Hallo dames, om te beginnen vind ik het heel lastig om dit met jullie te delen. Ik weet namelijk dat hier heel veel vrouwen (en mannen?) zijn die heel erg graag een kindje willen krijgen en daar alles voor over hebben. Ik ben bang dat veel mensen daarom mijn gevoel niet begrijpen, maar ik wil het toch graag delen om te horen of er vrouwen zijn die dit herkennen. Een jaar of 14 geleden wilde ik ook echt heel graag een kindje en keek ik reikhalzend uit naar een zwangerschap. Die kwam niet. En toen ik er zelf echt aan onderdoor ging heb ik het roer omgegooid: ik heb mijn baan opgezegd, ben gaan studeren en heb m'n focus op andere dingen gelegd. Er is heel, heel veel gebeurd in de tussentijd wat ons leven er niet gemakkelijker op heeft gemaakt. Zo zijn mijn man en ik beide gediagnosticeerd met autisme. Die diagnose verandert niet ineens je leven, maar het leven wordt wel almaar stressvoller (en met een kindje erbij wordt dat niet minder). Vervolgens ben ik ziek geworden en ik maak buitenshuis gebruik van een rolstoel en daarnaast maak ik gebruik van verschillende hulpmiddelen. Ik ben verder niet meer echt ziek, maar heb wel een lijf dat snel zeer doet en vermoeid is. Gedurende al die jaren hebben wij geen voorbehoedsmiddelen gebruikt en altijd gezegd: ,,als het komt, is het goed". Maar er kwam geen baby. En ik denk dat ik er onbewust vanuit gegaan ben dat het niet meer ging gebeuren. De laatste jaren echter is er toch een klok gaan luiden in mijn hoofd: als je het laat gaan dan is het straks écht te laat, en wat dan? Als je ouder wordt en geen kinderen hebt, hoe is dat? Als je vrienden allemaal opa en oma worden en wij niet, net zoals dat ze allemaal papa en mama geworden zijn en wij niet, wat ga je dan doen als je die pijn wéér doormoet? Nou ja, dat soort vragen dus... Mijn echtgenoot voelt deze noodklok niet en we hebben ook vaak gezegd: geen polonaise aan ons lijf, ik kom al vaak genoeg in het ziekenhuis. Bij 'toeval' kwam het onderwerp vruchtbaarheid ter sprake toen mijn man een paar maanden geleden naar de uroloog moest. De uroloog heeft zaad laten onderzoeken en zei: ,,de kans op een zwangerschap is wel wat minder, maar het moet gewoon kunnen. Alleen dat er niets gebeurt in zo lange tijd is wel vreemd, dus als jullie willen kan ik je doorverwijzen naar de fertiliteitsarts". Ik heb toen aangegeven dat ik dacht dat dat een verstandige zet was, als was het alleen maar om te weten hoe we ervoor staan. Dus zijn wij daar geweest, en toen werd ons even voorgerekend dat we maar 5(!) procent kans hebben op een natuurlijke zwangerschap. Tsja... logisch dat er niks gebeurt. En dan ineens zit je in een gesprek over vruchtbaarheidsbehandelingen, toch alsnog... We hebben het er natuurlijk samen over gehad. Wat we merken is dat we er echt wel voor willen gaan omdat we denken dat het heel mooi en waardevol is om een kindje te hebben van ons samen en dat op te zien groeien. Ja, daar zullen uitdagingen bijzitten vanwege de eerder genoemde autisme en lichamelijke handicap. We zullen daar vanaf de zwangerschap extra begeleiding voor krijgen en er is niemand in onze omgeving die zegt: jullie moeten dat echt niet doen, want dat gaan jullie niet redden. We hebben daar echt eerlijke gesprekken over met ouders, begeleiders, enzovoort. Wij voelen alleen niet zo van "het moet en het zal lukken". We hebben wel een kinderwens, maar, zonder kinderen is ook goed, ofzo (nu nog wel). We hebben nu de vrijheid om te gaan en te staan waar en wanneer we willen, willen we die vrijheid wel kwijt? Wat is die vrijheid eigenlijk waard, want met welke belangrijke dingen vul je je tijd nu? En moet je er dan wel een traject voor ingaan? Maar anders weten we zeker dat het waarschijnlijk nooit gaat lukken en ik ben al 35. En ik weet wel zeker dat ik het wil proberen. Ik ben ook bang spijt te krijgen als ik het niet geprobeerd heb als het niet meer kan. Hebben meer vrouwen zo'n warboel van gevoelens en gedachtes ten aanzien hiervan? Ik vind het best lastig, hoewel ik geen angst voel voor als ik zwanger zou zijn, maar dan is het wel echt die definitieve verandering in je leven. Verandering is eng, maar we kunnen niet blijven uitstellen...
Ik vind het helemaal niet vreemd, wat je hier allemaal schrijft! Zeker als je ook nog eens zoveel 'bagage' mee moet nemen in het leven. Ik denk dat dit hele gezonde gedachten zijn. Zelf herken ik de warboel aan gedachten. Het van links naar rechts schieten. Ik heb nooit een sterke kinderwens gehad. Maar toch zat er iets in mij wat dacht: een kindje hoort er gewoon bij. Dat is een logische stap in het leven. Zo dacht ik er vroeger over: ouder worden doe je met man en kinderen. We vonden allebei dat we gewoon voor een kindje moesten gaan, want ja, dat is leuk en hoort erbij hij was 36, ik 31 en qua leeftijd en eventueel een tweede konden we echt niet te lang wachten. Ik weet niet in hoeverre je er echt bij stil kan staan en in hoeverre je hier een weloverwogen beslissing in kan nemen. Want je hebt géén idee wat je jezelf op de hals haalt met een kind je kan niet meer terug. Ik vind het wel van belang dat de randvoorwaarden in ieder geval op orde zijn zodra je de beslissing maakt. Dat was bij ons en zo klinkt het ook bij jou. Maar dan..... lukt het niet na een jaar. En dan ga je naar de dokter. En ziekenhuis. En ineens zit je in IUI trajecten. Wil ik wel zó graag kinderen? Nee. En ja. Ik weet het niet? Maar de IUI is niet zo erg, het valt alles mee en ik merk niks van de hormonen. Intussen is mijn leven nog steeds heerlijk, en ik geniet met volle teugen!! En dan lukt het niet met IUI. En dan moet je over op IVF. Oef. Dat is wel een eindstation. Wil ik het wel zo graag? Nee. En ja. Ook IVF was een 'eitje' voor me. En intussen waren mijn man en ik er wel uit: als het niet zou lukken, is ons leven ook geweldig zonder kinderen. En we kunnen zeker nu al alle voordelen van géén kinderen opnoemen! En dan ineens is het blijvend raak en ben je zwanger. En dan kan je ook niet meer terug. Nu is het 'te laat'. Zo voelt het niet hoor, want ik stel me nu echt helemaal in op een baby. Maar het voelt niet alsof ik een baby krijg, alsof ik zwanger ben. Dat moet nog steeds doordringen. En ik weet niet of het leuker gaat zijn mét baby. Ik kan me voorstellen dat er echt vervelende dingen aan het ouderschap vast zitten. Maar ook weer leuke en mooie dingen.. En tja, je moet het er maar mee doen. Haha ik hoop niet dat ik ook ondankbaar over kom, want ik weet wat voor wonder het is. Maar ik vind zwangerschap enorm kut en tegenvallen en ik wéét dat kinderen niet zaligmakend zijn. Ik heb nu een leuk leven en ik hoop dat ik dat over een paar jaar nog kan zeggen maar dat is ook maar net wat je er van maakt, met of zonder kinderen. Ik wens je veel wijsheid toe!
Bedankt voor je begripvolle reactie. Ik herken zoveel. Ik was ook bang dat ik ondankbaar zou klinken, of verwend... En dat maakt het ook zo moeilijk om het erover te hebben, vind ik. Maar wat je voelt voel je, en daar moet je eerlijk over kunnen praten. Wat ik wel heb is dat als ik een baby zie, dan vouwt het verlangen naar een baby zich als een bloem open. De wens is er wel, maar meestal latent. Dat is het denk ik een beetje. Misschien omdat ik die wens onbewust weggestopt heb, omdat ik steeds meer ben gaan geloven dat het niet meer zou gebeuren. Dat het nu ineens toch misschien mogelijk gaat worden, ontketent die warboel in mijn hoofd.
Helemaal herkenbaar! Wij vinden ons leven momenteel heel leuk en we denken ook helemaal niet dat een kind ons dat leuker maakt. Anders en ook leuk maar niet leuker. 4x mislukte IUI bij mijn vrouw en die kreeg toen een chronische ziekte. Toen hebben we ook wel nagedacht. Gaan we haar goede jaren nu 'weggooien' met het verzorgen van kleine kinderen om het even bot te zeggen. Toch besloten dat we door wilden, dus 9 IUI pogingen bij mij. Ook mislukt en dan de stap naar IVF. Tja, willen we het zo graag? Eerst maar weer een paar maanden pauze om daarover na te denken en nu toch maar een keer proberen. We zitten nu in de eerste poging en het valt alles mee. Mocht het uiteindelijk als het zover komt na 3x IVF bij mij niet lukken houden we op. We zouden dan nog terug kunnen overstappen naar mijn vrouw maar zij mag niet zwanger zijn in combinatie met haar medicijnen. En geen medicijnen is best een risico dat haar ziekte zich snel verergert (hersenziekte dus het is ook maar de vraag wat er geraakt wordt), nou sorry hoor dan liever een relatief gezonde vrouw en geen kinderen. Dan maar met zijn tweeën genieten en lekker oppassen bij vrienden met kinderen. En ja ook het wisselen tussen wel of geen kinderen willen. Nu denk ik, hopelijk lukt het maar zo niet dan ook goed. Maar als de spanning zich dan opbouwt naar de testdag en ik weer met een negatieve test in mijn handen sta dan is het ook gewoon janken .
Zelfde, helemaal herkenbaar. Wij heben allebei ADHD, zijn al een pittige poos bezig. Dat is dan de keerzijde. Ook een traject geeft geen garanties. Ik zou zeggen ga zover als dat jullie zelf bereid zijn. Jouw verhaal is zeer overwogen. Als je dit wilt doen, waarom niet? Zelf ook geen duidelijke kinderwens gehad. Tot dat ik mijn vriend tegen het lijf liep. Wij waren 31/32 toen we begonnen ben nu bijna 40. Succes! En als je vragen hebt over het traject en wat dan ook kun je hier altijd terecht. ❤