Hoe graag hij ook thuis zou blijven, het gaat niet. Ze zijn wat dat betreft een stel muggenzifters daar. Hoe beroerd ik me ook voel, ik moet opstaan en voor de kleine zorgen als ik ziek ben, want ook hier niemand om op terug te vallen.
Mijn man ziet me al aankomen. Hij wil best dan de kinderen naar school brengen, maar daar blijft het bij. Toen ik van de tweede aan het bevallen was, vroeg hij mij of hij ondertussen aan tafel wat mocht werken (ik had hem niet nodig), prima wat mij betreft. Soms moet je gewoon door, flinke dosis pijnstiller, spierverslapper (auwa spit) en gaan. En hier trouwens ook geen hulp in de buurt.
Het ligt eraan wat ik heb, het is 1 keer voorgekomen dat die op het laatste moment vrij heeft genomen, ik was toen net zwanger en kreeg enorme buikkrampen toen heeft die vrij genomen en is met mij mee naar de dokter gegaan en later ziekenhuis, verder nooit soms regel ik iets voor onze zoon even een dagje bij opa en oma en anders maken we er een hangdag op de bank van. Verder heeft die wel laatst vrij genomen toen onze zoon longontsteking had en op het randje van een opname zat.
jeej wat een bikkels allemaal hier zeg , Het doet me een beetje denken aan die scene uit Monthy Python met die ridder die maar door blijft vechten ook als allebei zijn armen en benen afgehakt zijn! Maar voor die mensen die helemaal geen alternatief hebben... wat ga je dan doen als in het ziekenhuis terecht zou komen bijvoorbeeld? Hopen dat het niet gebeurt? Bestaat er pleegzorg voor zulke gevallen?
Toen ik buikgriep had is mijn man ook gewoon aan het werk gegan. Ik kon de go bellen, die had m'n dochter opgehaald als het echt niet meer ging. Verder heb ik geen familie in de buurt.
Ik heb mn been gebroken ( nog voor ik mijn man leerde kennen ) En woonde alleen. Heb alles zelf moeten doen in het begin was het ff wennen maar je maakt het jezelf makkelijk hoor tot je loopgips krijgt
ligt aan de situatie, ik als nog "redelijk" kan functioneren hoeft ie niet thuis te blijven maar mocht ik echt niet kunnen functioneren en "fatsoenlijk" voor ons kind kunnen zorgen dan sta ik erop dat hij thuis blijft.
Hier ook bedrijf aan huis(boerderij, melkvee). Man kan geen vrij nemen, werk gaat altijd door. Voordeel is wel dat hij altijd bij huis is, of in de buurt. Dus kan altijd wel hulp vragen. Nu ik zwanger ben en snel last heb van mijn onderrug en harde buiken zijn er wel wat taken die hij overgenomen heeft, zoals de vaatwasser uitruimen, oud papier naar de schuur brengen, zware hooibalen en zakken voer tillen. Ik voel me soms bezwaard, zeker als het klusjes zijn die ik normaliter gewoon zelf kan(verzorging van onze dieren). Ik probeer me zoveel mogelijk zelf te redden, dan maar in een bejaardentempo 1e 3 maand heb ik mezelf wel ziek gevoeld, snap niet hoe ik toch nog elke dag eten op tafel heb gekregen en het huishouden heb gedaan, wat was ik lamlendig! Maar toen ook gewoon maar gedaan wat ik moest doen en meer niet. Ook regelmatig hulp gevraagd aan ouders, mijn vader is paar keer meegeweest boodschappen doen en mijn moeder heeft paar keer wat klusjes gedaan in huis. Gelukkig heb ik nu weer de energie om dat allemaal zelf te doen, hoewel ik wel mijn man(of de buurman)vraag om even de boodschappen vanuit de auto in huis te brengen en mijn moeder 1x in de 2 weken komt helpen met schoonmaken. Ik hoop dat het voorlopig nog een beetje zo door kan gaan, want helemaal afhankelijk worden...moet er niet aan denken!
Oh respect hoor!! Ik heb mijn voet nu gebroken en heb onderbeengips en krijg morgen hopelijk loopgips. Mijn vriend moest wel thuis blijven deze week omdat we geen oppas hebben en ik kan mijn zoontje niet eens uit zijn bed tillen met dat rotgips. ik ga zooooooo blij zijn als ik weer normaal kan lopen.. Word helemaal gestoord nu.
Mijn man kan ook niet zomaar even vrij nemen. Hoogstens proberen eerder naar huis te komen. Het is wat het is. Dit geld neem ik aan ook bij de dames die ook werken. Dan zal man neem ik aan ook moeten zorgen voor hun kind als dat de normale gang van zaken was. (zoals papadag)
Ik kan me voorstellen dat zelf naar de wc strompelen misschien nog wel gaat, maar met een baby de trap af...?
Voor ons allbei geldt hetzelfde: als een van ons zó ziek is dat hij/zij echt niet voor de kinderen kan zorgen, dan voelen we ons beide verantwoordelijk voor het regelen van opvang. Dat kan zijn door vrij te nemen (of eigenlijk: door het werk te verschuiven naar een ander tijdstip), of door een oppas te regelen, of de kinderen 'uit te besteden'. Het is maar wat er mogelijk is, en wat niet. Maar als je echt niet in staat bent om voor de kinderen te zorgen, dan moet er íets geregeld worden, dat lijkt me duidelijk.
Mijn vriend gaat dan helaas ook gewoon werken, kan niet zomaar vrij krijgen. Wel proberen we opvang te regelen bij 1 vd opa/oma's voor ons zoontje
Ja dat is misschien ons voordeel wij wonen gelijkvloers. Enige trap die ik af zou moeten is om buiten te komen nja dat is op dat moment niet zo belangrijk.
Ik vind ook dat de topictitel suggereerd dat het de partner niets kan schelen of hij het niet belangrijk genoeg vindt. Ik denk dat 'm dáárin het verschil zit. Zoals hierboven al gezegd: samen zoeken we een oplossing. Het is echt niet zo dat als ik aan mijn man een hulpvraag richt, hij doodleuk zegt 'bekijk het maar, ik ga lekker werken'. 4 (Dan heeft hij behalve een doodzieke vrouw ook een heeeeeele boze vrouw, en kan hij inderdaad maar even een paar weekjes veilig op een booreiland gaan schuilen...!)
Het is gelukkig nog nooit gebeurd (ik ben wel eens "ziekig", maar dan kan ik nog wel gewoon voor de kinderen zorgen), maar anders zou mijn man echt wel iets regelen. Wat dat is, ligt aan het moment waarop ik ziek zou worden. Soms kan 'ie makkelijk een dag thuiswerken tussendoor en anders zou hij andere opvang zoeken voor de kinderen. Hij zou niet zomaar weggaan en het mij maar uit laten zoeken.
Hier is het gelukkig ook nog niet voorgekomen.. Maar als het gebeurd kan mijn man ook niet zomaar weg van zijn werk. Hij heeft een eigen bedrijfje (winkel) en werkt er eigenlijk alleen.. Stagiaires niet meegerekend
Als je pech hebt en je hebt een gecompliceerde beenbreuk, dan kun je echt weken met een probleem zitten hoor. Kunnen jullie en jullie partners echt zo lang van je werk wegblijven als dit de ander treft? Ik vind dat nogal wat hoor, zou echt net blij zijn als baas! Je kunt inderdaad niet de trap op en af. Oké, dan zorgt partner er voor vertrek voor dat alles wat je nodig zou kunnen zetten binnen handbereik op één verdieping staat. Misschien iets later beginnen of eerder naar huis, zodat de dag niet te lang duurt. Of halverwege de dag even naa huis of familie / vrienden / buren inzetten die een keer komen kijken. Ik heb ook wel eens een dag met onze zoon op bed en in onze slaapkamer rondgehangen. Manloef had gezorgd dat er genoeg speelgoed, boekjes en eten&drinken voor zoonlief op de slaapkamer klaar stonden. Ideaal? Nee, verre van. Maar ik heb me er wel mee gered hoor. Als mijn man er voor thuis had moeten blijven, had ik dat echt veel erger gevonden.