Lieve moeders, Drie maanden geleden ben ik bevallen van ons eerste kindje, een mooie dochter. Hiervoor bestond ons huishouden uit mijzelf, vriendlief en twee katten. Het is heerlijk genieten van ons kindje, maar sinds de geboorte is er zo iets raars gebeurt met mijn houding naar de katten toe; ik kan ze niet uitstaan en het wordt met de dag erger :x De katten zijn 1,5 jaar oud en heel druk, speels en aanhankelijk. Hiervoor was ik gek op ze, maar nu gaan mijn haren overeind staan elke keer dat ik ze zie of hoor. Ik ben op zich niet bang dat ze haar bewust iets zullen doen, maar ze zijn tijdens een van hun drukke uurtjes (rennen en springen door het huis) wel al eens op haar gesprongen toen ze in de box lag. Bovendien vind ik ze vies. Het zijn heel harige poezen, dus ik loop steeds woest overal haren vanaf te plukken, van het boxkleed, van de speen als ik deze ergens neerleg, van de wipstoel, de klof, etc etc. En ik irriteer me eraan dat ik niet even het boxkleed of een knuffel kan laten liggen als we de kamer uitgaan, want daar gaan ze geheid aan zitten als ik weg ben. M'n vriend vindt het zielig voor ze (begrijp ik, want ik wordt steeds kattiger tegen ze), dus probeert ze wat extra aandacht te geven, waar ik dan weer ontzettend jaloers van word als ik hem zie knuffelen met de poezen. Ik begrijp het niet en ben heel erg verbaasd over deze verandering in mijn houding. Zijn er moeders die dit herkennen, of ben ik gewoon een chagrijnig kreng? Gaat dit gevoel over na een paar maanden?
Goh, best herkenbaar wat je schrijft! Ik had een vrij heftige bevalling thuis, de katten waren hierdoor flink geschrokken en dus bang de eerste weken dat mijn kleine er was. Ook kon ik door alle hechtingen ed niet bukken de eerste tijd om ze te aaien. Ik was met vanalles bezig, met de borstvoeding elke 2 of 3 uur en dan nog die pijn van de hechtingen... Nu komt mijn liefde voor de katten gelukkig meer terug, maar duurt lang! (dochter is ruim 5 maanden). Ik was ook vrij kattig naar ze, bij mij kwam dat volgens mij vooral door mijn 'bescherminstinct'. Sneu voor onze katjes, want ze zijn echt superlief! Ik merk ook dat als mijn meisje slaapt, en ik eindelijk even wat tijd voor mezelf heb ik geen zin heb om veel aandacht aan de katten te geven, omdat ik dan weer aan het verzorgen ben... Ik doe overigens natuurlijk wel lief tegen de katten maar kan minder van ze hebben. Ze hebben hier een heerlijk leventje hoor!
Hmm geen ervaring met katten hier, maar wel heel snel een geirriteerd en jaloers gevoel richting een aantal naaste familieleden (niet in ons huis wonend), echt heel erg vervelend want was daarvoor helemaal niet zo en wilde helemaal niet zo zijn, maar kon het echt niet tegenhouden soms.. misschien een kwestie van moederinstinct...? Bij mij is het trouwens gelukkig helemaal goed gekomen hoor Misschien nog een tijd(je) aankijken dus..
Helemaal niet bekend. Ik denk dat je het wat van je af moet laten glijden. Die haren gaat je kindje ook echt niet dood aan, is alleen maar goed voor de weerstand. Ik zou het wat meer los proberen te laten.
Ik herken het ook niet en heb 3 katten... Denk dat je het inderdaad van je af moet zetten..mijn zoontje groeit en doet en kijkt hartstikke vaak zeer geamuseerd naar de poezen, misschien dat je het op een positieve manier kan benaderen want het is alleen maar leuk (en ik denk ook goed) voor je kindje om met een dier op te groeien...
herkenbaar hoor is ook een soort moederinstinct. Je wilt je kleintje gewoon beschermen en katten zijn vet lief maar kunnen soms giga in de weg lopen.
Klinkt niet bekend. Hier 2 honden in huis. Ze kregen wel sneller een snauw maar dat kwam ook door slaapgebrek.
Ja, heel bekend. Ik erger me vooral dood aan het opdringerige gedrag van 1 van mijn katten. Zoooo irritant. Het is niet meer zo erg als vlak na de bevalling, maar ik ben niet meer zo gek op ze als voorheen. Wel een beetje sneu voor ze, I know, maar die kat is echt zo irritant, ik kan me er niet overheen zetten .
Ik heb een beetje hetzelfde alleen ik ben nog niet bevallen.... Maar ik erger me dood aan de 2 katten en de hond. Ik vind ze bloed irritant. Katten zitten vaak te jammeren om van alles en nog wat. Voor kamer waar ze niet in mogen, om eten tereijl ze net gehad hebben enz. Hond staat elke keer op als ik maar iets beweeg, zit veeeeeeeeel zn bek af te likken incl het gesmak, stinkt (grotendeels door ziekte van hond) enz. En echt ik wil het niet maar erger me echt dood aan ze. Volgens vlos zijn dit de hormonen. Hoop dat dit na de bevalling gauw verdwenen is want dit is voor niemand leuk....
Hey ik herken dit ook. Ik was gek op onze kat voor onze dochter geboren was. tijdens mijn bevalling en verblijf in het ziekenhuis zei ik steeds tegen mijn man dat ik het zielig vond dat hij alleen was. (hormonen denk ik) maar zodra ik thuis kwam vond ik hem maar een last al dat haar die kattenbak dat gespring van hem alles. En zei ook tegen mijn man dat hij hem weg moest doen. Gelukkig heeft hij dit niet gedaan want het is echt zijn vriendje. Maar het heeft bij mij heel lang geduurd voor ik hem weer lief begon te vinden. Ik denk dat dit ook te maken heeft gehad met de nasleep van mijn hormonen ik voel me nu pas weer de oude ik. Maar nu vind ik hem weer de allerliefste kat van heel de wereld en kan ik met hem knuffelen haal weer lekker dingen voor etc.
Bedankt voor de reacties! Gelukkig ben ik dus niet de enige. @annneliesje en SDenise: van me af laten glijden lukt helaas niet, dat is het lastige. Bovendien ben ik niet bang dat het slecht is voor de baby (we hebben toentertijd juist bewust huisdieren genomen, zodat wanneer we een kindje zouden krijgen deze leuk met dieren kon opgroeien), maar is het een irrationele afkeer. Nog maar even aankijken misschien, en anders doen we ze een tijdje uit logeren bij de inlaws...