Zwanger worden na still geboren baby

Lees mee...

 

Hé meid. Ik schrijf 'graag' mee. Bizar om dat woord te gebruiken na het verlies dat we doormaakten, maar je begrijpt wel wat ik bedoel

Op 7 oktober ben ik, aan bijna 23 weken, veel te vroeg bevallen van mijn tweelingjongens. Ze hebben eventjes geleefd en zijn in mijn armen gestorven.

We zijn zwanger geworden via IVF en inmiddels enkele maanden terug gestart met behandelingen, maar voorlopig nog geen succes. Nu alles stilligt door de corona is de kans op een nieuwe zwangerschap momenteel erg klein, maar goed, we zien wel hoe alles evolueert...

 

@Loveischocola Ik hoop het ook heel erg, dat alles niet te lang stil gaat liggen. Al probeer ik me mentaal wel wat voor te bereiden op een aantal maanden verplichte pauze. Dan kan het alleen maar meevallen.

Hoe het nu gaat... Goh. Lastig, nog steeds. Ik blijf de jongens keihard missen. Heb nog geen andere kindjes, en heb bakken liefde voor die ventjes waar ik nergens mee naartoe kan. Zo lang gewacht tot we eindelijk zwanger werden, heel even mogen proeven van hetgeen we zo lang naar verlangden om het dan allemaal weer kwijt te spelen... Ik kan het nog steeds niet plaatsen.

Hoe gaat het met jou? Van jou is het nog zoveel minder lang geleden, en jouw kindje was gewoon voldragen... Lijkt me ook verschrikkelijk

 

@SD90 wat verschrikkelijk voor je. Hebben je jongens nog even geleefd of zijn ze stilgeboren?
Ik heb hetzelfde meegemaakt als @Loveischocola. Ook een stilgeboren prinsje met een voldragen zwangerschap. Ik mis hem zo erg. Soms wilde ik dat hij even geleefd had. Dat hij me heel even aan heeft kunnen kijken en wist dat ik zijn mama was. Het mocht helaas niet zo zijn..
Heb ook nog een kinderwens en wil er eigenlijk weer voor gaan. Zwanger worden gaat bij ons gelukkig heel makkelijk maar nu met deze coronacrisis twijfel ik of het de juiste timing is. Ook omdat ik met strenge controle in het ziekenhuis zal lopen. Ook vraag ik me af wat zo'n zwangerschap nu met me zal doen. Ga ik er wel van kunnen genieten en zal niet bij alles de zwangerschap van mijn engel die nu een sterretje is naar boven.komen? Ondanks dat ik het erg graag wil ben ik dus ook heel bang. Ik hoop daarom er mama's zijn die ervaringen met ons kunnen delen..

 

Ze hebben beiden een klein uurtje geleefd en zijn dan stilletjes in mijn armen gestorven.

Dat was tegelijk het zwaarste dat ik ooit heb moeten meemaken én een heel kostbaar moment waarvan ik blij ben dat ik het gehad heb.

Ik begrijp dus wel wat je zegt, dat je je zoontje zo graag heel even levend in je armen gehad had...

Hoeveel pijn het me ook deed om te zien hoe het ademen niet lukte voor mijn mannetjes, die kleine kreetjes, hen voelen bewegen in mijn armen, dat was heel waardevol ofzo... Gedurende elke minuut dat ze leefden, hebben ze op mijn borst gelegen en hoop ik dat ze gevoeld hebben hoeveel ik van hen houd...

Ik snap je angst rond het nu opnieuw zwanger worden... Weet eigenlijk ook niet goed wat wijsheid is op dit moment. Hier gaan alle afspraken voor risicopatiënten wel door alvast.

Heb me ook al veel afgevraagd wat een nieuwe zwangerschap mentaal met me zou doen... Ik denk dat het sowieso erg zwaar wordt. Dat je elke dag in angst zal leven tot dat kleintje in je armen ligt. Maar ik denk ook dat, of je nu of binnen een jaar zwanger wordt, het sowieso heel moeilijk en zwaar zal blijven. Dus op dat vlak denk ik 'waarom wachten'?

Het is sowieso een moeilijke afweging, maar ik zou gewoon je gevoel volgen. Hopelijk is een kindje je snel weer gegund. Heb je al kindjes naast je stilgeboren zoontje?

 

Ik heb gelukkig al wel kinderen. Dus daar haal ik ontzettend veel liefde en troost uit. En ben daar ook ontzettend dankbaar voor.

De angst zal er vanaf het moment dat je eeb positieve test in je handen hebt zijn. Maar maak me eigenlijk nog meer druk om de andere emoties. Zal ik wel blij met de zwangerschap zijn of zal verdriet de overhand nemen? Ik kan me voorstellen dat je bij alle schopjes en beweginkjes zal breken omdat alles steeds naar boven komt. Lijkt me zo verdrietig om je hele zwangerschap depressief te zijn. En dan de bevalling...waarom mocht mijn prinsje niet leven en deze wel(ervan uitgaande dat alles goed gaat). Ik hoop gewoon dat het niet zo zal gaan. Daarom hoop ik dat er mama's zullen reageren die dit meegemaakt hebben.

Je vertelde dat je prinsjes via ivf zijn gekomen. Staat er al een afspraak voor een volgende ronde gepland? Als je er niet over wil praten begrijp ik dat ook volkomen...

 

Wat een verdrietige verhalen, veel sterkte voor jullie!
Ik hoop dat jullie grote wens in 2020 of 2021 uit mag komen en dat jullie mama worden van een gezonde baby.

Hier opnieuw zwanger na een stilgeboren kindje (19 weken). Bij mij zijn alle emoties wel voorbij gekomen deze zwangerschap. In het begin voelde ik vooral weinig. Ik was wel zwanger, maar wat zei dat nou eigenlijk? Ik sloot mezelf er denk ik heel erg voor af uit angst het kindje weer kwijt te raken. Ik vond (en vind) het erg lastig als anderen zeggen dat ze er vertrouwen in hebben en dat ik positief moet zijn en moet genieten. Want dat lukt gewoon niet altijd als je hebt meegemaakt wat wij meegemaakt hebben.

Ik heb me ook schuldig gevoeld naar beide kindjes toe. Eerst naar het tweede kindje omdat ik bij de eerste wel vanzelfsprekend blij was. En toen naar de eerste omdat ik op een bepaald moment het tweede kindje juist wél zo graag wilde. En omdat ik met de tweede dingen meemaak die ik de eerste keer gemist heb. Verder is het natuurlijk super spannend of het goed blijft gaan en of ze gezond is, deels vanwege de voorgeschiedenis en deels omdat dit kindje een groeiachterstand heeft.

Het was voor mij ook echt wel even slikken dat mijn man niet meer mee mag naar de controles vanwege corona. Dat geldt natuurlijk voor iedereen, maar na een stil geboren kindje toch nog net wat meer denk ik. Verder hoop ik ook gewoon echt dat corona aan mij voorbij gaat, want de gevolgen zijn niet duidelijk en het is allemaal al spannend genoeg. Aan de andere kant moet ik natuurlijk voor de groeiecho's wel vaak naar het ziekenhuis, wat de kans op besmetting verhoogt.

Gelukkig kan ik soms ook echt genieten van mijn groeiende buik en de bewegingen van dit kleintje. En ben ik dankbaar dat ik een tweede keer spontaan zwanger heb mogen worden en dat we langzaam maar zeker weer vooruit durven te kijken en durven hopen. Ik hoop echt dat ik straks een gezond kindje in mijn armen mag houden.

 

De oorzaak waarom het de eerste keer fout ging is niet bekend geworden.

Op de echo zagen ze dat de buik van de tweede baby achter loopt. Hoofdje en beentje zijn ook kleiner dan gemiddeld maar wel nog binnen de norm. Man en ik zijn zelf ook klein en tenger dus hopelijk is het niks. Nu dus elke 2 weken groeiecho om te kijken hoe het zich ontwikkelt.

Sterkte met wachten, dat is erg lastig als je een kindje verloren bent en de wens zo groot is.

 

We hebben inmiddels al enkele mislukte terugplaatsingen achter de rug. Deze maand net een nieuwe punctie gehad en nu nog 4 cryootjes in de diepvries. Maar door het coronavirus liggen alle behandelingen stil, dus nu is het afwachten tot deze storm gaat liggen voor we weer verder kunnen. Momenteel liggen de behandelingen in ons ziekenhuis stil tot 20 april, maar dit kan nog verlengd worden. Meer dan afwachten kunnen we dus niet doen. En ondertussen hopen op een spontaan wondertje ofzo?

Ik heb me ook al veel afgevraagd of ik wel blij zal kunnen zijn als ik eenmaal weer zwanger ben. En ook gedacht 'is het wel fair t.o.v. het nieuwe kindje dat ik me mogelijks zo slecht voel tijdens de zwangerschap?'
Tijdens het IVF-traject heb ik mentaal al behoorlijk diep gezeten en daardoor word ik begeleid door een hele goeie psycholoog en psychiater. Die zullen me tijdens een nieuwe zwangerschap ook blijven opvolgen, dus wat er ook op me afkomt, ik heb er wel vertrouwen in dat ik het aankan, met begeleiding.

 

Klopt. Aan 21 weken plots heel raar dik taai, slijmverlies (bleek dus de slijmprop), voor de zekerheid naar het ziekenhuis gegaan en toen zagen ze dat mijn baarmoederhals zo goed als volledig verstreken was. Ze hebben toen nog een pessarium gestoken maar het bleef progressief verslechten doorheen de dagen (van geen bmh naar enkele cm opening, vruchtzak die uitpuilde en uiteindelijk is mijn water gebroken).

 

Jep, aan 12 weken wordt er eentje geplaatst als ik me niet vergis. Ik hoop heel erg dat 'ie goed werkt. Want ondanks het feit dat mijn gyn er rotsvast van overtuigd is dat het misging omdat ik zwanger was van een tweeling, ben ik echt heel erg bang voor herhaling...

 

@SD90 ik hoop het met je mee. Zou toch fantastisch zijn...
Balen dat alles stil ligt door corona ja. Ik denk dat het ziekenhuis nu sowieso niet een plek is waar je graag wil wezen. Ik heb nu mijn menstruatie en ben continu in strijd met mezelf of ik er straks met mijn eisprong wel of niet voor moet gaan. Misschien dat ik toch een maandje wacht om zeker te zijn dat mijn lichaam er echt klaar voor is. Heb trouwens de heftigste menstruatie ooit momenteel. Hadden jullie dat ook met je eerste menstruatie na de bevalling?