Ik ondersteun mijn ouders in best veel dingen, van meegaan naar artsen, uitzoeken van pensioenzaken en verzekeringen tot vullen van aangiften. Schoonouders zijn nog heel zelfstandig en redden zich prima.
Voor mij gevoel zou ik gewoon meegaan. Als mijn ouders minder mobiel worden probeer ik ze in ieder geval zo veel mogelijk te helpen. En daar horen bezoekjes bij een specialist ook bij. liefsxxx
Nog niet nodig gelukkig, maar ben speciaal naar hun stad terugverhuisd. Nu handig voor mij voor oppas, straks handig dat ik in de buurt ben. Mijn vader rijdt/zorgt wel regelmatig voor zijn ouders, samen met zijn broer. Maar ik zou er zeker moeite voor doen om zoveel als mogelijk voor hen te betekenen, zij zijn er ten slotte ook altijd voor mij geweest. Maar ik kan me voorstellen dat het heel druk is met werk en kinderen. Heb je een man die daar dan weer wat in kan opvangen?
Ouders en schoonouders wonen vlakbij elkaar, op zo'n 130 km van ons. Wij overwegen om in de toekomst terug te verhuizen om dichter bij hen in de buurt te wonen. Mochten zij ooit hulp nodig hebben dan zijn we er. En tot die tijd maakt dat het veel makkelijker om elkaar te zien. We zien elkaar regelmatig maar als we zien hoe gek ze zijn op hun kleindochter dan zouden we willen dat we elkaar makkelijker op kunnen zoeken.
ik ben wel een aantal keer met mijn moeder meegegaan naar een specialist, zo raar vind ik het niet. Wel lastig als je ook je kinderen hebt, maar kunnen die niet voor anderhalf uur bij een vriendje/ oppas zijn?
Ja, ik ga wel mee, maar alleen als ze dat zelf wil. Mijn moeder is 65 en mijn vader leeft niet meer, dus anders moet ze alleen. Vaak kan haar dat niets schelen, maar soms vindt ze het fijn als ik meega.
Ja, zeker. Iedereen doet wat, zelfs in het ziekenhuis blijven slapen/ s nachts daarheen bij verwardheid. Heel top vind ik!
Maar hoe regelen jullie dat dan? Bel je zelf het afsprakenburo van het zkh en zeg je keihard dat de afspraak alleen op maandag en woensdag onder schooltijd kan? Of neem je steeds echt een middag vrij? Dat red ik niet met mijn vakantiedagen! Neem je er zorgverlof voor op?
Ik ga altijd mee met mijn ouders naar de specialisten-bezoeken. Merk dat ze vaak zo onder de indruk zijn van zo'n arts, dat ze niet alle vragen stellen, of doorvragen. En heb het ook al een keer meegemaakt dat mijn vader de arts verkeerd had begrepen (met hoe een medicijn ingenomen moest worden) en ik het gelukkig op tijd kon rechtzetten omdat ik erbij gezeten had.
Ik ga niet mee, mijn moeder is 40 jaar, mankeert niets en woont niet in de buurt. Als ze zou willen dat ik mee zou gaan ga ik mee maar ze hoeft ook nooit naar het ziekenhuis. Mijn moeder is wel met haar moeder (mijn oma ) meegegaan omdat ze van alles mankeerde en er steeds van alles uit onderzoeken kwam en mijn oma het zelf niet meer snapte. Doe waar jij je goed bij voelt en je ouders natuurlijk.
Mja ik ben vrij flexibel met mijn werk. Ben bijv. regelmatig met m'n kind in het oogziekenhuis. Dan regel ik dat ik een andere dag langer werk. Maar ik probeer het ook zoveel mogelijk op m'n vrije dag te plannen ja. Dus ik zou altijd proberen om het dan op een maandag of woensdagochtend te plannen in jouw geval. Kan dat niet zou ik dus eerst proberen m'n werk te verzetten naar m'n vrije dag, of anders partner in te schakelen. En desnoods vrije uren opnemen. Maar liever niet natuurlijk, zeker niet met een jong gezin.
Mijn ouders zijn nog niet in die fase. Mijn schoonouders hebben al wel de nodige mankementen, maar zijn nog helder genoeg. Zijn gaan samen naar dit soort dingen en hebben ons er niet bij nodig. Dus bij ons beperkt het zich tot een belangstellend telefoontje op de avond dat er een controle of uitslag is geweest. Nu scheelt het wel dat mijn schoonvader gewoon zelf kan rijden. Zodra het wel nodig is, gaan we wel mee. Hoe we dat t.z.t. regelen, zien we dan wel weer. Man en ik werken allebei in het onderwijs. We hebben dus geen snipperdagen en kunnen vrijwel niet schuiven met dagen. Maar onderwijs is wel een hele 'menselijke' sector. De ervaring met collega's in soortgelijke situaties, heeft me geleerd dat overal wel een mouw aan valt te passen.
ouders hebben het nog niet nodig, of ze gaan samen en redden zich dan prima. Ik ga wel altijd met mijn broer mee. En ook ging ik vaak mee met mijn opa toen hij leefde. En als schoonmoeder niet mee kan met oma van mijn man ga ik ook wel met haar mee.
Ik zou willen dat ze het goed vonden dat ik meeging. Mijn vader zou het wel willen en toen hij een tijd geleden een spannende uitslag kreeg zat ik er wel, maar nu mijn moeder wat mankeert wil ze ons helaas er niet bij . Ze verzwijgt het wil het er niet over hebben ontkend het. Dat vind ik nog het meest lastig dat ze ons overal buiten houdt.
Het gaat niet alleen om het vervoer en of iemand het fysiek nog aankan. Ik wou dat ik wat vaker was meegegaan met mijn moeder naar het zkh toen ze zo ziek was. Fysiek heeft ze het prima gered, maar ik had er voor haar moeten zijn als mentale steun. Nu heeft ze veel afspraken alleen gedaan en misschien ook wel fijn gevonden als iemand er voor haar was. Dat schuldgevoel zal ik nog wel heel lang houden vrees ik.
@Kris8: Dat is ontzettend moeilijk, als je er zo buiten wordt gehouden. Je wilt gewoon op de hoogte gehouden worden en voor ze klaar staan. Wij hebben in een soortgelijke situatie gezeten (en nu soms nog) met mijn schoonmoeder. Makkelijk wordt het niet. Wat me wel heeft geholpen er beter mee om te gaan, was toen ik de achterliggende gedachte / reden begreep. Het was niet zo dat ze ons bewust wilde buitensluiten of niet vertrouwde ofzo. Maar ze was, en is, er absoluut nog niet aan toe om de rollen om te draaien. ZIJ is de moeder. ZIJ moet voor ons zorgen. Door niet alles te vertellen, wil ze ons in bescherming nemen. In haar ogen vervult ze daarmee haar taak als moeder. Het is een hele stap, voor haar in ieder geval, om dat los te laten. Het voelt echt alsof ze iets 'kwijtraakt' als ze dat uit handen geeft. Ze wil die moederrol niet kwijt. Je kunt er natuurlijk uitgebreid over discussiëren of je deze gedachten en gevoelens terecht vind. Maar het is het gevoel van mijn schoonmoeder en daarmee is het haar waarheid. En met alles wat zij al heeft moeten opgeven qua gezondheid & zelfstandigheid, kan ik ook wel weer snappen dat ze dit stukje niet wil opgeven. Dus we schipperen wat en doen het er maar mee. Als alles goed gaat en er geen hulp of zorg nodig is, is dat geen probleem. Er zijn periodes dat het in onze ogen wel belangrijk is dat wij dingen voor haar doen. OF dat zij dingen voor ons laat. Het blijft lastig, maar begrip voor de achterliggende reden helpt wel om er meer geduld voor op te kunnen brengen. Misschien heb je niks aan mijn verhaal. Doe er mee wat je wilt. Ik voelde alleen een stukje herkenning en dit 'inzicht' is gewoon iets wat mij heeft geholpen. Ik ben blij dat mijn schoonmoeder me dit zo kon uitleggen, want sindsdien laat ik gewoon meer dingen bij haar en ik merk dat dit haar goed doet en dit brengt dus voor beide partijen gewoon veel meer rust.
Dank je... ja dat is precies wat ze af en toe wel zegt. " hallo jullie zijn mijn kinderen ik ga toch mijn ellende niet met jullie bespreken" En daarbij is ze gewoon vrij koppig en vind ze zelf dat het wel redelijk gaat terwijl dat anders vinden ze weet ook wel dat als ik meega ik vertel hoe ik vind dat het met haar gaat en daarover verschillen we duidelijk van mening. Maar goed ik probeer er maar ze veel mogelijk wel te zijn als ze dat wel wil en wel naar mijn vader te luisteren die heeft onze steun wel heel hard nodig en wil deze ook graag
mijn vader heeft 12 juni een knieoperatie gehad, en ben toen meegereden. Toen heeft me schoonmoeder op de jongens gepast. Vraag het altijd wel als ze ergens naartoe moeten in het ziekenhuis,vaak zeggen ze ook , hoeft niet hoor. maar met een operatie is het toch anders.