Mijn partner en ik zijn al bijna tien jaar samen. Tien goede jaren waarin onze relatie elk jaar alleen maar beter en mooier wordt. Ik heb een man die nagenoeg perfect is, en waarmee ik me oud zie worden. We zitten qua alles vrijwel volledig op een lijn, en waar dat niet zo is bouwen ruimte in voor elkaar. Ik ben zo gelukkig met hem. Behalve dan één ding. De eerste vijf jaar van onze relatie wilde hij kinderen. Twee, met een eventuele derde, was onze gezamenlijke fantasie. Maar naarmate we ouder werden begon hij meer waarde te hechten aan zijn vrijheid, en op een gegeven moment, zo'n vijf jaar geleden sprak hij uit dat hij toch twijfelde. Dat vond ik niet zo raar. We waren halverwege de twintig, precies zo'n leeftijd waarbij je net écht vrij begint te voelen. Geen school meer, voor het eerste voldoende verdienen om niet meer elke euro om te draaien. Het was ook ineens een stuk vrijer. Toen het bij mij toch weer begon te kriebelen was dat eerst een periode moeilijk, omdat hij nog steeds niet wilde. We lieten het een tijdje rusten, en bovendien werd zijn moeder ernstig ziek dus dat ging voor. Op haar sterfbed heeft hij haar uiteindelijk verteld dat hij toch klaar was voor een gezin. Ik nam dat dus voor waar aan, mijn spiraaltje ging eruit, de ovulatietesten werden uit de kast getrokken en ik was er klaar voor. Mede door mijn PCOS is er kans dat proberen best een tijdje gaat duren. Toch kapte hij dat na een half jaar weer af: Hij wilde toch nog niet. Hij was er toch nog niet klaar voor. Inmiddels ben ik 31. Ik heb voor mijn gevoel geen tijd meer om op hem te wachten. Hij weet niet zeker of hij kinderen wil, en hij weet niet of hij er ooit achter gaat komen. Als hij geen 'ja' zegt, en ik blijf bij hem, zal ik hem altijd kwalijk blijven nemen dat ik geen kinderen heb. Als ik wegga verlies ik de liefde van m'n leven. Ik voel me zo genaaid, en ben ergens zo kwaad. Het voelt alsof hij het heeft 'verpest' door zich te bedenken. Ik was altijd duidelijk over mijn kinderwens, en nu kom ik toch bedrogen uit. Als hij niet had getwijfeld maar 5 jaar geleden gewoon hard nee had gezegd, dan was het nu misschien niet zo pijnlijk geweest, maar nu zit ik volledig vast. Ik ben zo verdrietig, want ik hou zo veel van hem. Maar ik wil niets liever dan een gezin zijn. Heeft iemand advies?
Jeetje wat lijkt dit me heftig zeg! En ik begrijp wel dat je je verraden voelt, vooral omdat hij in de eerste instantie zei wel kinderen te willen. Jij hebt nou eenmaal niet zoveel tijd meer en hebt geen 20 jaar meer om rustig te daten en een nieuwe relatie te starten en dan te kijken of er kinderen kunnen komen. Ik denk eigenlijk dat je eerst serieus het gesprek met hem aan moet gaan. Probeer niet in de verwijten te gaan, dat wordt zelden een constructief gesprek. Houd het heel erg bij jezelf en benoem wat het met jou doet nu de afspraak ineens is veranderd. Benoem ook dat jouw kinderwens zo sterk is dat je eigenlijk niet bij hem kunt blijven als hij bij zijn standpunt blijft. Ik denk namelijk inderdaad dat je het hem anders gaat verwijten, en je ontzettend veel spijt gaat krijgen in de toekomst. Hij denkt misschien dat het allemaal nog wel kan wachten maar jij hebt biologisch gezien niet veel tijd meer. Laat hem duidelijk weten dat je niet meer wilt wachten en dat het niet even zomaar losloopt. Het is echt een rotsituatie waar je in zit, maar eeuwig spijt hebben is nog veel erger. Heel veel sterkte!
Hele lastige situatie en herkenbaar. sommige mannen zullen nu eenmaal altijd blijven twijfelen. Het is ook lastig en frustrerend, jullie zijn een relatie aangegaan waarbij jullie op 1 lijn zaten qua kinderwens, je gaat er dan toch vanuit dat dat er ooit van gaat komen, vervolgens een paar jaar later toch weer niet, dan weer wel en jullie proberen het zelfs een paar maanden en dan wil hij het toch weer niet. Je wordt dan toch constant heen en weer geslingerd. ik zou echt een keer een goed en open gesprek aangaan met tweeën wat hem tegenhoudt en waar hij bang voor is. Ik herken mezelf heel erg in jou verhaal, mijn man en ik zijn dit jaar 12 jaar bij elkaar en ben vanaf het begin duidelijk geweest in mijn kinderwens, hij wilde later ook kinderen zei hij toen. Drie jaar geleden begon hij ineens te twijfelen, ik heb hem toen voor de slechtste keuze ooit gezet, of kinderen of einde relatie, terwijl uit elkaar gaan voor mij geen optie was, ik dreigde alleen maar. We zijn er voor gegaan en uiteindelijk is hij een hele lieve en leuke vader. Maar zijn we erachter gekomen dat wij niet weggelegd zijn voor het ouderschap, we houden zielsveel van ons zoontje en doen alles voor hem. Maar als we het opnieuw zouden kunnen doen, dan hadden we een andere keuze gemaakt. Praat goed met elkaar over wat het allemaal met jou doet. maak geen overhaaste beslissingen En Denk goed na over wat je zou doen als hij echt geen kinderen wil, blijf je bij hem en ga je het hem verwijten of ga je uit elkaar. Heel veel sterkte en wijsheid gewenst❤️
Dit is bij ons ook zo geweest. Al zat er bij mijn man meer achter. Angst. Na therapie zijn we er uiteindelijk toch voor gegaan. Het is niet alleen de wens voor een gezin. Maar later als je 80 bent, blijf je misschien alleen achter zonder familie. Ik kende een vrouw van mijn moeders leeftijd en zij was alleen. Haar man wilde nooit kinderen. Zij wilde hem niet kwijt. Toen is hij er met een jongere vrouw vandoor gegaan en kreeg wel ineens 2 kinderen met haar. Zij was toen te oud om nog moeder te worden. Ze zei dat ze spijt had om toch nooit bij hem weg te gaan en kinderen te krijgen, want ze had nu niemand meer. Ik zeg trouwens niet dat jouw vriend ervandoor gaat hiermee, hè. Misschien kun je hem ook vragen of hij zichzelf later ziet als oude man zonder kinderen en kleinkinderen, als jij toch zou blijven. En wat als jij bijv. voor hem overlijdt? Dan is hij echt alleen. Vind hij dat prima? Wat zegt jouw vriend als je hem dat ultimatum voorlegt? Zou je misschien nog een afspraak kunnen maken bij een relatietherapeut, al is het maar 1 keer, om het erover te hebben? Wie weet zit er ook angst achter en wordt hij tijdens zo'n sessie van een uur toch gedwongen om er eens goed over na te denken. Als dat allemaal niet helpt zou ik de knoop doorhakken en weggaan.