Lieve allemaal, ik ben vorige week bevallen van m'n zoontje na een zwangerschap van 15 weken ben ik ingeleid omdat zijn hartje er in de 14e week mee was gestopt.. heb in een week tijd zoveel mee gemaakt, de grond is onder ons vandaan getrokken... Mijn vriend is zo goed als het kan weer aan het werk gegaan omdat hij het zo het beste aan kan, en ik zit als een zombie huis... Vorige week toen ik in het ziekenhuis lag (4 dagen op de kraam afdeling) heb ik een paar keer een goeie huilbui gehad, maar over het algemeen ben ik doods.. Voel me leeg en alleen, maar het gaat iets beter met me. Nu heb ik gister en vandaag even gehuild, ook omdat ik me zo schuldig voel dat ik niet constant hoef te huilen en het lijkt alsof ik niks voel.. Maar ik denk heel de dag aan m'n kindje en aan wat er is gebeurd.. We hebben een mooi kistje voor hem gemaakt en brieven aan hem mee gegeven toen we hem naar het crematorium brachten... Maar toch voel ik me schuldig omdat ik naar mijn gevoel niet genoeg huil en af en toe er niet aan denk, dat ik gewoon tv kan kijken en af en toe kan lachen om wat er op tv is... Ook voel ik me schuldig dat ik nu al aan een volgende zwangerschap denk... ik zou het niet moeten doen, want ik ben wel m'n kindje verloren, ik heb hem in m'n handen gehad en weet hoe hij eruit zag hij was zo mooi en klein.. Is het raar hoe ik me voel, of herkent iemand dit? Liefs, mama van Valentijn
hey shedevil ik kan me inbeelden dat jullie droom, die intussen al redelijk ver gevorderd was/is ivm zwanger zijn, de toekomst die jullie voor ogen hadden enz. heel verschrikkelijk en pijnlijk omgedraaid is in een nachtmerrie. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen. Ik kan begrijpen dat je tussen je gevoelens geklemd zit, het verdriet, de realiteit dat het leven verder gaat, de aanwezige pijn in je hart, die je even bewust/onbewust probeert te vergeten ook uit zelfbescherming misschien, en je dan terug schuldig voelt omdat je kleintje even uit je gedachten ging. Is misschien gemakkelijk gezegd, maar voel je niet schuldig, het behoort allemaal tot het verwerkingsproces, ik weet zeker dat jullie kleintje NOOIT uit jullie HART zal verdwijnen, en dat telt! sterkte! flyke
Lieve Shedevil! Wat ontzettend erg voor jullie! En wat zul je het extra moeilijk hebben gehad op de kraamafdeling.. Heb met een brok in mijn keel je verhaal gelezen... Iedereen verwerkt dit verlies op zijn eigen manier.. Het maakt niet uit hoe.. Je hoeft je daar dus ook echt niet schuldig over te voelen! Ik hoop dat je het een plekje kan geven in je hart.. Lieve meid, heel veel sterkte in deze moeilijke tijd! Liefs Jellie
lieve shedevil. je zit nu nog in een roes. het is nog zo onwerkelijk. je voelt je nu nog doods. maar straks komt de boosheid,het verdriet. ook dit is een proces van rouw,misschien voelt het nu niet zo voor je,maar het is echt zo. je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je soms moet lachen. ik heb afgelopen juli mijn neefje verloren,hij was 22 jaar,en ook ik voelde me schuldig als ik soms niet ieder moment van de dag aan hem dacht. nu denk je nog veel aan jullie valentijn,en dat is ook goed.en het is echt niet erg als je lacht,ook dit hoort erbij.ik hoop dat er veel met anderen over kan praten.maar meid voel je niet schuldig. ik wil jullie nogmaals heel veel sterkte wensen met dit verlies.dikke x en knuffel tamara
Je hoeft je echt niet schuldig te voelen hoor! Neem de tijd om alles te verwerken het is niet zomaar wat Sterkte Groetjes Minka
Schuldig voelen zou ik niet doen! Het leven gaat nameljk inderdaad gewoon door. Houd jezelf echgter wel in acht. Ik dacht ook dat het wel ging en dat ik het allemaal goed kon rationaliseren enz, maar na een paar maanden kom je tot het besef wat er daadwerkelijk is gebeurd. Het hoort allemaal bij het rouw proces.
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt en dacht in eerste instantie ook dat het verwerken me wat gemakkelijk afging. Vervolgens kwam de grootste klap op het moment dat ik het niet verwachtte, dit was ongeveer een dikke week na het gebeurde. Ik dacht op dat moment net dat ik er wel klaar mee was. Praten jullie veel met elkaar? Het is erg belangrijk om deze gebeurtenis bespreekbaar te houden en ook goed voor de verwerking. Ik moest me hier echt toe zetten, maar nu ben ik erg blij dat we er nu nog steeds over kunnen praten, het hoort nu bij ons leven en het heeft er al een mooi plaatsje in. Op dit moment zijn wij drie maanden verder en wij zijn "bezig" voor een kleintje. Schuldgevoelens heb ik heel af en toe, maar ik durf te zeggen dat de volgende niet het plaatsje inneemt van Merlijn. Merlijn heeft namelijk een eigen plekje in ons hart! Wat een prachtige naam hebben jullie je kindje gegeven zeg! Ik wens jullie heel veel sterkte bij het verwerken van dit zware verlies en ook heel veel succes bij het opnieuw zwanger worden zodra jullie daar klaar voor zijn.
Jellie, ik lag inderdaad op de kraamafdeling/gynaecologie. Het was echt niet leuk om die bolle buiken te zien elke keer als ik zo'n buik zag zakte ik door m'n benen van ellende, en die baby's die midden in de stille nacht huilen omdat ze gevoerd moeten worden.. Tammy77, het spijt me heel erg van je neefje, maar het is zo het voelt inderdaad als een roes. Een gevoel waarvan ik denk, dit 'verwerken' gaat te snel. Maar ik heb wel van die terug vallers, momenten dat ik zo ontzettend verlang naar m'n kindje. Nou doe ik dat 24/7 natuurlijk, maar op dat soort momenten hoeft het leven voor mij ook even niet meer (niet dat ik er een eind aan brei hoor..). Die schuldgevoelens houden niet over.. Het ene moment voel ik me schuldig dat ik lach en het andere moment over wat ik wel of niet heb gegeten.. Waarom ik niet aan de bel heb getrokken toen ik buikklachten had en lage rugpijn.. Had het voorkomen kunnen worden? Had ik als ik op tijd was geweest mijn kindje nog kunnen redden? Vanaf het begin vraag ik me al af hoe een (ogenschijnlijk) gezond kindje er ineens niet meer is. Zijn hartje kloptte goed, hij groeide goed, en ik was de 12 weken ruimschoots voorbij. Ik heb vanaf begin van de zwangerschap veel stress gehad, van alle kanten, nieuw huis, examen school, ruzie's met m'n moeder, m'n vriend heeft het een paar keer af laten weten waardoor ik ook flink veel stress had. Vandaar dat ik met die buikklachten niet meteen naar de vk ben gegaan, ik dacht het is spanningsbuikpijn, en die rugklachten dat is chronisch bij mij, al werd het wel erger, maar ja ik dacht dat hoord erbij... Mensen zeggen dat je geen miskraam kan krijgen door stress, maar ik denk er toch heel anders over.. Ik was constant opgefokt, het bloed kookte in m'n aderen, altijd hartkloppingen etc.. Ik ben gewoon bang dat het daar door is gekomen, en mijn kindje helemaal niets mankeerde. Als ik gewoon de stress was ontvlucht en de boel de boel had gelaten (ook al was dat moeilijk) dan was Valentijn er misschien nog geweest.. Ik weet het het heeft nu geen zin meer om je druk te maken, maar toch, als, als... Daam, het liefst zou ik nu meteen weer zwanger willen zijn, maar ik heb ook zo'n gevoel dat ik dat niet mag. Ten eerste omdat ik het nog moet verwerken, maar wanneer heb je zoiets verwerkt? Ten 2e tegenover Valentijn kan ik dat niet maken.. Alsof ik een vervanging zoek, wat misschien dan aan de andere kant ook wel zo is, waarom zou ik anders nu weer zwanger willen zijn? Ja omdat ik het zo mis, omdat ik m'n kindje mis.. Straks raak ik weer zwanger en dan ben ik uitgerekend op de geboorte datum van Valentijn, dat kan toch niet?! Aan de andere kant denk ik/ hoop ik ook dat ons kindje daar ook ergens wacht op een 2e kans met ons. Ik weet het ik denk teveel.. Praten doen we er gelukkig ok wel over hoor. Maar mijn vriend en ik wonen nog apart want mijn huis is nog niet klaar, en ik zit nog even bij mijn ouders. Hierdoor zien we elkaar ok niet elke dag, hij werkt natuurlijk ook weer. Ik heb wel het idee naarmate de dagen verstrijken dat hij het moeilijker vindt om erover te praten met mij. Omdat ik er nog zo mee zit en hij er al beter mee om lijkt te gaan. Wat misschien ook wel schijn is, maar hij doet zijn dingen gewoon, en zegt wel dat het voor mij 30x erger is dan voor hem. Ik heb ons kindje 15 weken bij me gedragen, had er al een band mee vanaf dag 1, hij realiseerde het zich pas echt toen hij de kleine zag bij de bevalling. Maar ik merk wel dat zijn woorden een beetje opraken om me te troosten. Alles is al gezegd, en hij kan me m'n kind niet terug geven, daarom vallen er veel stiltes aan de telefoon.. Meiden, weer bedankt voor jullie steun ik heb daar echt heel veel aan..
Dat je meteen weer zwanger wilt zijn is voor heel veel meiden hier een volkomen normaal gevoel. Je moet je daar niet schuldig over voelen. Valentijn zal je daardoor niet vergeten. Hij heeft zijn plaatsje in jullie hart al gekregen. Iemand zei tegen mij toen ik mijn mk kreeg dat dat zieltje mij had gekozen om te aarden en dat hij daarom al zo snel bij me weg was gegaan, maar dta ik er trots op moest zijn dat hij MIJ had gekozen daarvoor. Ik vond dat wel lief en ik zal het ook nooit meer vergeten. Een volgend beebje is meer dan gewenst, maar wat er vooraf is gegaan zal nooit veranderen.
Wat vreselijk voor je en wat rot dat je je naast je verdriet ook nog schuldig voelt! Ik wens je heel veel sterkte toe!
Dat verwerken kan heel lang duren, daar ben ik nu ook nog volop mee bezig, maar dat hoeft niet te betekenen dat je nog geen plannen mag mag maken voor je toekomst. Mocht je ooit een tweede (want dat is het dan: een broer of zus van Valentijn) krijgen, kun je het niet beschouwen als vervanging. Je moet even denken aan wat je graag voor jezelf wilde vóórdat je Valentijn kreeg (en voor je vriend natuurlijk). Je wilde een kindje die je kan knuffelen, vasthouden en verzorgen, waar je mee kan pronken, lachen en huilen (dit voel ik zo, dus ik neem voor het uitleggen even mijn voorbeeld) Valentijn is jouw lieve kleine ventje en eerste kindje, waar je deze dingen allemaal niet mee hebt mogen delen. Dat wil echter niet zeggen dat je die wens dan ook zal moeten laten varen. Ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik probeer te zeggen, maar dit komt op nummer 1: Jij bepaalt wanneer je het weer wil proberen. Ik ben eigenlijk al snel weer gaan proberen om zwanger te worden en als ik deze maand zwanger zijn, dan ben ik uitgerekend 2 dagen na de geboorte van mijn Merlijn. Dat vond ik in eerste instantie ook raar, maar ergens wel heel mooi. Ik denk aan jullie.
hoi SheDevil, allereerst wil ik je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke periode. Ik had direct na mijn mk ook een schuldgevoel omdat ik niet direcht in de wolken was over mijn zwangerschap maar in het eerste instantie wat paniekerig en angstig, ik had niet verwacht dat ik zo snel zwanger zou zijn. Daarom dacht ik dat ik het zelf veroorzaakt had dat ik een mk had gekregen, dat ik niet blij genoeg was met de zwangerschap! Ook was ik niet direct na mijn mk intens verdrietig, ik kon er realistisch mee om gaan, ik was sterk, maar de klap kwam na een behoorlijke tijd, zo ineens, ik zat voor de tv naar een ziekenhuis programma te kijken, en toen kwam er een zwangere vrouw bij VK ze was net zo ver als ik toen ik mijn mk kreeg, daar kwamen de tranen, en ze wilden niet meer stoppen, ik heb toen een echt slechte week gehad! Dus maak je geen zorgen dat je "nog" niet genoeg rouwt, dat komt vanzelf! EN WIE BEPAALT HOE IEMAND HET MOET VERWERKEN? we doen dat ieder op ons eigen manier! Heb vertrouwen! sterkte liefs, jette
Me2, wat bedoel je psies met dat hij jou gekozen had om te aarden en daarom al zo snel was weg gegaan..? Daam, ik weet wel wat je probeerd te zeggen.. En zo voel ik het ook, dat ik m'n kindje wilde omdat ik ermee wilde knuffelen en om voor te zorgen, om gelukkig mee te zijn zoals een moeder is met haar kind, iets van jezelf zeg maar.. Ik voel ook heel erg de drang om weer zwanger te raken ik krijg het niet echt uit m'n kop. Ik was vandaag weer even naar buiten gegaan om te kijken naar een bankstel wat ik over ga nemen, dus een vriendin is me op komen halen met de auto, want tram/bus redt ik nog niet. Onderweg ging alles wel ok, wel een beetje vreemd om buiten te zijn, maar ook wel lkkr frisse neus halen. Terug weg nog even naar de supermarkt alles ging ok. Tot ik thuis kwam en m'n moeder vroeg of de bank goed was, toen begon ik vrijwel meteen te huilen. Het kwam ineens opzetten, het sloeg nergens op voor m'n gevoel. Dan denk je dat het wel gaat en dan stort je weer in.. Ook nog zoveel andere dingen aan m'n hoofd, m'n vriend is ook constant bezig tegen me, maakt alleen maar ruzie's en verwijten, begint heel de tijd over dingen die er niet toe doen en haalt er allemaal dingen bij. En hij zegt dat ik zielig loop te doen, en maar eens wat moet gaan ondernemen, want hij doet ook z'n ding en 'het leven gaat door'! Terwijl die van de week nog tegenover gestelde zei, neem gerust je tijd, voor mij was het 30x erger dan voor hem en het zou nog wel even duren voor ik me beter zou voelen en nu doe ik ineens 'zielig'. Ik zou egoistisch zijn en een kado voor m'n verjaardag krijg ik ook niet want ik heb al genoeg gekregen, zou niet weten wat, maar dat zullen wel die rozen zijn die ik kreeg op Valentijnsdag :S :S Daar komt nog bij dat hij een belofte heeft gemaakt aan Valentijn en dat is dat hij voor me zou zorgen en dat we bij elkaar bleven maar die belofte breekt ie nu, want ik mag het kort gezegd gewoon uitzoeken van meneer, dus komt er wel een 2e kans voor een kindje? Hij wil ook niet mee naar de maatschapelijk werker as maandag middag, want hij wil geen vrij vragen van z'n werk. Maar nu zit ie wel even al z'n frustratie's op mij af te reageren, waardoor hij ook geen vrienden maakt met m'n ouders, en ik geef ze geen ongelijk, maar ook dat nog...ik word hier zo verschrikkelijk moedeloos van.. Jette, wat jij zegt over dat schuldgevoel vanwege dat je niet direct blij was dat heb ik psies zo. Ik was erg in shock toen ik 's avonds met die test in m'n handen zat. Ik was naar buiten gegaan met de hond en had daar m'n vriend opgebeld dat de test dik positief was, en hij was helemaal in de wolken ervan, en ik ja,.. ik was echt in shock en was bang en dacht oh wat nu en ik heb geen geld en hoe moeten we dat doen. Maar langzamerhand ben ik er heel blij mee geworden en ook met m'n buikje ik liep er constant over te aaien en droomde van een dikke buik. Ik fantaseerde over alles wat komen zou, en kon niet wachten tot ik m'n echte zwangerschaps kleding aan kon. En ik heb best veel 'gezeurd' over dat ik zwaarder werd, en me onaantrekkelijk voelde en saggerijnig enzo, en daar voel(de) ik me ook schuldig om. En wat gebeurd er nu, nu heeft m'n vriend me dat ook voor m'n voeten gegooid, dat als ik niet zo had lopen ouwehoeren over m'n figuur dat dit dan niet was gebeurd :S En dan moet ik m'n woorden echt inslikken he, want het is zo gemeen om dat te zeggen. Dan denk ik man je moest es weten hoeveel stress ik in m'n lichaam heb gehad om jou, dikke kans dat het daardoor komt! Maar dat zeg ik dan weer niet, want daar schiet je niets mee op, maar zo gemeen!
Ja ik denk dat het een roes is waar je voorlopig in leeft en dan BAM zodra je het niet verwacht komt zoiets, ik zie het zo; hij was te lief voor de wereld en de hemel heeft hun engeltje teruggehaald...ik vind dat een mooie gedachte (niet zelf verzonnen) Je moet het niet zien als vervangen maar als een broertje of zusje er is niemand die hem ooit kan vervangen, een miskraam is voor jullie allebei heel moeilijk je vriend weet zich misschien ook geen houding te geven...misschien heeft hij het ook heel moeilijk en reageerd die dat op jou af...zijn wel gemene dingen die je soms (ongemeend uit frustratie) tegen elkaar kan zeggen, sterkte in deze moeilijke tijd! Je weet zelf het zelf het beste meis probeer je hart te volgen en vooral met je vriend blijven praten (ik neem het niet vaak voor mannen op maar ook HIJ heeft het supermoeilijk alleen dealt ermee op een andere manier misschien)
Is zeker een mooie gedachte, maar is wel moeilijk om je daar aan vast te houden want ik heb het liefste gewoon m'n kindje terug in m'n buik... Wat betreft dat m'n vriend het er ook moeilijk mee heeft natuurlijk heeft hij het er moeilijk mee dat neem ik ook meteen aan. Maar het is wel wat anders nu ik er zo doorheen zit dat er notabene door m'n eigen vriend wordt gezegd dat ik zielig loop te doen en dat ik maar door moet gaan met het leven. Door gaan met leven ga ik toch wel dat is onnodige informatie om te vertellen maar omdat hij liever z'n gevoel niet uit, en net doet alsof hij er niet mee zit moet ik dat nu dus ook doen, want dat is zwakte en dat vindt hij dus zielig... Ik kan het op deze manier niet verwerken en rouwen zoals je zou moeten rouwen, op je eigen tempo met je eigen gevoel zonder dat er iemand zegt dat je maar weer 'normaal' moet doen. Omdat hij zo doet maak ik me daar ook nog eens zorgen over.. Het is niet de eerste keer dat ie me emotioneel laat zitten omdat hij vaak niet met dingen om kan gaan. En nu kan ik er niet mee omgaan ik word er helemaal gek van....