Lieve meiden, weet niet of ik wel thuis hoor maar er staat alleen tijdens de zwangerschap. Hoe interperteer je zoiets. Voel me zo verdomd alleen. Ik lig alweer uren wakker en heb het op papier gezet. Lieve .... Ik schrijf deze brief omdat wij niet normaal een gesprek kunnen hebben zonder dat het uitloopt op een discussie of erger een ruzie. Ik zit hier echt mee en moet het aan je kwijt. Ik weet dat je vindt dat ik geen echte problemen hebt maar voor mij voelt dat niet zo. Tuurlijk er zijn altijd ergere dingen maar voel me erg verdrietig. Ik stuit tegen zoveel onbegrip op dat ik soms niet meer weet hoe ik hier mee moet omgang. Ik mis momenten dat je er voor me bent, begrip voor me toont of gewoon naar me luistert. Voel me zo eenzaam. En weet oprecht niet wat ik hier mee moet. Stop ik mijn gevoelens weg en doe ik hier niets mee om jou te plezieren moet ik voor mezelf kiezen. Ik weet het niet niet. Probeer al maanden te vertellen dat tijdens de zwangerschap bepalen emoties niet onderdrukt kunnen worden. Ik zit in een soort emotionele achtbaan en kan hier niet uit. Ik heb het gevoel dat ik alles ( bedoel niet alleen Shirin, huishouden ect) alleen moet doen. Sta echt alleen hiervoor. Wat moet ik toch hiermee. Geen idee of er nog een plek is voor een ons in de toekomst en ik ben ook niet in staat om hier nu een beslissing over te nemen maar het is voor mij wel duidelijk dat er iets moet veranderen. Ik heb ook behoefte aan een gemeende arm om mij heen, begrip en liefde naar mij toe. Een vriend die ook zonder te oordelen klaar voor mij staat. Maar ook iemand met wie ik leuke dingen kan ondernemen en kan lachen. Ik kan mijn gevoelens toch niet zomaar uitschakelen. Ben zo bang dat ik op een gegeven moment het niet meer aankan en niet meer mijn masker kan opzetten. Jij vindt dat we een heel goed leven hebben, dat hebben we op bepaalde punten zeker maar heb juist meer van de andere dingen nodig. Ik heb echt het gevoel dat we compleet langs elkaar leven en we elkaar alleen dulden door financiële zekerheid (van jou) en zorg van huishouding en dochter ( mij). Ik ben hier niet gelukkig in en kan me haast niet voorstellen dat jij dat wel bent. Doordat er zo weinig leuke momenten samen zijn ga ik extra letten op de slechte momenten en irritaties. Nu tijdens mijn zwangerschap ( zie het echt als de mijne want we delen echt niets samen hierin) heb ik het zo moeilijk. Dit is toch iets waar we samen van moeten genieten, ik toch niet alleen. Heb je er spijt van, is het alleen maar lastig voor je? Waarom kan je niet mee genieten? Ondanks alles maakt mij het heel gelukkig, in mijn lichaam groeit een nieuw leven, nog een dochter, een zusje voor Dochter maar is het iets waar Dochter en ik mee bezig moeten zijn. Nee toch we zijn toch een gezin..... Mogen hier samen van genieten. Of kloppen maar gevoelens en sta ik hier ook alleen voor. Ben je idd alleen die kostganger die geen binding met ons heeft, moet ik dan alleen verder gaan. Zoveel verdriet heb ik. Nachten lang , vol verdriet, denk ik hierover en fantaseer ik over hoe het wel kan. God wat moet ik toch. Ik probeer mijn verdriet te verbergen want ik weet dat je het alleen maar lastig en vervelend vindt maar je moet het toch ook zien wat dit doet. Of heb je je er zo voor afgesloten dat je het niet ziet. Mijn lichaam geeft verschillende signalen dat het niet goed gaat. Heb veel klachten zowel lichamelijk als emotioneel. Alleen als ik tegen je zeg dat de verloskundige aangeeft dat dit spanningsklachten zijn en de stress moet vermijden en jij zegt ja dat doe je zelf blijkt maar weer hoe goed je weet wat er in mij omgaat. En nee het gaat niet weg als ik een keer uurtje eerder ga slapen. Hier is meer voor nodig, alleen krijg ik die ruimte niet. Als er een onderwerp is waar je niet veel van afweet ben jij altijd de persoon die gaat rond zoeken hoe iets werkt en waarom iets zo is. Waarom doe je dat nu niet. Misschien kan je dan beter begrijpen hoe ik nu in elkaar steek. Dit is niet om je aan te vallen maar ik weet het ook niet meer. Liefs van mij. Misschien wel prettig om te weten dat we onlangs erachter zijn gekomen dat mijn man Asperger heeft.
Jeetje meid, wat heftig.... wat naar dat je je zo voelt Hopelijk komt de reactie waar jij op hoopt.... sterkte!
Goh wat vervelend dat je je zo eenzaam voelt in een relatie. En dan ben je nog wel samen met iemand. Sneu dat je totaal geen begrip en steun hebt van degene die er nu juist voor je zou moeten zijn. Ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt want zo verder gaan lijkt mij niet te doen. ((HUG))
ik herken je gevoel heeel erg. in de zwangerschap is mijn man ook afstandig geweest, reageerde heel koel en afstandelijk, voelde me alleen, had behoefte aan liefde, af en toe gewoon een arm om me heen etc. sommige mannen hebben het ook moeilijk in de zwangerschap van een vrouw, weten niet hoe ze ermee moeten omgaan. Door de hormonen voel je ook veel dingen veel heftiger. bij mij is het gelukkig goed gekomen na de bevalling toen de hormonen weer een beetje weg waren. ik hoop dat het bij jou ook zo is. jou man heeft asperger wat dus ook inhoud dat hij zich moeilijk kan verdiepen in andere enz. ik zou in gesprek vertellen hoe jij je voelt en meer behoefte hebt aan betrokkenheid en liefde. misschien deze brief aan hem laten lezen? sterkte!
misschien een tip, in de brief lees ik heel veel wat ge vind dat hij nu niet goed doet, maar misschien wat meer concreter en specifieker benoemen wat u verwachtingen zijn in bepaalde situaties naar hem toe, dat komt wat minder "verwijtend" over, al begrijp ik wel dat de brief zo niet door u bedoelt is. Het is al lastig voor uzelf om grip te krijgen op al uw emoties, voor mannen is dat nog lastiger, zeker voor iemand met Asperger. Ander idee is er iemand professioneel bijhalen die jullie samen op weg kan helpen, en dan bedoel ik meer iemand professioneel richting Asperger dan richting relatiegebied... Succes ermee, en vergeet ook niet te genieten van jullie kleine wondertje!!
Heftig meid. Moet inderdaad eenzaam voelen. Hoop dat jullie er samen uitkomen nu er meer bekend is wat er aan de hand kamer je vriend. Geniet zoveel mogelijk van het wondertje!
het lastigste is dat hij asperger heeft oftewel geen inlevingsvermogen geen intresse in jouw gevoel en ja dan kun je je heel alleen voelen verdiep je ook even in zijn ziekte dan kom je er verder mee hoe je hem het beste kan laten weten dat je ondanks het samen zijn je toch enorm alleen voel vind het echt sneu voor je begrijp me niet verkeerd maar hij weet niet beter en kan er niks aan doen