Ons vlindertje Noortje

Hoi allemaal,

Vorige week, 2 oktober, bleek bij de termijnecho dat ons kindje, ons lieve, zeer gewenste babytje, al 3 weken ervoor was gestopt met groeien. Het meiske (is ons gevoel, we weten natuurlijk niet zeker of het een meisje was) heeft slechts 7 weken in mij mogen groeien en toen was het alweer afgelopen.

Wat mis ik haar! Wat had ik haar graag willen voldragen, verzorgen en leren kennen. Nu moet ik beslissen of ik haar in het ziekenhuis laat 'verwijderen' of dat ik wacht! Bah. En dat is natuurlijk een understatement. Wat een anticlimax. Zoveel tranen!

Mijn blik op de wereld is veranderd, nu ik weet dat veel vrouwen dit meemaken. Eerlijk gezegd was ik een 'kouwe', die dacht dat je je niet zo moest verheugen op een kind tijdens de eerste 3 maanden. Want ja, het gaat gewoon vaak mis. Dus verdriet? Eigen schuld, dikke bult, dacht ik. Je bent toch gewaarschuwd. Erg he.

Het is juist zo fantastisch mooi, hoe snel je je aan een nog onzichtbaar kindje kunt hechten en bijvoorbeeld liever zelf doodgaat dan dat haar iets overkomt! Prachtig toch! Het begin van wat een levenslange sterke band zou kunnen worden. Het mocht bij ons helaas niet lang duren.

We geven haar een naam, zodat ze altijd in ons geheugen gegrift zal staan, als ons eerste echte kind, met ook een echte mooie naam erbij. Dat verdient ze. We noemen haar Eleonoor, en we geven haar als koosnaampje Noortje.

Alle spullen, zoals de zwangerschapstest, formulieren, het cadeautje van de vk, bewaren we in een heel mooi doosje op onze slaapkamer. We hebben er een mooi kaartje bij gedaan met een persoonlijke boodschap als afscheid aan Noortje.

We hebben de zwangerschap als een heerlijke tijd ervaren. Ik hoop dat de toekomst meer mooie dingen gaat brengen voor mijn lieve man en mij.

Ik wens iedereen veel geluk toe en kracht om met verlies om te gaan. Ik loop zelf al een paar dagen huilend door bijvoorbeeld de supermarkt momenteel, dus ik hoop dat je je niet alleen voelt met je verdriet.

 

Wat zijn jullie lief, superbedankt...