@Yesera ben ik ook helemaal mee eens. Hier ook 1 opa en oma die heel betrokken zijn. Mijn moeder past 2x per week op en regelmatig logeren de kids om en om bij hun omdat ze het zo leuk vinden quality time met een kleinkind. Ze zijn automatisch ook betrokken bij mijn leven, ik heb daardoor een sterke band en ben er heel dankbaar voor. Mijn man heeft gebroken met zijn ouders jaren terug (voordat de kids er waren), zijn moeder was echt een valse narcist. En hoewel ik trots op hem ben dat hij is gevlucht, vind ik het gemis wel heftig wat een kind dan doormaakt. Dat zal ook voor jullie gelden. Dat je beter af bent zonder de desbetreffende persoon betekent natuurlijk niet dat het bij tijden niet heel verdrietig is dat je deze personen moet missen in je leven...
Ouders van mijn man zijn echt fantastische opa en oma voor onze jongens. De moeder van je man klinkt als mijn moeder was. Die had eigenlijk ook geen zin in kinderen, maar heeft ze gekregen omdat dat nou eenmaal hoorde. Ze was gemaakt om carrière te maken en ik denk dat als ze geen kinderen had gehad en niet ziek was geworden, ze misschien nu wel ergens een topfunctie zou hebben gehad in de directie van een groot bedrijf. Mijn oudste weet dat mijn moeder niet meer leeft en dat vindt hij wel zielig voor mij, maar verder dan dat denkt hij er niet over na. Hij vindt het wel raar dat mijn vader altijd zoveel drinkt en daardoor ziek is. Hij snapt niet zo goed waarom hij daar niet gewoon mee kan stoppen. Heb het wel uitgelegd en hij accepteert het dan ook wel, maar hij vraagt wel af en toe naar hem. Ik heb daar nog steeds, ondanks dat het echt de beste beslissing is geweest, verdriet van. Hij had zo’n leuke opa kunnen zijn en mijn oudste is gek van elektronica en speakers etc. en dat was vroeger het vakgebied van mijn vader. Hoe leuk had het kunnen zijn als zijn opa hem dingen had kunnen uitleggen Maar goed, het gemis is er, maar er is ook heel veel rust voor in de plaats gekomen en dat vind ik het belangrijkste.
Ik denk dat het het vervelendste is als je het mist. Eerlijk gezegd? Mijn man mist zijn familie niet. Ze hebben nooit voor hem gezorgd, dus hij weet niet wat hij mist. Heeft hij een opvoeder gemist? Ja, maar dat staat los van de personen die hem verwekt hebben. Hij mist de vaardigheden, de liefde, de geborgenheid etc. die je van een opvoeder meekrijgt. Dat hij dat als klein kind niet heeft gehad, staat hem nu als volwassen man in de weg. Maar verder geen gemis.
Hier wel het gemis. Mijn vader is ondanks zijn problemen met alcohol wel altijd een hele lieve en zorgzame vader geweest. En ook gewoon hartstikke gezellig en grappig en ook leuk met kinderen. Ik mis het hebben van een vader, een warme familieband met een deel van de familie (met mijn moederskant al jaren geen contact, want dat hadden we nooit, ook mijn moeder zelf niet). Alleen door zijn alcoholverslaving altijd ziek en totaal onbetrouwbaar als het gaat om afspraken nakomen. Het was echt trekken aan een dood paard. Ik moest zelfs hem "verplichten" om op kraambezoek te komen toen mijn oudste al een maand was. Hij wilde heel graag, maar hij voelde zich altijd ziek en er was altijd wat. Het hele eerste jaar van mijn oudste is het trekken en hopen geweest en altijd die beloftes van morgen kom ik langs, nee volgende week ben ik er echt. En dit is al zoveel jaren zo gegaan, maar ik kon daar wel mee omgaan, hoe vervelend ik het ook vond. Mijn man heeft op een moment gezegd dat hij er wel klaar mee was, dat hij zelf dat contact niet meer wilde, maar dat hij mij daarin niet in de weg wilde staan, alleen dat hij vond dat ik me niet langer meer moest laten kwetsen en voor mezelf moest kiezen. Alleen dat kon ik niet. Elke keer toch weer de hoop op het contact en omdat hij toch gewoon een lieve vader was. Dat veranderde op de eerste verjaardag van mijn zoon. Na veel aandringen zou hij toch komen (hij had al afgezegd, want hij was ziek) Toen hij kwam, was hij dronken (hij zei van niet, maar ik ben niet gek) en ging hij na een half uurtje weg omdat hij heel ziek was (ik had geen alcohol in huis, voor niemand niet). In de avond zag ik mijn kleine mannetje lekker spelen en toen dacht ik aan mezelf als kind. Hoe vaak ik niet heb zitten wachten op mijn vader, dat hij zou komen of iets zou doen en dat dan niet deed en hoe verdrietig ik daarover was. En ineens zag ik mijn kleine mannetje zitten bij het raam, teleurgesteld omdat opa alweer had afgezegd. En toen brak er iets. Dat wilde ik hem gewoon niet aan doen. Ik vind dat kinderen best eens teleurgesteld mogen zijn en ook moeten leren dat niet alles gaat zoals ze willen, maar dit ging mij te ver en dit kun je aan een kind niet uitleggen. Heb daarop het contact verbroken, tenminste, aangegeven dat ik dit niet wilde voor mijn zoon en dat ik hoopte dat er in de toekomst een moment zou zijn waarop het anders zou zijn, maar dat, zolang alcohol een rol speelde, ik, voor mijn kind, afstand zou nemen. Het laatste wat ik gehoord heb is dat hij niet meer drinkt, maar dat hij ernstige gezondheidsklachten eraan over heeft gehouden en weinig kwaliteit van leven nog heeft. Dat vind ik verdrietig, maar wel passen bij de destructieve weg die hij jaren en jaren gevolgd heeft. Lang verhaal, maar goed om weer even van me af te schrijven Ik heb er inmiddels ook wel vrede mee, maar het missen blijft.
@mamavantwee37: in jouw situatie snap ik heel goed dat je het mist. Je hele leven was hij er wel, maar toch ook weer niet. En ik snap ook heel goed dat je jouw kinderen wil beschermen tegen het verdriet wat jij zo goed gekend hebt. Voor hun is het missen als hij helemaal niet in hun leven is veel minder teleurstellend dan elke keer op hem zitten wachten en teleurgesteld worden. Wij hebben een tijd een band proberen op te bouwen met zijn moeder (lees: ik belde en mailde zijn moeder regelmatig omdat mijn man niet wist wat hij er mee moest). Maar ze had altijd geld of hulp nodig van ons. Echt omgekeerde wereld. Ze was altijd het slachtoffer en nam nooit haar verantwoordelijkheid. Na de geboorte van onze oudste kregen wij een kaart van haar met 'Hoera een kleinzoon!'. Hoe bedoel je ik denk alleen aan mezelf?! Een jaar later kwamen we erachter dat ze heel erg misbruik gemaakt had van onze goedheid en ons voorgelogen had. Iets dat hele, maar dan ook echt hele grote financiële consequenties voor ons kon hebben. Toen ik haar daarop wees kreeg ik toch een emmer stront over me heen en die mogelijke financiële consequenties voor ons was jammer dan . Dankzij mij was er al die jaren contact, maar nu was ik opeens de slechte schoondochter die haar man probeerde weg te drijven van zijn moeder . Kijk, ze zal best zelf ook veel hebben meegemaakt in haar leven en verkeerde keuzes hebben gemaakt. Maar neem daar dan je verantwoordelijkheid voor en maak geen misbruik van de mensen die je helpen. Ach ja, kan er een boek over schrijven , maar bij mij komt ze er niet meer in.
@Yesera, triest dat het zo moet gaan, maar ik begrijp de keuze volkomen. We hebben ze niet voor het kiezen helaas, die (schoon)ouders. Die krijgen we er maar bij Ach, ik heb een prima leven, goede vrienden en beste vrienden, lieve schoonouders en een heel klein handje familieleden die wel leuk zijn (en die ons ook leuk vinden) en we hebben het goed zo
Nog steeds geen ei hier. Wordt denk ik toch een hele lange cyclus. Was er al een beetje bang voor na die vmk. Ik dacht gisteren wel eipijn te hebben, maar vandaag weer niks. Ik denk nu dat mijn ovu rond 3/1 zal zijn. Schuift mijn nod ook op, maar voor nu laat ik m nog maar even staan. Anders blijf ik aanpassen Wordt wel spannend zo. Van de jongste had ik rond 25/1 een positieve ovutest. Maar die is met 38 weken gepland gehaald vanwege placenta previa, dus als het lukt, moeten ze misschien wel hun verjaardag delen als, als, als...
Ik hoop het zo voor jullie. Bij mij was het meteen na de miskraam raak. Zo niet verwacht, maar zo fijn dat we zo snel weer een kans hebben.
met de twee vorige vmk heeft het elke keer lang geduurd. zwanger in augustus 2016, ging mis. wachten tot september 2018 (zat wel een pauze in van 2 maanden), ging mis toen januari 2019 zwanger geraakt. We gaan het zien. Ik wil me er niet te druk om maken, want ik kan er niks aan doen. Scheelt denk ik wel dat ik er nu wel anders in zit. Die tweede "moest" er komen. Een derde zou mooi zijn
Ja ik herken dit echt compleet van mijn man. Bepaalde maatschappelijk gewenst gedrag kent hij gewoon niet. Maar ook dingen als welgemeend sorry zeggen enzo, nooit geleerd natuurlijk want zijn ouders deden nooit iets fout. Hij is er nog altijd veel mee bezig, telkens weer opnieuw coaching of zelfhulp boeken enzo. Dat vind ik wel heel knap van hem. Maar hij mist het hebben van een ouderlijk gezin wel hoor. Zeker met de feestdagen dan vindt hij dat confronterend
@mamavantwee37 wat heftig van je vader, zon vreselijke ziekte die alcoholverslaving... maar ik begrijp je keuze en knap dat je je kinderen hiervoor beschermd, hoe hard ook. Maar ik denk dat je er de juiste keuzes in maakt. Uiteindelijk voegt het voor je kids weinig toe zon iemand in hun leven te hebben, hoe hard ook
Gelukkig Nieuwjaar! Dat ook de laatste 4 zich mogen aanlsuiten en er allemaal gezonde baby'tjes geboren worden!
Balen allemaal voor de dames met 'rare' cycli deze keer. Hopelijk allemaal snel duidelijkheid... Wat een heftige verhalen van ouders met wie geen contact meer is... wij zitten op dit moment (weer eens) in een zinloze ruzie met mijn schoonouders waarbij mijn schoonmoeder dreigt het contact te verbreken. Het ligt altijd aan ons, nooit aan hen. Doodvermoeiend...Ik denk dan ook regelmatig of geen contact niet beter zou zijn dan dit constante gedoe en op je tenen lopen om vooral schoonmama niet op haar tenen te trappen... Maar wel heel vermoeiend, zeker met alle hormonen en einde-zwangerschapskwaaltjes. Maar ja, ze zijn wel de opa en oma van mijn kinderen... Anyways, allemaal de beste wensen voor 2021. Dat er maar veel gezonde baby's geboren mogen worden!
Allemaal ook de beste wensen voor 2021 en hoop op een mooi en gezond jaar! Hier nog geen positieve ovu, maar wel opnieuw vruchtbaar slijm en hele vervelende rare steekjes. Niet eerder gehad, dus even afwachten wat dit nu weer brengt. We blijven het gewoon maar gezellig maken. Veel meer kunnen we toch niet...