad wel uitgebreid mn bevalling besproken en met de kraamverzorgster kon ik het er ook goed over hebben gelukkig. nu we 4weken verder zijn merk ik dat ik het toch moeilijker vind om het een plekje te geven dan ik had verwacht. over 2weken ga ik naar de vk voor de nacontrole en dan zal ik het ook met haar bespreken, maar ik moet het gewoon ff kwijt. ik hoop dat ik hier mn ei kwijt mag/kan en dat er iemand is die mijn verhaal wel wil aanhoren (lezen).
Ik herken je verhaal ook. Hier vanaf de eerste wee tot aan geboorte in een kleine 3 uurtjes. Was voor mij supersnel. Pijn was erg heftig en ben op het laatst licht in paniek geraakt. Ik zal je het hele verhaal besparen. Als mensen vragen hoe mijn bevalling was en ik vertel het, krijg ik ook alleen maar te horen dat een snelle bevalling toch alleen maar fijn is. Waarna ik al niet eens meer verder vertel. Hoe de impact op je lijf is en op je partner - die jou ziet vechten tegen je paniek van de pijn - begrijpen mensen niet... Ik praat er veel met mijn man over. Dat helpt. Sterkte met het verwerken, je kan het straks een plekje gaan geven. Maar praat erover met iemand die je wel begrijpt, dat helpt.
Hi, Ik herken je verhaal. Heftig kan zo' n bevalling zijn hè. Bij mij was mijn bevalling juist verschrikkelijk lang en ook een dip in hartritme met alle gevolgen van dien... Samengevat, mijn Zoon werd er hardhandig uitgetrokken met de nodige schade voor mezelf. Ik vond het een traumatische ervaring. Ik vertelde het ook alleen als mensen naar de bevalling vroegen, maar alles werd afgedaan met 'je hebt een gezond kind gekregen'..... Dat is waar, maar daardoor voelde ik me erg onbegrepen! Alsof je dan het er niet moeilijk mee mag hebben. Gelukkig kan ik er met mijn man over praten en destijds ook met de vk. Belangrijkste tip, zorg dat je je verhaal kwijt kunt, bel desnoods vk of je niet al een eerder gesprek kunt hebben of anders je huisarts. Je wilt niet in een postnatale depressie terecht komen, geloof me. Het CB had het niet zo van tafel mogen vegen. Zij moeten juist dit soort in de knoop gevoelens signaleren en actie ondernemen.
Wat fijn die herkenning en wat vervelend voor jullie dat jullie het ook zo ervaren hebben. Een pnd heb ik helaas bij mn dochter gehad en zover laat ik het zeker niet komen. Ik kan eerder bij de vk terecht maar dan niet bij degene waar ik goed mee kan praten. Het komt allemaal wel goed, maar ik baal er gewoon van dat ik mn verhaal niet kwijt kan omdat men vind dat een snelle bevalling makkelijk is. Tijdens mn pnd heb ik mn bevallibgsverhaal heel uitgebreid geschreven met ook mn gevoelens hierin en dat ga ik nu weer doen. Zo kan ik het terug lezen en dan kan ik het makkelijker een plekje geven.
Wat jammer dat je niet serieus genomen wordt in je gevoel door de mensen om je heen. Goed dat je het met je vk over 2 weken erover gaat hebben, echt doen hoor hiermee moet je niet blijven lopen! Wat voor de één heftig is, kan iemand anders weer anders ervaren. Is net hoe het gaat in zo'n moment, en hoe de aanloop is naar de bevalling toe. Iedereen ervaart het anders maar een beetje inlevingsvermogen is voor sommigen best lastig waardoor jij je verhaal niet kwijt kan. Ik heb ook zoiets meegemaakt, althans de 2e was ook erg snel maar dat vond ik dan wel weer goed te doen na de eerste laaaaange. Anyways bij de 2e kwam de placenta maar niet , vk's hard duwen, gyn duwen.. prik in mn been, nog een prik, vreselijk en het deed zo'n pijn toen de gyn de allerlaatste poging waagde, ik voelde mezelf wegglijden. Op dat moment kwam de placenta toch nog uit zichzelf anders had ik naar de OK gemoeten .Dat moment heb ik af en toe nog steeds wel moeilijk mee . Ik vond het zó eng op dat moment, zo van doei daar ga ik..... pff bah. Praat erover met je vk idd en probeer er toch zoveel mogelijk over te praten want dat is het enige wat helpt. Als mensen ernaar vragen en dan zeggen 'je hebt toch een gezond kind' , ga er dan op door. Zij vragen hoe het ging? Dan vertel jij je verhaal zoals het is gegaan. Blijf bij jezelf en praat erover, alleen dan raak je het kwijt en krijg je hopelijk ook begrip van mensen, als ze door hebben hoeveel het je raakt en hoe vreselijk spannend dat moment wel niet was voor jullie.
Alle 3 mijn bevallingen zijn snel gegaan, maar deze was de heftigste van de 3. Bij mn middelste kon ik tussen de weeën door gewoon kletsen en was het heel ontspannen en dat was deze keer helaas niet zo. Bij mij kwam de placenta ook niet helemaal vanzelf en ik kreeg ook een spuit in mn been en na een bezoek beetje duwen op mn buik kwam hij toch. Kan me goed voorstellen dat je het heel heftig vond dat moment. Zeker als je jezelf voelt wegglijden. Praten doe ik zeker en dat helpt op zich wel, maar het blijft me iedere keer weer verbazen hoe onnadenkend sommige mensen zijn. Ze bedoelen het vast niet zo rot als het overkomt, maar 2tellen nadenken over hoe de ander zich voelt zou fijn zijn.