Hallo dames, Ik heb een zoontje van 2,5 en wij hebben besloten om nu voor een tweede wondertje te gaan. De bevalling bij mijn eerste zoontje heb ik helaas als traumatisch ervaren. Zijn er meerdere dames die voor een tweede kindje gaan na een heftige/traumatische bevalling?
Mijn bevalling was niet traumatisch, maar ik vond t wel erg pittig! Het wilde maar niet doorzetten en ik verging de hele dag van de pijn. Ruggenprik heeft niks geholpen, ziekenhuis was naar mijn idee veel te traag met alles. Nu is onze zoon 3,5 en gaan we langzaam beginnen voor een tweede, maar zie er wel weer tegenop om dan te bevallen
@Lalaatje90 ik snap het. Heb je bewust 3,5 jaar gewacht puur vanwege het opkijken naar de bevalling? Ik had een jaar geleden al graag een tweede kindje gewild maar puur vanwege de angst hebben wij dit nog uitgesteld. Nu is de angst niet ineens weg, dit zal altijd blijven. Gelukkig overheerst mijn wens voor een tweede meer dan de angst.
Nee dat niet. Ik heb m'n handen vol aan m'n zoontje. Daarnaast ben ik ook gastouder. de tijd vliegt zo snel voorbij en ik wil gewoon alle tijd benutten met m'n zoontje. Ik had altijd in m'n hoofd, als ie 4 is en naar school gaat, dan zien we wel verder
Ik had een behoorlijk traumatische bevalling. Duurde 42 uur en was een stuitbevalling. Hierdoor ben ik ook erg huiverig en denk ik het zelf bij 1 kindje te willen houden. Feit blijft wel dat iedere bevalling heel anders is dus de kans is er dat je straks ineens een hele fijne, relaxte bevalling hebt. Succes!
Ik had een zeer traumatiserende bevalling , mijn dochtertje is te wereld gekomen met 40 weken zwangerschap. Voor altijd slapend, en helaas niet meer fysiek bij ons. Alles klopte , behalve haar hartje. Maar ons hart zit vol met liefde en wij willen die liefde graag ook delen, we zijn nu van ons tweede kindje zwanger, en hopelijk mag dat allemaal goed gaan.
Mijn bevalling van de oudste was pittig (op een donderdag begonnen de weeën, ontsluiting wilde niet doorzetten en toen die er wel eindelijk was kreeg ik , na 2,5 uur persen, toch nog een spoedkeizersnee op zondag, was toen precies 43 weken zwanger) Na 2 jaar was ik weer zover dat ik het wel weer wilde proberen. Vanwege de keizersnee moest ik sowieso in het ziekenhuis bevallen en stond ik ook onder controle van de gyn. Ik wilde heel graag een afspraak dat er in ieder geval eerder ingegrepen zou worden als ik weer zover over tijd ging. Maar nee ze lieten de natuur zijn gang gaan ook al was de vorige bevalling zo lang. Mijn opluchting was dus ook groot toen de kleine meid zich eind week 38 nog even in stuit draaide en daar weigerde uit te komen, toen stond de keizersnee zo gepland. Een klein (maar voor mij leuk detail) op de morgen van de geplande keizersnee heb ik mij met weeën gemeld in het ziekenhuis (39+3) dus anders was het dus sowieso die dag geworden.
Bij mijn 4de kindje heb ik mijn bevalling best heftig ervaren maar het heeft me niet tegengehouden bij een 5de kindje.Ik was wel heel erg bang voor de bevalling.Ik zag er echt heel erg tegenop.Uiteindelijk is de bevalling gelukkig heel snel en vlot verlopen maar wat was het heftig zeg.
@KellD Wat vreselijk dat je dat is overkomen. Ik hoop dat bij jou de tweede bevalling wel alles goed zal gaan!
Dankjewel, voor je reactie. Wij hopen ook ten alle tijde dat we ons zoontje levend en wel , in onze armen krijgen.
Mijn bevalling heb ik gelukkig mentaal niet als heftig ervaren. Maar denk dat dit echt per persoon verschillend is want er zijn heel veel vrouwen die door dit ptss krijgen, zo ook een vriendin van mij die echt therapie nodig heeft gehad bij de verwerking van haar bevalling. Ik heb na dat mijn zoontje ter wereld was gekomen een ernstige fluxus gehad( placenta wilde niet loskomen). Uiteindeliijk met spoed naar OK gebracht en daar is hij onder narcose manueel verwijderd. Ik had uiteindelijk bijna 3 liter bloed verloren. Mijn herstel na de bevalling voor ik me weer een beetje mezelf voelde heeft wel zeker een paar maanden geduurd. Maar dit alles heeft hij mentaal eigenlijk nog sterker gemaakt en toen onze zoon een jaar werd zijn we voor een 2de gegaan. Momenteel ben ik 23 weken zwanger van onze dochter en het rare is dat ik juist heel erg uitkijk naar de bevalling en ontmoeting van onze dochter. Natuurlijk hoop ik niet dat het weer gebeurt ook al is de kans erop wel groter. Maar ik weet dat ik in het ziekenhuis in goede handen ben en ze deze keer nog sneller zullen ingrijpen waardoor dan hopelijk het bloedverlies beperkt blijft. Heb wel momenten gehad toen ik net zwanger was dat ik flashbacks kreeg en bang was voor... Maar als die zorgen heb ik inmiddels niet meer.
@Bezige bij Jou verhaal lijkt erg veel op wat ik heb meegemaakt bij de geboorte van mijn zoontje. Ik ben ook bijna drie liter bloed verloren en had een scheur in mijn baarmoeder. Ik ben toen ook met spoed naar de OK gebracht. Er zijn helaas ook heel veel medisch fouten gemaakt door het ziekenhuis. Wat goed dat het jou mentaal aleen maar sterker heeft gemaakt. Bij mij was die juist andersom. Ik denk dat ik nu na 2,5 echt pas kan zeggen dat ik het een plekje heb gegeven. Heb je zelf een keuze gekregen voor een natuurlijke bevalling of keizersnede bij deze zwangerschap?
Jeetje wat heftig zeker omdat er ook veel medische fouten bij jou zijn gemaakt. Hoe ging jou herstel lichamelijk na al dat bloedverlies? Ik vond dat zelf erg pittig. Heb jij bloedtransfusie gehad of ijzerinfuus? Ik heb alleen een ijzerinfuus gehad. Heb die keuze Voor bevallen eigenlijk niet gekregen omdat er niet specifiek een reden is voor keizersnede. Zelf zou ik ook geen keizersnede willen, wil graag weer op de natuurlijke weg bevallen. Het enige is dus wel dat mocht ik weer een fluxus krijgen dan word er sneller gehandeld. Ik snap ook dat het een hele heftige ervaring is en dat verwerken daarvan tijd kost. Veel vrouwen hebben daar moeite mee. Ik heb dit niet gehad. Moet wel zeggen dat ik 1 moment had waar ik het echt moeilijk had en dat was toen ik ongeveer een jaar na de bevalling een ziekenhuis programma keek en iemand onder narcose zag liggen. En toen kreeg ik echt een besef moment van 'zo heb ik er dus ook bij gelegen' en vandaar dat ik keelpijn had omdat zo een slang zuurstof erin zit. Maar heb dit toen ook besproken en door vaak mijn verhaal te doen heb ik het ook een plek gegeven. En ben ook best wel nuchter omdat ik van te voren al wist dat zoiets kon gebeuren. Omdat het een vriendin van mij was overkomen bij de bevalling van haar 2de. Hoe heb jij eigenlijk ervoor gezorgd dat je dit kon verwerken? Heb je begeleiding erbij gehad of er veel over kunnen praten?
@Bezige bij Ik heb nog drie dagen in het ziekenhuis gelegen omdat ze bang waren dat de scheur weer open zou gaan en weer een bloeding zou veroorzaken. Ik heb bloedtransfusies gekregen omdat ik echt heel zwak was. Ik kan me nog goed herinneren dat ik mezelf echt voelde weg zakken vd wereld. Herstel vond ik erg zwaar heb er maanden last van gehad. Ik heb na de bevalling gesprekken gehad met de gyn wat betreft wat als ik ooit weer aan een tweede kindje zou beginnen. Ze vertelde mij dat ik zelf dan een keuze krijg of ik wil gaan voor een keizersnede of een natuurlijke bevalling. De kans dat het namelijk het zelfde loopt als bij mijn zoontje is 50/50. Ook vertelde ze dat het een grote “puinhoop” is geweest bij mij van binnen en dat ze geen antwoord kan geven wat betreft vruchtbaarheid. Mocht ik binnen een jaar niet zwanger zijn moest ik aan de bel trekken. Ik had ook veel moeite met het zien van “bevallings” programma’s zoals op tlc. Ik verlangde er naar om ook mijn zoontje direct op mijn borst te krijgen. Bij mij was dit niet het geval. Hij werd levenloos geboren en werd direct bij mij weg gehaald. Nog geen paar minuten later kreeg ik de bloeding en werd ik met spoed weg gebracht. Niet wetende of mijn zoontje nog leefde, en of ik überhaupt levend terug zou komen. Ik ben gelukkig geen persoon die alles op kropt en ben altijd erg open geweest over wat er is gebeurd. Ik ben ermee naar de huisarts geweest en zij heeft mij doorverwezen naar een maatschappelijk werkster. Dit was voor mij voldoende en heeft mij echt geholpen. Wat voor mij ook op dat moment lastig was is dat ik niet terug wilde naar mijn werk. Ik had het daar al tijden niet naar mijn zin door treiteringen van de werkgever. Ik stond altijd erg sterk in mijn schoenen, maar bij de gedachte dat ik terug moest naar die werkplek kreeg ik paniekaanvallen.
Ik kom niet bij het clubje, ik kom even hoi zeggen en mijn verhaal delen in de hoop dat het misschien iemand helpt! Mijn verhaal: Ik woon in Canada, was zwanger in 2012, bevallen in 2013 van een prachtige, gezonde dochter. De bevalling en postpartum tijd waren traumatisch. Bevalling begon thuis en ontsluiting verliep goed. Na 1½ uur persen bleek dochterlief in een houding te liggen die haar weg naar de uitgang net iets te veel blokkeerde (kin niet op de borst) en werd een ruggenprik aangeraden om net iets meer ruimte in de heupen te creëren bij mij (die waren heel gespannen door de constante druk en bijbehorende pijn), in de hoop dat het net genoeg zou zijn om mijn dochter de gelegenheid te geven om haar kin in te trekken en de draai te maken die nodig was voor een vaginale bevalling. Helaas gebeurde er na aankomst in het ziekenhuis 4 uur lang niets. De beloofde ruggenprik bleef uit en ik dacht echt dat de enorme pijn nooit zou eindigen. De anesthesist was onvindbaar. Ik vroeg om een geweer, ik kreeg morfine omdat ze bang waren dat ik bewusteloos zou raken. Uiteindelijk kwam de ruggenprik, 6 uur na het begin van de persfase. Toen ging iedereen even rusten. Drie uur later mocht ik persen in de operatiekamer, omringd door een volledig operatieteam, zonder veel hoop op succes. Tegen alle verwachtingen in werd Raketje toen binnen 20 minuten geboren. Ik had psychisch last van de bevalling, maar dat was niets vergeleken bij mijn man. Mijn man had na de bevalling een compleet trauma, die dacht echt dat ik dood zou gaan. Het is heel heftig geweest en ons huwelijk is in gevaar geweest. We zijn er sterker uit gekomen, maar de indirecte praktische en economische gevolgen zijn nog steeds voelbaar. We dachten dat het bij Raketje zou blijven en genoten intens van haar. Wat een zonnetje van een kind! Begin 2017 gingen we toch voor een tweede kindje. De wens was groter geworden dan de angst. Ik was inmiddels 38 dus de biologische klok tikte. Wederom raakten we in ronde 1 zwanger, helaas werd dat een miskraam. Daarna raakte ik in ronde 2 zwanger en kreeg een zeer heftige miskraam met veel bloedverlies in oktober. Met de moed der wanhoop besloten we het toch nogmaals te proberen. Op 29 december had ik weer een positieve test in handen, weer ronde 2. Ik besefte dat we veel geluk hadden met de vruchtbaarheid. Ik had er echter weinig vertrouwen in dat het dit keer wel goed zou gaan. Maar hier zit ik dan, 27 weken zwanger. Na 24 weken begon bij mij de beval-angst toe te slaan. Het is pittig om mee te leven, maar ik probeer door middel van boeken, vrienden en goede steun van mijn VK's er zo goed mogelijk mee om te gaan. Wel hoop ik dat ik het ziekenhuis dit keer niet nodig heb. Hopelijk heeft iemand hier iets aan mijn verhaal!